Καλησπέρα σας, θα ήθελα να σας περιγράψω αυτό που μου συμβαίνει τον τελευταίο 1.5 χρόνο και θα ήθελα πολλές συμβουλές έστω και ανώνυμες. Είμαι Αθηναίος και ήμουν ερωτευμένος με μια κοπέλα για 2 χρόνια, η οποία έιχε μια σχέση μακροχρόνια για πάνω απο 4-5 χρόνια εξ'αποστάσεως. Όταν άρχισα να την διεκδικώ , είδα ότι δεν είχε σκοπό να εγκαταλείψει αυτό που είχε , μέχρι που μια μέρα έδειξε κάποιο ενδιαφέρον. Εκείνη την περίοδο λοιπόν, πέθανε ο πατέρας της και αναγκάστηκε να μετακομίσει στην επαρχία όπου και μένει προκειμένου να είναι κοντά στην οικογένειά της. Ένα χρόνο μετά ξαναβρεθήκαμε και ενώ εγώ ήμουν σε σχέση όπως και αυτή, κάτι άλλαξε και βρεθήκαμε μαζί για μια περίοδο ενώ ήμασταν και οι 2 σε σχέση. Εγώ χώρισα, μετά από 1 μήνα και αυτή μετά από 3 και ήμασταν μαζί για 8 μήνες. Για μένα ήταν κάτι που πρώτη φορά συναντούσα στη ζωή μου μιας και δεν είχα απατήσει ποτέ σύντροφό μου (έτσι λειτουργώ) αλλά το έκανα απλά γιατί ήταν αυτή.. Τα συναισθήματα στην αρχή ήταν πολύ έντονα από μέρος μου, στη συνέχεια μου έδειξε ότι είμαι αυτό που πραγματικά έψαχνε και ότι δεν είχε ξανα νιώσει έτσι για κανέναν ποτέ στη ζωή της. Αυτούς τους 8 μήνες λοιπόν η ζωή μου ήταν τέλεια, έστω και από απόσταση μέχρι να βρούμε κάποιο τρόπο κάποια στιγμή να είμαστε μαζί, μιας και δεν έχουμε τελειώσει τη σχολή μας (κοινή σχολή). Ξαφνικά , μια μέρα χωρίς τίποτα να έχει γίνει, με χώρισε. Οι λόγοι ήταν άνευ σημασίας και λογικής. Τότε ένιωσα τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια μου.. 4 μήνες χωρίς επαφή και επικοινωνία από μεριάς μου, πολλές θεραπείες με ψυχολόγους, κατάφερα να αρχίσω να ξεπερνάω το πρώτο στάδιο του χωρισμού. 4 μήνες μετά , επεδίωξε επαφή για να μου πει ότι ο λόγος που χωρίσαμε είναι επειδή την πίεζαν οι δικοί της , ένιωθε πολύ πιεσμένη και αποφάσισε να χωρίσουμε γιατί ήταν το μόνο που μπορεί να κάνει εκείνη την περίοδο. Αφού μου είπε πως είναι ερωτευμένη ακόμα μαζί μου και με εμένα ήθελε να είναι (είχαν γίνει και συζητήσεις περί συγκατοίκηση στο μέλλον), και μετά από κάποιες βδομάδες που περάσαμε στην Αθήνα, έφτασε η ώρα να επιστρέψει πίσω. Και τότε μου εκμυστηρεύτηκε ότι ο λόγος που κατέβηκε δεν ήταν η εξεταστική και ότι ήθελε να με δει γιατί είμαι από τα άτομα που άλλαξαν ριζικά τη ζωή της προς το καλύτερο, αφού τόσα χρόνια δεν βρέθηκε κάποιος άνθρωπος που να την κάνει να θέλει να αλλάξει τον εαυτό της και τα ψυχολογικά που είχε πριν και μετά το θάνατο του πατέρα της , αλλά το γεγονός ότι μετά το χωρισμό, διαπίστωσε ότι είχε ένα τεράστιο θέμα υγείας, το οποίο την έκανε να τα ξανα βρει με τον πρώην της προκειμένου να έχει κάποιον να της συμπαραστέκεται εκεί. Πέρασαν 3 μήνες, μέχρι που ξαναβρεθήκαμε