Γεια σας περασαν 3 μηνες απο το χαμο του αγαπημενου μου ο πονος χειροτερευει καθε μερα καθε μερα ειναι και πιο δυσκολη στα παντα.Πως θα παω παρακατω παιδια εχω κολησει και δεν βρησκω τροπο και κουραγιο να παλεψω με πηρε πολυ απο κατω.Ειμαι στο κενο πρεπει να παλεψω για την επιβιωση σε τοσο δυσκολους καιρους .Το γιατι θα μεινει αναπαντητο για παντα.Εχω την αισθηση οτι θα με στοιχειωνει παντα αυτη η στιγμη και ποτε δεν θα μπορεσω να το βγαλω απο το μυαλο μου.Δεν εχω διαθεση για τιποτα ειμαι τελειως αποπροσανατολισμενη σαν να μην ειμαι εγω και οντως δεν ειμαι.Μου εχουν γραψει αρκετοι και τους ευχαριστω ειναι σημαντικο να τα λες καπου που ο αλλος ξερει ακριβως τα συναισθηματα αυτα εχει κατι παραπανω να σου πει απο τα συνηθισμενα.Δεν αντεχω το κοσμο τη φασαρια σκεφτομαι τις γιορτες και παθαινω πανικο δεν με βοηθα να ειμαι ουτε με γνωστους και φιλους μπορω μονο με ενα ατομο να καθησω να μιλησουμε λιγο δεν ξερω ποσο φυσιολογικο ειναι αυτο.Δεν μπορω να ενταχτω σε παρεα και να μιλω περι ανεμων και υδατων αυτο αντι για καλο κακο μου κανει. Το δικο μου μυαλο ειναι κολημενο σε μια μερια και ετσι δεν εχει νοημα να ειμαι με κοσμο.Δεν ξερω αν το εχει νοιωσει κανεις απο σας.
