ΔΕ ΠΑΕΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ

Ενας μηνας στο πενθος στην αποδιοργανωση στη μοναξια στο σκοταδι δεν αντεχεται αυτος ο εφιαλτης καθε μερα και χειροτερα πως θα παω παρακατω?ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΙΠΟΤΑ εχω γονατισει και ειναι τοσο νωρις αρνουμαι τα παντα .Καποιες στιγμες προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου να κανει κουραγιο αλλα αμεσως παραλογιζομαι παλι ολα βουνο δυσκολα μοναχικα εχασα τον ανθρωπο μου δεν ημουν ετοιμη γι αυτο ποτε δεν εισαι μαλλον .Ποσο αδυναμη εχω το δικαιωμα να ειμαι?Δεν εχω αλλο κουραγιο δε το βρησκω πουθενα το κενο ειναι τεραστιο.

συνεχισε.... να γραφεις..

Κανενας μας δεν ειναι ετοιμος για κατι τετοιο Ασπασια μου.Τραβας μεγαλο ζορι τουλαχιστον κοιμασαι καθολου? τρεφεσαι σωστα? πρεπει να κοιμασαι ο υπνος βοηθαει πολυ και αν δεν μπορεις να φας ακομα,φαε τουλαχιστον κατι ελαφρυ που κατεβαινει ευκολα κατω (γιαουρτι,σουπα κτλ) στο σπιτι εισαι μονη σου η εχεις και της κορες σου?

Μην αναρωτιέσαι πώς θα προχωρήσεις παρακάτω. Κοίταξε μόνο να βγαίνει η κάθε μέρα, όπως-όπως. Είναι δύσκολες οι μέρες που περνάς και μην κάθεσαι να σκέφτεσαι τώρα "εφ όλης της ύλης". Μόνο κακό σου κάνει αυτό γιατί ατην κατάστασή σου τα βλέπεις όλα μαύρα και αυτό δεν είναι η πραγματικότητα αλλά μια διαστρεβλωμένη εικόνα. Κουράγιο θα βρεις από το μεγάλο κίνητρο που έχεις στη ζωή, δηλαδή τα παιδιά σου. Αλλά κι αυτό μην θα έρθει από μόνο του, σιγά σιγά. Είναι πολύ μεγάλη η πληγή και τεράστιο το χτύπημα, τί να πώ!

τι να κανω βρε παιδια?1 ωρα κοιμηθηκα σημερα ποναει ολο μου το σωμα αυτο αργα η γρηγορα θα με σκοτωσει πες τε μου οτι θελετε οτι σας ερχεται στο νου ειμαι σε απογνωση ζητω απεγνωσμενα εστω και 10λεπτα γαληνης οσο τα εχω στο μυαλο μου γινονται τερατα με καταπινουν ειμαστε ξενοι οκ αλλα οσοι μου γραφουν εστω μια κουβεντα το εκτιμω πολυ και σαςευχαριστω ολους που ασχολειστε.Ειμαι πολυ χαλια δε θελω να δωσω και αλλο πονο στα παιδια μου αλλα δε το παλευω.

Αν θυμαμαι καλα μας ειχες πει οτι δεν τρως τιποτα μονο ενα γιαουρτι με το ζορι.Πηγαινε σε ενα φαρμακειο και παρε πολυβιταμινες και μουρουνελαιο αυτα θα σε βοηθησουν να μην πεσεις κατω απ'την πεινα και την αδυναμια.Τωρα οσο για τον υπνο εκει χρειαζεσαι βοηθεια απο γιατρο.Προσπαθησε να εχεις παρεα διπλα σου και να συζητατε οτι σου ερχεται στο μυαλο! ειναι καλο να μηλας.Αν δεν εχεις καποιον να τα πεις, πες'τα εδω στο φορουμ.

