Τι κανεις οταν φυγει για παντα ο ανθρωπος σου αυτος που σε αγαπουσε που σε προστατευε που ζουσε αυτος για σενα και συ γι αυτον δεν θελω να το πιστεψω ειναι αδυνατον το πρωι της μερας που εφυγε μου ελεγε πως θα γερασουμε μαζι θα κανουμε εγγονια και οτι οσο υπαρχει εκεινος να μη φοβαμαι τιποτα.Ο εφιαλτης τωρα αρχιζει δεν εχω κανενα να με αγκαλιαζει να στρωνει τα μαλλια μου να κλαιω στην αγκαλια του να με κρατα απ το χερι στη θαλασσα οταν καναμε μπανιο και να μου δειχνει το βυθο να μαλωνω για βλακειες .Ο πονος ειναι αβασταχτος δεν εχει νοημα τιποτα πια για μενα ουτε ο αερας που αναπνεω αληθεια δε θα συμβιβαστω ποτε με τον αιφνιδιο θανατο του.Στην αρχη του καλοκαιριου συμπτωματικα γνωρισα μια κοπελα που μου ειπε οτι εναι χηρα εγω ειχα ακομα τον αντρα μου και πονεσε η καρδια μου γιατι ειχε και μικρο παιδι που να ξερα τι θα μου τυχαινε και μενα πολυ συντομα,αυτο το αναφερω για να καταληξω καπου ετσι που την εβλεπα να γελα και να συνεχιζει τη ζωη νομιζα οτι θα ειχαν περασει χρονια απο τοτε που εχασε τον αντρα της τωρα που τη ξανασυναντησα μου ειπε οτι δεν εχει κλεισει χρονος ακομα και οτι και αυτη ηταν πολλα χρονια μαζι του και τον αγαπουσε πωςγινεται αυτο βρε παιδια?δεν το παρεξηγω εννοειται απλα μου κανει εντυπωση και αναρωτιεμαι.πως?Ειμαι τοσο αδυναμη?
