Έγινες άγγελος, γιαγιά.

Αυτό το καλοκαίρι έχασα από κοντά μου έναν άνθρωπο, την γιαγιά μου. Έναν άνθρωπο υπέροχο πραγματικά. Δεν είχα βιώσει την απώλεια πριν. Περιττό να πω πως υπάρχουν ακόμα φορές που κλαίω γιατί την σκέφτομαι. Σκέφτομαι εκείνη και όσα έχω περάσει μαζί της όταν ήμουν μικρότερη. Δεν θα την ξανά δω.

Τον τελευταίο καιρό δεν την επισκέφτομουν συχνά και όταν έμαθα πως έφυγε μου πήρε μερικά λεπτά για να το καταλάβω πώς η τελευταία φορά που την είδα ζωντανή ήταν στο νοσοκομείο, κουράστηκε πολύ και δεν το άξιζε. Τα βράδια στοιχειώνει το μυαλό μου και αρχίζω να κλαίω σιωπηλά. Δεν ξέρω τι να κάνω δεν μπορώ να ηρεμήσω μου ναι δύσκολο. Μου λείπει και είναι μόνο η αρχή.

Ήθελα να τα πω κάπου, να μου πείτε και σεις τι να κάνω..-δεν υπάρχει και τίποτα, αλλά- υπομονή μόνο για να μπορώ να συνεχίσω, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο. Τουλάχιστον εκεί που βρίσκεται τώρα θα έχει ηρεμήσει η ψυχούλα της.

Καλή μέρα και συλλυπητήρια

Quote:

---

Originally Posted by Μάρα.

Αυτό το καλοκαίρι έχασα από κοντά μου έναν άνθρωπο, την γιαγιά μου. Έναν άνθρωπο υπέροχο πραγματικά. Δεν είχα βιώσει την απώλεια πριν. Περιττό να πω πως υπάρχουν ακόμα φορές που κλαίω γιατί την σκέφτομαι. Σκέφτομαι εκείνη και όσα έχω περάσει μαζί της όταν ήμουν μικρότερη. Δεν θα την ξανά δω.

Τον τελευταίο καιρό δεν την επισκέφτομουν συχνά και όταν έμαθα πως έφυγε μου πήρε μερικά λεπτά για να το καταλάβω πώς η τελευταία φορά που την είδα ζωντανή ήταν στο νοσοκομείο, κουράστηκε πολύ και δεν το άξιζε. Τα βράδια στοιχειώνει το μυαλό μου και αρχίζω να κλαίω σιωπηλά. Δεν ξέρω τι να κάνω δεν μπορώ να ηρεμήσω μου ναι δύσκολο. Μου λείπει και είναι μόνο η αρχή.

Ήθελα να τα πω κάπου, να μου πείτε και σεις τι να κάνω..-δεν υπάρχει και τίποτα, αλλά- υπομονή μόνο για να μπορώ να συνεχίσω, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο. Τουλάχιστον εκεί που βρίσκεται τώρα θα έχει ηρεμήσει η ψυχούλα της.