Γεια σου ασπασια.Πριν εξι μηνες ξυπνησα μια μερα και απλα δεν ημουν καλα.Ενεργοποιηθηκε η ocd μου,η οποια ειναι αρκετα βαριας μορφης.Η μια ιδεοληψια αρχισε να διαδεχεται την αλλη κι σιγα γινοντουσαν ολο και πιο τρομαχτικες και παρανοικες.Πιστευα οτι ειχα χασει το μυαλο μου.Η ιδεοληψια που με ταλαιπωρησε πιο πολυ απο ολες και ακομα με ταλαιπωρει ηταν αυτη της μανιας καταδιωξης.Το μυαλο μου μου ελεγε συνεχεια οτι οι γυρω μου μου στηναν πλεκτανες κι εγω αν κι ηξερα πως μου λεγε βλακειες δεν μπορουσα να το κανω να σκασει.Οδηγηθηκα σιγα σιγα στην απομακρυνση απο τους αλλους.Δεν μπορουσα να νιωσω καν συναισθηματα για τους πιο κοντινους μου ανθρωπους γιατι φοβομουν οτι μου στηνανε πλεκτανες.Το κυριαρχο συναισθημα που ειχα ηταν αυτο της μοναξιας.Ενιωθα μονος σε εναν κοσμο που κανεις δεν με αγαπουσε κι ολοι ηθελαν το κακο μου.Σκεφτομουν ακομα κι να φυγω απο τους ανθρωπους κι να παω να ζησω μονος μου σε κανενα βουνο.Χιλιες και παραπανω φορες σκεφτηκα να πεθανω.Εκατομμυρια φορες υπακουσα στους ψυχαναγκασμους μου για να διωξω την ιδεα.Σε ενα εξαμηνο για να ξεχαστω μπορει να εκανα και 300 φορες την διαδρομη γαλατσι-συνταγμα με το αμαξι.Ειχα εντονοτατη αποπραγματοποιηση κι μεσα σε ολον αυτον τον κατακλυσμο τρομαχτικων σκεψεων κι συναισθηματων το μυαλο μου αρχισε να τα παιζει,ενιωθα να αργοσβηνω...εγινα σταδιακα ενας ζωντανος νεκρος.Μαζι με ολο αυτο ειχα να σκεφτομαι κι οτι η φοβια μου,δηλαδη μην τρελαθω,ειχε γινει πραγματικοτητα.Το προηγουμενο εξαμηνο ηταν ενα εξαμηνο απεραντης θλιψης και μοναξιας.Δεν με εκανε τιποτα καλα.Δεν ευχαριστιομουν τιποτα.Δεν αγαπουσα τιποτα.24 ωρες το 24ωρο βασανιζομουν απο την ιδια ιδεα.Αδιακοπα και αλυπητα.Πουθενα φως στον οριζοντα.Σιγα σιγα οι μηνες περασανε.Μπηκα στο φορουμ.Ειδα οτι και αλλοι υπεφεραν κι χειροτερα μαλιστα.Δεν ημουν μονος.Αρχισα να πηγαινω σε ψυχολογο.Γυρισα τρεις ψυχιαρους.Μετα απο λιγο καιρο το εντοπισαμε το τερατακι που λεγεται ιδψ κι αρχισα να μαθαινω τροπους αντιμετωπισης.Το σκοταδι αρχιζει να σπαει και αρχιζω να βλεπω μικρες χαραμαδες φωτος.Δυστυχως η προοδος με την ψυχοθεραπεια ειναι εξαιρετικα αργη κι στο τετραμηνο πανω παιρνω την μεγαλη αποφαση να επισκεφτω ψυχιατρο.Ο γιατρος μου δινει αντικαταθλιπτικα.Εγω βεβαιος πως ειμαι ανιατη περιπτωση επιμενω να κανω ειδικη για την ιδψ επεμβαση στον εγκεφαλο,ενω αυτος γελαει και μου λεει να κανω λιγη υπομονη μεχρι να πιασουν τα φαρμακα.Περνανε οι πρωτες βδομαδες κι αρχιζω να νιωθω μια αλλαγη στα συναισθηματα μου.Στον πρωτο μηνα πανω αρχιζει και καθαριζει το μυαλο μου σιγα σιγα κι μπορω να αναγνωρισω πιο ευκολα τα κολπα της ασθενειας.Φευγω για διακοπες χωρις καμια ορεξη κι γυρναω πισω 20 κιλα πιο ελαφρυς.Το σκοταδι διαλυει σιγα σιγα.Γινονται καποια αλλα ευχαριστα συμβαντα που μου αναπτερωνουν το ηθικο και σιγα σιγα φτανουμε στο σημερα.Μετα απο ενα εξαμηνο στην απολυτη κολαση μιας εξαιρετικα βαρβαρης ιδψ που μου στερησε την χαρα ακομα κι απο την πιο μικρη,την τοση δα απολαυση αυτης της ζωης,που με εκανε αντι να εχω ονειρα για το μελλον αν κι 21 ετων,να εχω εφιαλτες κι να φανταζομαι τον εαυτο μου στην καλυτερη ως αστεγο,χαρη στα φαρμακα,την ψυχοθεραπεια κι την ιωβιο υπομονη που εδειξα να σηκωσω ολο το βαρος του κοσμου σαν αλλος ατλαντας,σηκωνομαι σιγα σιγα στα ποδια μου κι κανω σχεδια για το μελλον.Αρχιζω να ξαναασχολουμαι με την σχολη μου κι να αποκταω ξανα τα παλια μου ενδιαφεροντα.Απολαμβανω περισσοτερο τις βολτες μου κι τους ψυχαναγκασμους τους εχω σχεδον κοψει.Αρχιζω να εχω ονειρα για μια καλυτερη και πιο ομορφη ζωη και πεισμα να την διεκδικησω.Καλα,δεν λεω οτι εγινα τελειως καλα κι ισως να μην γινω και ποτε.Αυτο που εχει σημασια ομως ειναι οτι καταφερα κι καταφερνω να τιθασευσω κι να μην ακουω το προσωπικο μου τερατακι τοσο πολυ.Ναι πονεσα κι ακομα ποναω καπως,ναι η προοδος εγινε με ενα μικρο πετραδακι καθε μερα,αλλα σημασια εχει οτι εγινε και γινεται.Ολοι οι ανθρωποι εχουμε δυναμεις να ξεπερασουμε τα μεγαλα η μικρα εμποδια που μπαινουν μπροστα μας κι το λεω εγω που δε πιστεψα μια στιγμη πως θα τα καταφερω.Το μονο που χρειαζεσαι αυτην την περιοδο ειναι υπομονη και τακτικη.Υπομονη για να περασει καπως ο καιρος κι να συσσωρευτουν νεες εμπειριες και τακτικη για να απευθυνθεις στον καταλληλο ψυχολογο και ψυχιατρο οι οποιοι θα σου δωσουν γραμμες και θα σου γραψουν καποια φαρμακα για να μην πονας.(Και οχι τα αντικαταθλιπτικα και τα αγχολυτικα δεν σε κανουν φυτο,καλα σε κανουν.)Σου προτεινω επισης το διαστημα αυτο να κανεις πραγματα που σε ευχαριστουν κι να δεθεις πιο πολυ με ατομα γυρω σου.Μην ντραπεις λεπτο να ζητησεις βοηθεια.Αν ειναι να ντρεπομαστε να ζηταμε βοηθεια και συμπαρασταση απο το διπλανο,τοτε ποιος ο λογος να σχηματιζουμε κοινωνιες εμεις οι ανθρωποι?Υπομονη και τακτικη:)

