Κενό για το μελλον

Καλησπερα!
Θα ηθελα να πω την ιστορια μου, γιατι ισως να ακουσω κατι χρησιμο απο καποιν αλλο εδώ, καθως ουτε μονη μου, αλλα ουτε με φιλους/οικογενεια δεν μπορω να βγαλω μια ακρη.
Εχω καταθλιψη απο πολυ μικρη, ισως οταν ημουν 12 τουλαχιστον. Δεν με εχει διαγνωσει ψυχολογος σε αυτο, αλλα το ξερω. Όσο ημουν στο σχολειο μπορουσα και την "ελεγχα" κατα καποιο τρόπο, γιατι διαβαζα, ειχα καποιες παρεες και ενιωθα οτι με το να σπουδασω θα κανω την ζωή μου καλυτερη. Ειχα καποιον στοχο στην ζωη μου, μια ελπιδα για ενα μελλον. Παντα υπηρχε αυτη η καταθλιψη, αλλα ειχα και κατι καλο να σκεφτομαι για να την αντισταθμιζει. Διαβαζα πολυ ακομα και απο το Γυμνασιο, επινα καφεδες το βραδυ για να διαβασω, ακομα και για μαθηματα που δεν ηταν τοσο δυσκολα, οπως πχ θρησκευτικα κλπ.
Οι γονεις μου χωρησαν οταν ημουν 15 χρονων, αλλα δεν το αφησα να με επηρεάσει στα διαβασματα. Το προβλημα με αυτους ομως ειχε ξεκινησει πολυ πιο πριν να χωρησουν, οποτε οταν χωρησαν δεν μου εκανε καθολου εντυπωση. Μια ζωη θυμαμαι να νιωθω οτι βρισκομαι σε μια φυλακη. Απο πολυ μικρη, μεχρι και οι διακοπες μας το καλοκαιρι ηταν απαισιες, και οχι μονο δεν ξεκουραζομουν, αλλα περιμενα να ανοιξουν τα σχολεια για να φυγω απο το χωριο μου, οπου δεν ειχα να κανω τιποτα.
Ολος αυτος ο αγωνας στο θεμα του διαβασματος με εκανε να νιωθω οτι εχω εναν σκοπο στην ζωη μου, οτι άξιζα, και με εκανε να ξεχναω.

Οταν λοιπον περασα στην σχολη που ηθελα, την πρωτη χρονια ημουν ενθουσιασμενη γιατι νομιζα οτι θα κανω παρεες, θα βγαινω κλπ, οπως εκανα και στο σχολειο. Ομως τα πραγματα ηρθαν ακριβως αντιθετα απο οτι θα μπορουσα να φανταστω. Ειδα ποσο ασχημος ο κοσμος μπορει να γινει. Αγνωστοι μεταξυ αγνωστων, εβλεπα συμφοιτητες μου στον δρομο και κανεις δεν χαιρετούσε κανεναν. Πολλοι οταν πηγαινα να τους μιλησω με υποτιμουσαν με την σταση τους, σαν να ειχαν θιχτει που πηγαινα να πιασω κουβεντα.
Συντομα καταλαβα οτι αμα μιλας σε αυτα τα ατομα σε υποτιμανε.
Οποτε μετα απο 2 χρονια το καταλαβα αυτο, και σταματησα να προσπαθω. Μεχρι το τελος του 2ου ετους δεν ειχα ουτε μια παρεα να παω βολτα και περπατουσα συνεχεια μονη μου στον δρομο για βολτα. Δεν ειχα να κανω τιποτα ολη την μερα. Απλα πηγαινα στην σχολη 2-3 ωρες και μετα που γυρνουσα σπιτι ένοιωθα τοσο αδεια. Δεν ειχα να κανω τιποτα απολυτως, και ετσι ημουν στον υπολογιστη ολη την μερα. Απο το σημειο αυτο και μετα η κατασταση μου αρχισε να χειροτερευει πολυ πιο πολυ. Παρεμπιπτόντως, λογω του οτι οι γονεις μου χώρισαν , μετακόμισαν σε διαφορετικες πολεις, οποτε εχασα και τους φιλους που ειχα απο το σχολειο. Ενιω8α και νιωθω οτι δεν εχω ουτε σπιτι να γυρισω, ουτε ανθρωπους που μπορουν να με καταλαβουν...

