παιδοφιλια

Διαβασα το κειμενο της Casiopea και παλι μου ηρθαν μνημες. Ημουν 13 εγω, εκεινος 35. Με εκανε να τον θεωρησω \'\'φίλο\'\' μου, με επεισε πως κανεις αλλος δεν με νοιαζοταν,ολοι οι αντρες παντα θα θελουν απλα να μπουν στο βρακι μου, ετσι μου ελεγε...Σιγα σιγα ζητησε ανταλλαγμα για να τον εχω, ατον, τον μονο που με νοιαζοταν, διπλα μου.Λιγο να με αγγιζει. Να με χαιδευει. Σιγα σιγα κι αλλα. Δεν εγινε η σεξουαλικη πραξη γιατι δεν ηθελε να μπορω καποια στιγμη να τον καταγγειλω πχ. Μου ελεγε να βρω καποιον συνομηλικο να το κανω για να μπορει να μου το κανει κι αυτος. Ευτυχως δεν το εκανα. Ηταν σαν να πηγαινα με την θεληση μου.Δεν ειναι δυνατον ομως αυτο ετσι? Ημουν 12. Πως ενα παιδι στα 13,14 να επιθυμει κατι τετοιο? Μεγαλωνοντας εκανα 2 αποτυχημενες σχεσεις. Κρατησαν απο 3,5 χρονια. Δεν με σεβονταν, δεν απαιτησα ποτε σεβασμο. Θεωρω πως ενοιωθα τελικα πως μονο το κορμι μου εχω να προσφερω. Ολες μου οι σχεσεις εχουν εντονο σεξουαλικο στοιχειο. Τιποτα αλλο. Μονο αυτο. Γιατι? Πώς το επιτρέπω αυτο? Σκεφτομαι οτι αυτη η ιστορια τότε με κλονισε, με εκανε να βλεπω τα πραγματα με αυτο τον συγκεκριμενο τροπο, πως το κορμι μου αξιζει μονο και οταν βλεπω στα ματια τους τον αρρωστημενο υπερβολικο ποθο που εβλεπα σε κεινον τοτε εξιταρομαι. Αυτο επιζητουσα στις σχεσεις μου. Φλερταρω πολυ. Θελω να ποθουν. Πολλες φορες και απαγορευμενες καταστασεις, πολυ μεγαλυτεροι πχ. Και σκεφτομαι, γινεται να με αλλαξε η να με διαμορφωσε τοσο αυτη η ιστορια? Ή μηπως εμπλεξα σε αυτην την ιστορια επειδη ηδη ειχε προηγηθει κατι σε ηλικια που δεν θυμαμαι αρα ισως αυτη η κατασταση να ηταν αρκετα οικεια. Στα 4 περιπου αντιμετωπισα καποια ψυχολογικα προβληματα. Πηρε καιρο μεχρι να συνελθω. Δεν αντεχα τους αντρες. Βασικα μονο την μητερα μου ηθελα.Δεν αγγιζα τιποτα κι αν αναγκαζομουν πλενομουν μανιωδως. Θυμαμαι λιγο μετα που λιγο πριν κοιμηθω ερχοταν κατι σαν ονειρο, ξυπνια ομως ημουν, καποιος με αναγκαζε να κανω \'\'ασχημα\'\' πραγματα. Βεβαια στα 4 τι να ξερεις απο τετοιες καταστασεις και αφου δεν ξερεις πως μπορεις να φανταστεις διεισδυση? Αργοτερα θυμαμαι ενα παιχνιδι με μια φιλη, την εβαζα να ειναι η κακια μητρια και να με τιμωρει και προσβαλλει συνεχως, ο,τι κι αν εκανα. Θεωρω πως κατι εχει γινει σε μικρη ηλικια, ολα αυτο δειχνουν, η συμπεριφορα μου στις σχεσεις, ολα. Πώς μπορω να θυμηθω? Πώς μπορω να μαθω?

