Γεια σας.Το ονομα μου ειναι Νίκος και είμαι 20 χρονών.θα ήθελα να σας πω την ιστορία μου,συνοπτικά,να τα βγάλω επιτέλους από μέσα μου.
Πιτσιρικάς λοιπον,ήμουν οπως κάθε αγοράκι,χαμογελαστός,υπερ-δραστήριος θα λεγα,αλλες φορές επιπόλαιος και πολύ κοινωνικός τυπάκος.Μάρεσε να επικοινωνώ με αλλους,να γνωρίζω νεα άτομα κλπ.Δεν άντεχα στο σπίτι κλεισμένος,με τρωγε.Όλα αυτά όμως,γύρω στα 16 μου,τελείωσαν.Άρχισα σιγά σιγά να απομονώνομαι,χώρις να καταλαβαίνω το γιατί.Κράτησα ελάχιστα άτομα κοντά μου και περιόρισα τις "βόλτες" μου.Δεν με ανησυχούσε κάτι συγκεκριμένο,απλά ένιωθα άβολα και καπως ντρεπόμουν οταν περιτριγυριζόμουν από πολλά άτομα.Ξαφνικά μάρεσε η ηρεμία του σπιτιού.Στην αρχή θεώρησα πως περνάω την φάση μου,ίσως κουράστηκα και χρειάζομαι λίγο την ηρεμία μου.Σκεφτόμουν πως σύντομα θα μπω σε ένα καινούριο σχολικό περιβάλλον,μιας και όλο αυτό συνέβη στα τελειώματα της 3ης γυμνασίου,και όλα θα επανέλθουν στα κανονικά τους.Θα γίνω ο Νικολής που πάντα ήμουν.
Τα πράγματα στο Λύκειο όμως χειροτέρεψαν.Στην αρχή προσπαθούσα να συμπεριφέρομαι όπως φερόμουν και παλιότερα.Έκανα τις παρέες μου,προσπαθούσα να δείχνω ντάξει,αλλα δεν ήμουν.Κάτι με τρωγε.Δεν ένιωθα καθόλου άνετα εκεί μέσα και σύντομα άρχισα ξανά να απομακρύνομαι από όλους.Οι "συμμαθητές" μου δεν άργησαν να πάρουν πρέφα πως είμαι ένας κλειστός και άδυναμος χαρακτηρας και στοχοποιηθηκα.Ξέρετε,τα παιδιά που είναι διαφορετικά δεν ταιριάζουν στα standar της κοινωνίας μας.Πρέπει να πληρώσουν για αυτό.Πρέπει να γίνουν η διασκέδαση τους,και αυτό έγινα.Είναι η πρώτη φορά που το λέω σε κάποιον και νίωθω περηφάνια για αυτό.Εγώ λοίπον,άλλοτε η ψυχή της παρέας,είχα γίνει ένα αδύναμο παιδάκι που έπεφτε θύμα bullying.Περιττό να πω πως ήταν το κερασάκι στην τούρτα.Με αποτελείωσε.Από 'κει που έστω σκεφτόμουν τρόπους ώστε να ξεπεράσω την φάση που περνούσα,πλέον δεν ήθελα να κάνω τίποτα έκτος απ'το να μένω κλεισμένος στο σπίτι.
Η παρηγοριά μου πλέον ήταν 1 πολύ καλός παιδικός φίλος ο οποίος ήταν ο μόνος που ένιωθα πραγματικά "ελεύθερος" μαζί του,το διάβασμα,μιας και έβαλα στόχο να περάσω σε καλό πανεπιστήμιο και μια κοπέλα που γνώρισα πάνω σε όλη αυτήν την φάση που περνούσα.Έτσι πέρασαν τα επόμενα 3 χρόνια της ζωής μου.Συνήθισα το γεγονός πως είμαι 'θύμα',συνήθισα πως πλέον έχω τους γονείς μου και 2 άτομα στην ζωη μου,και συνέχισα.Το πάλεψα.Και τελίκα πέτυχα τον σκοπό μου,να περάσω σε μια πολύ καλή σχολή.Σοκ όμως την πρώτη μέρα που πρέπει να πάω.Πολύς κόσμος για μένα,πολύ ντροπαλός και αδύναμος εγω.Και αν γίνουν πάλι τα ίδια σκεφτόμουν;Να μην τα πολυλογώ,πάτησα 3-4 φορές την 1η χρονιά.Σκέφτηκα πως θα 'ταν καλύτερο για μένα αν χαλάρωνα τελείως αυτόν τον χρόνο,μακριά απ'το σχολείο-βασανιστήριο μιας και πλέον τελείωσα,και να αφιερωθώ τελείως στα 2 άτομα που αγαπώ,τον φίλο και την κοπέλα μου,να πάρω δύναμη και θέληση,να ξεχάσω το παρελθόν και να συνεχίσω του χρόνου απο κει που τ'αφησα.
Πέρασα μια πολύ ωραία χρονιά,δεν το αρνούμαι.Ξέφυγα κάπως από αυτά τα 3 άθλια χρόνια του σχολείου.Εφτάσα τόσο κοντά στον σκοπό μου,δηλαδή να ξαναβάλω μπρος την μηχανή της ζωής μου,να ξεκινήσω την σχολή μου ήρεμος και άνετος χώρις να με αγχώνουν αυτές οι σκέψεις,αλλά ξαφνικά έχασα την γη κάτω απο τα πόδια μου.Πριν 5 μηνες ο αγαπημένος μου φίλος μας άφησε για έναν κόσμο καλύτερο,μακριά από δώ και λίγο αργότερα η κοπέλα μου με παράτησε γιατί δεν άντεχε την μιζέρια μου.Έχασα τα μόνα πράγματα που μου δίναν όλη την δύναμη αυτόν τον χρόνο να προχωρήσω.Δεν έχω καθόλου κουράγιο πλέον.Είμαι μήνες κλεισμένος στο σπίτι.Ότι περνούσα στο Λύκειο πλέον μου μοιάζει ένα τίποτα μπροστά σε αυτό.Τότε κατάφερα και είδα "φως στο τούνελ" χάρη σε αυτά τα 2 άτομα.Πλέον το "φως" μου μοιάζει πολύ απόμακρο.Η δε ιδέα να κάνω "restart" μέσα μου και να πάω στην σχολή χάθηκε οριστικά.Τώρα όχι μόνο με αγχώνει το να πάω,δεν θέλω να πάω.Δεν έχω καμία διάθεση για τίποτα.Υπάρχει μόνο μοναξιά και φόβος.Αυτόι οι μήνες πολύ φοβάμαι πως θα στοιχειώσουν για πάντα την ζωή μου.Είναι άτιμη η μοναξιά.Σε αλλάζει.Νόμιζα οτι την έζησα,αλλά τωρα βλέπω το αληθινό της πρόσωπο.Στην αρχή φαίνεται γλυκιά,σε παρασύρει και στο τέλος σε χαρακώνει.Είναι αυτή που σε κάνει να κοιτάς ώρες τον τοίχο,είναι αυτή που τα βράδια δεν σαφήνει να κοιμηθείς,είναι αυτή που σου σκοτώνει κάθε ελπίδα,είναι αυτή που τρελαίνει το μυαλό σου με άσχημες σκέψεις.Μια λέξη περιτριγυρίζει στο κεφάλι μου.Γιατί;