Στο τελος του 2ου ετους με επιασε τρομερο αγχος και καταθλιψη. Δεν μπορουσα να διαβασω καθολου και ζαλιζομουν ολη την μερα. Πηγα σε ψυχολογο αλλα δεν βοηθουσε καθολου, οποτε σταματησα. Ειμαι σιγουρη ομως οτι χρειαζομουν φαρμακα για το αγχος, καθως ολη την μερα ετρεμα και χτυπουσε η καρδια μου απο την ωρα που ξυπνουσα το πρωι μεχρι αργα το απογευμα. Περιττο να πω οτι σκεφτομουν να αυτοκτονησω, αλλα ποτε δεν εχω επιχειρήσει τιποτα.
Ενιωθα οτι ζω σε ενα ονειρο και οχι στην πραγματικοτητα. Αυτο σε συνδιασμο οτι η σχολη μου ειναι πολυ δυσκολη ηδη, και εμεινα αρκετα πισω στα μαθηματα. Εκεινο τον χρονο και τον επομενο (3ο ετος) περασα μονο 2 μαθηματα.

Τώρα, 2 χρονια αργοτερα εχω ξεπερασει το αγχος αλλα εχει μεινει η καταθλιψη. Νιωθω οτι ειναι περισσοτερο νεκρη παρα ζωντανη και τελευταια, αν και ειμαι ακομα νεα, νιωθω οτι η ζωη μου δεν εχει απολυτως κανενα νοημα. Ολα τα νιωθω μαυρα και δεν μπορω καν να φανταστω το μελλον μου. Νιωθω οτι εαν τελειώσω απο την σχολη μου, μετα θα φυγει και το τελευταιο πραγμα που ειχα να ασχολούμαι.

Quote:

---

Originally Posted by LaZerBeam

Τώρα, 2 χρονια αργοτερα εχω ξεπερασει το αγχος αλλα εχει μεινει η καταθλιψη. Νιωθω οτι ειναι περισσοτερο νεκρη παρα ζωντανη και τελευταια, αν και ειμαι ακομα νεα, νιωθω οτι η ζωη μου δεν εχει απολυτως κανενα νοημα. Ολα τα νιωθω μαυρα και δεν μπορω καν να φανταστω το μελλον μου. Νιωθω οτι εαν τελειώσω απο την σχολη μου, μετα θα φυγει και το τελευταιο πραγμα που ειχα να ασχολούμαι.

---

Καλησπερα ! συμπτωμα καταθλιψης , συμφωνα με εξεχοντα ψυχιατρο ' η αδυναμια προβολης του εαυτου μας στο μελλον , συνιστα κλασσικο συμπτωμα καταθλιψης ' .

Η μετάβαση από άγχος σε κατάθλιψή και το αντίστροφο με χαρακτηρίζει από όσο με θυμάμαι. Είναι όντως άθλιο να νιώθεις μόνος μέσα σ' ένα πλήθος ενώ στην πραγματικότητα θέλεις να περάσεις καλά και να γνωρίσεις κόσμο. Το έχω νιώσει κι εγώ στη σχολή (η οποία δεν μου άρεσε), πήγαινα κι έφευγα χωρίς να κερδίζω τίποτα. Δεν μπορούσα να μπω καθόλου στις παρέες που δημιουργούνταν από τους άλλους φοιτητές και από τις διαλέξεις δεν συγκρατούσα τίποτα. Το μυαλό μου ήταν εντελώς αλλού και γεμάτο ενοχικές σκέψεις και φοβίες για το παρόν και το μέλλον.
Ο ειδικός πάντα βοηθάει, άλλες φορές πάρα πολύ και άλλες λιγότερο. Εμένα με βοήθησε σε ένα ικανοποιητικό βαθμό και κατάφερα εν μέρει να δικτυωθώ για λίγο καιρό με κάποια άτομα και νιώσω λίγο καλύτερα αλλά δεν έφτασα στο επίπεδο που ήθελα και είχαν οι υπόλοιποι συμφοιτητές.
Από την άλλη πλευρά, με την παρέα μου εκτός σχολής νιώθω αρκετά καλά και μπορώ να λειτουργώ κατά κάποιο τρόπο και εκτός του "καταθλιπτικού Mode" αλλά και πάλι νιώθω το κενό της μοναξιάς.
Είναι δύσκολο να προσπαθείς να πας τη ζωή σου μπροστά προσπαθώντας να ξεπεράσεις όλα τα ψυχολογικά σου εμπόδια και ταυτόχρονα να είσαι λειτουργικό άτομο στο περίγυρo σου.