παραδεχεσαι λοπον οτι ο 35ης σε \"νικησε\" και σου επεβαλε τις αποψεις του?
Μονο εσυ εισαι κυριαρχη του εαυτου σου

Η αφήγηση σου είναι συγκλονιστική.
Εμένα, αυτά που περιγράφεις, γύρω στα 4 χρόνια σου,
δεν μου μοιάζουν και πολύ \"όνειρο\". Ενα παιδάκι, απο οτι
γνωρίζω, σ\'αυτή την ηλικία, δεν μπορεί να έχει τόσο αχαλί-
νωτη φαντασία ώστε να βλέπει ή να ζει αυτά που περιγράφεις,
χωρίς κάτι ή κάποιος μέσα στο περιβάλλον που ζει να του
δίνει την αιτία, είτε οπτικά, είτε με πράξεις.
Ειτε \"έβλεπες\" πράγματα που άλλοι έκαναν και μετά το μυα-
λουδάκι τα \"αναπαράσταινε\", είτε κάποια αντρική παρουσία
πιθανών να σε είχε \"προσεγγίσει\" διαφορετικά και απαράδεκτα.
Αν όλα αυτά είναι έτσι, σαφώς εξηγείται η στάση σου και η
συμπεριφορά σου τόσο με τον 35αρη όσο και με τους υπό-
λοιπους.
Δεν θέλω να κατηγορήσω, ειδικά χωρίς αποδείξεις, κανέναν
απο το οικογενειακό σου περιβάλλον, αλλά συνήθως σε
περιπτώσεις σ\'αυτήν που μας λες εδω, αγαπητή θεματοθέτρια,
εκεί βρίσκεται η αρχή κάθε κακού.
Αν είσαι ηδη κακοποιημένη με τον αλφα ή βητα τρόπο, απο
την ηλικία των 4, πληγωμένα, κακοποιημένα θα φέρεσαι
μέχρι τώρα. Γιατί, αν και η μνήμη δεν βοηθάει πολύ, η ψυχή μέσα έχει καταγράψει κάθε λόγο, κάθε κίνηση, κάθε πράξη, απο την τόσο πρώιμη ηλικία και κάθε φορά, στην οποιαδήποτε σχέση, \"παίζει\" το ίδιο δράμα.
Σαφώς και όλες σου οι σχέσεις είναι μόνο σεξουαλικές, επιδερ-
μικές, στείρες συναισθήματος, αγάπης, σταθερότητας.
Ενα σώμα και κυρίως μια ψυχή που έχει κακοποιηθεί, δεν νιώθει, μόνο πονά και αναπαράγει με διάφορους τρόπους
αυτό που του \"έμαθαν\", τον πόνο.
Η γνωμη μου είναι, αν δεν το έχεις ηδη κάνει, να απευθυνθείς
σ\'εναν ειδικό, μη το φοβάσαι αυτό. Με τη βοήθεια του, θα
μπορέσεις να μπεις, σ\'αυτά τα σκοτεινά, μυστικά κελιά της
ψυχής σου, να ξεκλειδώσεις τα γεγονότα, να δεις την αλήθεια
και να βρεις κάποια στιγμή την γιατρειά και την ανακούφιση
της ψυχής σου. Και μετά όλα θα είναι όπως πρέπει και σου
αξίζει να είναι.

