Ανορίοτη Σχέση

Έχω αναφερθεί νομίζω σε ποστ μου πως τον τελευταίο καιρό έχω έρθει αρκετά κοντά με την μητέρα μου κι αυτό με τρομάζει... Ε σήμερα είχαμε το μπαμ λοιπόν...
Πήγα σουπερ μάρκετ και φαρμακείο γιατί η μάνα είναι άρρωστη... Μετά από καμιά ώρα κοιτάω το κινητό μου και βλέπω πως με έχει πάρει τηλέφωνο... είκοσι λεπτά περίπου αφότου ξεκίνησα.. Την παίρνω να δω τι θέλει "που είσαι τόσες ώρες?" μου λέει. "Μα καλά 20 λεπτά μετά με πήρες να δεις που είμαι?"

Κάνω άλλη μία ώρα στο σμ γιατί έκανα σύγκριση τιμων με το διπλανό σμ (πήγα και στα δύο) και τέλος πάντων μετά από περίπου δύο ώρες από την ώρα που έφυγα επιστρέφω σπίτι με την μάνα μου να με περιμένει με την πόρτα ανοιχτή... Με το που μπαίνω λέει κάτι του τύπου "πάλι βλακείες πήρες" και μετά την πιάνει το παραλήρημα πως έχω κάνει χρήση να ουρλιάζει και να λέει "δεν βλέπω πως είσαι νομίζεις" και κάτι τέτοια... Μετά να μην βρίσκουμε την απόδειξη και να η εξήγηση, δεν υπάρχει απόδειξη γιατί καβάτζωσα λεφτά και άλλα παρόμοια...

Ένιωσα τόσο πνίξιμο που φώναξα ένα "Δεν σ' αντέχω άλλο, είσαι τόσο άδικη" και πέταξα το ποτήρι που κράταγα μέσα στον νεροχύτη και έσπασε... Το ότι εξέφρασα θυμό προς την μάνα μου είναι άξιο λόγου μιας και έχω πολύ μεγάλη δυσκολία στο να το κάνω και ίσως να είναι και η τρίτη ή τεταρτη φορά στην ζωή μου που τόλμησα να το κάνω... Ακόμα και το "αν με ξαναχτυπησεις θα ανταποδώσω" που της είχα πει δεν το χα πει με νεύρα αλλά αφού είχα ηρεμήσει και το είχα σκεφτεί...

Αυτο που είχε να πει η μάνα μου για το όλο σκηνικό αφού πήγα στο δωμάτιο μου για να μην γίνουμε τελείως κώλος ήταν "Ορίστε έπεσαν γυαλιά στο φαι".. "Αν το χειρότερο στην κατάσταση είναι το φαι και όχι το πως νιώθεις ή το πως νιώθω μια χαρά είσαι" τόλμησα να πω... και μετά από λίγο έρχεται και μου λέει "Αυτό δεν θα το ξανακάνεις, τα ποτήρια θα τα σπας όταν τα πληρώνεις". Το να αναφερθώ στα οικόνομικά τώρα το βρίσκω λίγο γελοίο, αλλά με λίγα λόγια αν φύγω αύριο απο το σπίτι η μάνα μου οφείλει να μου δώσει ποτηρια, πιατα, κατσαρόλες, τηγάνια, κουβέρτες, πετσετες κτλ κτλ που είχα όταν έμενα μόνη μου κι αύτή αποφάσισε να τα χαρίσει...

Πήρε όλα τα πράγματα και πήγε στο σμ, προφανώς για να δει πόσο κάνούν και αν λείπουν λεφτά που να δικαιολογούν χρήση... Όταν γύρισε αυτό που είχε να πει ήταν "Όταν ξενερώσεις έλα να μου πεις που ήσουν δύο ολόκληρες ώρες. Και μόνο αν θες να πεις αλήθεια, αν είναι ψέματα καλύτερα μην έρθεις καθόλου" αυτό βέβαια σημαίνει πως δεν χάζευα στο σμ 1,5 ώρα αλλά πρέπει να σκεφτώ κάτι άλλο που να την ικανοποιεί...

