Εδω ο καθενας μπορει να γραψει οτι των εκφραζει αυτο μπορει να ειναι ενα ποιημα μια φραση ενα γνωμικο. Ενα τραγούδι οτιδηποτε
Printable View
Εδω ο καθενας μπορει να γραψει οτι των εκφραζει αυτο μπορει να ειναι ενα ποιημα μια φραση ενα γνωμικο. Ενα τραγούδι οτιδηποτε
Από την μπαλαντα του κυρ μεντιου
«Φῶς ζητᾶνε τὰ χαϊβάνια
κι᾿ οἱ ραγιάδες ἀπ᾿ τὰ οὐράνια,
μὰ θεοὶ κι᾿ ὀξαποδῶ
κεῖ δὲν εἶναι παρὰ δῶ.
παρτε και ολο το ποιημα σαν ασμα χωρις περικοπες
https://www.youtube.com/watch?v=4CsQsZ5muRw
…η ζωή σε φέρνει αντιμέτωπο με τους μεγαλύτερους φόβους σου ξανά και ξανά, όχι για να σε τιμωρήσει,αλλά για να σε λυτρώσει.
Εκεί που φωλιάζει ο φόβος, εκεί βρίσκεται η πρόσκληση της ψυχής σου, η υπέρβαση που καλείσαι να κάνεις.Εκεί βρίσκεται το κλειδί της θεραπείας και της
απελευθέρωσης του εαυτού. Ο φόβος δεν είναι εχθρός,είναι δάσκαλος που σου δείχνει το δρομο.
Bulletproof αυτο εινι δικο σου? Αν ειναι.εχεις ταλεντο και αμα κανεις αλλη δουλεια να την αλλαξεις και να γινεις ποιητης
Αμα πιστευεις οτι δεν μπορεις , εχεις δικιο , δεν μπορεις.............
Η δικιά σου φράση ποια είναι?
Αυτό μου θυμίζει την αγαπημένη μου παροιμία, "είτε πιστεύεις πως θα γίνει το ένα είτε πιστεύεις πως θα γίνει το άλλο... αυτό θα γίνει."
Απλά νομίζω πως γενικεύει την δικιά σου, και όντως για όλα τα πράγματα σχεδόν ισχύει όχι μόνο για τις αδυναμίες.
Η δικια μου φραση εινακ αυτη που εχωβαλει ως υπογραφή και
To remember who you are you need to forget who they told you to be( για να θυμασε ποιος εισαι πρεπει να ξεχασεις ποιος σου ειπαν να εισαι)
Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π’ όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.
Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.
Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.
Καμιά φορά απ’ το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν τη μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.
https://www.youtube.com/watch?v=xe42kcoCuUY
Πρεπει να χει κανεις χαος μεσα του για να μπορεσει να γεννησει ενα αστερι που χορευει.
Και αυτο
Είναι: άλλο το να ποθείς κι άλλο να `χεις αγάπη.
Άλλο να ζητάς κι άλλο να μάχεσαι για κάτι.
Άλλο είναι να σκέφτεσαι πως θες κάτι ν’ αλλάξει
κι άλλο αυτήν την σκέψη σου να την κάνεις πράξη.
Άλλο να χαρίζεσαι κι άλλο να χαρίζεις.
Άλλο να κερδίζεις κάτι κι άλλο να τ’ αξίζεις.
Άλλο να πορεύεσαι κι άλλο ν’ ακολουθείς.
Άλλο να `σαι ηγέτης, άλλο να θες να ηγηθείς.
Άλλο να `σαι ξεπλυμένος κι άλλο καθαρός.
Άλλο να `σαι θαμπωμένος
κι άλλο να `χεις δει το φως.
Άλλο να `σαι στάσιμος και άλλο σταθερός.
Άλλο αν το `βαζες στα πόδια,
άλλο να `σαι επί ποδός.
Άλλο να ξέρεις κι άλλο να λες την αλήθεια.
Άλλο είναι ο μύθος κι άλλο τα παραμύθια.
Άλλο είναι το ήθος και άλλο ή συνήθεια.
Καθένα είναι ένα και όλα δεν είναι ίδια
Ωραίο serios το τραγούδι. ...γεια σας παιδιά .πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλαξαμε ζωή.
Οχι δυστηχως δεν ειναι δικο μου.Το διαβασα σε ενα site και το εκανα copy-paste να το διαβασετε και εσεις εδω γιατι μου αρεσε πολυ.
..το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά
όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα
Καταλαβαινω το ποιντ σου jackie , αλλα βαρυ το ' καρμανιολα ' , κατι πιο ελαφρυ ισως !!!
Πρεπει να εχεις κατι , προτου γινεις κατι..................( .Γκαιτε )
Αισιοδοξος ειναι αυτος που δεν εχει ακομη αντιληφθει το μεγεθος του προβληματος ..................( δικο μου !! )
Δεν ειναι ποιημα, ειναι στιχοι απο τραγουδι / Λόγια Λόγια - Ροδες /
"Δεν είμαι καν μια στατιστική
και παραείμαι συνηθισμένος για ταινία χολιγουντιανή
εγώ είμαι εδώ, κι εσύ είσαι `κει
μια ρίμα μισή και παρακατιανή.
Τσιμέντο, σίδερα, οικοδομή, στη νύχτα κι όλα από λίγο
μου περισσεύει η αντοχή μα όλο λέω πως θα φύγω
αγαπημένος μου στίχος:
"όλα είναι δρόμος"
για κοίτα φίλε μου όμως που πάντα ξεμένω κι ο κόσμος μου ίδιος κι απαράλλαχτος παγώνει
κι ό,τι αγάπησα περισσότερο αυτό είναι που με πληγώνει
χωρίς ταυτότητα νιώθω κι ας την έχω στην τσέπη μου πάντα
γι’ αυτό κάνω ό,τι κάνω όταν κανείς δε με βλέπει
τζάμπα είναι στην τελική
και μη νομίζεις ότι δεν ονειρεύομαι μια ζωή πιο κανονική μα με ξυπνάει πάντα ο κρύος ιδρώτας στη τελευταία στιγμή
κι ένα άρωμα στον αέρα από ατόφια παρακμή"