Quote:

---

Originally Posted by ασπασια

τι να κανω βρε παιδια?1 ωρα κοιμηθηκα σημερα ποναει ολο μου το σωμα αυτο αργα η γρηγορα θα με σκοτωσει πες τε μου οτι θελετε οτι σας ερχεται στο νου ειμαι σε απογνωση ζητω απεγνωσμενα εστω και 10λεπτα γαληνης οσο τα εχω στο μυαλο μου γινονται τερατα με καταπινουν ειμαστε ξενοι οκ αλλα οσοι μου γραφουν εστω μια κουβεντα το εκτιμω πολυ και σαςευχαριστω ολους που ασχολειστε.Ειμαι πολυ χαλια δε θελω να δωσω και αλλο πονο στα παιδια μου αλλα δε το παλευω.

---

συνεχισε να γραφεις κ πες μας τι σκεφτεσαι κυριως οταν καπιος εινα σε αυτη τη κατασταση κυριως αυτο που τον ενδιαφερει ειναι να πεις τι σκεφτεται να το συζητισει αυτο με τους αλλους αυτο ειναι που τον ηρεμει

Nοιωθω ενα απεραντο κενο το αιφνιδιο του θανατου δε με αφηνει να πιστεψω τι εγινε ειμαι ενα αλλο ατομο δε ξερω τι κανω δε βρισκομαι εδω λες και ολα τα κανω πρωτη φορα δεν μπορω να φαω να μαγειρεψω να σκουπισω να ψωνισω τιποτα που εκανα παλια ολα μηχανικα ανουσια και με το ζορι το βασικο εχω 1 μηνα να κοιμηθω ισα που κλεινουν τα ματια μου καθιστη για 1ολεπτα καθε βραδυ.Το πρωι πρεπει να τρεχω σε διαφορα γραφειοκρατικα ετσι κουρελιασμενη μαζι με τη μεγαλη κορη μου που και αυτη απο το σοκ εχει νευρα πολλα και κλαματα.Το συναισθημα ειναι μπλεγμενο με το πρακτικο κομματι της ζωης οταν τα χωρισω απ τη μια θρηνω κι απ την αλλη θυμωνω.Η ανασφαλεια ειναι στο κοκκινο τι θα κανω πως θα ζησω εγω και τα παιδια μου το επιπεδο της ζωης μας πρεπει να γκρεμιστει για να τα βγαζουμε περα τα ειχαμε ολα και τωρα δεν εχουμε τιποτα απ εδω και περα πρεπει να δωθει μαχη πως θα τα καταφερω?ειμασταν μια αξιοπρεπης και ονομαστη οικογενεια τωρα πως θα σερνομαστε στο ελεος του καθενος τι ποιοτητα ζωης θα προσφερω στα παιδια μου εγω με μια συνταξη οταν και οποτε βγει.Οι εκρεμμοτητες που αφησε ο αντρας μου πολλες οχι μονο οικονομικες αλλα και πρακτικες που απαιτουν τρεξιμο και παρακαλια σε υπηρεσιες πως θα τα κανω ολα αυτα?δεν ειμαι ατσαλινη μονο να προσπαθησω μπορω και αν δε τα καταφερω?για την υπολοιπη ζωη μου πρεπει να ζω και με την απωλεια και με το αγχος της επιβιωσης.Ειχαμε αλλα σχεδια αλλα ονειρα τα προλαβε ο θανατος τα ισοπεδωσε ολα τα εκανε σκονη λες και δεν καναμε τιποτα δε δημιουργησαμε τιποτα μας αφανισε πως λοιπον να ησυχασω σκεπτομενη ολα αυτα γινονται κουβαρι θεριευουν και με τρομαζουν τοσο πολυ που νοιωθω τη καρδια μου να βγαινει απ εξω απ το σωμα.Οταν τηλεφωνω στα παιδια μου που εφυγαν πρεπει να κανω οτι ειμαι και καλα για να μη τα παρει απο κατω και να συνεχισουν αυτο που κανουν.Ε καπου δεν θα τα καταφερω αυτο βλεπω και λυγιζω.Απ την αλλη η απωλεια τεραστια ειμασταν πολυ αγαπημενο ζευγαρι 20 χρονων παντρευτηκα στην ουσια εκεινος με μεγαλωσε και ηταν για μενα τα παντα με αγαπουσε και τον αγαπουσα αμειωτα ολα αυτα τα χρονια ο ενας ζουσε για τον αλλον πως θα συνηθισω μια τετοια απωλεια δε γινεται δε θα γινει οσο ζω.