Quote:

---

Originally Posted by LaZerBeam

Καλησπερα!
Θα ηθελα να πω την ιστορια μου, γιατι ισως να ακουσω κατι χρησιμο απο καποιν αλλο εδώ, καθως ουτε μονη μου, αλλα ουτε με φιλους/οικογενεια δεν μπορω να βγαλω μια ακρη.
Εχω καταθλιψη απο πολυ μικρη, ισως οταν ημουν 12 τουλαχιστον. Δεν με εχει διαγνωσει ψυχολογος σε αυτο, αλλα το ξερω. Όσο ημουν στο σχολειο μπορουσα και την "ελεγχα" κατα καποιο τρόπο, γιατι διαβαζα, ειχα καποιες παρεες και ενιωθα οτι με το να σπουδασω θα κανω την ζωή μου καλυτερη. Ειχα καποιον στοχο στην ζωη μου, μια ελπιδα για ενα μελλον. Παντα υπηρχε αυτη η καταθλιψη, αλλα ειχα και κατι καλο να σκεφτομαι για να την αντισταθμιζει. Διαβαζα πολυ ακομα και απο το Γυμνασιο, επινα καφεδες το βραδυ για να διαβασω, ακομα και για μαθηματα που δεν ηταν τοσο δυσκολα, οπως πχ θρησκευτικα κλπ.
Οι γονεις μου χωρησαν οταν ημουν 15 χρονων, αλλα δεν το αφησα να με επηρεάσει στα διαβασματα. Το προβλημα με αυτους ομως ειχε ξεκινησει πολυ πιο πριν να χωρησουν, οποτε οταν χωρησαν δεν μου εκανε καθολου εντυπωση. Μια ζωη θυμαμαι να νιωθω οτι βρισκομαι σε μια φυλακη. Απο πολυ μικρη, μεχρι και οι διακοπες μας το καλοκαιρι ηταν απαισιες, και οχι μονο δεν ξεκουραζομουν, αλλα περιμενα να ανοιξουν τα σχολεια για να φυγω απο το χωριο μου, οπου δεν ειχα να κανω τιποτα.
Ολος αυτος ο αγωνας στο θεμα του διαβασματος με εκανε να νιωθω οτι εχω εναν σκοπο στην ζωη μου, οτι άξιζα, και με εκανε να ξεχναω.

Οταν λοιπον περασα στην σχολη που ηθελα, την πρωτη χρονια ημουν ενθουσιασμενη γιατι νομιζα οτι θα κανω παρεες, θα βγαινω κλπ, οπως εκανα και στο σχολειο. Ομως τα πραγματα ηρθαν ακριβως αντιθετα απο οτι θα μπορουσα να φανταστω. Ειδα ποσο ασχημος ο κοσμος μπορει να γινει. Αγνωστοι μεταξυ αγνωστων, εβλεπα συμφοιτητες μου στον δρομο και κανεις δεν χαιρετούσε κανεναν. Πολλοι οταν πηγαινα να τους μιλησω με υποτιμουσαν με την σταση τους, σαν να ειχαν θιχτει που πηγαινα να πιασω κουβεντα.
Συντομα καταλαβα οτι αμα μιλας σε αυτα τα ατομα σε υποτιμανε.
Οποτε μετα απο 2 χρονια το καταλαβα αυτο, και σταματησα να προσπαθω. Μεχρι το τελος του 2ου ετους δεν ειχα ουτε μια παρεα να παω βολτα και περπατουσα συνεχεια μονη μου στον δρομο για βολτα. Δεν ειχα να κανω τιποτα ολη την μερα. Απλα πηγαινα στην σχολη 2-3 ωρες και μετα που γυρνουσα σπιτι ένοιωθα τοσο αδεια. Δεν ειχα να κανω τιποτα απολυτως, και ετσι ημουν στον υπολογιστη ολη την μερα. Απο το σημειο αυτο και μετα η κατασταση μου αρχισε να χειροτερευει πολυ πιο πολυ. Παρεμπιπτόντως, λογω του οτι οι γονεις μου χώρισαν , μετακόμισαν σε διαφορετικες πολεις, οποτε εχασα και τους φιλους που ειχα απο το σχολειο. Ενιω8α και νιωθω οτι δεν εχω ουτε σπιτι να γυρισω, ουτε ανθρωπους που μπορουν να με καταλαβουν...

