Η Προσωπική μου Αντίληψη/Εμπειρία σε αυτό που Μας απασχολεί
Θα ήθελα να κάνω έναν συνολικό απολογισμό καταθέτοντας την προσωπική μου εμπειρία και μόνο. Πριν πολλά χρόνια και λίγο πριν μπω στην εφηβεία μου προέκυψε μια νοσοφοβία την οποία και είχα για πολλά χρόνια μέχρι που κάποια στιγμή ως ενήλικος αποφάσισα να πάω σε ψυχίατρο και να λαμβάνω ένα φάρμακο για 6 μήνες. Αρκετά χρόνια αργότερα επισκέφτηκα ξανά ψυχίατρο όπου και λάμβανα πάλι ένα φάρμακο για κάποιους μήνες ως ένα χρόνο. Εκείνη την περίοδο βρήκα τη δύναμη να κάνω εξετάσεις. Όταν τελικά αποδείχτηκε ότι δεν είχα τίποτα ένα απίστευτο βάρος πολλών πολλών χρόνων είχε φύγει από πάνω μου. Βέβαια ο ψυχίατρος μου δεν πολυχάρηκε με την ενέργεια μου να κάνω εξετάσεις. Ίσως να αντέδρασε εκ πείρας με την έννοια ότι και πάλι δεν θα έπειθα τον εαυτό μου ότι είμαι υγιής. Δεν έχει νόημα να κάνω υποθέσεις. Αυτό που ξέρω είναι ότι σε εμένα οι εξετάσεις είχαν λειτουργήσει με άμεσο θετικό αποτέλεσμα. Αλλά επιπρόσθετο σημαντικό ρόλο έπαιξε και η πείρα που είχα αποκτήσει πια τόσα χρόνια αλλά και η σχέση που έκανα εκείνη την περίοδο. Ίσως χωρίς αυτά τα δύο να μην αρκούσαν οι εξετάσεις μόνο. Όπως και να έχει ξεπέρασα τελείως εκείνο το πρόβλημα. Ποτέ δεν ήμουν υπέρ των αγχολυτικών φαρμάκων αν και με βοήθησαν να ελέγξω κάποιες κρίσεις πανικού που είχα εκείνη την περίοδο και ίσως να με βοήθησαν να σταθώ καλύτερα στα πόδια μου. Τότε είχα άγνοια τώρα γνωρίζω πως τα φάρμακα...δεν λύνουν κανένα πρόβλημα απλά το «κουκουλώνουν». Από την άλλη μπορεί να βοηθήσουν για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα ή για μεγάλο χρονικό διάστημα ανάλογα τι πρόβλημα αντιμετωπίζει κανείς και πόσο το έχει ανάγκη. Πάει πολύς καιρός που έλυσα εκείνο το «πρόβλημα» και βάζω την λέξη σε εισαγωγικά γιατί αναρωτιέμαι αν πραγματικά υπάρχουν ψυχολογικά προβλήματα με την συμβατική έννοια του όρου ή απλά πρόκειται για μια συναισθηματική η αντιληπτική στρέβλωση ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία κάθε ατόμου. Τέλος πάντων είναι η πρώτη που αγχώθηκα λίγο παραπάνω, χωρίς όμως κρίσεις πανικού σε σχέση με τότε...πράγμα το οποίο με έκανε να δημοσιεύσω εδώ. Αυτό που έχω καταλάβει από προσωπική πείρα είναι ότι μπορεί να συμβεί κάποιο άσχημο γεγονός στη ζωή μας και χωρίς να το καταλαβαίνουμε αυτό σιγά σιγά να δουλεύει σε υποσυνείδητο επίπεδο, να συσσωρεύεται και λίγο οι αρνητικές σκέψεις, λίγο η βαρεμάρα κτλ να ξεσπάει κάποια στιγμή σε άγχος. Ή μπορεί να στρεσάρει κάποια συνήθεια. Κάτι το οποίο εμένα με έχει βοηθήσει απλά ως ένα μικρό boost ενέργειας είναι να ρωτάω τον εαυτό μου: Πιστεύω πραγματικά έχω κάτι...ή είναι ο φόβος ότι μπορεί να έχω κάτι;...Αν η απάντηση είναι ο φόβος αυτό είναι μάλλον καλό σημάδι για να κάνετε κάτι για αυτό. Όπως και να έχει ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκύψει σε όλους μας κάποιο σωματικό πρόβλημα. Αυτό τι σημαίνει ότι καθημερινά πρέπει να κάνουμε εξετάσεις ή να ζούμε συνέχεια με τον φόβο; Είναι δυνατόν; Αυτό που επίσης κατανόησα ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να ξεχνιέται κανείς είτε έχοντας αγαπημένους ανθρώπους γύρω του είτε με συγκέντρωση σε κάποια ασχολία. Έχω πάνω από μια βδομάδα που δεν νιώθω κανένα σύμπτωμα ακριβώς επειδή βρήκα την δύναμη να ξεχνιέμαι. Όσο να ναι αυτό σε ανεβάζει και ψυχολογικά.
Προσωπικά για να αποτρέψω στο μέλλον άλλες παρόμοιες αγχώδεις εξάρσεις ίσως ζητήσω την βοήθεια ενός ειδικού ψυχολόγου (όχι ψυχίατρου) γιατί ξέρω, διαισθάνομαι, ότι ο φόβος με την ευρύτερη ψυχολογική έννοια υπάρχει κάπου μέσα μου. Και το γιατί υπάρχει στον καθένα μας θέλει ψάξιμο. Σίγουρα πάντως θα αρχίσω να εμπιστεύομαι βότανα κατά του άγχους.
