Χρειαζομαι ενα καλωσορισμα

Καλησπερα σας, με λενε Αννα.δεν ξερω ακριβως το λογο που μπηκα σε αυτο το forum.. το θεμα ειναι οτι θελω να βρεθει τροπος και να απαλλαγω απο αυτο που μου ειπαν δυο μεχρι τωρα ψυχολογοι. Οτι εχω καταθλιψη... Το μονο συναισθημα που βγαινει απο μεσα μου μια εβδομαδα τωρα ειναι φοβος. Φοβος οτι ειμαι τρελη, οτι δεν θα γινω καλα ποτε, οτι αν παρω φαρμακα θα εθιστω και θα γινω χειροτερα, οτι φαινεται στο προσωπο μου αυτη η αρρωστια και το καταλαβαινουν ολοι....Σκεφτηκε κανεις σας καπως ετσι ποτε; Και για να σας πω και το σημαντικοτερο. Χωρισα πριν ενα μηνα μετα απο οκτω χρονια αρραβωνα. Εχω αλλαξει πολη, ψαχνω για δουλεια, δεν υπαρχουν γονεις, γνωστοι και φιλοι. Μονη εντελως. Καμια προταση για επιβιωση;
Ευχαριστω πολυ

Καλως ήρθες!!! ολοι εδω μεσα ετσι ειμαστε λιγο πολυ... Το θεμα ειναι οτι δυστυχως ή ευτυχως μονοι μας δεν μπορουμε να τα καταφερουμε και χρειαζομαστε βοηθεια. Απ οτι λες εχεις παει σε δυο ψυχολογους και σου διεγνωσαν καταθλιψη.Ειναι δυσκολη κατασταση αλλα απο οτι βλεπω το αναγνωριζεις. Γιατι αλλαξες πολη;

Γεια σου sofaki. Γιατι δν ειχα που να μεινω. Τουλαχιστον εδω εχω ενα σπιτι. Τοσα χρονια δουλευα στο μαγαζι του αρραβωνιαστικου μου. Οποτε ψαχνω και για δουλεια...

Αυτό με τους φίλους δεν μπορώ να το καταλάβω. Πως γίνεται να είμαστε όλοι μόνοι και να μην βρίσκουμε παρέα; :S
Καλωσόρισες αννούλα!! :)

παντως αν δεις οτι δεν την παλευεις αλλο παρε φαρμακα μη φοβασαι το στιγματισμο δεν θα το καταλαβει κανεις!

Γεια σου Αννα, καλως ορισες. Ανοιξες νεα σελιδα στο βιβλιο της ζωης σου και αναμενο να νιωθεις εσωτερικα "καπως". Σκεφτεσαι να συνεχισεις συνεδριες ή να το παλεψεις με εργασιοθεραπεια?

Εγω ξερω -πως πολλοι βλεπουν αλλά ελαχιστοι θα κανουν ενα ευγενικο βημα προσκλησης για να βοηθησουν. Οταν βιωνα την καταθλιψη μου, ερχοταν η φιλη και μου ελεγε-η ταδε η ταδε η ταδε με ρωτανε πως εισαι ετσι ? ---Ναι εκανε μπαμ οτι το χαμογελο δεν εσκαγε. Ειπα και εγω -μη μου μεταφερεις τι σου λενε...στη τελικη αυτα τα μουτρα εχω και οποιος δε μπορει ας μη κοιταζει:p:p κουφο οτι ενεργοποιησε εστω και μια αμυνα αντιδρασης.

Ερωτηση κλειδι- ειχες ποτε στο παρελθον, διακυμανσεις ψυχολογιας εντονες? αυτο καταστροφικες σκεψεις? ή ο,τιδηποτε που να ενιωθες οτι το περνας μονο εσυ τοσο βαρια?