Στο τελος του 2ου ετους με επιασε τρομερο αγχος και καταθλιψη. Δεν μπορουσα να διαβασω καθολου και ζαλιζομουν ολη την μερα. Πηγα σε ψυχολογο αλλα δεν βοηθουσε καθολου, οποτε σταματησα. Ειμαι σιγουρη ομως οτι χρειαζομουν φαρμακα για το αγχος, καθως ολη την μερα ετρεμα και χτυπουσε η καρδια μου απο την ωρα που ξυπνουσα το πρωι μεχρι αργα το απογευμα. Περιττο να πω οτι σκεφτομουν να αυτοκτονησω, αλλα ποτε δεν εχω επιχειρήσει τιποτα.
Ενιωθα οτι ζω σε ενα ονειρο και οχι στην πραγματικοτητα. Αυτο σε συνδιασμο οτι η σχολη μου ειναι πολυ δυσκολη ηδη, και εμεινα αρκετα πισω στα μαθηματα. Εκεινο τον χρονο και τον επομενο (3ο ετος) περασα μονο 2 μαθηματα.

Τώρα, 2 χρονια αργοτερα εχω ξεπερασει το αγχος αλλα εχει μεινει η καταθλιψη. Νιωθω οτι ειναι περισσοτερο νεκρη παρα ζωντανη και τελευταια, αν και ειμαι ακομα νεα, νιωθω οτι η ζωη μου δεν εχει απολυτως κανενα νοημα. Ολα τα νιωθω μαυρα και δεν μπορω καν να φανταστω το μελλον μου. Νιωθω οτι εαν τελειώσω απο την σχολη μου, μετα θα φυγει και το τελευταιο πραγμα που ειχα να ασχολούμαι.

---

αγαπητη lazerbeam νιωθω τον πόνο σου και την κολαση της απομονωσης σου. για μενα κατάθλιψη ειναι η ανικανοτητα του ατομου να διαχειρηστει την βλακεια της ανθρωπότητας. γιατι αυτο κρυβεται πισω απο καθε κακια και καθε σνομπισμο.. καθαρη αυτουσια και απολυτη βλακεια. καπως ετσι αντιμετωπιζα πάντα τα ατομακια αυτου του ειδους και ακομα και σημερα δεν με εχει διαψευσει η πεποιθηση μου σε αυτο.
θα έπρεπε να επικεντρωθει η κοινωνικότητα σου σε ατομα που αισθανονται σαν και εσενα μοναξια και περιθωριοποιηση. σιγουρα δεν ησουν η μονη που ειχε υποστει αυτον τον κοινωνικο αποκλεισμο. υπήρχαν λοιπόν και αλλα ατομα που εκαναν και ενιωθαν ακριβως οπως και εσυ...και ακομα υπάρχουν ξεκινα να τα εντοπίζεις στην αιθουσα, τα ντροπαλα και ησυχα παιδια και ετσι βοηθοντας αυτα βοηθας και τον εαυτο σου.
παιρνεις τιποτα σε χαπια?

Γεια σας :)
Οχι δεν παιρνω τιποτα σε χαπια, αν και δεν νομιζω οτι τα χρειαζομαι πλεον. Πριν 2 χρονια που ειχα πολυ αγχος πιστευω τα χρειαζομουν, αλλα τωρα εχω ξεπερασει αυτο το σταδιο. Αν και παντα ημουν της αποψης οτι αμα δεν αλλαξεις την λογικη σου, τα χαπια απλα σε κρατανε σε ενα σημειο.
Να πω την αληθεια, δεν ειμαι ατομο που ντρεπεται να μιλησει στους αλλους. Απλα τα ατομα που πηγαινα να μιλησω, οι περισσοτεροι με αντιμετωπιζαν καπως..δεν μπορω να το εξηγησω καλα. Ισως σνομπ και οτι ηταν κλικες. Στις αρχες οταν μου συνέβαινε αυτο, πιστευα οτι εχω εγω κατι επανω μου που τους απωθει.
Εχω μια φιλη η οποια ειναι ενταξει ατομο και εχει περασει παρομοιες καταστασεις με εμενα, οποτε σκεφτηκα οτι ειναι και ο κοσμος ετσι, και δεν φταιμε παντα εμεις αμα δεν μας θελουν οι αλλοι.