Ξέρω πως πάντα όταν έρχομαι πολύ κοντά με την μάνα μου δεν βγαίνει σε καλό.. αλλά αδυνατώ να βάλω όρια, προφανώς γιατί δεν έχω κανένα άλλο άτομο στην ζωή μου, χωρίς υπερβολή κανέναν... Και πάντα θα βρεθώ κατηγορούμενη είτε λόγω χρήσης, είτε λόγω τρέλλας... Μπορώ να βρω 150000 δικαιολογίες για την συμπεριφορά της, πως ούτε κι αυτή γουστάρει που είμαστε πολυ κοντά και προσπαθεί να το σπάσει ή πως την ενοχλεί που θα ανεξαρτητοποιηθώ και προσπαθεί να το σαμποτάρει... Δεν έχει και τόσο σημάσια αυτό όμως... Σημασία έχει πως δεν μπορώ να βάλω όρια... πως κάθε φορά που μου ανοίγει την πόρτα πατάω την μπανανόφλουδα και πάω στην μανούλα...

Και με στεναχωρεί η συμπεριφόρα της αλλά κυρίως με τρομάζει... φοβάμαι μην βάλει λόγια στον πατέρα μου που επειδή μένει εκτός Αθηνών την πιστεύει τυφλά και μετά θα έχω πρόβλημα στο να δουλέψω μιας και θα δουλεύω το ταξί του πατέρα μου από Δευτέρα αν καταφέρω να πάρω το δίπλωμα... Δεν ξέρω είμαι τόσο λυπημένη... Νιώθω ξανά να πνίγομαι σ' αυτό το σπίτι...

Κρίση είναι και πέρασε σκέφτομαι... Είχα σχέδιο να πιάσω δουλειά στο ταξί και να πάω σε ένα ιεκ, για νοσηλευτική λέω... για να έχω τουλάχιστον έναν τομέα να ψάχνω δουλειά, γιατί τα τελευταία 4 χρόνια κατάλαβα πως δεν είχα καν κατεύθυνση να ψάξω... Τώρα όμως δεν ξέρω τι να κάνω... με έχει πιάσει το να φύγω πάλι... και χρήματα για συντήρηση σπιτιού και ιεκ δεν νομίζουν να βγαίνουν από το ταξί...

κοριτσι μου σε νιώθω, το ξερεις τι πέρασα κ εγω ...για αλλους το πατρικο είναι η ζεστη φωλια και για αλλους το αουσβιτς. Προφανως έχει φόβο μην ξανακυλίσεις, βεβαια δεν καταλαβαινει οτι με αυτη τη συμπεριφορα θα φερει αντιθετα αποτελέσματα. μόνο όταν θα φύγεις απο εκει μεσα θα ισορροπήσει η σχέση σας...μανα σου ειναι μια κουβέντα παραπάνω θα την λέει πάντα, αλλα δεν θα σε αγγιζουν όπως τωρα. Παιζει το σύστημα σκληρη αγαπη γιατι δεν ξερει πως αλλιως να σε προστατευσει.
αν σκοπεύεις να πας σε ιεκ ...τοτε θα πρεπει να φροντίσεις να βρεις εναν τρόπο να επικοινωνήσεις μαζί της ...ισως η δουλεια σε βοηθησει να "ξεθολώσεις" απο την πίεση της και να σκεφτεις πιο ψυχραιμα και πιο "πονηρα" πως θα μπορεσεις να κάνεις αυτην την συγκατοίκηση πιο ήρεμη. αλλα μην ευελπιστεις σε πραγματικα όρια..εκτος αν καταφερεις να κερδισεις την εμπιστοσυνη της.
υπάρχει τρόπος να παρεις καποια ειδίκευση σε καποιο δημόσιο ή επιδοτουμενο πρόγραμμα?... ψαξτο λίγο, γιατι η ιδιωτικη εκπαιδευση κοστιζει πολυ και τωρα με τον κακο χαμο του 23% που τελικα θα περασει, θα αυξηθουν κιαλλο.
το ταξι σαν μονιμο επάγγελμα δεν σου αρεσει?

Ρεα καλησπέρα και ευχαριστώ για την απάντηση σου.... ναι ξέρω για τι έχεις περάσει και χαίρομαι που με νιώθεις, ακόμα δεν έχω καταφέρει να διαβάσω όλα τα θέματα σου αλλά να ξέρεις θα το κάνω γιατί μέχρι στιγμής σε έχω εκτιμήσει...

