Καλημέρα!
Ονομάζομαι Maya, είμαι 29 ετών.
Μεγάλωσα σε μια πολύ ευτυχισμένη και δεμένη οικογένεια (είμαι μοναχοπαίδι, δεν είχαμε σπουδαία επαφή με άλλους συγγενεις, ουσιαστικά όλα τα χρόνια είμασταν οι 3 μας, οι γονείς μου και εγώ), σπούδασα αυτό που επιθυμούσα, εργάζομαι στο χώρο που εξαρχής επέλεξα (με δυσμενείς συνθήκες βέβαια πράγμα που μου προκαλεί κρίσεις πανικού εδώ και 2-3 χρόνια) και είμαι σε μια πολύ ευτυχισμένη σχέση με τον σύντροφο μου εδώ και 8 χρόνια.
Ενω λοιπόν νιώθω ευγνώμων για αυτά που έχω, παράλληλα, δεν μπορώ να αντέξω τον εαυτό μου όταν μένω μόνη μου.
Ας γίνω πιο σαφής.
Ήμουν ανέκαθεν ψυχαναγκαστικό και αγχώδες άτομο. Απο μικρή ήθελα τα πράγματα να γίνονται με τον δικό μου τρόπο, είχα συγκεκριμένα μοτίβα για τη μέρα μου, απο το τι θα φάω και πότε μέχρι το πως θα διαβάσω, ποια διαδρομή θα ακολουθήσω για να πάω κάπου κτλ. Ήμουν πάντοτε αγχώδης και απαισιόδοξη και ως παιδί, έδειχνα πάντοτε μελαγχολική και σε περιόδους έντονης θλίψης και άγχους, κατέφευγα στον (ήπιο) αυτοτραυματισμό. Δεν είχα ποτέ αυτοκτονικές τάσεις, απλώς κοβόμουν με την ελπίδα να "ξεχάσω" λίγο το πρόβλημα μου. Επίσης, ήμουν ανέκαθεν μοναχικό άτομο, είχα συνήθως 1-2 κοντινούς φίλους με τους οποίους μιλούσα για πιο ουσιαστικά θέματα αλλά δεν επιζητούσα την καθημερινή παρουσία τους στη ζωή μου. Γενικά νομίζω μέχρι τα 20-21 μου, ήμουν ικανοποιημένη απλά και μόνο με το να καθήσω να διαβάσω το βιβλίο μου η να πάω σε ένα μουσείο μόνη μου...
Μέχρι που ήλθε στη ζωή μου ο σύντροφος μου που είναι το άκρως αντίθετο απο εμένα: αισιόδοξος, χαλαρός, εξαιρετικά κοινωνικός, πολύ εξωστρεφής. Απο τη στιγμή που τον γνώρισα άρχισα να νιώθω οτι ένα αόρατο χέρι με τραβάει απο έναν λάκο που βρισκόμουν και μου γνωρίζει μια άλλη πτυχή της πραγματικότητας: ένιωθα πιο πολύ αυτοπεποίθηση (πράγμα που είχε αντίκτυπο και στις σπουδές και στο επαγγελματικό μου ξεκίνημα, απο μετριοπαθής άρχισα να νιώθω πολύ πιο σίγουρη και τολμηρή), γνώρισα πολλούς και ενδιαφέροντες ανθρώπους (και αναγκαστηκα να γίνω πιο επικοινωνιακή και να αρχίσω να εμπιστεύομαι ανθρώπους). Βέβαια, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ ριζικά: εξακολουθώ να προτιμώ μια βραδιά με το βιβλίο μου απο ένα ξέφρενο πάρτυ με πολύ κόσμο και ακόμα είμαι προσκολλημένη στις ρουτίνες μου αλλά νιώθω πολύ πιο αισιόδοξη και τολμηρή ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ.
Όταν τα πράγματα με τη δουλειά μου άρχισαν να μην πηγαίνουν καλά, ο σύντροφος μου ήταν το καταφύγιο μου. Όταν έχασα κάποια αγαπημένα μου πρόσωπα, ο σύντροφος μου με βοήθησε να αντιμετωπίσω το πένθος μου. 'Οσα χρόνια είμαστε μαζί, ό,τι και να έχει συμβεί, δεν νιώθω ποτέ την ανάγκη να αυτοτραυματιστώ. Όταν έχασα τη δουλειά μου και άρχισα να παθαίνω κρίσεις πανικού, ο σύντροφος μου ήταν εκεί και με βοηθούσε να ξεπεράσω την κάθε κρίση, να μάθω να την κατακτώ. Όταν έχασε εκείνος τη δουλειά του, δεν κατέφυγε στην αυτολύπηση αλλά αντιμετώπιζε την όλη κατάσταση με αισιοδοξία και μου μετέδιδε αυτή την αισιοδοξία.
Και εκεί ειναι το πρόβλημα. Το θέμα μου είναι οτι κάθε μέρα, ανυπομονώ για τη στιγμη που θα γυρίσω στο σπίτι και θα τον δώ και θα κοιμηθουμε μαζί. Ό,τι καλό μου συμβαίνει μέσα στη μέρα, σπεύδω να το μοιραστώ μαζί του. Οταν έχω μια κακη μέρα, ανυπομονώ να τον δώ το βραδύ για να νιώσω καλύτερα. Νιώθω σαν να είναι το παυσίπονο μου, το ναρκωτικό μου. Η νέα του δουλειά απαιτεί ταξίδια στο εξωτερικό: αρχικά ταξίδευε εντός ελλάδας για λίγες μέρες και μπορούσα να το διαχειριστώ γιατί ήξερα οτι μπορώ ανα πάσα στιγμή, αν με πιάσει πανικός, να τον πάρω τηλέφωνο και να τον ακούσω. Τώρα όμως ταξιδευει πολύ και στο εξωτερικό, ακόμα και για βδομάδες. Κάθε φορά που φεύγει, είμαι όλο και χειρότερα. Κλαίω όλη μέρα, με πιάνει πανικός οτι κάτι του συμβαίνει και δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί του, μετα με πιάνει πανικός οτι παθαίνω κάτι και δεν μπορω να ζητησω τη βοήθεια του. Αυτοτραυματίστηκα 2 φορές. Δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια μόνη μου. Γυρίζω απο τη δουλειά και είμαι ράκος συναισθηματικά. Δεν έχω όρεξη να μαγειρέψω τίποτα επειδή δεν είναι εκείνος εδώ να το μοιραστούμε.
Δεν είναι φυσιολογικά όλα αυτά. Πως μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου?