Το θεμα μου ομως δεν ειναι πλεον οι παρεες. Του χρονου φευγω απο την πολη που σπουδαζω και δεν ξερω τι να κανω με την ζωη μου. Πραγματικα οταν προσπαθω να με φανταστω στο μελλον, ολα ειναι σαν ενα μαυρο τοπιο. Δεν εχω ιδεα τι θα μπορουσα να θελω απο την ζωη μου που να με γεμιζει. Νιωθω σαν ξεκρεμαστη.
Παρατηρω τους αλλους και τον τροπο που ζουν. Πχ βγαινουν βολτες, κανουν ταξιδια κλπ..και με αυτον τον τροπο ζουν. Αλλα εμενα αυτα με κανουν να νιωθω οτι χαραμιζω την ζωη μου. Δεν με γεμιζουν. Δεν λεω πως ειναι ασχημα, αλλα προσωπικα ειναι σαν να μην κανω τιποτα.
Μερικες φορες νιωθω σαν ρομποτ, οτι δηλαδη εαν δεν εχω προγραμματισει κατι "ουσιωδες" για το μελλον μου, ειναι σαν να ειμαι στον αερα

Quote:

---

Originally Posted by LaZerBeam

Γεια σας :)
Οχι δεν παιρνω τιποτα σε χαπια, αν και δεν νομιζω οτι τα χρειαζομαι πλεον. Πριν 2 χρονια που ειχα πολυ αγχος πιστευω τα χρειαζομουν, αλλα τωρα εχω ξεπερασει αυτο το σταδιο. Αν και παντα ημουν της αποψης οτι αμα δεν αλλαξεις την λογικη σου, τα χαπια απλα σε κρατανε σε ενα σημειο.
Να πω την αληθεια, δεν ειμαι ατομο που ντρεπεται να μιλησει στους αλλους. Απλα τα ατομα που πηγαινα να μιλησω, οι περισσοτεροι με αντιμετωπιζαν καπως..δεν μπορω να το εξηγησω καλα. Ισως σνομπ και οτι ηταν κλικες. Στις αρχες οταν μου συνέβαινε αυτο, πιστευα οτι εχω εγω κατι επανω μου που τους απωθει.
Εχω μια φιλη η οποια ειναι ενταξει ατομο και εχει περασει παρομοιες καταστασεις με εμενα, οποτε σκεφτηκα οτι ειναι και ο κοσμος ετσι, και δεν φταιμε παντα εμεις αμα δεν μας θελουν οι αλλοι.

Το θεμα μου ομως δεν ειναι πλεον οι παρεες. Του χρονου φευγω απο την πολη που σπουδαζω και δεν ξερω τι να κανω με την ζωη μου. Πραγματικα οταν προσπαθω να με φανταστω στο μελλον, ολα ειναι σαν ενα μαυρο τοπιο. Δεν εχω ιδεα τι θα μπορουσα να θελω απο την ζωη μου που να με γεμιζει. Νιωθω σαν ξεκρεμαστη.
Παρατηρω τους αλλους και τον τροπο που ζουν. Πχ βγαινουν βολτες, κανουν ταξιδια κλπ..και με αυτον τον τροπο ζουν. Αλλα εμενα αυτα με κανουν να νιωθω οτι χαραμιζω την ζωη μου. Δεν με γεμιζουν. Δεν λεω πως ειναι ασχημα, αλλα προσωπικα ειναι σαν να μην κανω τιποτα.
Μερικες φορες νιωθω σαν ρομποτ, οτι δηλαδη εαν δεν εχω προγραμματισει κατι "ουσιωδες" για το μελλον μου, ειναι σαν να ειμαι στον αερα

