Αγχωμένη με...το άγχος μου!
Γεια σας! Θα ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία του άγχους, που με ταλαιπωρεί από τις αρχές του καλοκαιριού.
Είμαι 23 χρονών και μου μένουν πλέον λίγα μαθήματα για να πάρω το πτυχίο μου. Την τελευταία χρονιά ήμουν αρκετά στρεσαρισμένη με τα μαθήματα, μιας και ενώ ήμουν χαλαρή στα πρώτα έτη της φοιτητικής μου ζωής, αποφάσισα να πιεστώ υπέρ του δέοντος για να καταφέρω να τελειώσω φέτος το καλοκαίρι. Το άγχος με τη σχολή ωστόσο, κατάφερνα να το ξεπερνάω κατά διαστήματα, βγαίνοντας με τους φίλους μου και περνώντας χρόνο με το αγόρι μου, με το οποίο έχουμε μια υπέροχη σχέση. Παράλληλα, ξεκίνησα yoga και ένιωθα συνεχώς το σώμα μου να δυναμώνει και να συνδέομαι με αυτό.
Η yoga παρόλα αυτά δεν κατάφερε να με χαλαρώσει 100%, διότι σιγά σιγά άρχισα να αναπτύσσω ένα παράλογο άγχος με την υγεία μου. Αν θυμάστε στις αρχές Νοέμβρη, είχε ξεσπάσει ο έμπολα στην Αφρική...εε άρχισα να φοβάμαι ότι θα έρθει και εδώ! :P Μετά την εξεταστική του Ιανουαρίου, άρχισε να πονάει η μέση μου χαμηλά... Τι ήθελα και το έψαξα στο αναθεματισμένο το google? Έως και καρκίνο μου έβγαλε! Μέχρι να πάω στον ορθοπεδικό μου να μου πει ότι τελικά ήταν το πρόβλημα με την σκολίωση που με πονάει, πήγα και ήρθα! Εντωμεταξύ ο φόβος για κάτι "κακό" πως είχε προκύψει... Πριν κάποια χρόνια, λόγω ενός πόνου στο πέλμα που δεν περνούσε με τίποτα, έκανα μαγνητική τομογραφία για να δούμε τι είναι. Τελικά ήταν τραυματική αρθρίτιδα, έκανα μπαλέτο 15 χρόνια και λόγω λάθος εκγύμνασης, είχε δημιουργηθεί πρόβλημα, που με ανάγκασε να σταματήσω το χορό. Τελικά όμως μια χαρά αντιμετωπίστηκε! Η μητέρα μου ωστόσο, μέχρι να βγουν τότε τα αποτελέσματα, μου αποκάλυψε ότι φοβόταν μήπως ήταν κάτι "κακό", μιας και έιχε χάσει μια φίλη της πρόσφατα από μεταστατικό καρκίνο. Και έχοντας θυμηθεί αυτό το σκηνικό, μέχρι να μου περάσει ο πόνος στη μέση, ήμουν τρομερά φοβισμένη.
Περνάει και αυτό... Την άνοιξη ξεκίνησα να έχω ταχυκαρδίες και αίσθημα πανικού. Όπως ήταν φυσικό, φοβήθηκα για την καρδιά μου. Εντωμεταξύ, έχω και έναν '"τεμπέλη θυροειδή", υποκλινική περίπτωση υποθυρεοειδισμού και επειδή μου είχε αυξηθεί πρόσφατα η δοσολογία, ανησύχησα μήπως αυτό τελικά μου έκανε κακό. Πήγα στον καρδιολόγο, μου έκανε ηλεκτροκαρδιογράφημα και υπέρηχο καρδιάς (δεν ξέρω αν ονομάζεται έτσι), πάντως με βρήκε απόλυτα υγιή, με μοναδικό εύρημα μια ελαφριά πρόπτωση μητροειδούς βαλβίδας, η οποία όπως είπε, δεν θα μου δημιουργήσει προβλήματα.
