Ντρέπομαι που φοβάμαι

Απο που να αρχίσω δεν ξέρω..
Το θέμα είναι πως έχουν αρχίσει να με ξαναπιάνουν τα σωματοποιημένα μου άγχη.
Να πω πως είμαι εξαιρετικά ντροπαλό και ενοχικό άτομο, κάτι που το έχει εντείνει και ο τρόπος που έχω μεγαλώσει... Επίσης έχω μεγάλωσει με την νοοτροπία του "δεν πάμε στον γιατρό για ψύλλου πήδημα", ο ψύλλος βέβαια για τους γονείς μου ήταν καγκουρό... έτσι πηγαίναμε στον γιατρό πάντα όταν ήμασταν του θανατά με τον γιατρό μονίμως να απορεί "μα γιατί το καθυστερήσατε τόσο?". Αυτά ως παιδί...
Ως μεγαλύτερη πάλι κι αφού είχα εμφανίσει κρίσεις πανικού οι οποίες σωματοποιούντουσαν, πράγμα γνωστό στους γονείς μου, αυτό που δεχόμουνα απ' αυτούς ήταν υποτίμησει του σωματοποιημένου προβλήματος... Μια φορά που η μάνα μου με πήγε στο νοσοκομείο έκανε νοήματα πίσω από την πλάτη μου, του τύπου "είναι τρελή" και ο γιατρός αφού μου έκανε ένα καρδιογράφημα μου είπε "ψυχίατρο χρειάζεστε όχι καρδιολόγο". Άλλες δύο φορές με έχει πάει στο νοσοκομείο η μητέρα μου, τρομοκρατήμενη και η ίδια πως κάτι έχω γιατί οι πόνοι στην κοιλιά μου ήταν αφόρητοι, είχα ασπρίσει, έχανα την ανάσα μου σε ανησυχητικό σημείο... ημιλιπόθυμη λοιπόν με πήγε στο νοσοκομείο... παρόλο που οι γιατροί είπαν να κάνω εισαγωγή γιατί είχα κάποια ανησυχητικά συμπτώματα αποφάσισα για κάποιους λόγους που δεν είναι της παρούσης να φύγω...και τελικά πάλι δεν είχα τίποτα. Την δεύτερη φορά με τα ίδια συμπτώματα αλλά όχι τόσο έντονα, αφού έκανα εμετό στην διαδρομή και ένιωσα καλύτερα της ζητούσα να μην πάμε τελικά... το θέμα είναι πως ντρέπομαι να πάω και να μην έχω τίποτα, ντρέπομαι πάρα πολύ. Πήγαμε τελικά για λόγους που επίσης δεν είναι της παρούσης και μαντέψτε... δεν είχα τίποτα... Ντροπή μεγάλη...
Πόνοι, δύσπνιες κτλ κτλ με έχουν ξαναπιάσει αρκετές φορές από τότε... Ποτέ όμως δεν τους έχω ούτε καν αναφέρει... λίγο η υποτίμηση που θα φάω από την μάνα μου και η ειρωνία, λίγο η κατάθλιψη που με έριχνε στο κρεβάτι λέγοντας μου "κι αν είναι κάτι θα γλυτώσεις από την ζωή" με έκαναν να ξαπλώνω στο κρεβάτι πονώντας βουβά και να περιμένω ή να μου περάσει ή να πεθάνω.
Πριν δυο βδομάδες πήγα και έκανα εξετάσεις αίματος... Υψηλές τρανσαμινάσες με οδήγησαν σε άλλες εξετάσεις που έδειξαν ηπατίτιδα... Εκτός αυτού έχω εδώ και καιρό έναν πόνο στα νεφρά, οπότε έκλεισα ραντεβού με παθολόγο του ικα... το ραντεβού ήταν σήμερα. Δεν πηγα όμως... ντράπηκα... ντράπηκα πάρα πολυ να πάω να πω "γιατρέ μου πονάω εδώ". Δυστυχώς παρόλο την αγχωτική μου κατάσταση έχω μάθει πως αν δεν πάω σηκωτή στον γιατρό είμαι τρελή... Ντρέπομαι να με φροντίσω και να νιαστώ για μένα και νιώθω πολύ άσχημα γι αυτό... εκτός του ότι φοβάμαι πως μπορεί να έχω κατι στ' αλήθεια αυτή τη φορά γιατί ο νοσηλευτής που μου πήρε αίμα μου έβαλε την ιδέα της πέτρας στα νεφρά...
Την άλλη βδομάδα έχω ραντεβού με ηπατολόγο
Το θέμα είναι πως πονάω και ντρέπομαι που πονάω... και όλο αυτό το περνάω τελείως μόνη...
Συγνώμη για το μεγάλο κείμενο που ελπίζω να μην βαρεθήκατε να διαβάσετε αλλά είχα ανάγκη να το βγάλω από μέσα μου.

