Δε νιωθω καλα με τη σχολη που επελεξα

Καλησπερα. Το προβλημα μου υποθετω οτι εντασσεται στη συγκεκριμενη κατηγορια του φορουμ μιας και νομιζω και ο ιδιος οτι νιωθω δυσθυμια. Γιατι? Ειμαι 4ο ετος σε μια σχολη στο Πολυτεχνειο, χρωσταω 18 μαθηματα (ειναι πολλα και προλαβαινω οποιον πει οτι νταξει πολυτεχνειο ειναι) και νιωθω οτι δεν εχω καμια δουλεια εκει. 3 χρονια περασαν και μου αρεσαν πολυ λιγα πραγματα. Νιωθω ασχημα γιατι τωρα πια πρεπει να ζοριστω και να τελειωσω μια σχολη που δε μου αρεσει, γιατι ειναι πολυ αργα τωρα για να αλλαξω. Δεν εχω ορεξη ουτε για διαβασματα ουτε για τιποτα και με στεναχωρει πολυ και για τους γονεις μου κυριως που ηταν πολυ περηφανοι για μενα οταν περασα. Απ την αλλη αν με ρωτουσε καποιος τι αλλο θα ηθελα να κανω ειλικρινα δε ξερω. Νιωθω κενος, λες και δεν εχω ενδιαφεροντα, δε μπορω να ειμαι χαρουμενος σε αυτη τη σχολη αυτο ειναι βεβαιο. Και ρωταω εσας, πως ανακαλυπτεις τι ειναι αυτο που σε γεμιζει? Ειναι τραγικο να ζεις την ζωη σου κανωντας κατι που δε σου αρεσει. Ξερω πως το οτι καποια στιγμη θα βγαλω αυτη τη σχολη δε σημαινει οτι θα δουλεψω και ως μηχανικος, αλλα τη σημερον ημερα τι αλλο να κανεις χωρις πτυχειο σε αυτο που σε ενδιαφερει? Βρισκομαι σε τελμα και δε ξερω καν τι να πω στους δικους μου. Ειναι δικο μου λαθος που ειμαι ακομα σε αυτη τη σχολη γιατι αρχικα ειχα πειστει οτι μου αρεσε αρκετα. Και τωρα απλα περιμενω να τελειωσω και να ξεμπερδευω. Αλλα μετα τι?

Solkots καλημέρα. Είναι σίγουρα δύσκολη η φάση που περνάς, αν νιώθεις ότι δεν θες να εργαστείς μετά πάνω σε αυτόν τον τομέα ούτως ή άλλως αφού δεν έχει μέλλον σαν δουλειά μπορείς να την αφήσεις την σχολή! Τώρα έτσι όπως πάνε τα πράγματα στην Ελλάδα και πτυχίο να έχεις δεν μετράει. Δηλαδή και να την τελειώσεις τη σχολή απλά θα έχεις ένα πτυχίο κρεμασμένο στον τοίχο, τίποτα άλλο. Θα σου έλεγα να την συνεχίσεις μόνο αν είχε προοπτικές εργασίας, κοίτα να κάνεις κάτι με το 10% που έλεγε και άλλο ένα παιδί εδώ στο φόρουμ να πας σε κάποια σχολή με προοπτική αν υπάρχει.

Προτεινω να τελειωσεις με το ζορι την σχολη μιας κι βισκεσε σοτ τεταρτο ετοσ και τελευταιο αν δεν κανω λαθος καιβμετα να κοιταξεις η ξα βρεις δουλεια πανω σε αλλο τομα η αν εχεις την οικονομικη δυνατοτητα να ξαναδωσεις πανελλινιες ( αν επιλεξεις το δευτερο τα πραγματα εχουν γινει ποιο ευκολα δινει μονο 4 μαθηματα)αν επιτρεπετε ειναι τεχνολογικη σχολη πχ μηχανικων και τετοια?

Solkots, μήπως το πρόβλημα κατα βάθος δεν ειναι η σχολή αλλά κάτι αλλο είναι αυτό που πραγματικά σε βασανίζει? πχ μοναξιά ή μελαγχολία από αλλα συμβαντα της ζωης σου ή φόβος ότι θα μείνεις άνεργος ή δεν θα τα καταφερεις επαγγελματικά?
Με τι συναισθήματα πρωτομπήκες στη σχολή? Πέρασες δλδ σε κάτι που βρεξει χιονίσει δεν σε γεμιζε? Μήπως παρα το ότι το γνωστικο αυτο αντικειμενο σου άρεσε τα βρήκες σκούρα με δύσκολα μαθήματα?
Μήπως αυτα τα τυχόν αλλα που σε βασανίζουν με τα αρνητικά συναισθηματα που τα συνοδεύουν διοχετεύονται στο πως αντικρίζεις τις σπουδες σου? Και μηπως εκει εντοπίζεται ο λόγος που χρωστας 18 μαθήματα?
Πως θα απανταγες σ' αυτα? Ως αρχη, για να δεις πως κινείσαι έπειτα.

