Διαβάζω αρκετό καιρό ιστορίες στο φορουμ κι αποφάσισα να γράψω κι εγώ την δική μου.. Είμαι 22 χρονών, τα έκλεισα πρόσφατα κι ήταν τα χειρότερα γενέθλια της ζωής μου.. Από πού να ξεκινήσω? Γενικά ήμουν πάντα πολύ ήρεμη, χωρίς άγχος και πολύ αισιόδοξη.. Όλοι μου λέγαν εσύ θα ζήσεις 100 χρόνια που δεν έχεις άγχος.. Από πέρυσι το καλοκαίρι και μετά όλο τον χειμώνα πιέστηκα πάρα πολύ με κάποια οικογενειακά προβλήματα, κάποια δικά μου άγχη (σχολή, δουλειά), και με τον πρώην μου πλέον. Είχα κάποιες κρίσεις πανικού, όχι συχνές όμως κι είχαν πάντα λόγο κι αιτία.
Όταν άρχισαν να γίνονται πιο συχνές, ήμουν σίγουρη ότι κάτι έχω παθολογικό, καθώς ζαλιζόμουν κιόλας συχνά. Όταν άρχισα να υποψιάζομαι ότι μπορεί να παθαίνω πανικούς σκέφτηκα ότι δεν θα το αντέξω αυτό καθώς για αρκετά χρόνια είχα μικροβιοφοβία κι θυμόμουν πόσο είχα παλέψει μόνη μου, χωρίς ψυχολόγο, για να ξεπεράσω τις φοβίες μου σχετικά με τα μικρόβια και την "μόλυνση". Και τα είχα καταφέρει σε έναν σημαντικό βαθμό. Η μικροβιοφοβία μου, ωστόσο, δεν μου στερούσε μια φυσιολογική ζωή, ήμουν λειτουργικότατη απλά σπαταλούσα αρκετό χρόνο για να σκέφτομαι ανούσια πράγματα και φυσικά είχα και τελετουργίες στο πώς πλένω τα χέρια μου, πότε τα πλένω, μαντηλάκια πάντα όταν ήμουν έξω κλπ.
Ώσπου μέσα Μαΐου έπαθα μια κρίση πανικού στην δουλειά μου κι έφυγα, γυρνώντας σπίτι δεν μπορούσα να το ξεπεράσω κι άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να δουλέψω κλπ., αρνητισμός στο φουλ, σκεφτόμουν όλο με το δεν, δεν, δεν.. Την επόμενη ημέρα ξύπνησα χάλια κι άρχισαν τα ψυχοσωματικά, τα οποία έχω μέχρι και σήμερα.
Αυτά όμως δεν θα με πείραζαν και τόσο εάν δεν άρχιζαν οι ιδεοληψίες. Από τότε και μετά άρχισα να σκέφτομαι πως αφού δεν ελέγχω το σώμα μου, δεν ελέγχω ούτε το μυαλό μου. Κι ο φόβος μου, ο εχθρός μου έγινε το μυαλό μου, ο εαυτός μου. Ένιωθα πως τρελάθηκα κι συνδύασα τα ψυχοσωματικά με το ότι θα χάσω τον έλεγχο και θα σκοτώσω κάποιον, και ο φόβος ήταν μεγαλύτερος το βράδυ για την οικογένεια μου, φοβόμουν ότι θα ξυπνήσω το βράδυ και δεν θα καταλαβαίνω και θα κάνω κακό. Έκανα μόνη μου ψυχοθεραπεία στον εαυτό μου, σκεφτόμουν συνέχεια το παρελθόν, και έβρισκα τι μου έφταιγε αλλά πάντα κολλούσα στην ιδεοληψία του γιατί σκέφτηκα να σκοτώσω, πως το σκέφτηκα αυτό, είμαι ικανή να το κάνω, τρελάθηκα τελείως κλπ. Νόμιζα πως έχω σχιζοφρένεια, δεν ήξερα ότι υπάρχει ΙΨΔ με βίαιες σκέψεις. Χώρισα με το αγόρι μου, παράτησα την δουλειά μου και την πρακτική μου, έχασα 2 εξεταστικές στην σχολή μου, έχασα τα πάντα. Την ηρεμία μου, την χαρά μου, την προσωπικότητά μου. Έπεσα πάρα πολύ ψυχολογικά, έπαθα κατάθλιψη κι απομονώθηκα στο σπίτι κλαίγοντας συνέχεια κι έχοντας και τις περίεργες ιδέες που επαναλάμβανα άθελα μου κάθε μέρα σαν κασέτα. Όλα αυτά με οδήγησαν μέχρι και σε απόπειρα, καθώς ένιωθα πλήρως αβοήθητη κι απελπισμένη, χωρίς μέλλον και με τον φόβο ότι θα μπω στο ψυχιατρείο. Από τον Αύγουστο παίρνω φάρμακα (zolotrin 50mg και zyprexa 2,5mg) καθώς μου διαγνώστηκε ΙΨΔ. Να προσθέσω πως είχα κι έχω έντονη αποπραγματοποίηση κι αποπροσωποποίηση, πολλά υπαρξιακά κι οι ιδεοληψίες συνεχίζονται σε μικρότερο βαθμό αλλά δεν μου προκαλούν πλέον τόσο άγχος.. Προσπαθώ κι χειρίζομαι κάπως την κατάσταση, άλλες μέρες είμαι χάλια ψυχολογικά κι άλλες απλά την παλεύω. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω τι μου έχει συμβεί και μου καταστράφηκε η ζωή και τα όνειρά μου μέσα σε λίγους μήνες. Ακόμα θέλω να πιστεύω πως είναι εφιάλτης και θα ξυπνήσω σε άλλη πραγματικότητα, κάτι το οποίο δεν θα γίνει ποτέ, δυστυχώς. :( Καλή δύναμη και κουράγιο σε όλους..!