Αγαπητή Ηλέκτρα, με την ευκαιρία του θέματος που άνοιξες, θα ήθελα να καταδικάσω οποιοδήποτε κακοήθες υποκείμενο, που προκειμένου να ικανοποιήσει αρρωστα πάθη του, προκαλεί σοβαρότατα προβλήματα στις παιδικές ψυχούλες αμαυρώνοντάς τες και στιγματίζοντάς τες για την υπόλοιπη ζωή τους.
Συμφωνώ με τον dr να επικαλεστείς τη γνώμη ενός ειδικού, που θα μπορέσει να σκάψει στο υποσυνείδητό σου και να μπορέσεις να βρεις την προσωπική σου γαλήνη.
Και ξέρεις, το πρόβλημα όπως το θέτεις για νεαρές ηλικίες θα μπορούσε να μην θεωρηθεί καν πρόβλημα, με την έννοια ότι όλοι κάνουν τρέλες και ψάχνονται για εμπειρίες και θέλουν να φάνε τη ζωή με το κουτάλι...
Τί γίνεται όμως μεγαλώνοντας εφόσον έχεις ήδη μάθει σε ένα μοτίβο ζωής επιφανειακό, στείρο συναισθημάτων χωρίς ουσιαστική ανάγκη για επικοινωνία με το σύντροφό σου, που θ\' αρχίσουν ένστικτα μητρότητας/πατρότητας, ανάγκες για δημιουργία οικογένειας-εστίας... εκεί αρχίζει το δράμα γιατί ο ένας/η μία σου ξυνίζει ο άλλος/η άλλη σου βρωμάει κι ένας φαύλος κύκλος μόλις αρχίζει και άγνωστο που θα καταλήξει...
Αγαπητέ bittersweet, συγκρίνεις το λάγνο και παιδοφιλικό αρρωστημένο μυαλό ενός 35άρη που στο κάτω κάτω να παέι να πληρώσει να του φύγει η κάψα του πούστη, με ένα αγνό, παδικό και παρθένο μυαλό ενός 12χρονου? Θα μου πεις στην εποχή μας η πληροφόρηση, η τηλεόραση κτλ ο κόσμος έχει προοδεύσει και τα πιτσιρίκια μεγαλώνουν πριν την ώρα τους... παπάρια - είναι αρρωστημένο ένας 35άρης παιδεραστής που από μόνο και μόνο φόβο του νόμου δεν άγκιξε την πιτσιρίκα τότε φίλη μας και όχι μόνο αυτό, την προέτρεψε να πάει να το κάνει με κάποιον άλλο προκειμένου ν\' αναλάβει δράση... ΟΥΣΤ!!


Sorry ρε παιδιά για το στόμφο μου, αλλά είμαι ευαίσθητος σε τέτοια θέματα...
Ηλέκτρα, σου έυχομαι τα καλύτερα, και κυρίως να ψάξεις βαθιά μέσα σου να λυτρωθείς..
Aloha!

Αγαπητή Ηλέκτρα,

Παρακολουθούσα χθες σε μια εκπομπή να θίγεται το θέμα παιδοφιλίας/παιδεραστίας. Η ειδικός από το \"Χαμόγελο του Παιδιού\" είπε πως η παραμικρή θωπεία σε παιδί χωρίς τη συνειδητή συγκατάθεση εκ μέρους του συνιστά ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ.

Μην αφήνεις καν να περνάει από το μυαλό σου ότι έφταιξες εσύ έστω και για μια στιγμή.. ʼλλο η περιέργεια και ο άδολος πειραματισμός με τέτοιου είδους θέματα -συνήθως με συνομηλίκους- κι άλλο ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ από ενήλικα.

Όσον αφορά στην παιδική σου ηλικία, πιστεύω πως με ύπνωση θα μπορούσες να θυμηθείς, πάντα στο πλαίσιο ψυχοθεραπείας από ειδικευμένο επαγγελματία με τον οποίο πάνω από όλα θα αισθάνεσαι καλά.

Κουράγιο, και κάνε αυτό το δώρο στον εαυτό σου, επισκέψου έναν ειδικό.. Ό,τι κι αν σου έτυχε στο παρελθόν, μπορείς να ορίσεις το παρόν και το μέλλον σου. Μην κάνεις τη χάρη σε αυτούς τους αρρωστημένους ανθρώπους -που κι αυτοί με τη σειρά τους σίγουρα χρειάζονται βοήθεια και έχουν υποστεί παρόμόια τραύματα για να τα αναπαράγουν με τέτοιο σαδιστικό τρόπο- που κάποτε σε πλήγωσαν τόσο πολύ, να εξακολουθόύν να σε ορίζουν...

Είναι στο χέρι μας!
(υπήρξα κι εγώ θύμα παιδόφιλης επίθεσης, ευτυχώς όχι κατ\'εξακολούθηση- από το γείτονά μου).

