Γεια σας και παλι γραφω με την ελπιδα οτι κατι θα μου πει καποιος κατι θα διαβασω που εστω για μια στιγμη ισως νοιωσω καπως καλυτερα.Μου γραψατε αρκετα αυτες τις μερες αλλα δεν μπορω να γυρισω το μυαλο μου νοιωθω οτι τρελαινομαι πραγματικα.Πως ειναι δυνατον οτι εχτισες με αγαπη κοπο υπομονη μια ολοκληρη ζωη να καταρευσει με ενα φυσιμα ενος δευτερολεπτου.Πως θα παω παρακατω οταν ολα ειναι τοσο αβεβαια και σκοτεινα.Δεν μπορω να δω ουτε μια μικρη αχτιδιτσα φωτος πουθενα.Εχω διαβασει και τις ιστοριες αλλων ανθρωπων στο φορουμ οι περισσοτερες ειναι ιδιες με πολυ πονο και απογνωση δεν ξερω αν στο τελος τα καταφεραν.Ολοι μου λενε κοιτα το σημερα μονο ασε το αυριο ειναι κατι αλλο.Πως θα το κανω αυτο βρε παιδια?οταν εχω να νοιαστω για τα παντα?πως γινεται?σκεφτομαι τα κοριτσια μου θελω να ειμαι καλα γι αυτα αλλα στη σκεψη οτι δεν μπορω να τα βοηθησω τρελαινομαι.Πρεπει να τους σταθω και ψυχολογικα και πρακτικα.Ψυχολογικα μπορω να τους σταθω κανοντας τη δυνατη πρακτικα ομως δεν μπορω και αυτο με τρελαινει.Το εχουν αναγκη εχασαν ενα πατερα που εκανε τα παντα γι αυτα εγω πως θα ανταπεξελθω? Θελω να παλεψω αλλα νοιωθω οτι δεν εχω οπλα.Τωρα βλεπω και την ανυπαρξια της κοινωνικης μεριμνας ακαλυπτος απο παντου στο χειλος του γκρεμου αντι να σε τραβηξουν πισω σε κλωτσανε μεσα.Η γραφειοκρατεια ειναι τοσο μεγαλη δεν μπορει ουτε να πεθανει καποιος ειναι σαν να με τιμωρουν γιατι πεθανε ο αντρας μου.Συνταξη εαν και εφοσον και οταν.Τωρα πως τα βγαζει περα μια μανα ανεργη με τρια παιδια δε νοιαζει κανεναν.Δε ζητησα την ελεημοσυνη κανενος τα λεφτα του αντρα μου ζητησα που του χρωστανε για δουλειες που εκανε και για τα ταμεια που πληρωνε τοσα χρονια για να εχει εξασφαλισμενη την οικογενεια του υποτιθεται.Αν λειπει μια τελεια σε πανε πισω ενα χρονο.ΕΛΕΟΣ.
