ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΟΣ.

Οσο περαναει ο καιρος τα συναισθηματα φουντωνουν οι μερες ειναι πιο αδειες τα βραδυα ειναι μαρτυριο.Πρωι βραδυ καθημερινη Κυριακη δεν υπαρχουν πλεον ολα ειναι μια ισια μονοτονη γραμμη.Η σκεψη οτι πρεπει να περασει ετσι το υπολοιπο της ζωης σου σε κανει να θελεις να μην υπαρχει υπολοιπο.Οταν εγραψα για πρωτη φορα σ αυτο το φορουμ ηταν για το χαμο της μητερας μου που βιωσα πολυ ασχημα με τον καιρο ομως συνηλθα περασαν 2 χρονια και να σου ο θανατος παλι στο κατωφλι του σπιτιου μου αυτη τη φορα απροσκλητος υπουλος ανελεητος .Τωρα ειναι αλλιως δεν αντεχεται αυτο φιλοι μου ειναι οτι χειροτερο να χανεις το ταιρι σου.Αγαπηθηκα χωρις ορους παρα πολυ και αυτο το κανει ακομα πιο δυσκολο.Η ζωη μου καταστραφηκε χαθηκαν τα παντα .Αυτο που εμεινε ειναι τα τρια παιδια σαν επιβεβαιωση αυτης της αγαπης .Ο θανατος ομως αφησε και πολλα αλλα προβληματα οικονομικα απ τη μια κλαιω τον ανθρωπο μου και απ την αλλη δεν μπορω να βρω λυση πως θα ατα καταφερω εξαρτονται οι ζωες των παιδιων μου απο κει.Οτι και να κανω παντως η ζωη θα γυρισει προς τα κατω προς το χειροτερο και αυτο με πληγωνει πολυ.Δε με νοιαζει για μενα για τα παιδια μου στεναχωριεμαι που εχασαν το στηρηγμα τους και βρεθηκαν μονα σ αυτες τις δυσκολες συγκυριες.Εγω οσο και να προσπαθησω δε θα τους δωσω ποτε αυτο που θα τους εδινε ο πατερας.Ολα αυτα με τρελαινουν νυχτα μερα και εχω φτασει σε ασχημη κατασταση .Δεν ξερω γιατι γραφω τα εχω γραψει πολλες φορες αλλα ετσι αλαφρωνω λιγο.Τελικα η ζωη ειναι γεματη εκπληξεις που ομως κανεις δεν ειναι ετοιμος να αντιμετωπισει.Κλαιω καθε μερα δακρυα δεν εχω πια ο σπαραγμος της ψυχης μου ειναι στο αποκορυφωμα.Θα επρεπε να μαθαινουμε πως να διαχειριζομαστε καποια δυσαρεστα ενδεχομενα στη ζωη οπως μαθαινουμε πχ τι να κανουμε σε περιπτωση σεισμου.Αλλα βλεπετε ολοι νομιζουμε οτι τα παντα συμβαινουν μονο στους αλλους και γω το ιδιο νομιζα μεχρι που πηρα το σκληροτερο μαθημα απο τη ζωη.

Τα συλληπητηρια μου για την απωλεια σου.......Τα παιδακια σου ποσο χρονων ειναι;

Ειναι ενηλικα αλλα δεν εχουν τακτοποιηθει ακομα.

Τουλαχιστον ειναι αρκετα μεγαλα ωστε να μπορουν να σε στηριξουν ψυχολογικα...Η οικογενεια σου σε στηριζει;

Ειναι αλλα τα δυο λειπουν η οικογενεια μου πατερας και αδερφη οτι μπορουν κανουν αλλα δεν μπορουν να με καλυψουν οικονομικα .

Ειναι αλλα τα δυο λειπουν η οικογενεια μου πατερας και αδερφη οτι μπορουν κανουν αλλα δεν μπορουν να με καλυψουν οικονομικα .

Γραφω στο φορουμ για να βρω λιγη παρηγορια εστω μια κουβεντα ενα σχολιο ηρεμει λιγο τη ψυχη του ανθρωπου.Μεχρι πριν λιγο καιρο ολα πηγαιναν καλα δεν ηξερα τι θα πει μοναξια και ανυπερβλητες δυσκολιες.Δυσκολιες ειχα οπωςολοι τωρα ομως εγιναν πραγματικος γολγοθας.Μεσα στο πονο μου ομως και τη μαυριλα διαπιστωνω οτι πραγματικα υπαρχουν ανθρωποι και η ανθρωπια δεν εχει χαθει αυτο απο μονο του ειναι μια αχτιδα φωτος.Ευχαριστω ολα τα παιδια του φορουμ που μου συμπαραστεκονται στη πιο δυσκολη στιγμη της ζωης μου εστω και αν ειμαστε αγνωστοι.

Ασπασία γειά σου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δίνεις την αίσθηση οτι τα περνάς όλα αυτά μόνη σου. Ο πανικός, το άγχος για την οικογένεια είναι δικαιολογημένα σίγουρα, αλλά νομίζω οτι πρέπει να δεις θετικά οτι τα παιδιά σου είναι ευτυχώς ενήλικα. Το καταλαβαίνω οτι το στήριγμά τους ήταν ο πατέρας αλλά ίαως αυτή η αλλαγή να είναι και το έναυσμα να πάρουν περισσότερο τη ζωή στα χέρια τους. Εσύ τί λες;

ασπασια εγω στο ξαναπα στη χειροτερη διακοπη φοιτησησ στη μικρη ολεσ σε ενα σπιτι
φαι στην οικογενεια σου και θα πληρωνεισ μονο το ρευμα και το νερο στη χειροτερη
γινονται αυτα μπορει να ειναι λιγο σκληρα αλλα αλλαξε η ζωη σου μην περιμενεισ να μη γινει αυτο
αφου εισασταν καλα οικονομικα υπαρχουν λυσεισ οποτε μην αγχωνεσαι απλα για λιγο θα πρεπει να μαζευτειτε
εγω θα προτεινα να μαζευτειτε πολυ μεχρι να δειτε τι θα γινει αλλα εγω ειμαι και τσιγκουνησ