ΠΩΣ ΘΑ ΞΑΝΑΔΩΣΩ ΑΞΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ?

Γεια σας αυτες τις 40 μερες που περασαν απ το χαμο του αντρα μου εχω χασει το χρονο το χωρο την αξια της ζωης.Δε με νοιαζει πια τιποτα ολα εχουν την ιδια ανοστη ανουσια χωρις λογω παρουσιας για μενα.Δεν ξερω αν θα προσαρμοστω σ αυτη τη νεα οδυνηρη πραγματικοτητα οτι και να κανω το βρισκω χωρις ουσια.Ο θανατος γυρνα μεσα στο σπιτι μου εχασα δυο πολυ αγαπημενα προσωπα εδω μανα και συντροφο ειναι πολυ σκληρο για μενα οταν μενω μονη τα βραδια.Ο νους δε ταξιδευει πια ειναι κολημενος φοβισμενος και γεματος προβληματα.Ολοι μου λενε κανε κουραγιο στασου ορθια αλλα ειναι πολυ δυσκολο .Αυτη τη στιγμη δε συμμετεχω πουθενα δε θελω να συμμετεχω.Βλεπω ενα δρομο μακρυ μοναχικο και δυσκολο και αναρωτιεμαι γιατι σε μενα γιατι τωρα γιατι γιατι.Καταλαβαινω οτι γραφω ενα απαισιοδοξο κομματι τωρα αλλα ετσι νοιωθω μακαρι να ηταν αλλιως τα πραγματα.Διαβαζω και ιστοριες αλλων ανθρωπων παρομοιες με τη δικη μου και θαυμαζω το κουραγιο και τη δυναμη τους.Αρνουμαι να παω στο νεκροταφειο και εχω τυψεις γι αυτο αλλα δε θελω δε μπορω.Ποσο κακο ειναι αυτο?Οχι δεν ειναι εκει σκεφτομαι ειναι αλλου ειναι στη θαλασσα που τοσο αγαπουσε ειναι στη δουλεια που παντα δουλευε ως αργα σκεψεις τρελες σκεψεις σκεψεις σκεψεις.

το ειχα σκεφτει αυτο να σου πω οτι σου φαινεται σα να μη σε συγκινει τιποτα αλλα ισως κ απο πριν να ειχες μια ταση να μην εβλεπες νοημα πουθενα κ τωρα απλως αυξηθηκε μπορει να τα γραφεις ολα αυτα για να ξεδινεις καπως κ να μιλας καπου αλλα κ γω να σου πω τελευταια δε πηγα σε κανενα νεκροταφειο γιατι εχω μια προδιαθεση για μαυριλες αν παω κ εκει περα θα γινω χειροτερα ετσι δε παω καθολου κ δεν εχω τυψεις αλλα απο αυτα που γραφεις ειμαι σιγουρος οτι σε πειραζει πρωτα αυτο

Quote:

---

ειναι πολυ σκληρο για μενα οταν μενω μονη τα βραδια.

---

κ μετα οτιδηποτε αλλο
μπορεις να γραφεις μενα για να ξεδινεις αλλα με το να μη θελεις τιποτα δε νομιζω οτι θα αλαξει κατι ετσι δηλαδη οπως κ να χει τωρα μαλον το ιδιο σου κανει θελεις η δε θελεις αρα μετα απο πολα κατεβατα μαυριλας θα ταν προτιμοτερο καπια μερα να συνελθεις καπως απο ολο αυτο γιατι κ ετσι να παραμινεις δε θα κερδισεις κατι..

Οταν λες οτι δεν συμμετέχεις πουθενά τί εννοείς;
Μην έχεις τύψεις πάντως που δεν πηγαίνεις στο νεκροταφείο, καταλαβαίνουν όλοι γιατί δεν πηγαίνεις. Κι εγώ δεν πηγαίνω στον τάφο της μητέρα μου παρά μόνο 1, 2 φορές το χρόνο και με το ζόρι για να τον καθαρίσω λίγο. Στεναχωριέμαι πολύ. Οταν ζούσε η μητέρα μου με έστελνε να πηγαίνω στον τάφο της μητέρας της (της γιαγιάς μου) γιατί εκείνη στεναχωριόταν να πηγαίνει.