agapiti ilektra, tha sou pw kati pou eixe pei enas filos, kai to anakalw poli sixna me auta pou akouw kai vlepw girw mou alla kai pou simbainoun kai se mena.ta gegonota pou mas traumatizoun kai mas ponane fantasou ta san votsalakia kai tin psixi mas sa mia limnoula. ta votsalakia loipon auta peftoun sti limnoula,kapoia einai mikrotera, alla megalitera, kai giauto kanoun ton analogo plafasmo kai kimataki.o paflasmos kapote tha svisei, alla to votsalaki tha einai panta mesa sti limnoula. auto pou proteinw egw, einai na kleiseis ta matia kai na fantasteis oti se stenaxwrei se provlimatizei se ponaei san ena botsalaki, na pareis vathia anasa, na kaneis boutia, na to piaseis, kai na to petakseis eksw apo ti limnoula.mporei na fainetai asteio, alla i apeikonistiki dinami pou mporei na exei mia eikona mporei na se autoipoballei.kai na min katafereis kati, tha ksereis apla oti mporeis na kaneis kati giauto.prepei na to pistepeseis gia na kaneis tin arxi na liseis to provlima sou.

ευχαριστώ όλους σας για τος απαντήσεις, παραξενευτηκα απλά επειδή πάει ένας χρόνος που ανέφερα τό θέμα!!
Έχω κάνει μεγάλα βήματα στη ζωή μου όλο αυτό το χρόνο, έχω βρεί τον εαυτό μου, έναν άξιο και ώριμο σύντροφο καί είμαι ήρεμη για πρώτη φορά. Έχω καταλήξει στό γεγονός ότι κάτι πιθανότατα νά μου είχε συμβεί αλλά δέν αξίζει τόν κόπο να τό ψάξω τώρα πια, έχοντας αποκαταστήσει μόνη μου την σχέση μου με τόν εαυτό μου πάνω από όλα, καί με τό κορμί μου και την σεξουαλικότητά μου και κατ\'επέκταση όλων αυτών και μέ τους άλλους.
Θεωρώ ότι \'\'θεραπεύτηκα\'\' μόνη μου .
Βέβαια κάτι πρέπει νά γίνει για να σταματήσουν όλοι αυτοί την δράση τους, εγώ σκέφτηκα και την καταγγελία αλλά αν δεν κάνω λάθος έχουν περασει πολλά χρόνια καί παραγράφεται το γεγονός.
Αυτά... ευχαριστώ και πάλι

Hlektra moy kali,ola ayta tha ta sbiseis me to perasma toyxronoy o ponos feygei.Psakse bathia mesa soy kai des to thema sferika.Den einai oloi idioi.Den tha prepei na se kanei na ta blepeis ola opos aytos soy epebale.Bgalton apo ti zwi soy kai to mialo soy den exoyme mono sarka kai osta.Katalabe oti o anthropos einai arwstos kai otan to katalabeis tha ton sinxoriseis isos.Den toy dinw elefridika,itan aparadektos.Prospathise na galeis aytin tin kourtina poy soy ebale sta matia kai na ksanadeis to poso omorfi mporei na einai gia sena i mera.

Quote:

---

Originally posted by perimpanoy
Η ειδικός από το \"Χαμόγελο του Παιδιού\" είπε πως η παραμικρή θωπεία σε παιδί χωρίς τη συνειδητή συγκατάθεση εκ μέρους του συνιστά ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ.

---

Δηλαδή αν περνόντας από μια παιδική χαρά, ένα κοριτσάκι πέσει επάνω στο πόδι μου τρέχοντας/παίζοντας και εγώ του χαϊδέψω το κεφαλάκι και του πω \"πρόσεχε\", αυτό συνιστά σύμφωνα με την \"ειδικό\" ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ;


Από τη μία ο εφιάλτης της ψυχοπαθολογίας, από την άλλη το οργουελικό ΤΕΙΧΟΣ της μοντέρνας ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΡΘΟΤΗΤΑΣ....... γιατί άραγε αυτοί οι \"ειδικοί\" σε όλα τα θέματα που άπτονται της μοντέρνας ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΡΘΟΤΗΤΑΣ (politically correct) τυγχάνουν να είναι γυναίκες στην πλειοψηφία τους;

Εξάλου, αν όλες οι γυναίκες, είτε οι μανάδες, είτε οι σύντροφοι, είτε οι σύζυγοι, αντί να υψώνουν εξουσιαστικά τα τείχη της πολιτικής ορθότητας κρατούσαν τους άντρες τους ικανοποιημένους και γεμάτους σεξουαλικά και ερωτικά, δεν θα ανέπτυσαν αυτοί ποτέ επιθυμίες και παθολογικές καταστάσεις σχετιζόμενες με μικρά παιδάκια...

Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να συζητάμε για τους ανθρώπους αυτούς σε επίπεδο μεσημεριανής εκπομπής, σε επίπεδο τατιάνας και λαμπίρης που με πομπώδεις λέξεις και φράσεις όπως \"το χτήνος\", το ανθρωπόμορφο κτήνος\", \"το τέρας\", \"το κάθαρμα\", \"ευνουχίστε τον\", \"σταυρώστε τον\", \"κρεμάστε τον\", κτλπ, προσπαθούν να εξορκίσουν τα ένστικτα ρωμαϊκής αρένας του κοινού τους. Αν τους θεωρούμε τους ανθρώπους αυτούς ως παθολογικές περιπτώσεις, ας τους αντιμετωπίσουμε σαν ασθενείς επιτέλους, και αυτούς και τα θύματά τους. Καταλάβατε κορίτσια; Απευθύνομαι με τις παραινέσεις μου κυρίως στα μέλη του φόρουμ που διαθέτουν κάποια ιδιότητα ως επαγγελματίες της ψυχικής υγείας και όχι στα απλά μέλη που εκθέτουν τις απόψεις και τις εμπειρίες τους.

Ο «Αττίλας» έκανε τέρας τον Δουρή!

Επιθετικότητα, σκοτοδίνες, μελαγχολία, κατάθλιψη, μανία καταδίωξης είναι μερικά μόνο από τα συμπτώματα που παρουσίασαν αρκετοί από τους βετεράνους του πολέμου στην Κύπρο
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ
Επί 20 χρόνια κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να βοηθήσει το Μανώλη Δουρή, μέχρι που σκότωσε τον 6χρονο γιο του.


Ανθρωπόμορφο τέρας που συγκλόνισε εκατομμύρια συνειδήσεις ή ένας άνθρωπος που δεν ήξερε τι έκανε; Μια συγκλονιστική αποκάλυψη για την υπόθεση του Μανώλη Δουρή, που βίασε και σκότωσε τον 6χρονο γιο του, Νίκο, το Γενάρη του ’94, έφερε στο φως της δημοσιότητας η αθηναϊκή εφημερίδα «Espresso», με ρεπορτάζ του Γιώργου Καραγιάννη.

Ψυχασθένεια

Ο Δουρής έπασχε από βαριάς μορφής ψυχασθένεια, που του είχε προκληθεί από τη συμμετοχή του στον πόλεμο κατά την εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο. Ήταν μια εξαιρετικά σπάνια περίπτωση που κανείς δεν διέγνωσε…

«Με έπιαναν κρίσεις και δεν έβλεπα μπροστά μου. Ο καθένας με την πάθησή μου το ίδιο μπορεί να έκανε», ήταν τα λόγια του 40χρονου, τότε, Μανώλη Δουρή από τις φυλακές της Τρίπολης, όπου κρατούνταν και θα αυτοκτονούσε το Φλεβάρη του ’96. Σήμερα, 11 χρόνια αργότερα, αποκαλύπτεται ότι ο Δουρής έλεγε αλήθεια. Το «τέρας», όπως περιέγραφε ο ίδιος τον εαυτό του, ήταν αληθινό. Μόνο που δεν έφταιγε αυτός. Έφταιγαν αυτοί που ήξεραν, αλλά ποτέ τους δεν νοιάστηκαν να βοηθήσουν έναν άνθρωπο που το είχε ανάγκη: έναν ψυχικά άρρωστο…

Σοκ από τον πόλεμο

Το 1974, τις πρώτες μέρες της εισβολής του «Αττίλα», στην Κύπρο, οι νεαροί επίλεκτοι στρατιώτες που στελεχώνουν τη δύναμη της ΕΛΔΥΚ βιώνουν τη φρίκη της σφαγής και του άνισου πολέμου. Στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ στο Γερόλακκο δίνεται μια από τις πιο αιματηρές μάχες της ανθρώπινης Ιστορίας: Οι περίπου χίλιοι ΕΛΔΥΚάριοι αντιστέκονται στους περίπου 20.000 βαριά οπλισμένους Τούρκους που εισβάλλουν. Η σφαγή είναι φρικιαστική. Στο ΚΝΕ, το Κέντρο Νοσηλείας της ΕΛΔΥΚ, μερικές δεκάδες στρατιώτες νοσηλεύονται υπό αυστηρό περιορισμό. Έχουν υποστεί βαρύ σοκ και βρίσκονται σε κατάσταση αμόκ. Ανάμεσά τους βρίσκεται ο Μανώλης Δουρής, 20 ετών τότε.

