αγχος/φοβία για το αύριο (προσοχή: άκρως βαρετό)
Γεια σας, είμαι 24 χρονών, είμαι λεσβία, μένω βόρεια ελλάδα, σε μια μικρή πόλη με τους γονείς μου. Κάθε χειμώνα με ποιάνει μια μεγάλη (για εμένα) κατάθλιψη. Παρατήρησα οτι κάθε χρόνο είναι και χειρότερα. Κρατάω με νύχια και με δόντια τον εαυτό μου για να μην αυτοκτονήσει. Κάθε φορά που νιώθω έτσι πολεμάω με δύο τέρατα. Το ένα μου λέει οτι πρέπει να νικήσω κάθε δειλία και να το κάνω και το άλλο με κάνει να σκέφτομαι πόσο θα πληγώσω τα κοντινά μου άτομα και έτσι ξεσπάω με το να πληγώνω το σώμα μου. Είχα πάει μία φορά για 2 μήνες σε ψυχολόγο αλλά αυτά που μου έλεγε για θετικές σκέψεις και βόλτες χωρίς ακουστηκά με εκνεύριζαν περισσότερο και σταμάτησα.. Το πρόβλημα είναι οτι ντρέπομαι να πάω και οτι οι γονείς μου δεν πιστεύουν σ'αυτόν τον κλάδο της ιατρικής οπότε δεν θέλουν να έχω καμία σχέση και εγώ απο μόνη μου δεν έχω λεφτά.
Ξέρω οτι ο χειμώνας που έρχεται θα είναι πολύ δύσκολος γιατί θα με βρει πάλι μόνη στο σπίτι μαζί τους, και για να πω την αλήθεια ήδη άρχισα τις αρνητικές σκέψεις και φοβάμαι οτι μία μέρα θα έρθει απο το πουθενά. Όταν μου συμβαίνει σκέφτομαι ασταμάτητα και με μεγάλη ταχύτητα. Σκέφτομαι στιγμές απο το παρελθόν και οτι δεν μου αξίζει να έχω μέλλον.
Έχω πολύ μεγάλο άγχος για κάποια σχέδια που έκανα με τον κολλητό μου και που βλέπω να γκρεμίζονται ένα ένα. Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ απο τις σκέψεις και νομίζω οτι τα μαλλιά μου θα αρχίσουν να γίνονται άσπρα σε λίγο.
Είμαι παράλλογη. Έχω πολύ ασταθή χαρακτήρα και η διάθεση μου αλλάζει προς το χειρότερο συνεχώς, είμαι δεν είμαι ευτυχισμένη. Και νομίζω οτι ο κόσμος είναι όντως ο ίδιος ίσως και καλύτερος αν δεν υπηρχα, γιατί αν δεν υπήρχα ίσως οι γονείς μου αφού θα είχαν ένα βάρος λιγότερο (βάρος απο κάθε άποψη) να ήταν καλύτεροι με τα αδέρφια μου και τότε τα αδέρφια μου θα ήταν και αυτά καλύτερα στις επιλογές τους και τις αποφάσεις τους και τα παιδιά τους θα ήταν και αυτά καλύτερα. Και επίσης κάθε άτομο που γνώρισα θα είχε μία καλύτερη ζωή αν δεν με γνώριζαν γιατί σίγουρα τους επηρέασα σε κάτι, ειδικά με αυτά που έκανα για πολλά χρόνια παρέα και τώρα δεν μου μιλάνε.
Δεν διάβασα πολλά ποστς και δεν ξέρω αν πρέπει να ρωτήσω κάτι ή όχι. Παρ' όλα αυτά θα ρωτήσω.
Πως να το αντιμετωπίσω όταν με ξαναποιάσει; Εσείς πως το αντιμετωπίζεται. Μη μου πείτε με θετικές σκέψεις γιατί όταν συμβαίνει αυτό, ο εγκέφαλος μου ως μόνη θετική σκέψη αναγνωρίζει τον θάνατο.