τωρα ετσι οπως το θετεις τι να σου πουμε κ μεις? στο τεταρτο ετος το θυμαθηκες οτι δε σ αρεσει καθολου?

Κοιτα δε το θυμηθικα τωρα. Μεχρι τωρα μερικα μαθηματα μου αρεσαν. Τα πρωτα δυο χρονια ειναι αναγνωριστικα και τα πηγαινα αρκετα καλα μπορω να πω. Δε χρωσταγα πολλα μαθηματα, ισως και επειδη ηταν πιο ευκολα. Δεν ειχα προβλημα. Τωρα ισως ειναι και αυτο που λετε...τα χω βρει σκουρα με αρκετα μαθηματα. Ποτε δεν ημουν του διαβασματος και δεν μπορω να πιεζομαι να διαβασω και τελικα να μη τα καταφερνω να περασω γιατι απογοητευομαι. Η αληθεια ειναι πως τον τελευταιο χρονο ενιωθω καπως μονος, απομακρυνθηκα απο αρκετους φιλους, δεν εβγαινα συχνα. Εχασα ενδιαφερον για πολλα πραγματα γενικοτερα. Απλα περναγα τις μερες μου χωρις να κανω τιποτα ουσιαστικο. Τους τελευταιους μηνες αλλαξα αρκετα. Ειπα οτι θα αρχισω να βγαινω και να περναω καλα κι ας ειναι στην αρχη με το ζορι. Και τα καταφερα. Εφτιαξα πολυ τις σχεσεις μου με τους φιλους μου και νιωθω πολυ καλυτερα μαζι τους. Δε το κρυβω οτι μου ελειπε και η συντροφια μιας κοπελας. Ειμαι 3 χρονια μονος μου και για καποιον στην ηλικια μου , οταν οι γυρω του εχουν καποια σχεση κτλπ, ειναι λιγο περιεργο. Αλλα περα απ αυτα εντοπισα και το προβλημα με τη σχολη μου. Βλεπω αλλους να πηγαινουν με χαρα να παρακολουθησουν μαθηματα ή οτι αλλο και εγω δεν ειμαι ετσι. Δε μπορω να πω οτι τη σιχαινομαι, υπαρχουν και πραγματα που τα βρισκω ωραια. Ισως επεσα στη παγιδα του να μπω σε μια σχολη με "κυρος" να το πω ετσι γιατι τα μορια που εβγαλα ηταν πολλα. Ξερω οτι αρκετοι κανουν αυτο το λαθος. Επειδη τωρα ειμαι στο 4ο ετος τη σχολη εχω αποφασισει να τη τελειωσω εννοειται γιατι δε με περνει να αλλαξω τωρα, το θεμα μου ειναι ποσο μπορω να προσπαθησω. Απλα με αγχωνει το γεγονος οτι μετα δε ξερω τι μπορω να κανω. Εννοω, κατα ποσο ειναι δυνατον να ασχοληθω στο μελλον με κατι αλλο χωρις να το εχω σπουδασει? Θελω να ψαξω παρα πολυ να βρω ενα μεταπτυχιακο που θα εχει περισσοτερο ενδιαφερον , σε συνδιασμο και με αυτο που σπουδασα. Ξερω οτι σιγουρα κατι θα βρω. Αλλα για την ωρα δεν βρισκω ορεξη για εδω που ειμαι

Αφού έλυσες το θέμα της προσωρινής μοναξιάς επανασυνδεόμενος με τους φίλους, αυτό που απομένει είναι να τα βρεις με τα μαθήματα. Μπορεί να σου λειπει η σωστη μεθοδος διαβασματος, γι αυτο ειχες αποτυχίες, ενώ συμφοιτητες σου, άτομα με τις ίδιες περιπου με σενα δυνατότητες, τα καταφερνουν καλύτερα.
Κι όταν υπάρχουν συσσωρευμένες αποτυχίες, αυτό ωθεί σε απογοήτευση, στο να κάνεις σκέψεις ακόμα και να τα παρατήσεις. Μόνο που, ειναι αυτές οι αποτυχίες, ιδίως όταν είναι συνεχείς και συσσωρευμένες, που ωθούν σε τετοιες σκέψεις και όχι το ενδιαφέρον σου για την εν λόγω επιστήμη ή οι προοπτικές που σου διανοίγει. Το ζήτημα ειναι να βρεις τη σωστή μεθοδο διαβασματος, πχ μπορει να ναι πιο πολλές ωρες προσεκτικό διάβασμα συν παρακολουθήσεις, εστίαση στα πιο σημαντικά, συχνές επαναλήψεις ώστε να τα αφομοιώνεις κλπ.