---

"μελαχρινακι μου ομορφο, γλυκο σαν το πεπονι"... ετσι με υποδεχοταν η γιαγιουλα μου τραγουδιστα
"γιαγια μη με λες πεποοονιιι!!" την ψευτομαλωνα
"μα υπάρχει πιο γλυκο φρουτο απο το πεπονι?" ερωτηση παγιδα...αυτομάτως σκευτομουν το καρπούζι...αλλα αυτο δεν με συνεφερε καθολου!
"εεε ναι... η φραουλιτσα"
"οοοχι το πεπόνι ειναι πιο γλυκο!! και εσυ εισαι γλυκο σαν το πεπονι!!!"
και ετσι εγινα το γλυκο της πεπονακι, η εγγονα της η πιο μικρη και η πιο αγαπημενη. Μια γυναικα που εζησε τον διωγμο της σμύρνης την φτωχια ... που κουβαλουσε πάνω της μια ολοκληρη ιστορια..αν με ρωτησεις τι ειναι Ελλαδα θα σου πω ..ειναι η γιαγια μου ..οι γιαγιουλες μας οι αγαπημενες.
ημουν πολυ μικρη οταν εφυγε... στην μαυρη εφηβεια μου... δεν προλαβα ποτε να της πω ποσο πολυ την αγαπησα, οχι γιατι ειχε πάντα το πιο ζεστο χαμογελο και την πιο τρυφερη της αγκαλια φυλαγμενη μονο για μενα, αλλα γιατι την θαυμαζα οσο πολυς λιγους ανθρωπους. ακομα και τωρα που ειναι μακρυα νιωθω οτι με προσεχει απο ψηλα, η δυναμικη αυτη Σμυρνια και με προστατευει οσο δεν μπορεσε οταν ζουσε.
περσι ξαφνικα μου ηρθε ενα δωρο απο εκεινην. ξερεις σε πολλες οικογενειες οταν φευγουν οι ηλικιωμενοι πεφτουν σαν τα κορακια να αρπάξουν οτι βρουν οι συγγενεις. και δεν αφηνουν τιποτα ορθιο. ετσι κ σε εμας επεσαν οι θειαδες μου και τα ρημαξαν ολα. δεν ασχοληθηκα ποτε με αυτο το θεμα το αποδεχτηκα.
ξαφνικα περσι τετοιον καιρο, βλέπω την θεια μου στην πόρτα...δεν μπήκε καν στο σπίτι, μου ζητησε "συγνωμη" και μου εδωσε μια τσαντα γεματη απο τα πλεκτα της γιαγιας, και μια παναγιτσα χρυση με χαλασμενη καδενα που την εφτιαξα και δεν την βγαζω ποτε απο πάνω μου.΄
την επομενη μερα η θεια μου πήρε την μανα μου τηλέφωνο και ειπε πως ειδε στον υπνο της την γιαγια μου να χαμογελα ικανοποιημενη!
γιαγια μου περηφανη και αγερωχη, γιαγια μου δυνατη και καπατσα, γιαγια μου τρυφερη με τα ντολμαδακια σου, γιαγιουλα μου με το τραγουδισμα σου, γιαγια μου παναγιτσα μου.
γιαγια μου- γιαγιουλα μου- γιαγιακα μου!!!!!!!!!!!!!!
θα σε θυμαται πάντα ...το μελαχρινακι σου...το πεπονακι σου!!!

συλλυπητηρια κοριτσι μου... μακαρι να φτασουμε τα χρόνια τους και την αξια τους!!

Τα συλλυπητηρια μου και εμενα μου λειπει πολυ η γιαγια μου.Ποσο χρονων ηταν η γιαγια σου?

Quote:

---

Originally Posted by Μάρα.

Αυτό το καλοκαίρι έχασα από κοντά μου έναν άνθρωπο, την γιαγιά μου. Έναν άνθρωπο υπέροχο πραγματικά. Δεν είχα βιώσει την απώλεια πριν. Περιττό να πω πως υπάρχουν ακόμα φορές που κλαίω γιατί την σκέφτομαι. Σκέφτομαι εκείνη και όσα έχω περάσει μαζί της όταν ήμουν μικρότερη. Δεν θα την ξανά δω.

Τον τελευταίο καιρό δεν την επισκέφτομουν συχνά και όταν έμαθα πως έφυγε μου πήρε μερικά λεπτά για να το καταλάβω πώς η τελευταία φορά που την είδα ζωντανή ήταν στο νοσοκομείο, κουράστηκε πολύ και δεν το άξιζε. Τα βράδια στοιχειώνει το μυαλό μου και αρχίζω να κλαίω σιωπηλά. Δεν ξέρω τι να κάνω δεν μπορώ να ηρεμήσω μου ναι δύσκολο. Μου λείπει και είναι μόνο η αρχή.

Ήθελα να τα πω κάπου, να μου πείτε και σεις τι να κάνω..-δεν υπάρχει και τίποτα, αλλά- υπομονή μόνο για να μπορώ να συνεχίσω, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο. Τουλάχιστον εκεί που βρίσκεται τώρα θα έχει ηρεμήσει η ψυχούλα της.

---

Συλλυπητήρια Μάρα...εγώ αυτό που έχω να σου πω είναι ν' αφήσεις τα συναισθήματα σου ελεύθερα, κλάψε όσο χρειάζεσαι...και θα έρθει κάποια στιγμή που θα πονάς υποφερτά, θα δεις ότι θα έρθει...έτσι συνέβη και μ' εμένα...άργησε αλλά έγινε κάπως ανεκτός ο πόνος...

Σας ευχαριστώ όλους για τα λόγια σας, άσχετα που με έκαναν να δακρύσω. Ακόμα και ας μην ήταν δικός μας άνθρωπος αυτός που φεύγει, ακόμα και ας μην τον ξέραμε καθόλου θα κλάψουμε γιατί είμαστε άνθρωποι, μερικοί τουλάχιστον. 83 ήταν..πίστευα πως θα άντεχε μέχρι τα 90 της αλλά αντί να καλυτερεύει χειροτέρευε, γιατί να μην ζήσει λίγο ακόμα... Θα ρθουν τα γενέθλια της και αντί να μαζευτούμε όλοι και να μαστε χαρούμενοι, θα πλαντάξουμε στο κλάμα.