Δοκιμάζοντας τα όριά μας

Καλησπέρα σας. Καινούριος στο forum να συστηθώ. Με λένε Κωνσταντίνο. Είμαι 29 ετών και «πάσχω» από κρίσεις πανικού περίπου 10 χρόνια. Μεγάλο σχετικά το διάστημα που πλέον μου έχει γίνει κατά κάποιο τρόπο συνήθεια να ζω με το πρόβλημά μου. Σε αυτά τα 10 χρόνια έχω δεχτεί μεγάλες ήττες έως συντριβές από τις κρίσεις πανικού αλλά έχω καταφέρει να το ξεγελάσω βέβαια πολλές φορές και να περηφανεύομαι γιαυτό. Έχω περιορίσει πολλά πράγματα της ζωής μου που θα μπορούσα να έκανα εάν δεν αντιμετώπιζα το πρόβλημα αλλά έχω καταφέρει και πολλά σε κόντρα του προβλήματός μου. Έχω δοκιμάσει πολλούς αυτοσχέδιους τρόπους για να το επιλύσω αλλά και τρόπους κατόπιν βοήθειας. Έχω εντοπίσει την πηγή του προβλήματος κατόπιν επισκέψεως μου σε ψυχίατρο, αν και να πω την αλήθεια ήδη είχα υπόθεση την αιτία που μου το προκάλεσε πολύ πριν πάω σε ψυχίατρο. Έχω «χάσει» σχέση με κοπέλα λόγω του προβλήματός μου, αλλά είχα κάνει σχέση με κοπέλα που είχε δεχτεί το πρόβλημά μου.
Αυτή την περίοδο επισκέπτομαι ψυχίατρο και κάνω συνδυασμό θεραπείας φαρμάκων(xanax-1 χρόνο) και ψυχοθεραπείας. Ωστόσο πολλές φορές από εγωισμό σταματώ κατά διαστήματα το xanax και αφήνω εκτεθειμένο τον εαυτό μου στις κρίσεις πανικού και το προκαλώ σε μια νέα μάχη που είτε θα νικήσω είτε θα χάσω.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως αν κάνω μία σύνοψη της ζωής μου τα τελευταία 10 χρόνια τότε καταλήγω στο εξής συμπέρασμα. Φίλοι μου το πρόβλημα παραμένει μα είμαι νικητής. Το πιστεύω και χαμογελώ γιαυτό. Οι κρίσεις παραμένουν βέβαια, το πρόβλημα παραμένει θα χάσω και άλλες μάχες θα ταπεινωθώ ξανά, θα γονατίσω ξανά αλλά θα είναι απλά μια μάχη. Θα συνεχίζω να το πολεμώ. Είναι ένα κομμάτι του ευατό μου προβληματικό μεν, αλλά το αγαπώ. Ακούγεται παράλογο; Ναι καλά ακούσατε το αγαπώ. Χάρις αυτού του προβλήματος καταφέρνω να ξεπερνώ τον εαυτό μου, να σηκώνω το ανάστημα μου μετά από μια σφαλιάρα που θα μου δώσει και να πω όχι είμαι εδώ ποιο δυνατός. ΜΑΖΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ. Όλοι όσοι αντιμετωπίζουμε κρίσεις πανικού, δοκιμάζουμε συνεχώς τα όρια μας και τότε καταλαβαίνεις. Το βλέπεις ξεκάθαρα πως οι αντοχές σου είναι μεγαλύτερες απότι υπολόγιζες.Αν θέλεται, είναι σαν να πεθαίνεις και να άναστένεσαι ξανά.
Αύριο θα ξημερώσει μια νέα ημέρα.Πάλι θα εκθέσω τον ευατό μου στρην δουλειά.Μπορεί να με πιάσει τρεμούλα, μπορεί να αρχίσει πάλι η ταχυπαλμία, μπορεί να με πιάσει πάλι ζαλάδα, μπορεί να ακολουθήσει και καμιά ημικρανία, μπορεί να "κολλήσει" πάλι το μυαλό μου και να φαίνομαι σαν φυτό μπορεί στην θέα αυτή να γελοιοποιηθώ μπροστά σε συναδέρφους, μπορεί όμως και τίποτα να μην συμβεί και να νικήσω αύριο. Όμως είτε έτσι είτε αλλιώς και αύριο θα ζήσω κάθε στιγμή της ζωής μου όπως και να είναι. ;)