Δυστυχώς πλέον είμαι πεπεισμένη πως δεν αντιδρά έτσι γιατί φοβάται μην ξανακυλήσω αλλά είναι το εύκολο να ξεσπάσει εκεί για άλλους λόγους... και είναι τόσο πειστικός ακόμα και στον εαυτό της αυτός ο λόγος που δεν σκέφτεται καν να ψάξει τον λόγο της συμπεριφόρας της... σαν κάτι χαρτιά που είχε χάσει πριν λίγο καιρό και έλεγε πως τα έχασα εγώ... έψαξα λίγο στο δωμάτιο της και τα βρήκα αμέσως "ούτε που σκέφτηκα να κοιτάξω εκεί" μου λέει "πως να σκεφτείς να κοιτάξεις αφού τα είχα χάσει εγώ?" της είπα.... Άλλωστε αν ξανακυλήσω αυτό που θα γίνει είναι να μου δείξει την πόρτα... πράγμα που έχει κάνει και ενώ ήμουν καθαρή με δικαιολογία αυτό κι εγώ να επιμένω πως δεν κάνω χρήση... αλλά σπίτι της είναι και ότι θέλει κάνει, το τι δικαιολογία θα βρει λίγο σημασία έχει... Γι αυτό λέω δυο πράγματα που ίσως κρύβονται πίσω απ' αυτή της την αντίδραση, που όμως δεν έχουν τόση σημασία... υποθέσεις είναι...

Όσο για την "σκληρή αγάπη" που λες ή την "λαθος αγάπη" όπως την λέει η μάνα μου δεν ξέρω τι να πω... προφανώς κι αυτό δεν είναι αγάπη αλλά κάτι άλλο... Δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι δυστυχώς την δυνατότητα να αγαπάμε... δεν ξέρω τι να πω... είμαι πολυ λυπημένη σε σχέση με την μάνα μου, απογοητευμένη, και πολλές φορές μπορεί να σκέφτομαι και κακίες που δεν ισχύουν τελείως, όχι οτι τα φαντάζομαι... απλά τα διογκώνω μέσα μου...

Την προηγούμενη φορά που με κατηγόρησε ξανά με αφορμή την χρήση ήταν λιγότερο άπο μήνα όταν γύρισε ο αδερφός μου από την δουλειά που έχει σεζόν... επειδή ζορίστηκε με τον ερχομό του... το συζητήσαμε μέρες αργότερα αυτό και το με μειώνει συνέχεια μπροστά στον αδερφό μου και μου είπε πως ίσως έχω δίκιο και πως δεν το κάνει επίτηδες και πως δεν το καταλαβαίνει καν όταν το κάνει.

Το θέμα είναι ρε συ Ρέα τα όρια που βάζω εγώ να τα τηρώ... καιρό τώρα έχομε αρχίσει να "κάνουμε παρέα" πάω τρώω στο δωμάτιο της, βλέπουμε καμιά σειρά μαζί και σχολιάζουμε... δηλαδή καθόμαστε σχεδόν κάθε μέρα μαζί για καμιά ωρίτσα... αυτό ξέρω πως δεν πρέπει να το κάνω... αλλά όποτε είναι στα καλά φεγγάρια της, καί είμαι κι εγώ την πατάω και δεν κρατάω την απόσταση που πρέπει, του τύπου απο μακριά και αγαπημένοι φάση.

σαν το χαντακωμα απο τουσ γονεισ δεν υπαρχει πολλοι μπορει να σε χαντακωσουν αν εχεισ τουσ γονεισ σου διπλα θα σηκωθεισ
αν δεν τουσ εχεισ αστα να πανε

καθρευτη μου σε ευχαριστω για τα καλα σου λόγια, με τιμας!...η εκτιμηση ειναι αμοιβαια :)
μην τα βαζεις με τον εαυτο σου που εχεις καλη ψυχη και ξερεις να αγαπάς,ουτε να νιώθεις ασχημα. αυριο μεθαυριο θα τους χασουμε για πάντα, ας εχουμε και καποιες όμορφες στιγμες μαζι τους.
ελπίζω να πάνε όλα καλα. υπομονη κορίτσι μου!!