Στο κρεβάτι του ΚΝΕ ο Δουρής βρίσκεται εκτός πραγματικότητας και στην κυριολεξία σπαρταράει. Οι συνάδελφοί του προσπαθούν να τον ηρεμήσουν. Όμως, η αρχή του τέλους έχει γίνει: Κάτι στο μυαλό του έχει «σπάσει» για πάντα…

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ανθρώπων που βρέθηκαν στην Κύπρο, ο Δουρής, ο οποίος ως φαίνεται είχε μια έμφυτη τάση επιθετικότητας, δεν ξεπέρασε ποτέ αυτό το σοκ. Ακόμα και μετά τον πόλεμο, όταν υπηρετούσε το υπόλοιπο της θητείας του στην Κύπρο, φαινομενικά υγιής, είχε κρίσεις και ξεσπάσματα βίας.

Έτσι, τις πρώτες ημέρες μετά τη λήξη του πολέμου στην Κύπρο ο Μανώλης Δουρής είχε αποπειραθεί να σκοτώσει τρεις Κύπριους. Σε κατάσταση αμόκ είχε προσπαθήσει να τους χτυπήσει με ένα στρατιωτικό τζιπ. Οι συνάδελφοί του τον είχαν κρατήσει. Αργότερα είχε πει ότι τους πέρασε για Τούρκους. Το σκηνικό είχε επαναληφθεί και με συναδέλφους του τους οποίους από τη μια στιγμή στην άλλη έβλεπε για Tούρκους.

Ψυχολογικά και μανίες καταδίωξης

ΣTOYΣ περισσότερους από τους βετεράνους έχουν καταγραφεί προβλήματα ψυχολογικής φύσης. Επιθετικότητα, σκοτοδίνες, μελαγχολία, κατάθλιψη, μανία καταδίωξης είναι μερικά μόνο από τα συμπτώματα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Γ.Κ., από τον Πύργο Ηλίας, τον οποίο φροντίζει η Εκκλησία. Το μυαλό του έχει «κολλήσει» στο 1974. Θυμάται τα πάντα, μέχρι και τον πόλεμο. Από εκεί και μετά όμως, δεν αναγνωρίζει και δεν θυμάται τίποτα. Πιστεύει ότι βρίσκεται στην Κύπρο και ότι ο πόλεμος συνεχίζεται… Ο Β., από την Αθήνα, αντιμετωπίζει ανά διαστήματα κρίσεις. Έχει μανία καταδίωξης. Πιστεύει ότι κάποιοι θα τον σκοτώσουν. Είναι σύνδρομο, που του έμεινε από τον πόλεμο…

Η αποκάλυψη για την ύπαρξη του «συνδρόμου της Κύπρου», έγινε από Αμερικανούς γιατρούς. Βετεράνος της ΕΛΔΥΚ αναγκάστηκε να μεταβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες για βαρύ πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπωρεί εδώ και αρκετά χρόνια. Χρειάστηκε να νοσηλευθεί στο νοσοκομείο Memorial και η γνωμάτευση των εκεί γιατρών είναι συγκλονιστική.

Οι θεράποντες ιατροί, αφού κάνουν τη διάγνωση των προβλημάτων υγείας, διαπιστώνουν και την αιτία πρόκλησής τους. Στην επίσημη γνωμάτευση, διαβάζει κανείς, μετά την παράθεση των προβλημάτων υγείας:

«Όλα αυτά έχουν προκληθεί από τη συμμετοχή του ασθενούς, προ ετών, στις εμπόλεμες συρράξεις στην Κύπρο και την έκθεσή του σε καρκινογόνα στοιχεία όπλων και βομβών».