καπως ετσι ειναι αλεξ το ξερω οτι δρν κερδιζω τιποτα και τιποτα δεν αλλαζει αλλα νοημα εβλεπα παντου πιο μπροστα ημουν ενα ευτυχισμενο ατομο και ολα τα ξεπερνουσα.Δεν ημουν ποτε υπεραισιοδοξη απο παιδι το ειχα αυτο αλλα ειχα μια ομαλη ευτυχισμενη ζωη που τωρα καλουμαι να αλλαξω δραματικα δε ξερω πως θα το αντεξω αυτο.

Πουθενα Κασσανδρα τιποτα δε μπορω τις παρεες δεν παρακολουθω τι λενε δε μπορω το πολυ κοσμο και τη φασαρια αδειαζω περισσοτερο ουτε καν τη μερα δεν αντεχω οταν ξημερωνει αρχιζει ο γολγοθας μου η νυχτα λιγο με καταλαγιαζει πολυ λιγο μεν καθοτι δεν κοιμαμαι σχεδον καθολου αλλα καπως νοιωθω μια στιγμουλα καλυτερα απ τη μερα.Διαβαζω και αλλες ιστοριες πονεμενων ανθρωπων και νοιωθω οτι αυτη τη στιγμη δεν ειμαι σε θεση να πω κατι ειναι τοσο υπερκαλυπτικος ο πονος.Αυτο που μπορω να πω ειναι οτι για τη μανα μαυ σιγα σιγα το πενθος ειχε παρει τη θεση του ειχε καταλαγιασει μετα απο 2 χρονια.Που να ηξερα τι με περιμενε και μαλιστα συντομα.Για δυο χρονια ειχα φοβιες και αγχωδεις διαταραχες αλλα τα ξεπερασα με τη βοηθεια του αντρα μου που του εκανα δυσκολη τη ζωη με ολα αυτα και τωρα μετανιωνω πικρα ηταν ομως παντα διπλα μου ακουραστα να μου συμπαραστεκεται.Τωρα εμεινα μονη με τον εαυτο μου και δε ξερω πως θα το αντεξω μου φανταζει αδυνατον.

Quote:

---

Originally Posted by ασπασια

καπως ετσι ειναι αλεξ το ξερω οτι δρν κερδιζω τιποτα και τιποτα δεν αλλαζει αλλα νοημα εβλεπα παντου πιο μπροστα ημουν ενα ευτυχισμενο ατομο και ολα τα ξεπερνουσα.Δεν ημουν ποτε υπεραισιοδοξη απο παιδι το ειχα αυτο αλλα ειχα μια ομαλη ευτυχισμενη ζωη που τωρα καλουμαι να αλλαξω δραματικα δε ξερω πως θα το αντεξω αυτο.

---

δεν αλαξες δραματικα απλα βγηκε μια αλλη πλευρα του εαυτου σου προς τα εξω

Ασπασία καταλαβαίνω τον πόνο σου από τον ξαφνικό χαμό του συζηγου σου, και ότι και αν πούμε εμείς οι υπόλοιποι εσυ ξερεις τι περνάς και προφανώς είσαι ευαίσθητος άνθρωπος. Εγώ απλά θα γράψω το δικό μου βίωμα που ίσως να σε βοηθήσει.

Εγώ είμαι 39 ετών μοναχοπαίδι και για 33 χρόνια ήμουν κυριολεκτικά προσκολλημένος στον πατέρα μου. Η σχέση ήταν αμφίδρομη και εκείνος με υπερ-αγαπούσε και ήταν πάντα δίπλα μου. Ένας ευαίσθητος άνθρωπος, διπολικός, και με πολλές φοβίες. Πάνω από όλα φοβόταν τις ασθένειες, τα νοσοκομεία και τους ιατρούς. Αν δεν πονούσε δεν πήγαινε σε γιατρό να κοιταχθεί. Ευτυχώς για πολλά χρόνια δεν είχε κανένα πρόβλημα υγείας και έτσι δεν ανυσηχούσαμε. Αλλά........ όλα άλλαξαν το 2012 όταν διαγνώστηκε ότι έχει καρκίνο του παχέους εντέρου!

Τα τελευταία χρόνια η ζωή μας κυλάει σε ρυθμούς νοσοκομείου. Και παρολαυτά τον Ιούνιο μάθαμε ότι έχει κάνει μετάσταση στο συκώτι. Πλέον μετράμε τον χρόνο ανάποδα και περιμένουμε να έρθει το τέλος! Ξέρεις τι είναι να περιμένεις τον άνθρωπό σου να πεθάνει, να τον βλέπεις να λιώνει μέρα με την μέρα ? Από 80 κιλά είναι τώρα 55 και ακόμα έχει μπροστά του δρόμο. Δρόμο που ξέρουμε όλοι πια θα είναι η κατάληξη.

Στην αρχή είχα κρίσεις πανικού. Φώναζα μέσα στα νοσοκομεία και ξεσπούσα σε όποιον έβλεπα μπροστά μου. Είχα αυπνίες και δεν μπορούσε να ξεκωλλήσει το μυαλό μου από το παχύ έντερο του πατέρα μου. Τελικά πήγα σε ψυχίατρο και με τα φάρμακα άρχισα να τα βλέπω τα πράγματα καλύτερα. Όσο και αν ακούγεται παράξενο αυτό. Κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ο Θεός αποφάσισε, οι γιατροί έκαναν ότι μπορούσαν, εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από να του προσφέρω αγάπη και τον διευκολύνω όσο μπορώ στους τελευταίους μήνες της ζωής του. Αυτή την στιγμή είναι ήρεμος και δεν φοβάται όσο και αν ακούγεται παράξενο. Κάποια χρόνια πριν δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήμουν τόσο ήρεμος σε αυτή την κατάσταση και όμως είμαι. Ευτυχώς!

Ξέρω ότι δεν υπάρχουν ομοιότητες με αυτό που βιώνεις εσύ απλά σου έγραψα για να σου δείξω ότι η όλη κατάσταση θέλει διαχείριση. Σκληρό αυτό που λέω αλλά είναι πραγματικότητα. Πρέπει κατά την γνώμη μου να πας σε κάποιο ψυχίατρο να πάρεις κάποια φαρμακευτική αγωγή και ίσως να κάνεις και κάποια ψυχοθεραπεία. Πρέπει να συμβιβαστείς κάποια στιγμή με το γεγονός, να καταλάβεις ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα εμείς που μένουμε πίσω για να αλλάξουμε την κατάσταση, και να σκεφτείς τα παιδιά σου που σε έχουν ανάγκη, ειδικά τώρα, γιατί είσαι ότι τους έχει απομείνει από την οικογένεια. Έχεις υποχρέωση απεναντί τους να παραμείνεις υγιής, να παλέψεις την θλίψη και να τους βοηθήσεις να παλέψουν και αυτά με την δική τους θλίψη. Τα τυπικά καθημερινά προβλήματα που δημιούργησε το γεγονός θα τακτοποιηθούν μην σε αγχώνουν, και θα τακτοποιηθούν πιο εύκολα αν δείξεις δύναμη και συνεχίσεις.

Συλληπητήρια και κουράγιο. Θα τα καταφέρουμε.