τουλαχιστον τα πας καλυτερα απο το να καθοσουν αμηλιτη.

Nοιωθω ενα απεραντο κενο το αιφνιδιο του θανατου δε με αφηνει να πιστεψω τι εγινε ειμαι ενα αλλο ατομο δε ξερω τι κανω δε βρισκομαι εδω λες και ολα τα κανω πρωτη φορα δεν μπορω να φαω να μαγειρεψω να σκουπισω να ψωνισω τιποτα που εκανα παλια ολα μηχανικα ανουσια και με το ζορι το βασικο εχω 1 μηνα να κοιμηθω ισα που κλεινουν τα ματια μου καθιστη για 1ολεπτα καθε βραδυ.Το πρωι πρεπει να τρεχω σε διαφορα γραφειοκρατικα ετσι κουρελιασμενη μαζι με τη μεγαλη κορη μου που και αυτη απο το σοκ εχει νευρα πολλα και κλαματα.Το συναισθημα ειναι μπλεγμενο με το πρακτικο κομματι της ζωης οταν τα χωρισω απ τη μια θρηνω κι απ την αλλη θυμωνω.Η ανασφαλεια ειναι στο κοκκινο τι θα κανω πως θα ζησω εγω και τα παιδια μου το επιπεδο της ζωης μας πρεπει να γκρεμιστει για να τα βγαζουμε περα τα ειχαμε ολα και τωρα δεν εχουμε τιποτα απ εδω και περα πρεπει να δωθει μαχη πως θα τα καταφερω?ειμασταν μια αξιοπρεπης και ονομαστη οικογενεια τωρα πως θα σερνομαστε στο ελεος του καθενος τι ποιοτητα ζωης θα προσφερω στα παιδια μου εγω με μια συνταξη οταν και οποτε βγει.Οι εκρεμμοτητες που αφησε ο αντρας μου πολλες οχι μονο οικονομικες αλλα και πρακτικες που απαιτουν τρεξιμο και παρακαλια σε υπηρεσιες πως θα τα κανω ολα αυτα?δεν ειμαι ατσαλινη μονο να προσπαθησω μπορω και αν δε τα καταφερω?για την υπολοιπη ζωη μου πρεπει να ζω και με την απωλεια και με το αγχος της επιβιωσης.Ειχαμε αλλα σχεδια αλλα ονειρα τα προλαβε ο θανατος τα ισοπεδωσε ολα τα εκανε σκονη λες και δεν καναμε τιποτα δε δημιουργησαμε τιποτα μας αφανισε πως λοιπον να ησυχασω σκεπτομενη ολα αυτα γινονται κουβαρι θεριευουν και με τρομαζουν τοσο πολυ που νοιωθω τη καρδια μου να βγαινει απ εξω απ το σωμα.Οταν τηλεφωνω στα παιδια μου που εφυγαν πρεπει να κανω οτι ειμαι και καλα για να μη τα παρει απο κατω και να συνεχισουν αυτο που κανουν.Ε καπου δεν θα τα καταφερω αυτο βλεπω και λυγιζω.Απ την αλλη η απωλεια τεραστια ειμασταν πολυ αγαπημενο ζευγαρι 20 χρονων παντρευτηκα στην ουσια εκεινος με μεγαλωσε και ηταν για μενα τα παντα με αγαπουσε και τον αγαπουσα αμειωτα ολα αυτα τα χρονια ο ενας ζουσε για τον αλλον πως θα συνηθισω μια τετοια απωλεια δε γινεται δε θα γινει οσο ζω.