πρεπει να αναλαβεισ τη φροντιδα του εαυτου σου κι ασ σε λενε τρελλη μεχρι ενοσ λογικου σημειου παντα

Ελις το ξέρω απλά μου είναι δύσκολο να μου δώσω σημασία στα θέματα υγείας και εμφάνισης δυστυχώς... γιατί απλά έτσι έχω να μου φέρομαι και να το θεωρώ φυσιολογικό κι όλας...
Σ' ευχαριστώ πάντως για την απαντηση σου

αν υπήρχαν υποστηριχτικοι γονεις, δεν θα υπήρχαν φορουμ υποστηριξης :p...εχεις τουλάχιστον επισκευτει καποιον ψυχοθεραπευτη κορίτσι μου?...

Καθρέπτη δεν είσαι η μόνη! Κι εγώ τρέμω γιατρούς και νοσοκομεία. Ο λόγος όχι ότι ντρέπομαι ,φοβάμαι. Για να καταλάβεις πριν τρία χρόνια με έπιασε ίλιγγος, ο οποίος κατά καιρούς συνεχίζει.Βέβαια πήγα αλλά με τα χίλια ζόρια. Μου συνέστησε μαγνητική εγκεφάλου, πήγα και γι αυτή αλλά μόλις έφτασε η ώρα να μπω τρεχάτε ποδαράκια μου!!! Όπου φύγει, φύγει

Νιώθεις ντροπή, διότι δεν έχεις μάθει να εκφράζεις το μέσα σου. Σε νιώθω πολύ σε αυτό, ως παθών. :) Το κακό είναι πως δεν υπάρχει και το κατάλληλο περιβάλλον για να εκφραστείς.

Δυστυχώς Ρέα έχεις μεγάλο δίκιο σ' αυτό και δυστυχώς είμαι σε φάση, εδώ και πάρα πολύ καιρό ομολογώ που στην ζωή μου δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος ούτε για να ανταλλάξω μια καλημέρα που λέει ο λόγος εκτός από την μητέρα μου.
Παπά και Γάτε εγώ ντρέπομαι και ίσως ντρέπομαι γιατί δεν νιώθω πως αξίζω... δεν ξέρω ώρες ώρες αναρωτιέμαι γιατί φέρομαι με τρόπο που καταλαβαίνω πως είναι λάθος... λες και η συμπεριφορά μου είναι πάνω από τις δυνάμεις μου... Βασικά τώρα σκέφτηκα πως ίσως να φοβάμαι να μάθω κάτι ακόμα αυτή τη στιγμή, πως δεν θα έχω δύναμη να αντιμετώπισω κάτι ακόμα...
Είναι αλήθεια πως έχω φορτωθεί αρκετά τις τελευταίες βδομάδες από την πλήρη απραξία που ήμουνα και γι αυτό σκέφτομαι και ελπίζω να είναι σωματοποιημένο άγχος...
Όπως και να χει όταν θα νιώσω πιο έτοιμη ή χειρότερα θα ξανακλείσω ραντεβού με τον παθολόγο...
Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.

Δεν είναι λογικό αυτό όμως; Αν έχω να αντιμετωπίσω κάτι ολομόναχος, μου είναι πιο δύσκολο καθρέπτη να το αντιμετωπίσω. Αν η μάνα σου σε ένιωθε, δεν θα ήταν ευκολότερο;