Εμένα με στεναχώρησε η εμπειρία σου αυτή. Μακάρι να δίναμε σήμα και να καταλάβαιναν τα όρια μας, δυστυχώς αυτό δεν γίνεται όμως. Μήπως αντί να φύγεις, για αρχή να μάζευες κάποια χρήματα, ώστε ο στόχος σου να γίνει πιο ρεαλιστικός;

για μένα οι γονείς είναι οι χειρότεροι εχθροί,μας κάνουν το μεγαλύτερο κακό και ο λόγος είναι η "πολλή αγάπη"..
κανονικά η πολλή αγάπη μάλλον η σωστή αγάπη δε δημιουργεί προβλήματα αλλά κανένας γονιός δεν έχει μάθει να αγαπάει σωστά..
κι αυτό επειδή βάζει το συναίσθημα πρώτο πάντα και όχι τη λογική..

οι γονείς και κυρίως η μάνα έχουν την τάση να προστατεύουν και τις περισσότερες φορές να υπερπροστατεύουν το παιδί τους γιατί είναι ένα κομμάτι απ'τον εαυτό τους..είναι το σπλάχνο τους και δε θέλουν να το χάσουν,δε θέλουν να πάθει κακό..
το θέμα είναι πως με αυτόν τον τρόπο με την πολλή προστασία,του κάνουν κακό χωρίς να το καταλαβαίνουν..
του κόβουν τα φτερά,το καθιστούν ανίκανο και ανάπηρο απέναντι στη ζωή..του στερούν την ελευθερία,του στερούν τη χαρά του να είναι κάποιος ανεξάρτητος και να μπορεί να ζει όπως θέλει,αναλαμβάνοντας την ευθύνη της ζωής του αλλά και τις συνέπειες των επιλογών του..

και όλα αυτά γιατί λειτουργούν βάσει της λογικής ερέθισμα-αντίδραση,λειτουργούν με το συναίσθημα..γι'αυτούς είναι το παν να μην πάθουμε κακό..
αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι το σημαντικότερο πράγμα που έχουμε οι άνθρωποι είναι η ψυχή μας..
δεν καταλαβαίνουν ότι το χειρότερο που μπορεί να μας κάνουν είναι να μας στερήσουν την ελευθερία μας,την ελευθερία της ψυχής μας..

έτσι και η δικιά σου η μάνα ανησυχεί για σένα που αν κατάλαβα καλά έκανες χρήση στο παρελθόν και δε θέλει να ξανακυλήσεις..
αλλά το θέμα είναι ότι δε σε έχει βοηθήσει να ανεξαρτητοποιηθείς από αυτήν συναισθηματικά σε πρώτη φάση..
απ'τη μία θες την παρέα της και έρχεστε κοντά απ'την άλλη σου φέρεται άδικα οπότε απομακρύνεσαι πάλι..

αλλά θα σου πω κάτι τελευταίο..οι άλλοι αλλάζουν στάση απέναντί μας όταν μας έχουν δει κι εμάς να αλλάζουμε,όταν μας δουν έτσι όπως θα θέλανε αυτοί να είμαστε και όταν πάμε με τα νερά τους..τότε ηρεμούν..
και το πώς μας θέλει να είμαστε ο άλλος(στην περίπτωση αυτή οι γονείς)είναι διαφορετικό κάθε φορά..
το ζητούμενο είναι να μην χάσεις τον εαυτό σου στην προσπάθειά σου να συμβιώσεις πχ με τους γονείς σου..
να μην αλλοιωθείς..να μη γίνεις σαν κι αυτούς προκειμένου να είσαι αποδεκτή..
γιατί για να γίνουμε αποδεκτοί σε μια ομάδα όποια κι αν είναι αυτή,έχουμε την τάση να εξομοιωνόμαστε,να αφομοιωνόμαστε απ'το περιβάλλον μας..
έτσι όμως χάνουμε τον εαυτό μας και παραμερίζουμε τις ανάγκες μας..
εγώ έτσι έχω γίνει τώρα,έχω αφομοιωθεί γι'αυτό σ'το λέω..
το τίμημα είναι μεγάλο..
στη συνύπαρξη ή εμείς θα επιβιώσουμε ή θα αναγκαστούμε να γίνουμε σαν τους άλλους προκειμένου να μας αποδεχτούνε..
γιατί έχουμε ανάγκη την ομάδα..δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνοι μας..
και συνήθως γίνεται το δεύτερο..η αφομοίωση..

