Γεια σας σημερα ειμαι χειροτερα απο καθε αλλη μερα δεν εχω καθολου κουραγιο ειμαι κλεισμενη απο τα χαραματα που ξυπνησα και βουλιαζω στην πολυθρονα .Μια προσπαθεια που εκανα να ξαπλωσω ηταν ματαιη.Ποναω αφορητα στη ψυχη και στο μυαλο δεν ξερω πια τι να κανω.Εχουν σταματησει τα παντα για μενα τα παντα.Παρακαλω να ειναι εφιαλτης ομως δεν ειναι.Σαν γυναικα θελω να πεθανω σαν μανα θελω να ζησω.Ολα ειναι μπερδεμενα στο θολωμενο μου μυαλο.Μου μιλατε και βρησκω λιγη παρηγορια ας ειμαστε και αγνωστοι δεν ξερω πια τι να πω εχουν στερεψει τα παντα και νομιζω οτι καθε μερα θα ειναι χειροτερη.Διαβαζω ιστοριες και αλλων ανθρωπων οι περισσοτρες ειναι παλιες εδω στο φορουμ και αναρωτιεμαι πως να ειναι σημερα μετα απο 4 χρονια 7χρονια.Καθε μου κινηση καθε ανασα ειναι συνδεμενη μαζι του αν η καρδια μου ηταν γυαλινη θα ειχε σπασει τωρα δεν μπορω να ελεγξω τους χτυπους της ειναι μαρτυριο καθε λεπτο που περνα.Τα βαζω με τον εαυτο μου δεν μπορω να του επιβληθω του μιλαω και δεν καταλαβαινει κανει τα δικα του δε με αφηνει λεπτο να γαληνεψω.Οπου να γυρισω το βλεμα τον βλεπω ακουω τη φωνη του οτι αναμνηση περασει ειναι μεσα εκεινος θα τρελαθω στο τελος.Αδειασε το συμπαν ολο ποτε ξανα ποτε ξανα ειναι οι σκεψη που με στοιχειωνει.