---

Μήπως αν στις σκέψεις σου για το μέλλον έβαζες λίγο "χρώμα" τότε να γινόταν πιο εύκολο να μπορέσεις να το σχεδιάσεις ; Δεν έχεις βρει κάτι με το όποιο να νιώθεις όμορφα και να ξεφεύγεις έστω και λίγο από τη "ρομποτική ζωή" ; Αν έχεις βρει κάτι τέτοιο και το συνδυάσεις μαζί με καλή συντροφιά τότε ίσως να σε ικανοποιεί ακόμα παραπάνω και να σου δώσει έναυσμα για παραπάνω βήματα.
Το ξέρω ότι στην θεωρία ακούγεται πολύ ωραίο και εύκολο αλλά η πράξη μπορεί να διαφέρει αρκετά, πάντως το βλέπω στον εαυτό μου -όπου πολλές φορές "αναγκάζομαι" να ακολουθήσω την παρέα σε δραστηριότητες που όχι απλά δεν με γεμίζουν αλλά με ρίχνουν κιόλας- πως με διαφορετικές συνθήκες (π.χ. άλλη παρέα, σαν ζευγάρι) κάποιες στιγμές να αποκτούσαν άλλη άξια. Βέβαια το κακό είναι πως -τουλάχιστον ακόμα- μένω στη σκέψη και δεν υλοποιώ αυτά που πιστεύω πως θα έδιναν νόημα στις "ανούσιες" δραστηριότητες αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. :p

Quote:

---

Originally Posted by LaZerBeam

Να πω την αληθεια, δεν ειμαι ατομο που ντρεπεται να μιλησει στους αλλους. Απλα τα ατομα που πηγαινα να μιλησω, οι περισσοτεροι με αντιμετωπιζαν καπως..δεν μπορω να το εξηγησω καλα. Ισως σνομπ και οτι ηταν κλικες. Στις αρχες οταν μου συνέβαινε αυτο, πιστευα οτι εχω εγω κατι επανω μου που τους απωθει.
Εχω μια φιλη η οποια ειναι ενταξει ατομο και εχει περασει παρομοιες καταστασεις με εμενα, οποτε σκεφτηκα οτι ειναι και ο κοσμος ετσι, και δεν φταιμε παντα εμεις αμα δεν μας θελουν οι αλλοι.

---

Αυτό ξαναπές το κούκλα μου, δεν φταίμε εμείς για το τι είναι οι άλλοι, αλλά ο κόσμος είναι σκατά. Οι πιο κακοί να ξέρεις έχουν τις πιο πολλές παρέες γιατί αυτό μετράει πιο πολύ, η ηλιθιότητα, η κακία, η υποκρισία, κτλ γιατί αυτά τα φοβούνται και άρα τα σέβονται........Μακάρι να μέναμε στην ίδια πόλη να κάναμε παρέα, μου φαίνεσαι πολύ νορμάλ για να είσαι αληθινή, είσαι όμως αληθινή, το πιστεύω.....Και η φίλη σου φαντάζομαι το ίδιο.....Μην χάνεις το κουράγιο σου, στο λέω εγώ που έχω περάσει τόσα όπως κι εσύ και άλλα παιδιά εδώ μέσα, ίσως και χειρότερα, αλλά προσπαθώ να μην σκέφτομαι άσχημα......Πάντως μια συμβουλή: Πρέπει να αποφεύγεις τα άτομα που σου κάνουν κακό, καλύτερα μόνες μας παρά με άτομα που μας βλάπτουν......Εδώ μέσα είναι ένα πολύ καλό μέσο επικοινωνίας, αν επιλέξεις να μιλάς με άτομα που σου ταιριάζουν και που σ' αρέσουν, γιατί έχει ποικιλία από χαρακτήρες........εκεί έξω είναι πολύ άσχημα τα πράγματα, εγώ δεν θέλω να μιλάω με κανέναν αφού σου είπα πως είναι οι περισσότεροι αν όχι όλοι σχεδόν.....Όσο για το μέλλον, δεν έχω να σου δώσω κάποια συμβουλή, γιατί δεν ξέρω, θα σου πω μόνο ότι η κατάθλιψη δεν είναι για πάντα, περνάει κάποια στιγμή, το θέμα είναι να μην ξανάρθει......και είσαι νέα ακόμα, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου.........έχεις σκεφτεί να φύγεις για εξωτερικό;;