Από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις με μια τέτοια ιστορία... Μπαίνουν τα πάντα μέσα και έχουν σημασία όλα.
Καθρέπτη... κάποια στιγμή είχες γράψει πως έπαιρνε φάρμακα η μητέρα σου για ψυχολογικά αίτια, ή θυμάμαι λάθος; Αν όντως είναι έτσι, τί πρόβλημα νομίζεις/γνωρίζεις πως έχει;

Και αυτό γιατί το ρωτάω... γιατί εάν συζητήσουμε με βάση την ψυχική σου υγεία και τις ανεκπλήρωτες παιδικές σου ανάγκες, το να έφευγες όσο πιο μακριά γινόταν από αυτόν τον άνθρωπο θα ήταν μονόδρομος.
Αλλά...
Το θέμα είναι οτι δεν μπορείς να το κάνεις αύριο κιόλας. Έχει δίκιο σε αυτό που σου έγραψε ο Γάτος.
Οπότε, διαφορετική καθημερινή αντιμετώπιση θα έπρεπε να έχεις απέναντι σε κάποιον ο οποίος είναι υγιής και απλά παλιοχαρακτήρας, και διαφορετική αν υπάρχει ψυχολογικό πρόβλημα στο παρασκήνιο.
Σε έναν "φυσιολογικό" άνθρωπο θα μπορούσες να θέσεις κάποια όρια, αλλά και να τα υπερβείς κατ'επιλογήν ανάλογα με την περίσταση, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι σταματούν να υπάρχουν γιατί και ο άλλος θα καταλάβαινε την "εξαίρεση".
Αν υπάρχει όμως κάποιο πρόβλημα όπως πχ ψευδαισθήσεις (όλοι μου λένε ψέμματα, όλοι θέλουν να με εκμεταλευτούν, όλοι μου χρωστάνε, μόνο εγώ έχω δικαιώματα και πολλά άλλα που λόγω της άγνοιας σε ψυχολογικά θέματα, συνηθίζει πολλές φορές να επικρατεί η ιδέα: "ε, δεν είναι τίποτα, έτσι είναι ο χαρακτήρας της!!"), τότε... πώς να το πω... όσο προσπαθείς να το αντιμετωπίσεις με λογική συμπεριφορά, αποτυγχάνεις και όχι μόνο αυτό αλλά αρχίζεις σιγά σιγά να αμφισβητείς και για την ίδια σου την λογική.

Το ότι έχεις ιστορικό χρήσης σίγουρα κάπου συμβάλλει στο σκεπτικό της και είναι ανάλογα με το τί έχει συμβεί κάθε φορά (πχ αλλού λες, οκ, ήταν παραπάτημα και αλλού χάνεις πλήρως την εμπιστοσύνη σου), αν κάτι είχε συμβεί επανειλημμένα (πχ δεν ξαναδίνω άλλη ευκαιρία και περιθώρια) και άλλα...

Όπως και να έχει το θέμα στις λεπτομέρειες πάντως... ΠΡΕΠΕΙ να σταματήσεις να κάνεις χρήση δια παντός. Οριστικά και αμετάκλητα. Για εσένα πάνω απ'όλα (το γνωρίζεις καλύτερα από όλους μας!!!!). Και για να μην επαληθευτεί και η μητέρα σου σε δεύτερη φάση, σαν ένα πρώτο βήμα στην επιδιόρθωση της σχέσης σας, αν επιλέξεις να συνεχίσεις να την έχεις στην ζωή σου.

Μην ψάχνεις να βρεις δικαιολογίες πάνω σου για την συμπεριφορά της μητέρας σου, και μην ψάχνεις δικαιολογίες πάνω της για δικούς σου λόγους. Δεν υπάρχει αίσθημα δικαίωσης σε αυτά τα πράγματα. Υπάρχει μόνο συνεννόηση για το πώς θα φερθούμε μελλοντικά. Και από την στιγμή που δεν φτάνουμε σε συνεννόηση, αποφασίζουμε και πράττουμε.
Τα όσα γράφεις στο φόρουμ δείχνουν οτι είσαι ένας έξυπνος άνθρωπος. Σου λείπουν κάποια πράγματα στο συναισθηματικό τομέα που σε σαμποτάρουν σε άλλα θέματα...

Μην λες "είχα σχέδιο". Μην μιλάς παρελθοντικά. Εχεις πες. Κάνε το ρε γαμώτο... Μην αποκαρδιώνεσαι... Δες το αλλιώς...

Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας (ιδιαιτέρως τον λοαντινγκ, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τους άλλους, απλά ξέρω πως "ζορίστηκε" να γράψει γιατί ξέρει πως έτσι με βοηθάει)και συγνώμη που δεν απάντησα νωρίτερα, αλλά εχθές δεν μπήκα καθόλου... Με βοηθάνε ιδιαιτέρως οι απαντήσεις σας, ακόμα κι αν διαφωνώ γιατί με βοηθάνε να εξελίξω την σκέψη μου και ίσως να ανακαλύψω και πράγματα που δεν ήξερα...

Quote:

---

Originally Posted by Γάτος

Μακάρι να δίναμε σήμα και να καταλάβαιναν τα όρια μας, δυστυχώς αυτό δεν γίνεται όμως. Μήπως αντί να φύγεις, για αρχή να μάζευες κάποια χρήματα, ώστε ο στόχος σου να γίνει πιο ρεαλιστικός;

---

Τα όρια μας πιστεύω πως εμείς τα περνάμε και όχι οι άλλοι... και στην συγκεκρίμενη περίπτωση εγώ είμαι που ενδίδω στην παρέα της μητέρας μου όταν την νιώθω λίγο πιο "ανοιχτή" και κάπως πιο "καλή" ενώ πάνω κάτω ξέρω την κατάληξη... Η μάνα μου δυστυχώς έτσι είναι και δεν αλλάζει, αυτό το γνωρίζω... είναι η μοναξιά όμως αφόρητη και στην κυριολεξία δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος στην ζωή μου να μοιραστώ το οτιδήποτε... Μπαίνω σ' ένα τσατ το τελευταίο δίμηνο περίπου που έχω ανακαλύψει και κάπως μειώνει το κενό αλλά όπως και να το κάνεις επαφή ανθρώπινη δεν είναι..

Quote:

---

Originally Posted by favvel

για μένα οι γονείς είναι οι χειρότεροι εχθροί,μας κάνουν το μεγαλύτερο κακό και ο λόγος είναι η "πολλή αγάπη"..
οι γονείς και κυρίως η μάνα έχουν την τάση να προστατεύουν και τις περισσότερες φορές να υπερπροστατεύουν το παιδί τους

έτσι και η δικιά σου η μάνα ανησυχεί για σένα που αν κατάλαβα καλά έκανες χρήση στο παρελθόν και δε θέλει να ξανακυλήσεις..
απ'τη μία θες την παρέα της και έρχεστε κοντά απ'την άλλη σου φέρεται άδικα οπότε απομακρύνεσαι πάλι..

---

Στην δικιά μου περίπτωση φαβελ δεν παίζει η πολύ αγάπη που λες και η υπερπροστασία αλλά αν έπρεπε να διαλέξω "μία αγάπη" θα ήταν ακριβώς το αντίθετο ο τύπος "σκληρής αγάπης" που προανέφερε η Ρέα... Από τότε που με θυμάμαι η μάνα μου δεν ήταν ιδιαιτέρως δεμένη μαζί μου.. όσες φορές της έχω ζητήσει βοήθεια και σε όποια ηλικία έχω πάρει απάντηση του τύπου "έτσι όπως τα κατάφερες καθάρισε μόνη σου" και απ' τα πιο σοβαρά που θυμάμαι και σε πάρα πολύ μικρή ηλικία είναι στο δημοτικό με δάσκαλο που ήταν στα όρια της σεξουαλικής παρενόχλησης... μας χούφτωνε δηλαδή τα κοριτσακιά.. τετάρτη ή πέμπτη δημοτικού... Επειδή ντρεπόμουν να το πω στην μάνα μου την είχα ρωτήσει αν μας χτυπούσε ο δάσκαλος και το μάθαινε τι θα έκανε "Θα έχει τους λόγους του" ήταν η απάντηση...
Επίσης όταν στα 18 μου έμαθε πως κάνω χρήση πήγε σε ένα πρόγραμμα γονέων... Το πρώτο που σου λένε εκεί είναι διώξτε τα παιδιά από το σπίτι, κάτι που η μάνα μου έκανε με απίστευτη ευκολία απο το πρώτο της ραντεβού (ενώ άλλοι γονείς δεν μπορούν να το κάνουν ποτέ) σε δεύτερο ραντεβού δεν πήγε... το πρόβλημα το είχε ξεφορτωθει.

Ο λόγος που έρχομαι κοντά στην μητέρα μου δεν είναι τόσο το ότι θέλω την μητέρα μου όσο το ότι δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος στην ζωή μου... όσο ήμουνα σε βαθιά κατάθλιψη, παραπάνω από χρόνο ίσως, δεν είχα ανάγκη από ανθρωπίνη επαφή... τώρα τελευταία όμως που έχω βγει από την τόσο βαθιά κατάθλιψη και από το δωμάτιο μου νιώθω πως έχω την ανάγκη του να μιλάω σε κάποιον.. Αυτό δεν αποκλείει πως αν θα ήμουν σε άλλη φάση θα μιλούσα με την μάνα μου... σίγουρα όμως δεν θα περνούσα τα όρια στην σχέση μας που εγώ θέλω να έχουμε και σαφώς θα ήταν πιο καθαρός ο λόγος για τον οποίο την πλησιάζω ακόμα και μέσα μου.

Για το άλλο που λες για τους γονείς που δεν αφήνουν τα παιδιά τους να ανοίξουν τα φτερά τους, και γενικά μιλώντας τώρα, δυστυχώς πιστεύω πως πολλοί γονείς το κάνουν, χωρίς να το συνηδειτοποιούν βέβαια όχι για να μην πληγωθούν τα παιδιά ή για παρόμοιους λόγους αλλά επειδή δεν θέλουν να αφήσουν τα παιδιά τους να φύγουν μακριά τους για να μην μείνουν αυτοί μόνοι. Και δεν είναι τυχαίο που στις περισσότερες περιπτώσεις τέτοιων υπερπροστατευτικών γονιών η ζωή των γονιών δεν έχει τίποτα ουσιαστικό εκτός από τα παιδιά... είναι γονείς χωρίς ενδιαφέροντα και συνήθως χωρίς καλή σχέση μεταξύ τους...
Ετσι κι η δικιά μου η μητέρα, χωρίς να το καταλαβαίνει σίγουρα όταν το έκανε, με άλλες δικαιολογίες βέβαια σαμποτάρισε και εμένα και τον αδερφό μου στο να σπουδάσουμε κάτι... για να εξαρτόμαστε μια ζωή απ αυτή και να μην μείνει μόνη. Και ξαναλέω πως δεν το καταλαβαίνει ούτε και η ίδια, η δικαιολογία που είχε εκείνη την στιγμή είναι αυτή που πίστευε... το ότι το έχει κάνει και στους δυο μας κατι με το ίδιο αποτέλεσμα, δείχνει πως δεν είναι τυχαίο.

Quote:

---

Originally Posted by favvel

αλλά θα σου πω κάτι τελευταίο..οι άλλοι αλλάζουν στάση απέναντί μας όταν μας έχουν δει κι εμάς να αλλάζουμε,όταν μας δουν έτσι όπως θα θέλανε αυτοί να είμαστε και όταν πάμε με τα νερά τους..τότε ηρεμούν..


γιατί για να γίνουμε αποδεκτοί σε μια ομάδα όποια κι αν είναι αυτή,έχουμε την τάση να εξομοιωνόμαστε,να αφομοιωνόμαστε απ'το περιβάλλον μας..
έτσι όμως χάνουμε τον εαυτό μας και παραμερίζουμε τις ανάγκες μας..
εγώ έτσι έχω γίνει τώρα,έχω αφομοιωθεί γι'αυτό σ'το λέω..
το τίμημα είναι μεγάλο..

---

Στην πρωτη σου πρώτη σου πρόταση συμφωνώ, αλλά δεν είμαι της γνώμης πως είναι απαραίτητο να πάμε με τα νέρα τους... πάντως η αλλαγή μας σίγουρα αλλάζει και τους άλλους...

Αν δεν μιλάμε βέβαια για την ομάδα της οικογένειας, οποιαδήποτε άλλη ομάδα μπορούμε να την διαλέξουμε και να συμβαδίζει με τα ενδιαφέροντα μας και τις ανάγκες μας... Να σου πω κι όλας πως χαίρομαι που μιλάς από προσωπική εμπειρία, κάνει τον λόγο σου λιγότερο δασκαλίστικο αλλά με μεγαλύτερο βάρος... και την επαφή πιο ανθρώπινοι.

