ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΩ...!
Καλησπερα σας.
Ενιωσα εντονα την αναγκη να μοιραστω το προβλημα μου μαζι σας διοτι αισθανομαι οτι βρισκομαι αντιμετωπη με ενα τεραστιο αδιεξοδο...
Για να μην τα πολυλογησω, ο συζυγος μου αυτη τη στιγμη νοσηλευεται σε αντικαρκινικο νοσοκομειο, καθως (σα να μην εφταναν ολα τ'αλλα), επαθε πνευμονια και δε μπορει καν να σηηκωθει απο το κρεβατι... Οι γιατροι μας ειπαν οτι αυτη η καταπτωση ειναι αναστρεψιμη, αλλα καλου κακου να μαστε προετοιμασμενοι...
Υπηρξα διπλα του απο τις πρωτες στιγμες, τοσο στο σπιτι οσο και στο νοσοκομειο, μερες συνεχομενες χωρις υπνο και ξεκουραση, ωσπου βεβαια κρυολογησα κι εγω... κοινως τα ''εφτυσα''.
Ολες αυτες τις μερες ζω με ενα αγχος κι ενα μονιμο πανικο, διοτι αδυνατω να βαλω τα πραγματα σε μια ταξη. Βλεπετε, ειμαστε ανεργοι, με χρωστουμενα ενοικια, ενα παιδακι 4 ετων ( που αναγκαστικα κραταει τωρα η μεγαλη κορη του συζυγου μου), κι ενω γνωριζα πως η μανα μου θα μου παραχωρουσε το πατρικο μου σπιτι να μεινουμε εγω και το παιδι ( στην περιπτωση που -κουφια η ωρα- χηρεψω), σημερα εμαθα πως δε γινεται...
Αποκορυφωμα? Σημερα τηλεφωνησε ο σπιτονοικοκυρης μου και εκει κυρολεκτικα ''εσπασα'', διοτι παντου βλεπω ενα αδιεξοδο. Εχω απευθυνθει για εργασια- που ελπιζω να μην την εχασα γιατι δεν προλαβα να παω τα εγγραφα για την προσληψη μου, αλλα σκεφτομαι...
Πως θα τα βγαλω περα ετσι και χηρεψω?? Με 400 ευρω το μηνα κι ενα χρονο να δουλευω δεν ξεχρεωνω αμην και τι... ( κι ειλικρινα δεν αρνουμαι να αποπληρωσω, το θεμα ειναι το ΠΩΣ)
Και πως θα ζησω το παιδι μου, για το οποιο πρεπει να κανω υπομονη πανω απ ολα??
Παντα ειχα μια τρελα- να εχω τις υποχρεωσεις μου σσο το δυνατον καλυμμενες ωστε να μην αισθανομαι οτι απειλειται το μελλον μου- κι επειτα το μελλον του παιδιου μου.
Επειτα εφτασα να βριζω, σκεπτομενη πως εγω φταιω που παντρευτηκα εναν ανευθυνο, ο οποιος θα ''φυγει'' μια χαρα κι εμεις που θα μεινουμε πισω θα το φυσαμε και δε θα κρυωνει... Την ιδια στιγμη ευγνωμονω τον πατερα μου που δε μου αφησε περιουσια γιατι φροντισε και αποπλρωσε ολα του τα χρεη...!
Πραγματικα κλαιω απο τα νευρα μου απεναντι σε αυτη την κατασταση, και δεν ξερω αν ειναι υστερια, πανικος, η εξαντληση η λιγο απ'ολα, μια και τελευταια ξεχναω πραγματα απο την ελλειψη ποιοτικου υπνου, ενω εχω εκρηξεις θυμου.
Νιωθω τη ζωη μου να καταστρεφεται... κι εχω φρικαρει γιατι δε μου φτανει ο πονος της -επικειμενης- απωλειας, δε φτανει που το παιδι μου θα βιωσει κατι τοσο επωδυνο σε τοσο μικρη ηλικια... αλλα δεν ξερουμε και τι θα γινουμε ετσι και διωχθουμε απο το σπιτι, ενω -οπως ανεφερα- ακομα κι αν δουλεψω δε θα καταφερω να ξεχρεωσω με τιποτα...
Απο βδομαδα εχω αποφασισει να ρωτησω για ψυχολογο στην κοινωνικη υπηρεσια, διοτι ξερω οτι δεν παω καλα...
κι απο την αλλη τα δικα μου αισθηματα δεν ειναι τιποτα μπροστα στο καθηκον που εχω ως μητερα, το γνωριζω κι αυτο...
Ομως πραγματικα... αυτο το μετα με τρομαζει οσο δεν παιρνει, ενω αισθανομαι οτι απειλουμαι απο παντου...
Δεν ξερω πως να τακτοποισω τη ζωη μου, φοβαμαι οτι θα τρελαθω...!