Άννα, καλησπέρα κι από μένα. Αυτό που θα σε συμβούλευα είναι στη νέα πόλη που βρίσκεσαι να αρχίσεις να δικτυώνεσαι. Με το να κάθεσαι στο σπίτι, να υπεραναλύεις καταστάσεις, να στενοχωριέσαι, να μαραζώνεις, να.... να..... να.... δεν θα βγάλεις άκρη και θα γίνεσαι και χειρότερα. Δραστηριοποιήσου και προχώρα τη ζωή σου. Υπάρχουν αμέτρητα προγράμματα (από γυμναστική, χορό μέχρι κεραμική) στους Δήμους (σε περίπτωση που δεν έχεις χρήματα για κάτι ιδιωτικό), υπάρχουν εθελοντικά προγράμματα ποικίλων ειδών (μπορείς να συμμετάσχεις για να κάνεις φιλίες κ.τ.λ.), υπάρχουν ένα σωρό ευκαιρίες που βρίσκονται δίπλα σου και μπορείς να τις αξιοποιήσεις, αρκεί να το θελήσεις. Τίποτα δεν μας χαρίζεται στη ζωή, τίποτα δεν μας χρωστάει η ζωή. Μόνοι μας τα διεκδικούμε όλα. Γι' αυτό, αν θέλεις να βγεις από το λήθαργο, βγες έξω και πολέμα με ό,τι εφόδιο έχεις. Κι όσο για τον χωρισμό. Κι εγώ είχα μακροχρόνια σχέση και χώρισα. Για καθετί υπάρχει κάποιος λόγος. Δεν ήταν για να συνεχιστεί αυτή η σχέση άλλο. Φτάνει που το πρόλαβες νωρίς, αυτό να σκέφτεσαι. Κάτι άλλο σε περιμένει στη ζωή. Υπομονή, δύναμη, αισιοδοξία μέχρι να παρουσιαστεί. Όσο για το γεγονός ότι είσαι μόνη σε μια πόλη, χωρίς γνωστούς, να το δεις ως θετικό: ευκαιρία για μια νέα αρχή, νέα ζωή, νέες εμπειρίες, χωρίς να στα πρήζει το παρελθόν. Go on! Σου στέλνω όλη μου τη θετική ενέργεια!

Η αλήθεια είναι ότι όλοι σχεδόν έτσι ξεκινάμε . Για να πάρω φάρμακα έφτασα 44 κιλά οπότε ήταν θέμα επιβίωσης. Δεν γούσταρα να παίρνω φάρμακα και τα εκοψα και μόνη μ αλλά τελικά κατάλαβα ότι απλά έχασα χρόνο και ταλαιπωρηθηκα. Δεν τρέχει τίποτα να περνάς μια φάση. Δεν τρέχει τίποτα να πάρεις ένα ελαφρύ αντικαταθλιπτικο μην φρικαρεις γτ δεν σε βοηθάει στην παρούσα φάση . Κουλ και κάνε το καλύτερο για σενα. Καλωσηρθες στο κλαμπ! !!

ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ ΝΤΑΝ ΚΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΤΙ ΝΑ ΣΕ ΤΡΑΤΑΡΟΥΜΕ;

Καλως ορισες φιλη μου.Εγω δεν μπορω να σε συμβουλεψω σε κατι απο αυτα μιας κι ειμαι ακομα νηπιο.Οτι θες για ψυχολογικα παντως εδω ειμαστε:)

Καλημέρα
Καλώς ηρθες

Quote:

---

Originally Posted by annoula1981

Καλησπερα σας, με λενε Αννα.δεν ξερω ακριβως το λογο που μπηκα σε αυτο το forum.. το θεμα ειναι οτι θελω να βρεθει τροπος και να απαλλαγω απο αυτο που μου ειπαν δυο μεχρι τωρα ψυχολογοι. Οτι εχω καταθλιψη... Το μονο συναισθημα που βγαινει απο μεσα μου μια εβδομαδα τωρα ειναι φοβος. Φοβος οτι ειμαι τρελη, οτι δεν θα γινω καλα ποτε, οτι αν παρω φαρμακα θα εθιστω και θα γινω χειροτερα, οτι φαινεται στο προσωπο μου αυτη η αρρωστια και το καταλαβαινουν ολοι....Σκεφτηκε κανεις σας καπως ετσι ποτε; Και για να σας πω και το σημαντικοτερο. Χωρισα πριν ενα μηνα μετα απο οκτω χρονια αρραβωνα. Εχω αλλαξει πολη, ψαχνω για δουλεια, δεν υπαρχουν γονεις, γνωστοι και φιλοι. Μονη εντελως. Καμια προταση για επιβιωση;
Ευχαριστω πολυ

---

Γεια σου φίλη μου!μη φρικαρεις ειναι κάτι που αντιμετωπίζεται!παλευω μια ζωή και αυτά που νιώθεις ειναι κοινά για όλους μας και φυσιολογικά,και εγω μόνος μου ειμαι λόγο ότι μένω εξωτερικό αλλα δεν αφήνομαι...παίρνω τα φαρμακα μου οπως τόσοι και τόσοι,κανω τη θεραπεία μου με ειδικούς, βγαίνω έξω κάθε μέρα περπατάω κανω κάτι να γεμίσω τη μέρα μου...ζήτα βοήθεια γιατρού και ακολούθα το δρόμο της θεραπείας με υπομονη και θέληση!σκεψου ότι ειναι κάτι που έχουν πολλοί άνθρωποι και το βασικότερο αντιμετωπίζεται!πιστεψε στον εαυτό σου,αγάπησε τον και ειμαι σίγουρος στο μέλλον θα κοιτάς πίσω και θα ειναι ολα μια θολή ανάμνηση...καλη δύναμη!!!:)