Το «σύνδρομο της Κύπρου» σκορπά το θάνατο

ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ, όπως φαίνεται, δεν είναι οι μόνοι που θα πρέπει να ανησυχούν για το «σύνδρομο του Κόλπου», τις ασθένειες που προσβάλλουν τους στρατιώτες που πολέμησαν στο Ιράκ. Στην Ελλάδα έρχονται να συγκλονίσουν οι αποκαλύψεις για το «σύνδρομο της Κύπρου», τις ασθένειες που εξολόθρευσαν τους Έλληνες που πολέμησαν στην Κύπρο το 1974… Την επιβεβαίωση του εφιάλτη έρχονται να δώσουν, έστω και 31 χρόνια αργότερα, έγγραφα επιστημόνων από το Memorial Hospital των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι γιατροί αναγνωρίζουν ότι καρκίνοι και άλλες βαριές σωματικές και ψυχικές ασθένειες που παρουσιάστηκαν σε βετεράνους οφείλονται στη συμμετοχή τους στις πολεμικές συρράξεις. Και τώρα οι παθόντες ζητούν δικαίωση, παρά το γεγονός ότι η Πολιτεία αδιαφορεί, όχι μόνο να τους αποκαταστήσει επαγγελματικά, να τους παράσχει σύνταξη, αλλά και να τους περιθάλψει…

Σύμφωνα με πρόχειρα στοιχεία της ΠΕΠΑΚ, της ένωσης των πολεμιστών της Κύπρου, μόνο το 15% όσων βρέθηκαν εκεί το 1974 ζουν σήμερα μια κανονική ζωή. Οι υπόλοιποι έχουν περάσει στο περιθώριο ή βασανίζονται από βαρύτατα προβλήματα υγείας.

Η ΠΕΠΑΚ υπολογίζει ότι το 70% των ανδρών που πολέμησαν για να αποκρούσουν τον «Αττίλα» σήμερα χρειάζεται συνεχή θεραπεία, είτε για ψυχολογικά είτε για άλλα προβλήματα υγείας. Το 5% έχει περιθωριοποιηθεί, ενώ το 8% πέθανε από καρκίνους και λευχαιμία. «Άλλοι περιφέρονται από ίδρυμα σε ίδρυμα, άλλοι έχουν μείνει φυτά και άλλοι βασανίζονται με άλλους τρόπους», λέει ο πρόεδρος της Ένωσης Γιώργος Μπαλογιάννης και προσθέτει: «Αν τις μέρες του πολέμου πολλοί έπεφταν σε μελαγχολία και κατάθλιψη και αυτοκτονούσαν, το ανησυχητικό είναι ότι το ίδιο συνεχίζει να καταγράφεται μέχρι και σήμερα»!

Η λίστα των ανδρών της ΕΛΔΥΚ που μέχρι σήμερα βασανίζονται από προβλήματα, είναι ατελείωτη. Ο Α.Ν. από το Αίγιο, πέθανε από καρκίνο, ο Γ.Σ., από τη Θεσσαλονίκη, από λευχαιμία, ενώ ο Β.Ε., από την Αθήνα, έπαθε ανακοπή: η καρδιά του δεν άντεξε τα χάπια για τα ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετώπιζε λόγω του πολέμου. Ο Δ.Δ. πέθανε, ύστερα από μακρά νοσηλεία σε ψυχιατρική κλινική, ενώ ο Γ.Κ. μέχρι και την ημέρα του θανάτου του αντιμετώπιζε ψυχολογικά και άλλα προβλήματα υγείας.

Οι βετεράνοι λένε πως, τώρα που έχουν την πρώτη επιβεβαίωση στα χέρια τους, θα δραστηριοποιηθούν. Θα ζητήσουν τη βοήθεια Ελλήνων και ξένων επιστημόνων, ξεκινώντας μια τιτάνια μάχη για να αποδείξουν ότι ο πόλεμος συνεχίζει να προκαλεί δεινά και πόνο, ακόμα και δεκαετίες μετά τη λήξη του. Το ίδιο και η λήθη από την πατρίδα…

Η Πολιτεία γυρίζει την πλάτη στους βετεράνους

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ

ΜΕΤΑ το τέλος της θητείας του, ο Μανώλης Δουρής είχε νοσηλευθεί σε ψυχιατρείο τόσο στη Λευκωσία όσο και, αργότερα, στην Ελλάδα. Επί 20 χρόνια, μέχρι εκείνο το φρικτό πρώτο ξημέρωμα του 1994, οπότε σκότωσε τον 6χρονο Νίκο, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να εξετάσει αν εκείνος ο άνθρωπος χρειαζόταν οποιαδήποτε βοήθεια.