Θα συμφωνούσα με τη rea, ήτοι προσπάθησε να εντοπίσεις τα άτομα που ταιριάζουν με σενα, σαν ξεκίνημα για νεες γνωριμίες που μπορεί να σου βγουν και σε φιλίες. Ετσι ξεκινα να λύνει κανεις το προβλημα μοναξιάς. Ετσι περιορίζεται το θέμα μοναξιάς. Βρες μια δικαιολογία, μια ευκαιρία ν' ανοιξεις κουβεντα με τετοια άτομα, μπορεί κι αυτοι να επιθυμούν να σχετιστούν με άλλους αλλά να μην παίρνουν την πρωτοβουλία (όπως πιθανόν κάνεις κι εσύ). Επεδιωκε να τους συναντας συχνα και καθε φορα να μιλας μαζι τους. Ετσι δημιουργειται η συνδεση μεταξυ ανθρωπων. Μπορει αναμεσα σε τετοιους χαρακτηρες να βρεις κατανόηση, ειλικρινή επικοινωνια και ευχαριστη παρέα. Ίσως δεν το έπραξες αυτο όλα αυτα τα χρονια που σπουδαζεις.

Πιστευω η καταθλιψη σου σε σημαντικό βαθμό ειναι αποτελεσμα αισθηματος μοναξιας. Οχι και τοσο λόγο χωρισμού των γονιων σου. Η καλή παρεα λειτουργεί σαν ένα από τα καλύτερα φαρμακα κατα της καταθλιψης. Η δραστηριοποίηση επίσης του ατομου (πχ μαθηματα, χόμπις κλπ) λειτουργεί ως το καλύτερο αντιδοτο στην καταθλιψη.

Αυτοί που σε αποφευγουν προφανώς δεν ειναι προκατειλημμένοι μαζί σου, δεν σε ήξεραν ούτε τους έκανες κάτι. Πιθανόν να πλησίασες άτομα που δεν ταιριάζουν με σένα, κυρίως δε το ύφος σου, αν ειναι μίζερο, θλιμμένο, πολύ φτιαχτό (ήτοι λείπει ο αυθορμητισμός) και παρακλητικό, απωθούνται. Ειναι και οι διαπροσωπικές σχέσεις σήμερα. Δυσκολα βρισκεις κατανόηση, μαλλον εσυ θα πρεπει να την προκαλέσεις.
Ολοι αυτοι εφτιαξαν ενα καλό κύκλο παρεας κι αυτο τους καλύπτει και δεν δίνουν χωρο σε κάποιον άλλο να μπει. Λίγοι ειναι αυτοι που θα καταλαβουν τι πραγματικά σε βασανίζει.
Και η μοναξια ρίχνει τη διάθεση για τα πάντα, κυρίως δε για διαβασμα, γι αυτο οι αποτυχίες, αλλιώς έχεις τις ικανότητες να παιρνάς τα μαθήματα.
Το ζητημα ειναι να μην κλεινεσαι στο σπίτι όπως κανεις τωρα. Επεδίωκε να πηγαινεις στις παρακολουθησεις έστω κι αν αυτες δεν ειναι υποχρεωτικές εκμεταλλευόμενη αυτο για σκοπούς κοινωνικοποίησης με ατομα που ειναι κοντα στο χαρακτηρα σου παίρνοντας πρωτοβουλία και βγαζοντας προς τα έξω τον καλύτερο σου εαυτο ώστε ο αλλος να δει θετικά την προσεγγιση σου. Επικοινωνησε επισης με παλιους γνωστους που μενουν στην πολη που σπουδαζεις, συμμαθητες, συγγενεις κλπ. Μπορει κι αυτοι να σου βγουν σε φιλία.

