Ενας μηνας χωρις τον αντρα μου ,δεν μπορω να μετρησω το χρονο λες και εγινε χτες .Το σωμα ειναι κουρασμενο το μυαλο φευγατο και τιποτα δεν εχει πια την παλια του οψη.Δε βρησκω νοημα σε τιποτα ολα λειτουργουν μηχανικα οσα μπορω να κανω γιατι πρεπει να τα κανω.Η μοναξια ειναι αφοτητη πως θα το αντεξω αυτο?πως θα χειμωνιασει ?αυτο το ποτε ξανα με εχει σκοτωσει ηδη.Δεν μπηκε τιποτα σε σειρα οποιο φως ειναι παρα πολυ μακρια ακομη .Δε θελω να σκεφτομαι για το μελλον εξαλλου ειδα με τα ματια μου οτι η ζωη μπορει να ακυρωθει σε ενα λεπτο πως λοιπον να σκεφτω το αυριο?