Quote:

---

Originally Posted by Loading...

Από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις με μια τέτοια ιστορία... Μπαίνουν τα πάντα μέσα και έχουν σημασία όλα.
Καθρέπτη... κάποια στιγμή είχες γράψει πως έπαιρνε φάρμακα η μητέρα σου για ψυχολογικά αίτια, ή θυμάμαι λάθος; Αν όντως είναι έτσι, τί πρόβλημα νομίζεις/γνωρίζεις πως έχει;

Μην λες "είχα σχέδιο". Μην μιλάς παρελθοντικά. Εχεις πες. Κάνε το ρε γαμώτο... Μην αποκαρδιώνεσαι... Δες το αλλιώς...

---

Σωστά θυμάσαι... η μητέρα μου έκανε ψυχοθεραπεία, και νομίζω ακόμα κάνει. Εγώ αμφισβητώ βέβαια την δουλειά που κάνει εκεί γιατί απ' ότι μου λέει αναλύει και ψάχνει να βρει το γιατί οι άλλοι φέρονται έτσι και όχι το γιατί αυτή φέρεται έτσι... Νομίζω έχω αναφέρει μία φάση που είχε μαγειρέψει ένα φαί με μανιτάρια, τα οποία ο αδερφός μου σιχαίνεται... η μάνα μου τον παρότρυνε να φάει επειδή θα του αρέσει, ο αδερφός μου αηδίασε και πέταξε όλο το φαί στα σκουπίδια.. Η μάνα μου, και λογικό είναι, στεναχωρήθηκε και για την "βίαιη" συμπεριφορά του αδερφού μου και επειδή έμεινε χωρίς φαί.
Μετά από κάποιες μέρες έρχεται και μου λέει "είπα στην ψυχολογο μου το σκηνικό και μου είπε πως ο αδερφός μου δεν πάει καλά και αυτές είναι αντιδράσεις ανθρώπου με τέτοια συμπλέγματα κτλ κτλ και χρειάζεται οπωσδήποτε ψυχοθεραπεία" και άλλα τέτοια που κατακαιρούς έχει πει και σε μένα.. "γιατί εσύ είχες την ανάγκη να τον κοροιδέψεις έμαθες?" την ρώτησα... που για μένα αυτή είναι η ουσία της ψυχοθεραπείας.. να βρω γιατί εγώ αντιδρώ έτσι και όχι να υποθέσω το γιατί εσύ αντιδράς έτσι... Το απίθανο βέβαια είναι πως καταφέρνει να βάλει σ' αυτό το τριπάκι και τους ψυχολόγους..
Αυτή η ψυχολόγος της λοιπον της είχε δώσει αντικαταθλιπτικά, τα οποία νομίζω δεν παίρνει πια..

Η δικιά μου ψυχοθεραπεύτρια, η οποία πρέπει να πω πως έχει δει και την μητέρα μου 4-5 φορές, καθώς επίσης κανει ψυχοθεραπεία στην ίδια κάνει και η πρώην κολλητή της μητέρας μου (ήταν μαζί από το γυμνάσιο και δυστυχώς σταμάτησαν να έχουν σχέση, καθώς η φίλη της προχωρούσε με την ψυχοθεραπεία, πράγμα που είχα πει στην μητέρα μου "Πρόσεξε πως φέρεσαι στην κυρία τάδε γιατί αν γίνει καλά θα σε παρατήσει". Παρόλο που έγινε αυτό στεναχωρήθηκα γιατί σχεσεις τόσων χρόνων είναι κριμα να διαλύονται) έχει διαγνώσει την μητέρα μου με διαταραχή προσωπικότητας, δεν θυμάμαι τι είδους, γιατί απ' ότι ξέρω έχει κάποιους τύπους αυτο...
Αυτά τα λέω για να γίνει σαφές πως δεν έχει βγάλει άποψη μονο από δικά μου λεγόμενα η ψυχοθεραπεύτρια..

Την τελευταία σου πρόταση την διάβασα ε φάση που πραγματικά ένιωθα μέσα μου πως ήδη τα είχα παρατήσει... αυτό το ρε γαμώτο ειλικρινά ένιωσα να μου ρίχνει σπρωξιά προς τα μπρος