Την καταλαβαίνω την Ασπασία. Η ζωή της άλλαξε δραματικά από τη μιά μέρα στην άλλη. Δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεθείς ξαφνικά στο κενό, σε μιά κατάσταση και μιά πραγματικότητα άγνωστη για σένα και σκληρή. Προσπαθώ αυτές τις μέρες να της δώσω μια συμβουλή χρήσιμη που θα την βοηθήσει αλλά είναι πολύ δύσκολο. Ξέρω όμως, έχω γνωρίσει την απώλεια, την ανασφάλεια (με καπως διαφορετικές καταστάσεις) και πώς είναι να βρίσκεσαι από τον παράδεισο στην κόλαση και με ένα σωρό προβλήματα εντελώς ξαφνικα και ενώ πριν στη ζωή σου πήγαιναν όλα καλά. Είναι πολύ σκληρό γιατί θες τη ζωή σου πίσω, την ζωή που σου άρπαξαν τόσο βίαια και τόσο απίστευτα! Τί να πω πιά, είναι δύσκολος ο δρόμος, αλλά στο βάθος υπάρχει φως, είναι σίγουρο. Αυτό όμως το καταλαβαίνει κανείς μετά από καιρό, αφού πλέον δει τη ζωή υπό άλλο πρίσμα, με άλλη οπτική γωνία.

Εγώ οδεύω στον 1 χρόνο και 7 μήνες από το χαμό του άντρα της ζωής μου. Ήμασταν 9 χρόνια και 2 μήνες μαζί και σε 2 μηνες είναι η επέτειος των 11 χρονών μας. Στα 26 τον έχασα. Δεν προλάβαμε καν να παντρευτούμε. Δεν μπορώ να σου περιγράψω τι έχω ζήσει σαν απλά η κοπέλα του... Ενώ ήμουν η γυναίκα του. Ακόμα ονειρεύομαι τη ζωή που σχεδιάζαμε. Θα παντρευόμασταν φέτος. Αντί για εμας παντρεύτηκαν όλοι οι φίλοι μας. Και κάποιοι περιμένουν και παιδιά. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο κατεστραμμένη νιώθω. Δουλειά χωρίς εμπειρία δεν μπορώ να βρω. Σπούδαζα βλέπεις. Δεν ξεκολλάει αυτό από το μυαλό. Άδικο άδικο άδικο. Ένα τροχαίο και όλα άλλαξαν. Μαζί κι εγώ. Κάθε μέρα εύχομαι να μην ξυπνήσω το πρωί. Ο καιρός δεν είναι γιατρός. Για αυτούς που αγαπώ είμαι εδώ. Αλλά ούτε αυτούς δεν αντέχω. Ακόμα έξω ούτε για καφέ δεν πάω. Δεν μου χρειάζεται, δεν με ενδιαφέρει. Είναι μακρύς ο δρόμος Ασπασία και δεν ξέρω πού οδηγεί. Θα αντέξεις για τα κορίτσια σου. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Εγώ πια δεν φοβάμαι τον θανατο. Έχω τον άγγελο μου να με περιμένει. Ή το εύχομαι έστω ότι με περιμένει. Αλλά πιστεύω θα χαρεί πολύ ο άντρας σου όταν τον δεις, αν του πεις για τα εγγονάκια σας. Πρέπει να είσαι εκεί για τα παιδιά σου. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