ΕΓΩ ΘΑ ΓΙΝΩ ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΤΑ ΞΑΝΑΠΩ ΕΣΥ ΜΕ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΣΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΓΚΑ Η ΔΑΓΚΑ
ΕΒΑΛΕ ΨΥΧΗ Η ΣΟΥ ΛΕΓΕ ΜΠΑΡΜΠΟΥΤΣΑΛΑ ΑΜΑ ΕΒΑΛΕ ΨΥΧΗ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΘΑ Σ ΒΓΕΙ Ο
ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΣ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΑΣ ΣΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΛΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΗ
ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΟΠΥ ΠΗΡΕΣ ΚΑΘΕ ΧΑΡΤΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΑΝ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΑΛΛΟ ΧΑΡΤΙ
ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ Η ΟΧΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΔΛΔ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΚΙ ΕΤΣΙ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΑΣ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ ΕΙΝΑΙ

Καλά τα λες elis, αλλά όταν είσαι σε αυτή την κατάσταση δεν μπορείς στοιχειωδώς να μαζέψεις το μυαλό σου. Για να πηγαίνει διαβασμένη πρέπει να έχει την ψυχική ηρεμία να ασχοληθεί, καθώς και κάποια στοιχειώδη συγκέντρωση. Αυτό που μπορεί να γίνει είναι να εξηγεί την κατάσταση στους υπαλλήλους των Υπηρεσιών και να της εξηγούν και να της γράφουν αναλυτικά αυτά που πρέπει να κάνει. Έχω αντιμετωπίσει κι εγώ παρόμοια θέματα και πολλές φορές πέφτεις σε υπαλλήλους δύστροπους που το μόνο που ξέρουν είναι να λένε είναι ενα ΟΧΙ και ένα ΔΕΝ. Μάλιστα έχω και εκκρεμότητα στην εφορία με την αποδοχή κληρονομιάς της μητέρας μου εξαιτίας μιάς δύστροπης υπαλλήλου! Γενικά όμως, όταν εξηγείς την κατάσταση καταλαβαίνουν και βοηθάνε.

Quote:

---

Originally Posted by elis

ΕΓΩ ΘΑ ΓΙΝΩ ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΤΑ ΞΑΝΑΠΩ ΕΣΥ ΜΕ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΣΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΓΚΑ Η ΔΑΓΚΑ
ΕΒΑΛΕ ΨΥΧΗ Η ΣΟΥ ΛΕΓΕ ΜΠΑΡΜΠΟΥΤΣΑΛΑ ΑΜΑ ΕΒΑΛΕ ΨΥΧΗ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΘΑ Σ ΒΓΕΙ Ο
ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΣ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΑΣ ΣΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΛΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΗ
ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΟΠΥ ΠΗΡΕΣ ΚΑΘΕ ΧΑΡΤΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΑΝ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΑΛΛΟ ΧΑΡΤΙ
ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ Η ΟΧΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΔΛΔ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΚΙ ΕΤΣΙ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΑΣ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ ΕΙΝΑΙ

---

k ως συνηθως εισαι εκτος θεματος...