φοιτητικό και γενικότερο άγχος, χαμηλή αυτοπεποίθηση, ακόμα και ντροπή....
Η ιστορία μου ξεκινάει πριν τρια χρόνια ( Σεπτέμβριος του 2012)...μπαίνοντας στο πέμπτο έτος ιατρικού κλάδου σε αλλοδαπή σχολή με την ανάλογη δυσκολία...και έχοντας ήδη αρκετά μαθήματα από το τέταρτο έτος (εκεί απλά έλεγα ότι δεν ήμουν καλά...που να ήξερα τι με περίμενε)...η μητέρα μου αρρωσταίνει και χειρουργείται...ο πατέρας μου έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια...ανατρέπονται όλα τα δεδομένα και σχέδια για μείωση μαθημάτων στο τρέχον έτος...ευτυχώς το χειρουργείο πάει καλά και χωρίς παρατράγουδα...και ενώ το είχαμε ξεπεράσει αυτό...το καλοκαίρι στα τελειώματα του πέμπτου έτους (2013)...η μητέρα μου έχει πυρετούς και πόνους...αφήνω την εξεταστική και γυρίζω Ελλάδα...διάγνωση: ένα σπάνιο πολυσυστημικό αυτοάνοσο αλλά αντιμετωπίσιμο...στο μεταξύ αναγκάζομαι να συγκρουστώ με διάφορα άτομα του περιβάλλοντος ενώ δεν είμαι καυγατζής...νιώθοντας ότι πούλησα την ψυχή μου στο διάβολο με τόσα μπινελίκια...με επιμονή της μητέρας μου έφυγα για να "συνεχίσω τις σπουδές" και να περάσω κανά μάθημα το Σεπτέμβριο του '13...ενώ η ηθική μου έλεγε ότι πρέπει να σταματήσω...στο χειμώνα που ακολούθησε μέχρι τα Χριστούγεννα η μητέρα μου που σωματικά είναι καλά (ευτυχώς)...έπρεπε να κάνει μόνη της τις εξετάσεις ακόμα και βιοψία ήπατος...και εγώ να τα παρακολουθώ όλα αυτά από το τηλέφωνο...με τις ανάλογες τύψεις και μαύρες σκέψεις...τότε τον Σεπτέμβριο πέρασα δυο μαθήματα...το 6το έτος της πρακτικής θα με έβρισκε με 18 μαθήματα σύνολο...αποφάσισα να μην γραφτώ 6το έτος της πρακτικής...αλλά κάθε μήνα να δίνω από ένα μάθημα (όπως ορίζει το καταστατικό) με σκοπό να τα μειώσω...με την σκέψη μου στην μάνα μου και στα τρεχάματα της κατέληξα να ξαναδώσω τον Νοέμβριο με χίλια ζόρια και να το περάσω...έρχονται Χριστούγεννα και τέλη του 2013...έχουμε μια γενικότερη γνώση για το αυτοάνοσο της μητέρας μου...η ίδια παίρνει καινούργια αγωγή και βελτιώνονται τα πάντα...εγώ όμως βυθίζομαι στην κατάθλιψη...μετά τις γιορτές επιστρέφω στον τόπο σπουδών μου...δεν δίνω κανένα μάθημα...κλείνομαι στο σπίτι...απομακρύνω και μερικούς "φίλους"...άρχισα να συνέρχομαι τον Μάρτιο του '14...όπου δίνω ένα δύσκολο ογκώδες μάθημα...φυσικά κόβομαι...αλλά λέω τουλάχιστον επανήλθα...από τότε...η μητέρα μου είναι πολύ καλά ευτυχώς...μειώνει την θεραπεία της...έχουμε τα οικονομικά προβλήματα που έχει όλος ο κόσμος...από τότε λοιπόν...αργά και βασανιστικά...παράλληλα να διαβάζω και να με βασανίζουν τύψεις, χαμηλής αυτοπεποίθησης, αχρηστίας, αδυναμίας, απελπισίας κλπ...τα 18 μαθήματα τα έχω κάνει 7...επίσης ξαναήρθα σε επαφή με το κλινικό κομμάτι σε ένα ιατρείο... αφού με όλα αυτά το είχα παρατήσει...και πέρασα ένα πολύ δημιουργικό και κουραστικό καλοκαίρι...αλλά που μου άρεσε πολύ... αποφάσισα να σας γράψω σήμερα...επειδή αυτά τα μαύρα συναισθήματα που με καθυστερούν στην σχολή επέστρεψαν...ενώ είχα διαβάσει ένα μήνα...σήμερα κόπηκα σε ένα μάθημα και με έχει ρίξει πολύ....πάνω που συνήρθα από τις επιτυχίες της περασμένης εξεταστικής...επιπλέον σκέφτομαι ότι είμαι 27 χρονών και ακόμα δεν έχω τελειώσει...ή ότι μπορεί να καθυστερήσω μέχρι τα 28...και αγχώνομαι με αποτέλεσμα αυτό να επηρεάζει το διάβασμα μου και την επίδοση μου...να σημειώσω ότι ήμουν πολύ τυπικός φοιτητής...τα πολλά μαζεύτηκαν στο τέταρτο έτος και μετά στο πέμπτο με το θέμα υγείας της μάνας μου....το θέμα είναι ότι ώρες ώρες νιώθω πολύ άχρηστος πράγμα που με εμποδίζει σε πολλά θέματα...κυρίως την σχολή...επίσης έχω μπροστά μου την εγγραφή στο 6το έτος της πρακτικής με αίτηση προς τον διευθυντή και αν την κάνει δεκτή αφού έπρεπε να έχω μηδέν μαθήματα...και ένα στρατολογικό...παρακαλώ τα φώτα σας! :)
