Γεια σας και από εμένα, είμαι 23 και έχω θέματα με όλους. ( ΤΑΤΑΑΑΝ )
Την έχω πατήσει από άπειρες φιλίες και πλέον προσέχω πολύ. Έχω γίνει άπειρα επιλεκτική με αποτέλεσμα να μην έχω κάποιον φίλο κοντά μου. Αχ πόσο μου έχουν λείψει τα σχολικά χρόνια που δεν έδινα τόσο πολύ σημασία και έκανα παρέα με όλους. Θυμάμαι το τηλέφωνο χτυπούσε μανιωδώς ... τώρα γενέθλια και ίσως( εξαίρεση αποτελούν αυτά τα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στο fb που γράφεις απλά για να γράψεις.) Τέλος πάντων, όπως είπα από θέμα φιλίας δεν τα πάω καλά... Αλλά δεν είναι και το μόνο θέμα δυστυχώς, έχω και την οικογένεια μου και την σχέση μου.
Στην οικογένεια μου νιώθω το μαύρο πρόβατο, νιώθω πολύ διαφορετική, πως δεν ανήκω "εδώ". Μαλώνω συνέχεια για χαζούς λόγους, που στην αρχή δεν έδινα σημασία - αλλά πόσα να αντέξω. Έχω και αυτήν την λεκτική βία που μου ασκούν περί κενής ζωής κ' πως δεν κάνω τίποτα στην ζωή μου. Μμμμ ναι λες και βρήκα δουλειά και δεν πηγαίνω. Παθαίνω κρίσης πανικού, νιώθω πως πεθαίνω, λιποθυμάω και μου λένε είναι στο μυαλό μου κ ότι είναι άγχος... Από τρίτη γυμνασίου ακόμα και τα καλοκαίρια άγχος;;; Και οκ, πείτε μου είναι άγχος - μου έχει καταστρέψει το όλο μου το είναι....Πλέον δεν πηγαίνω να τους πω τι έχω γιατί ξέρω την απάντηση. Δεν μου δίνουν σημασία. Νιώθω πραγματικό βάρος ....
Όσο για την σχέση μου;;; Αχ, τεράστιος έρωτας, σαν αυτούς στα παραμύθια. Μας έβλεπαν και μας ζήλευαν όλοι. Και δεν το λέω εγώ αυτό - το λέει και αυτός. Το "τέλειο" για αυτόν ήμουν.... Ακριβώς ΗΜΟΥΝ. Με όλα τα προηγούμενα στο κεφάλι μου δεν μπορούσα να δώσω όλο μου το είναι όπως στις αρχές με αποτέλεσμα να μαλώνουμε για το κάθε τι. Στις αρχές δεν είχε πρόβλημα με το σακί (=βάρος) που κουβαλάω στην πλάτη - ίσα ίσα με βοηθούσε και το σηκώναμε μαζί. Με τον καιρό όμως το σακί μεγάλωνε από φιλίες / οικογένεια και ο σύντροφος μου άρχισε να κουράζεται . Είχαμε παραμερίσει τους καβγάδες αλλά με αυτά που περνούσα δεν είχα διάθεση για τίποτα. Όποτε οι καβγάδες ξανα-εμφανίστηκαν...Και τώρα φτάνουμε στο "σήμερα". Αυτός θέλει να είναι μαζί μου αλλά δεν μπορεί άλλο να κουβαλήσει το βάρος μου όπως παλιά οπότε δεν ξέρει αν μπορεί να συνεχίσει. Δεν τον κατηγορώ έχει και αυτός αρκετά θέματα - και δεν μπορώ μετά από πόσα χρόνια να του απαιτήσω να κουβαλήσει τόσο βάρος όσο στις αρχές. Οπότε έχω πάρει όλο το βάρος πάνω μου και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να ξαναφτιάξουμε την σχέση μας. Ελπίζω να τα καταφέρω :-/
Ο τίτλος του θέματος δεν είναι τυχαίος . Νιώθω καθημερινή θλίψη.Δεν την αντέχω!!! Δεν νιώθω ικανή για τίποτα, νιώθω πως δεν αξίζω τίποτα .. είναι απο τα πιο απαίσια συναισθήματα να νιώθεις τόσο κενή. Νιώθω συνέχεια εξαντλημένη και με παίρνει ο ύπνος χωρίς να το καταλαβαίνω και να το θέλω ακόμα και όταν έχω κοιμηθεί ώρες. Έχω άπειρη νευρικότητα χωρίς λόγο.Έχω κουραστεί να κλαίω. Το χειρότερο είναι ότι κλαίω κάθε μέρα και πολλές φορές χωρίς λόγο. Θα δω κάτι άκυρο και θα πλαντάξω στο κλάμα. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ ή να σκεφτώ κάποιες φορές λες και παθαίνω black out. Ειλικρινά δεν μπορώ άλλο να είμαι έτσι....
Συγνώμη για το μεγάλο ποστ, ελπίζω να μου δώσει κάποιος καμία συμβουλή!