Ευχαριστω ολους για τις απαντησεις!
Ναι, στην αρχη μου φαινοταν πολυ αδυνατο να συμβαίνει αυτο με τον κοσμο, οποτε ελεγα κατι κανω εγω λαθος, δεν μπορει. Αυτες οι παρεες που εκανα, η μια στην αρχη μου μιλουσε και με επαιρνε τηλεφωνο συνεχεια και μετα στο εντελως αποτομα σταματησε...Απο εκει φανηκε οτι ηταν καθαρο συμφερον. Αλλα σκεφτομαι, δεν νιωθουν λιγο τυψεις οταν συμπεριφερονται ετσι σε εναν ανθρωπο?
Μετα απο καιρο καταλαβα οτι πολλοι σε βλεπουν σαν αντικειμενο και οχι σαν ανθρωπο. Συγγνωμη αν ακουγεται πολυ ασχημο. Αλλα θα σε δουν σαν κατι που μπορουν να το "χρησιμοποιησουν" και οταν δεν τους κανει αλλο το πετανε.
Για να φανταστειτε, ήταν ενα παιδι που ημασταν απο την ιδια πολη και οι μαμαδες μας εκαναν παρεα (οχι κολλητες αλλα γνωριζονταν καλα και πηγαιναμε σπιτι τους) και τον ηξερα απο πολυ μικρη. Αυτος περασε στην ιδια σχολη με εμενα και στο πρωτο ετος μου ζητουσε σημειωσεις. Στο δευτερο ετος (βρηκε παρεες και μαλλον καλυτερες σημειωσεις) παρατηρησα οτι αμα δεν του μιλησω εγω πρωτη αυτος δεν μου μιλαει, οποτε σταματησα. Το αποτελεσμα ηταν 3 χρονια να περναει απο διπλα μου και να ειναι σαν να μην με εχει δει ποτε στην ζωη του...
Ακμα δεν μπορω να διανοηθώ πως μπορουν και λειτουργουν ετσι..
Τελοσπαντων, αυτα που εγιναν τα εχω ξεπερασει, και δεν δινω αξια σε αυτα τα ατομα πλεον.
Ioannis2, εχεις δικιο οτι ειναι η μοναξια, αλλα το θεμα ειναι οτι δεν εχει δημιουργηθει απο τωρα. Η αληθεια ειναι οτι απο πολυ μικρη ενιωθα οτι ειμαι εντελως μονη μου και κανενας δεν ενδιαφερεται. Το ξερω οτι οι γονεις μου ενδιαφερονται, απλα δεν ηταν διπλα μου με τον σωστο τροπο. Και γενικα ειχα την ταση να απομονώνομαι απο τοτε. Δεν ξερω εαν οι παρεα με αλλους ανθρωπους θα λυσει το προβλημα, και οπως ειπε και ο Astrolavos, αναγκαζεσαι να βγεις εξω οταν δεν εχεις ορεξη και πολλες φορες σου χαλαει πιο πολυ την διαθεση απο το να σε βοηθησει. Αλλα εχεις δικιο στο οτι πρεπει να προσπαθουμε να βαζουμε χρωμα στην ζωη μας. Η αλλιως, αισιοδοξια. Κατι που με χαρακτιριζει ειναι οτι δεν μπορω να το κανω αυτο με τιποτα. Ειμαι απαισιοδοξη, δυστυχως. Μετα απο σκεψεις καταλαβα οτι αυτη η απισιοδοξια μου δινει μια ασφαλεια. Το ξερω οτι ειναι λαθος ο τροπος ομως.
Pillow παλια ηθελα να παω εξωτερικο και να δουλεψω εκει...ονειρα ξερεις. Αλλα οσο μεγαλωνεις βλεπεις αν γινεται εφικτο και στην πραγματικοτητα. Δεν εχω λεφτα να φυγω, και ηδη οι γονεις μου δυσκολευονται να σπουδασω. Να πω και την αληθεια, σε αυτη την φαση θελω ενα μερος να νιωσω ασφαλεια και κατι σταθερο. Και το εξωτερικο ειναι πολυ πιο εξω απο τα νερα μου αυτη την στιγμη.
Παντως ειναι ενδιαφερον αυτο που ειπες για το οτι οι ανθρωποι φοβονται την υποκρισια, κακια κλπ γι αυτο και τα σεβονται. Βεβαια αυτο δεν ειναι πραγματικος σεβασμος κατα την γνωμη μου, πιο πολυ "Κρατα τους φιλους σου κοντα, και τους εχθρους σου ακομα πιο κοντα"