το μονο πραγμα που καταλαβα ειναι οτι καπιες φορες πρεπει να διξεις οτι εχεις θαρρος κ να κανεις οτι μπορεις για να συνενοηθεις οσο μπορεις καλυτερα το θεμα ειναι πως θα συνενοηθεις καλυτερα αφου αν κοιταξεις καλυτερα καθε φορα που δε μπορεις να συνενοηθεις τα πραγματα φαινονται βουνα που δε ξερεις πως θα τα διαβεις οσο κανεις πισω υποχωρεις κ δε μιλας τοσο χειροτερα γινονται τα πραγματα οταν ενα πραγμα πραγματικα συνενοησαι μαζι του σιγουρα θα βρεις πολους τροπους να του πεις τι σκεφτεσαι κ τα οπια εμποδια υπαρξουν απλα θα οργανωσουν καλυτερα τη στρατηγικη του παντου υπαρχουν εμποδια θανατοι προσωπων απωλειες πενθος κλπκλπ αλλα το μονο αποτελεσμα που φερνουν τελικα ειναι να καταλαβουμε τι ακριβως θελουμε κ τι μας λειπει αν δε καταλαβαιναμε τι μας λειπει δε θα εχαμε κανει κ τιποτα για να συνενοηθουμε μαζι του η ζωη απλα σε κανει περισσοτερο φιλοσοφο αφου οταν ολα πανε καλα το μυαλο αρχιζει κ κανει κοιλια αρα σε καθε εμποδιο απλα θα δουλεψει περισσοτερο το μυαλο απο πριν για να βρει λυση που ισως πριν δεν ειχε σκεφτει

Σας ευχαριστω ολους για τα λογια σας και ευχομαι στο καθενα απο σας τα καλυτερα και ας γινει πιο ελαφρυς ο σταυρος που κουβαλαει ο καθενας μας.Νοιωθω οτι δεν ειμαι μονη αν παρω καποια απαντηση σας.Γνωστους βλεπω και προσωπικα αλλα δε ξερω γιατι νομιζω οτι σεις με καταλαβαινετε καλυτερα γιατι εχει ο καθενας καποια παρομοια ιστορια και κακα τα ψεματα αν ο αλλος δεν εχει βιωσει κατι τετοιο δεν μπορει να καταλαβει.

θα σου πω εγω γιατι οταν καπιος ειναι γνωστος σου κ κανεις παρεα μαζι του για πολα χρονια καπου αυτη η επαφη μαζι του φθειρεται κ μετα φενεται σα να χανει τη δυναμη του ειναι κ λιγο δυσκολο να σε καταλαβει κ ο καθενας τοσο ευκολα μαλον θα πρεπει να εχει καπιον απιστευτομαγνητη για να καταλαβει....,

Κατ' αρχάς, συλλυπητήρια. Να ζήσεις να τον θυμάσαι. Τα παραπάνω σχόλια με έχουν καλύψει πλήρως. Το μόνο εναλλακτικό που έχω να σου πω και ίσως το δεις κι εσύ έτσι είναι το εξής: Αν αναλογιστείς ότι η "ζωή είναι μια ιδέα" και ότι υπάρχει για όλους μας ένα "τέλος", ίσως συνειδητοποιήσεις βαθιά μέσα σου ότι δεν αξίζει να αναλώνεσαι σε σκέψεις, σε ερωτήματα, σε περαιτέρω αναλύσεις, γιατί δεν πρόκειται ποτέ να βγάλεις άκρη. Κράτα τις καλές αναμνήσεις που έχεις, σκέψου τις "ωραίες στιγμές που πέρασες κοντά του" και συνέχισε κανονικά την πορεία της ζωής σου. Θεωρώ ότι πρόκειται για το μοναδικό ζήτημα που δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι για να το αλλάξει, παρά μόνο να μένει δυνατός και να προχωρά...Έτσι είναι η ζωή...