και περάσαμε 3 βδομάδες τέλειες μαζί, αναφέροντάς μου ότι αυτή την περίοδο δε θέλει να είμαστε μαζί γιατί η σκέψη μου την σκότωνε ψυχολογικά σε όλο αυτό που περνάει και δεν ήταν εφικτό να είμαι δίπλα της. Και το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι ότι ενώ τώρα μας χωρίζουν αρκετά χιλιόμετρα, μιλάμε ακόμα επειδή μου είπε ότι δεν θέλει να με χάσει από τη ζωή της, αλλά παρ' όλα αυτά κοροιδεύει τον άνθρωπο που είναι δίπλα της, τον απατάει επαναλαμβανόμενα και η δικαιολογία για το ότι δεν χωρίζει είναι ότι τον αγαπάει, αλλά στο μέλλον όταν είναι καλά από το θέμα υγείας θα ήθελε να είναι μαζί μου εφόσον αυτό γίνει εφικτό. Και ρωτάω εγώ, αυτόν τον άνθρωπο ο οποίος τον έχει χωρίσει για να είναι μαζί μου, τον απάτησε συνεχόμενα και εξακολουθεί να το κάνει μαζί μου, ο οποίος τρέχει πάντα πίσω της , ο οποίος ότι και να κάνει θα είναι ένας
"άντρας" χωρίς αυτοσεβασμό, χωρίς αυτοεκτίμηση, ο οποίος στα τόσα χρόνια δεν κατάφερε να την βοηθήσει να φτιάξει τον εαυτό της, πράγματα τα οποία έκανα εγώ σε λιγότερο από ένα χρόνο, πως μπορεί να μου λέει τον αγαπάω, ενώ τον κοροιδεύει επαναλαβανόμενα? Είναι λογικό να αγαπάς έναν άνθρωπο σαν άνθρωπο πλεόν και να τον έχεις δίπλα σου γιατί το θέμα είναι αρκετά σοβαρό, αλλα΄όχι σαν σύντροφο εφόσον νιώθεις τόσα για κάποιον άλλο. Και το θέμα είναι ότι πλέον εμένα και το θέμα υγείας και τα άπειρα συναισθήματα που νιώθω γι'αυτήν μου έχουν γίνει ψύχωση, εμμονή και δεν ξέρω αν θα έπρεπε να απομακρυνθώ από αυτήν. Επίσης, οι δικοί της την προτρέπουν να χωρίσει γιατί προφανώς βλέπουν ότι αυτή η κατάσταση είναι τοξική για αυτήν και ανθυγιεινή αλλά παρ'όλα αυτά επιμένει στο να κάνει την λάθος επιλογή. Εγώ θέλω να σταθώ δίπλα της μέχρι να ξεπεράσει το πρόβλημα που έχει, παρ'όλα αυτά με σκοτώνει η σκέψη ότι κάποιος άλλος την αγγίζει και ότι αυτό συνεπάγεται. Η κοινή λογική λέει ότι θα έπρεπε να έχω φύγει προ πολλού από αυτό το πράγμα, αλλά πλέον νιώθω ότι είναι το ναρκωτικό μου: όταν μιλάμε είμαι καλά , όταν δεν μιλάμε νιώθω σαν να χωρίζω κάθε μέρα. Μου είπε ότι έχει συμβιβαστεί εκεί με το μέτριο μέχρι να έρχεται Αθήνα όπου συναντάει το τέλειο, δηλαδή εμένα. Όταν την βλέπω και όταν μιλάμε (σχεδόν καθημερινά), νιώθω γεμάτος και ολοκληρωμένος άνθρωπος, σε μια ζωή που θέλω να είμαι , που θέλω να την μοιράζομαι μαζί της. Όταν όμως ξέρω ότι θα βρεθεί με τον άντρα-σκύλο-καβάτζα, χάνω τα λογικά μου. Τι πιστεύετε ότι θα έπρεπε να κάνω? Να κάνω υπομονή με τις λίγες πιθανότητες που υπάρχουν να είμαστε ξανά μαζί? Ή θα έπρεπε να απομακρυνθώ?? Έχω φτάσει σε τεράστιο αδιέξοδο, είναι η πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνάω και η τελευταία όταν κοιμάμαι.... Νιώθω χαμένος...
