ΔΕ ΘΕΛΩ ΠΙΑ ΝΑ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ

Γεια σας ειμαι η Ασπασια κοντευουν 40 μερες αποτο θανατο του συντροφου μου καθε μερα που ξημερωνει με πιανει τρομος δε θελω να βλεπω τον ηλιο τα συναισθηματα ειναι αβασταχτα.Ηιδια ερωτηση καθε μερα πως θα συνεχισω που θα βρω το κουραγιο μετι δυναμη.?Δε θελω τιποτα ο πονος τα καλυπτει ολα .Ειναι στιγμες που προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι πρεπει πρεπει για τα παιδια μου και αλλες παλι που βυθιζομαι στη μοναξια στην απογνωση στην ανασφαλεια.Πως θα τα καταφερω ειναι τοσα πολλα δεν ξερω πια ποσο δυνατος πρεπει να ειναι ο ανθρωπος το μελλον μου φαινεται μαυρο και δυσκολο χωρις φως χωρις ελπιδα με στοιχειωνουν τα παντα το σπιτι η μερα το βραδυ ολα γυρω μου ειναι σκοτεινα.Απτην αλλη πρεπει να μαζεψω τα κομματια μου και να τρεχω γιατα διαδικαστικα μεγαλος γολγοθας αλλη μια μερα που θα γυρισω απραγη γιατι ολα κολανε καπου κατι λειπει κατι δεν εγινε οπως επρεπε σκετη παρανοια .ΠΩς ΘΑΤΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΟΣΩΜΑ ΜΟΥ ΜΕ ΠΡΟΔΙΔΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΟΝΑΩ ΠΑΝΤΟΥ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΧΤΥΠΑ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ.Τα εξοδα τρεχουν το εισοδημα μου ειναι μηδενικο τι θα κανω θεε μου?

aυτο με τη μοναξια ειναι που σε κανει να σκεφτεσαι ετσι