karole ευχαριστω για τα λογια σου γραφω λιγο καθυστερημενα αλλα τωρα που ξαναδιαβασα το μυνημα σου εχω να σου πω οτι περασα τα ιδια με τη μητερα μου πριν 2 χρονια εφυγε απο καρκινο και πραγματικα ελιωνε μεσα στα χερια μας αφου ειχε υποστει τα πανδεινα τετοια που δεν αξιζουν σε κανενα ζωντανο πλασμα.Οσο και παραξενο να σου φαινεται στο τελος παρακαλουσαμε να γλυτωσει απ αυτο το μαρτυριο.Οταν πεθανε εχασατο κοσμο κατω απ τα ποδια μου και μου πηρε 2 χρονια να το ξεπερασω και με ιατρικη βοηθεια.Ολοι μου ελεγαν υπαρχουν και χειροτερα αλλα εγω τοτε δεν καταλαβαινα τωρα που ειδα τα χειροτερα με το ξαφνικο χαμο του αντρα μου δε συγκρινεται ο πονος τωρα εχασα τα παντα πραγματικα.Φυσικα ο πονος δεν υποβαθμιζεται ειναι πονος για καθε απωλεια ξαφνικη η οχι .Τοτε αναρωτιομουνα αν θα εφευγε ξαφνικα η μητερα μου πως θα ηταν ειναι ιδιος πονος χειροτερος με αλλες διαστασεις.Θα το δεις θα πονεσεις θα κλαψεις θα σου στοιχησει να αναρωτιεσαι γιατι αλλα βαθεια μεσα σου θα πεις ξεκουραστηκε θυμησου το αυτο που σου λεω δε θελεις ο ανθρωπος που αγαπας να υποφερει τοσο.Τη μητερα μου θεωρουσα οτι την εχασα οταν ηταν πια στο τελος δεν ηταν αυτη η μητερα μου. Μου λειπει καθε μερα μου λειπει και τωρα που πονω τοσο και υποφερω θελω να γυρω στην αγκαλια της .Δεν υπαρχει αγκαλια για να κλαψω τωρα η μανα δεν εχει δικαιωμα να κλαιει στην αγκαλια των παιδιων πρεπει να κλαιει μονη και ειναι πολυ σκληρο αυτο πιστεψε με.Οταν εφυγε εκεινη με παρηγορουσε ο αντρας μου τωρα δεν εχω κανεναν.Εχω πατερα αλλα απ τη θλιψη ειναι και αυτος στο κοσμο του .Εχω και αδερφη αγαπημενη και μοναδικη αλλα θεωρει οτι πρεπει να σταθω στα ποδια και η συμπεριφορα της εχει αλλαξει εχει αποστασιοποιηθει ελαφρα δεν θελει να με ακουει να κλαιω και να θρηνω θελει να της πω οτι να σημερα ειμαι καλυτερα αυτο ομως δε το νοιωθω δε το λεω τι να κανω?Και ετσι νοιωθω πολυ μονη και απογοητευμενη.Φιλοι και γνωστοι ειναι γι αυτη την ωρα που ειναι μαζι σου τα λογια ειναι ευκολα αν δεν εχεις το βιωμα.Οταν κλεινει η πορτα εισαι μονος και πρεπει να το δεχτεις βιαια και απανθρωπα.Θα τα καταφερουμε

και βεβαια θα τα καταφέρουμε κορλιτσι μου γλυκό... οχι μόνο για αυτούς που μένουν, αλλά και για αυτούς που έφυγαν που είχαμε την τιμή να συναντησουμε στην ζωή μας και την ευτυχία να μας αγαπήσουν..
για την μητέρα σου που θυσιάστηκε για να μεγαλώσει και να αναθρέψει εναν καλό ανθρωπο και για τον συντροφό σου που επένδυσε την ζωή του δίπλα σου. Μόνο και μόνο από ευγνωμοσύνη για αυτους τους 2 αγγέλους που σε κοιτούν απο ψηλά, πρέπει να συνεχίσεις...είνα αχαριστεία να πετάξεις την ζωή σου..πρέπει να βρεις ξανά την δυναμη...να τους κάνεις περήφανους γιατί μεσα σου είναι ζωντανό κάτι απο εκείνους.. η μητερα σου τωρα θα σε μαλωνε γλυκά ... οι παλιές εχουν άλλο τσαγανό! και ο αγαπημένος σου θα σου έλεγε να φροντισεις τα παιδιά σας... βρες δυναμη ...εσυ που αξιωθηκες να ζησεις με αυτους τους ανθρωπους ... μην αφησεις να πεθανει αυτη η αγαπη για την ζωη!.. ειναι η πιο σημαντική κληρονομιά σου!!