Η αλήθεια για τους ΕΛΔΥΚάριους

Η αλήθεια είναι ότι οι ΕΛΔΥΚάριοι, οι οποίοι πολέμησαν στην Κύπρο, συχνά-πυκνά περνούν από ειδικές επιτροπές με σκοπό να διαγνωστούν τα ψυχικά -και όχι μόνο- τραύματά τους και να λάβουν κάποια σύνταξη ή αρωγή από το κράτος. Βέβαια, όπως αναφέρουν οι ίδιοι, οι επιτροπές κάνουν λόγο για «τυφλά τραύματα» που δεν ανιχνεύονται!

Αν κάποιος μπορεί να αναγνωρίσει ελαφρυντικά για τις περιπτώσεις των βετεράνων που με τη δύναμη του χαρακτήρα τους έκρυψαν βαθιά τα ψυχικά τραύματα που τους προκάλεσε η φρίκη του πολέμου, για την περίπτωση Δουρή δεν υπάρχουν τέτοια. Ουσιαστικά αυτή η υπόθεση «φώναζε»: Από την αρχή του πολέμου ο Δουρής είχε υποστεί βαρύ σοκ, νοσηλεύθηκε σε ψυχιατρεία, αντιμετώπιζε συχνά κρίσεις. Όπως συμβαίνει όμως πάντα σε αυτή τη χώρα, οι αρμόδιοι ήταν «αναρμόδιοι».

Η δημιουργία του «τέρατος»

Η ίδια η μητέρα πατρίδα δημιούργησε το «τέρας» που περιέγραφε αργότερα ο Δουρής. Όμως όχι μόνο έκλεινε τα μάτια, αλλά αρνούνταν προκλητικά να παράσχει βοήθεια σε αυτό τον άνθρωπο. Κανείς δεν τον εξέτασε ποτέ, για να διαγνώσει την επικινδυνότητα που (άθελά του, όπως φαίνεται) έκρυβε, ή κανείς από αυτούς που τον εξέτασαν δεν στάθηκε ικανός να τη διαγνώσει. «Όποιο από τα δύο και να συνέβη, ήταν ένα μεγάλο έγκλημα. Γιατί, κακά τα ψέματα, η πολιτεία γυρίζει την πλάτη στους βετεράνους, οι οποίοι δεν πάσχουν από ψυχασθένεια, όπως ο Δουρής από άλλα προβλήματα υγείας, επειδή θεωρεί ότι η περίθαλψή τους κοστίζει», παρατηρεί η εφημερίδα «Εσπρέσο» στο σχετικό δημοσίευμά της.


http://www.simerini.com.cy/nqcontent.cfm?a_id=212502

Aκόμα και σήμερα η Ελλάδα δεν εχει αναγνωρίσει επίσημα τους Ελδυκάριους που πολέμησαν το 74. Ακόμα μια μαύρη σκιά στην Ιστορία μας με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το γεγονός αυτό έμενα με θλίβει ιδιαίτερα σαν πρώην Ελδυκάριο και νυν κάτοικο της Κύπρου.

Ποιος ο λόγος να μπούμε στη διαδικασία να θυμηθούμε τα πάντα ακόμα κι αν πρέπει να το αντιμετωπίσουμε; άστο να χαθεί όσο το ψάχνουμε χειρότερα είναι εκτός κι αν θέλεις να το καταγγείλεις η να μιλήσεις με κάποιο ειδικό

ηλεκτρα
αυτος ο ανθρωπος ηταν οικογενειακος φιλος??και αν ναι,ηταν απο τοτε που ησουν 4?
αλλα και παλι ποση οικιοτητα θα μπορουσε να εχει με το περιβαλον σου ετσι ωστε να ερχονταν στο κρεβατι σου??
εσενα δεν πηγαινει καπου το μυαλο σου απο τον στενο σας κυκλο?