Γειά σας,
θα ήθελα να μοιραστώ τον προβληματισμό μου,δεν ειναι αναγκη να υπάρξει λύση σε αυτό,απλά εχω ανάγκη να τα πω κάπου γιατι κουράστηκα να τα κρατάω.
Τα έχω με ενα αγόρι εδώ και 2,5 χρόνια,είμαστε συνομήλικοι,21 και οι δύο,για το λόγο οτι δεν μένουμε κοντά οταν πάω σπίτι του κάθομαι κάποιες μέρες.Ντρέπομαι με αυτό που θα πω (δε φτάνει που με βάζει σπιτι του τοσο καιρο,εχω και παραπάπονα,αλλα τέλοσπάντων), έχω κουραστεί που μένουμε με τους δικούς του.Ζεί με τη μάνα του και 2 μικρά αδέρφια (15 και 8 χρονων).Λογω του οτι η μανα του δουλευει οποτε παω σπιτι του καθομαστε και προσεχουμε το μικρο καποιες ωρες,οκ μεχρι εδω, το πιο κουραστικο ειναι οταν ερχονται οι φιλοι του και γεμιζει το σπιτι παιδια και φασαρια.Πολλες φορες κοιμουνται τα παιδια στο σπιτι και την επομενη το σπιτι ειναι χαλια οποτε την επομενη καθομαστε και καθαριζουμε (κανεις δεν μου ειπε να κατσω να συμμαζεψω,αλλα απο την αλλη δεν μπορω να βλεπω το αγορι μου και τη μανα του να κανουν δουλιες).Ο πιο μεγαλος του αδερφος συνηθως λυπει απο το σπιτι και δεν πολυβοηθαει την κατασταση,συνεχως μαλωνουνε και νιωθω ασχημα με αυτο.Στο σπιτι ποτε δεν μενουμε οι 2 μας (στα 2,5 χρονια που τα εχουμε ειναι μετρημενες στα δαχτυλα οι φορες που μειναμε οι 2 μας για λιγες ωρες),ιδιαιτερα τωρα που δουλευει και αυτος τα πρωινα.Με τη μανα του εχουμε ουδετερες σχεσεις,αλλα το αγορι μου εχει πει οτι ειναι ικανοποιημενη με τη συμπεριφορα μου απεναντι σε αυτην και τα παιδια,με τα αδερφια του τα παμε καλα,αλλα εγω ανεκαθεν δεν τα πηγαινα καλα με τα μικρα παιδια οποτε καταλαβαινετε πως νιωθω οταν το σπιτι μετατρεπεται σε παιδοτοπο.Δε θελω αυτα που νιωθω να τα πω στο αγορι μου,δε θελω σε καμια περιπτωση να τον φερω σε δυσκολη θεση γιατι ξερω οτι και αυτος δυσκολευεται με ολα αυτα.Θα ηθελα πολυ να εχουμε το χωρο μας,ησυχια,να μην ξυπναμε το Σαββατο 8 η ωρα απο τις τσιριδες ουτε να ειμαστε υποχρεωμενοι στις 11 το βραδυ να μην βγαζουμε αχνα για να μην ξυπνισει καποιος.Σε λιγες μερες θα φυγω,να παω για τις σπουδες μου,αρκετα μακρια απο αυτον,θα ηθελα να περασουμε ομορφα αυτες τις μερες,αλλα αποφευγω τωρα πια να πηγαινω σπιτι του γιατι εχω κουραστει.Στην αρχη εκανα υπομονη και ειχα την ελπιδα οτι θα αλλαζαν τα πραγματα,αλλα απο οτι βλεπω σφιγγουν πιο πολυ.Εχω συνειδιτοποιησει οτι δεν θα μπορει ουτε φετος,αλλα ουτε και του χρονου να φυγει απο το σπιτι (του ειχα προτινει να ερθει εκει που σπουδαζω,να εβρισκε και αυτος εκει καμια σχολη που του αρεσει κτλ)αλλα μακαρι να ηταν τοσο απλα τα πραγματα.Τον αγαπαω πολυ και τα παμε υπεροχα...αλλα δεν ξερω αν θα αντεξω αλλη μια χρονια την αποσταση και μετα τις λιγες φορες που βρισκομαστε παλι τα ιδια.Καταλαβαινω απολυτα οτι βεβαια θα βαλει πανω απο ολα την οικογενια του,και εγω εξαλου το ιδιο θα εκανα,αλλα πραγματικα και εγω τον αγαπαω πολυ και τον χρειαζομαι :( Δεν θελω σε καμια περιπτωση να χωρισουμε,ισως να παιρνουσα καλυτερα με καποιον που θα εμενε εκει που σπουδαζω και θα ειχε το σπιτι του,αλλα δεν θελω ουτε μπορω να σκεφτω τον εαυτο μου με αλλον αντρα.Η μοναδικη λυση που μενει ειναι υπομονη και θελιση,το ξερω οτι οσο και να θελω ειναι δυσκολα τα πραγματα για την ωρα...δεν ηθελα να τα πω σε καποιον κοντινο μου,αποφασισα να τα μοιραστω μαζι σας ανωνυμα!Ειχα αναγκη επιτελους να τα βγαλω