καλως ηλθες..
το αυτο ισχυει και για τους υπολοιπους ..εννοω το να δοκιμαζουν τα ορια τους..στν καθημερινοτητα ..η οποια ομολογουμενως ειναι δυσκολη μερικες φορες και για τους μη εχοντες ψυχικες ευαισθησιες..
μπραβο για τον τροπο που σκεφτεσαι..ετσι πρεπει να το βλεπουμε ολοι μας..η ζωη ειναι ενας συνεχης αγωνας..θα πεσεις αλλα θα σηκωθεις και θα ξαναπεσεις κοκ.
το θεμα ειναι να πεισμωνει κανεις ..με την καλη εννοια..και να μην τα παραταει:)

καλησπερα κ χρονια πολλα.
δεν ξερω αν θα ηθελα να ζησω μαζι με αυτο. μπραβο σου που το εχεις αποδεχτει αλλα εγω θα το πολεμησω να μην υπαρχει στην ζωη μου ουτε σαν κοματι μου. γιατι απλα οταν μου συμβανει δεν ειμαι εγω αρα δεν ειναι κοματι μου. ισως εσυ να εχεις δικιο κ ισως εγω πολεμοντας το τοσο απλα κανω κακο στον εαυτο μου αλλα ισως κ οχι. αλλα δεν μπορω να συμβηβαστω

Καλώς σας βρήκα και χρόνια πολλά βεβαίως.
Αρετή θεωρώ τις κρίσεις πανικού ως ένα κομμάτι του εαυτού μου. Να γίνω ποιο κατανοητός. Παλιότερες περιορισμούς που είχα θέσει στον εαυτό μου ή παραλήψεις (διασκέδαση π.χ.) είχαν σαν αποτέλεσμα να φτάσει ο οργανισμός σε αυτό το σημείο. Οι κρίσεις είναι «καμπανάκια» του οργανισμού μου. Είναι εσωτερικές «φωνές» που όταν θέτω πάλι σε κάποιο περιορισμό τον εαυτό μου ή ξεχνώ να του δώσω αυτό που ζητάει θα σημάνει συναγερμό. Απλά προσπαθώ να το «ακούσω» να του «μιλήσω» κατά κάποιο τρόπο. Να αναρωτηθώ όταν με πιάσει κρίση…τι σε προκαλεί; Συμμαχώ ουσιαστικά μαζί του. Του δίνεις αυτό που θέλει για να ηρεμήσει. Αυτό εφαρμόζω το τελευταίο 4μηνο και έχει τα καλύτερα αποτελέσματα απότι έχω δοκιμάσει. Εννοείται πως δεν θέλω να υπάρχει σαν πρόβλημα.

Καλή σου μέρα Κωνσταντίνε και καλώς ήρθες!!!

Πολύ αξιοθαύμαστη η στάση σου και μπράβο που το αντιμετωπίζεις έτσι σαν κάτι φυσιολογικό!!! αλλά δεν σου δημιουργεί άγχος το γεγονός ότι πρέπει να ζήσεις με κάτι τέτοιο χωρίς να ξέρεις αν και πότε θα σου ξανασυμβεί; είναι μια απορία που έχω γιατί μπορεί και γω ή και πολλοί άλλοι να φτάσουμε στο σημείο να το θεωρήσουμε κομμάτι της ζωής μας αλλά και πάλι και μόνο που το σκέφτομαι μου προκαλεί εφίδρωση και ταχυπαλμία....και σίγουρα προτιμώ να ζω από το να πεθαίνω και να ανασταίνομαι κάθε φορά που θα με θυμάται η κρίση....

Πάντως άσχετα από την απορία πήρα κουράγιο από την αντιμετώπισή σου!!!!

ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΦΙΛΕ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΕΡΙΠΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΧΩ Κ ΕΓΩ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΟΜΩΣ ΝΑ ΜΟΥ ΔΙΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ Κ ΚΑΤΑΘΛΗΨΗ. ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ Κ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. Κ ΠΑΛΙ ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ.

Καλημέρα hollyman.
Για το πρόβλημα που είχες με το nick name σου στειλε ένα u2u στον NikoD. Είχα κ εγώ το ίδιο. Θα σε βοηθήσει να μπείς με τον αρχικό σου κωδικό. Πώς τα πάς??

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΒΙΚΥ. ΤΙΠΟΤΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΩ. ΕΣΥ??

Εγώ τον τελευταίο καιρό κατάφερα ελπιδοφόρες νίκες και είμαι αρκετά αισιόδοξη. Βέβαια ξέρω ότι θα υπάρξουν πάλι άσχημες μέρες. Θα τις περιμένω κι αυτές τι άλλο μπορώ να κάνω??Σκέφτομαι τελευταία και την ομοιοπαθητική...

ΒΑΣΙΚΑ ΥΠΟΜΟΝΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Κ ΑΝΤΟΧΗ. ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ Κ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ.ΕΙΝΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ Κ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΑΝΑΓΝΟΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΑΣ. ΑΡΑ Κ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ...