Κλεινω 10 χρονια με εντονη καταθλιψη και ψυχοσωματικα
Καλησπερα σε ολους ,
εχω γραψει και αλλες φορες στο φορουμ αυτο αλλα σε αλλα θεμματα που αφορουνε σε ενα απο τα κλασικα ψυχοσωματικα , για αρρυθμιες . Η ιστορια μου ειναι αρκετα μεγαλη και φετος μονο συνιδειτοποιησα ποσο δυσκολα ηταν ολα αυτα που περασα , ισως καταρευσα περισσοτερο μετα απο τις τελευταιες δυσκολιες που περασα το καλοκαιρι . Ειμαι μια γυναικα 40 ετων , ενας νεος ανθρωπος που αναγκαζεται να ζει σαν καρδιοπαθης και σαν αρρωστη λογω των καταραμενων ψυχοσωματικων προβληματων . Εχω 3 τελεια παιδια τα οποια δεν ειμαι σε θεση να χαρω οπως θα ηθελα σε φασεις που ειναι σε εξαρση τα προβληματα μου . Ολα αυτα με το αγχος ξεκινησαν απο το 2004 μετα απο μια φαση εντονου αγχους που ειχα περασει με μια παλια σχεση . Ειχα παρουσιασει εντονη ταχυπαλμια που δεν μπορουσα να ελεγξω και δυσνποινα ανα πασα στιγμη , βεβαια το παλευα οπως μπορουσα , απο την αλλη ετρεχα στα νοσοκομεια για καρδιογραφηματα και τριπλεξ καρδιας , οδηγηθηκα σε αγοραφοβια , οποτε πατουσα το ποδι μου εξω απο την πορτα του σπιτιου μου η καρδια μου χτυπουσε σαν ταμπουρλο , καπου εκει γνωρισα τον αντρα μου , μου σταθηκε παρα πολυ και χαρης εκεινον και τον ψυχολογο μου καταφερα και ξεπερασα την αγοραφοβια και τις κρισεις πανικου . Στην πρωτη εγκυμοσυνη παρουσιαστηκε κατι που ναι μεν ειχα και παλαιοτερα αλλα καθολου σε μεγαλη συχνοτητα , τις καταραμενες τις αρρυθμιες , παρα πολλες , υπεροβολικες , και παλι καναμε τη γυρα στους γιατρους, και παλι δεν ειχα τιποτα , στην δευτερη εγκυμοσυνη μου τα ιδια , ενδιαμεσα στις εγκυμοσυνες ανα διαστηματα με επιαναν τετοιες κρισεις με αρρυθμιες αλλα οχι πολλες , το πολυ 10 την μερα , με ενοχλουσε αλλα δεν με παγωνε απο το φοβο κιολας . Για ενα διαστημα ηρεμησα , ουτε μια αρρυθμια για τουλαχιστον 1 χρονο , μονο οταν περιμενα περιοδο και παλι πολυ λιγες , ουτε 3-4 τη μερα , βεβαια ειχα αλλα προβληματα , με δυσπνοιες , φαντασιες οτι κλεινουνε οι πνευμονες μου κτλ κτλ . Και ξαφνικα μενω εγκυος στο 3ο μου παιδι , και το χανουμε , απο εκει ξαναγεννηθηκε το προβλημα με τις αρρυθμιες , καθημερινα για 3-4 μηνες ειχα απο τις καταραμενες , αλλες μερες λιγες 4-5, και αλλες μερες πολυ πιο αρκετες . Ξαφνικα περασαν και αυτη τη φορα και εκανα πολυ καιρο να τις ξαναθυμηθω , μονο οταν ξαναεμεινα εγκυος θυμουμενη τις αλλες εγκυμοσυνες μου και την εξαρση τους περασα 9 μηνες φοβουμενη καθε μερα για αυτες , ομως ηταν περιορισμενο το φαινομενο , καμμια σχεση με τις αλλες εγκυμοσυνες . Επειτα τη γεννα για ενα διαστημα και παλι τις ξεχασα μεχρι που επαναληλθαν 2 χρονια πριν δρυμμιτερες και απο τοτε δεν με εχουνε εγκαταλειψει παρα μονο για μερικες μερες , δεν εχω παντα πολλες τι μερα , ισως 5-6 ισως 15-30 αλλα με παγωνουνε απο το φοβο . Σε αυτα τα 10 χρονια ομως ,παντρευτικα με πιεση απο τη μητερα μου λογω της 1ης εγκυμοσυνης , τον αγαπουσα τον αντρα μου αλλα ηθελα το δικο μου χρονο για το ποτε θα παντρευτω , αρρωστησε ο πατερας μου και πεθανε , μαλωσα με τη μανα μου και με απεκλεισε απο τη ζωη της για πολυ καιρο , επαθε η ιδια καταθλιψη και δεν αφησε κανεναν να τη βοηθησει παρα μονο μας εδιωχνε απο τη ζωη της , εχασα την αγαπημενη μου θεια , χωρισα για ενα διαστημα με τον αντρα μου , περασα 3 δυσκολες εγκυμοσυνες με το περιεργο σοι μου να μου λενες διαφορες μααλκιες , εμαθα με πολυ ασχημο τροπο οτι ειμαι υοθετημενη και βυθιζομουνα στην καταθλιψη αλλωτε καλυτερα αλλωτε χειροτερα και παντα συντροφια με το παλιοσυμπτωμα , το οποιο γεννησε και αλλος φοβους με θρομβους και πνευμονικες εμβολες , παλαιοτερα απο τις 7 μερες τις 2 ημουνα χαλια και τις υπολοιπες ευτυχισμενη , πλεον δεν μπορω να θυμιθω ποια μερα ειμαι καλα χωρις να νοιωθω εγκατελελειμενη επειδη ο αντρας μου παει στη δουλεια του οχι πουθενα αλλου , και μονο που φευγει απο το σπιτι νοιωθω οτι θα παθω 100000 αρρυθμιες , η χειροτερη μου ειναι να λειπει 24ωρες υπηρεσιες 2-3 φορες το μηνα και δεν ξερω πως θα ανταπεξελθω με τα μικρα μου σπιτι , αλλες φορες κλαιω συνεχεια , αλλες απλα καθομαι και κοιταω το ταβανι και αλλες δεν εχω βγαλει τις πυζαμες απο πανω μου ολη μερα και ειμαι ολη μερα τον υπολογιστη μου , εχουνε περασει απο το μυαλλο μου αυτοκτονικες ιδεες τις οποιες μαλλον φοβαμαι να πραγματοποιησω , παλαιοτερα μερικα πραγματα με χαλαρωναν και με ταξιδευαν σε ομορφες σκεψεις , πλεον δυσκολα συμβαινει κατι τετοιο . Ο ψυχιατρος μου , με τον οποιο ειχα διακοψει για ενα διαστημα , που εγραψε καποια αγωγη για ενα διαστημα το Espoza των 15, βρισκομαι σε πολυ ασχημη ψυχολογια και φοβαμαι οτι δεν ξερω πως θα πανε τα πραγματα .Με συγχωρειτε για την φλυαρια μου .