Πάει και αυτό... Ηρεμώ για ένα διάστημα με την καρδιά μου και ξεκινάω να ετοιμάζομαι για την εξεταστική, που ήθελα να είναι και η τελευταία. Όπως ήταν αναμενόμενο, με τόσο άγχος που είχα περάσει, καταρρέω ξανά. Ανησυχία, πίεση στο αυτί, ζάλη, αίσθημα αστάθειας. Και ξεκινάει ένα ωραιότατο τουρ σε διάφορους γιατρούς. Ο ενδοκρινολόγος μου μειώνει τη δόση, παράλληλα ζητάει να κάνω πάλι εξετάσεις σε ένα μήνα, για να δούμε πως πάει η προλακτίνη μου. Μετά επισκέπτομαι ωρυλά για το αυτί και τη ζάλη. Δεν μου βρήκε τίποτα. Τα συμπτώματα συνεχίζουν και επισκέπτομαι οδοντίατρο γιατί έχω έντονες πιέσεις στο στόμα. Μου λέει αγχώθηκες και σκάνε μύτη δύο ωραιότατοι ημιέγκλειστοι φρονιμήτες που σου πιέζουν την γνάθο, τους οποίους πρέπει να αφαιρέσουμε, όχι όμως τώρα, έλα όταν τελειώσεις το σεπτέμβρη, γιατί θα είναι δύσκολη η εξαγωγή. Εγώ φυσικά δεν ηρεμώ, δεν μπορώ με τίποτα να συγκεντρωθώ στην εξεταστική μου και πάω σε νευρολόγο. Με εξέτασε και μου είπε δεν έχεις κανένα πρόβλημα, οι ζαλάδες είναι από το άγχος. Μου έγραψε atarax και bespar, άμα βρω τα σκούρα να τα πάρω. Δεν τα έχω πάρει ως τώρα (μάλιστα μια μέρα θύμωσα τόσο με τον εαυτό μου που μπήκα σε τέτοια περιπέτεια που τα πέταξα στα σκουπίδια!!). Είχε περάσει και ένας μήνας και έκανα εξετάσεις αίματος, γενικές και για τον θυροειδή. Η προλακτίνη μου είχε ανέβει από 20 στο 40 και ο ενδοκρινολόγος μου είπε να κάνω μαγνητική υπόφυσης. Τελικά αποδείχθηκε ότι έχω ένα μικροαδένωμα 3-4 χιλιοστών και για αυτό μου είπε να πάρω dostinex. Τα dostinex φυσικά έχουν και παρενέργειες αρκετά συχνές, μεταξύ των οποίων η υπόταση, η ζάλη, η κόπωση και η κατάθλιψη...
Τέλος πάντων, φεύγω για ένα μήνα για διακοπές στο εξοχικό μου, με έπιανε εκεί συχνά το άγχος μου κυρίως μήπως λιποθυμήσω λόγω χαμηλής πίεσης ή μήπως ζαλιστώ. Αυτό, όπως αποδείχτηκε από την καθημερινή μου δραστηριότητα δεν συνέβη ποτέ, αλλά μου έμεινε αυτή η αίσθηση ότι χάνομαι, ότι δεν μπορώ να εστιάσω, ότι θα ζαλιστώ και θα λιποθυμήσω. Πρόσφατα ξαναπήγα στο ωρυλά γιατί ένιωθα έναν κόμπο στο λαιμό και δυσκολία στην κατάποση. Με εξέτασε και με βρήκε καλά και μου εξήγησε ότι είναι από το άγχος και θα πρέπει να το σνομπάρω...
Χθες το βράδυ πήγα μια βόλτα με τον αδερφό μου και ενώ μετά από πολύυυυ καιρό δεν είπα κουβέντα για τα "προβλήματα υγείας", περπατούσαμε και σε κάθε βήμα ένιωθα τη γνάθο μου να πιέζεται, να γυρίζω το βλέμμα μου και να νιώθω ότι θα πέσω κάτω, τα πόδια μου να κόβονται από τον φόβο ότι θα λιποθυμήσω. Ένιωθα σαν να θέλει το μυαλό μου να ξεφύγει, να περάσω επιτέλους καλά και ολόκληρο το σώμα μου να λέει ότι είμαι άρρωστη και ότι από στιγμή σε στιγμή θα καταρρεύσω και θα πάθω κάτι κακό.
Προσπαθώ να κάνω υπομονή για αυτόν τον μήνα. Αύριο θα πάω για επανεξέταση προλακτίνης και μεθαύριο στον ενδοκρινολόγο, μήπως και σταματήσω τα dostinex. Μετά την εξεταστική μου, θα βγάλω και τους φρονιμήτες. Μετά θα ψάξω να απασχοληθώ σε δικηγορικό γραφείο, μιας και πλησιάζει ο καιρός που θα πρέπει να ξεκινήσω άσκηση. Παρόλα αυτά ανησυχώ, μήπως αυτή η αίσθηση ζαλάδας δεν φύγει ποτέ και με εμποδίσει να κάνω αυτή την καινούργια αρχή, που, πιστέψτε με, την θέλω όσο τίποτε άλλο...
