Γεια σας παλι εδω δεν ξερω τι αλλο να κανω απο που να πιαστω να παρηγορηθω δεν θα πιστευα οτι μπορει καποιος να νοιωσει τοσο πονο τοσο κενο τοσο αδειασμα τοσο χαμενος πληγωμενος τρομοκρατημενος τιαλλο να πω.Το σφιξιμο στο στομαχι δεν περνα τα ματια δεν κλεινουν ουτε μερα ουτε νυχτα το μυαλο δε ξεκολαει απ το θανατο η καθημερινοτητα ειναι ανυπαρκτη εχει κολησει οι κινησεις ειναι μηχανικες το νοιωθω οτι ετσι δε παει παρακατω η μοναξια ειναι αφορητη οι αναμνησεις πληγωνουν παρα πολυ δε ξερω πια πως να το διαχειριστω.Δεν θα αντεξω για πολυ ετσι μοιαζει .Διαβαζω διαφορα αρθρα για το πενθος δε με βοηθουν πολυ αντιθετα με απογοητευουν.Στο βαθος του μυαλου μου θελω να πιστευω οτι ολα καλα θα πανε και το κουβαρι θα ξετυληχτει και παλι πισωγυριζω και βυθιζομαι.Αν αγαπησες βαθεια δε θα πονεσεις ρηχα το διαβασα και ειναι τοσο μα τοσο αληθεια.Το ξερω δεν υπαρχουν συνταγες για το καθενα ειναι διαφορετικα απλως ελπιζω οτι καποιος που ειναι σ αυτο το κομματι του πενθους θα εχει βιωσει κατι αντιστοιχο και κατι θα χει να μου πει.Ευχομαι ποτε κανενας ανθρωπος να μη βρεθει σ αυτη τη θεση και αν και ολοι περναμε απο τετοιες καταστασεις ποτε καποιος δεν ειναι ετοιμος.Πριν 2 χρονια εχασα μανα με ασχημο τροπο και σκληρο μου πηρε πολυ για να το αποδεχτω αλλα ειχα καποιον διπλα μου να κλαιω στην αγκαλια του και ειχα μονο το πενθος τωρα τι γινεται αυτος που με στηρηζε εφυγε αιφνιδια και εχω και πενθος και προβλημα επιβιωσης δεν μπορω να το παλεψω βαθεια μεσα μου θελω να σταθω ορθια αλλα δε βρησκω τροπο.Γυρω μου υπαρχουν ατομα που βοηθουν αλλα αισθανομαι οτι τους ειμαι βαρος και αυτο δε θα κρατησει πολυ το ξερω .Το κενο μου δε θα συμπληρωθει ποτε ενα κομματι μου το μεγαλυτερο εφυγε για παντα και αυτο με σκοτωνει.Το γελιο εχει χαθει οι ξενιαστες μερες χαθηκαν για παντα και ο φιαλτης πηρε τη θεση του μονιμα στη ψυχη μου.Τα παιδια μου αυτα ειναι η ακτινα φωτος και μονο αλλα και παλι σκεφτομαι οτι δεν μπορω να τα βοηθησω οπως αν θα ζουσε ο πατερας και απελπιζομαι.Ειναι μεγαλα πονουν και αυτα πολυ οταν μου στελνουν μυνημα προσπαθω να λεω οτι ολα καλα και οτι ολα θα πανε καλα αλλα νοιωθω εν μερη οτι τα εξαπατω και αυτο με σκωτωνει.Σιγουρα το καθενα θα χαραξει το δρομο του αλλα θα ειναι δυσκολα χωρις τον πατερα τον αγαπουσαν παρα πολυ η καθε μια με τον τροπο της.Ολα κουβαρι στο μυαλο αυτη η ανασφαλεια τρελαινει.Ευχαριστω οποιον θα μπει στο κοπο να με ξαναδιαβασει για ακομη μια φορα για μενα λειτουργει καταπραυντικα καθε σχολιο σας ακομα και τα σκληρα λογια που ισως σκεφτει καποιος τα δεχομαι και τα επεξεργαζομαι μπας και βγαλω καμμια ακρη.
