Ψύχωση και θυμός

Καλησπέρα,

Είχα γράψει και παλιότερα. Η αδερφή μου πάσχει από ψύχωση. Το καλοκαίρι πέρασε το πρώτο της ψυχωτικό επεισόδιο. Ξεκίνησε να παίρνει χάπια και τώρα είναι πολύ καλύτερα.
Η ζωή της έχει αλλάξει εντελώς. Δίπλα της πλέον έχουν μείνει μόνο οι γονείς μου κι εγώ. Απομάκρυνε τους πάντες από κοντά της. Χώρισε με τον σύντροφό της ο οποίος είχε φτάσει στο αμήν με όλο αυτά τα οποία γινόντουσαν. Ακόμα κι εγώ απομακρύνθηκα. Αισθάνομαι θυμό. Νομίζω ότι αισθάνομαι θυμό απέναντί της. Ξέρω ότι είναι αμαρτία που το λέω, αλλά πλέον δεν ξέρω τι να αισθανθώ. Έγιναν τόσα πολλά, ειπώθηκαν τόσο πικρές κουβέντες πριν και μετά την επίσημη διάγνωση που πλέον αισθάνομαι κενή. Ξέρω ότι θα με κρίνετε αυστηρά γι΄αυτά που λέω, αλλά ήθελα κάπου να τα πω...Κανείς δεν ξέρει γι' αυτά που αισθάνομαι. Απλώς έχω βαρεθεί μια δεκαετία τώρα να ασχολούμαστε όλοι μαζί της. Με τα δικά ΤΗΣ προβλήματα. Με αποκορύφωση την ψύχωση που ήρθε πριν λίγο καιρό. Έφτασαν οι γονείς μου να κλαίνε σαν μικρά παιδιά και να λένε ότι θέλουν να πεθάνουν. Δεν μπορώ άλλο...

Μη νιωθεις ασχημα, δε μου φαινεται παραλογο, εγω το ζω με αδερφο.

Σίγουρα ένα πρόβλημα υγείας σαν την ψύχωση είναι δύσκολο να κατανοηθεί γιατί επηρεάζει τις σκέψεις και τα συναισθήματα του πάσχοντα.Μπορεί να ειπωθούν σκληρά λόγια και η συμπεριφορά να είναι ακραία.
Πρέπει να καταλάβεις πως αυτό είναι το αποτέλεσμα ενός άρρωστου μυαλού.Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά που είπε και έκανε τα εννοούσε εκείνη την στιγμή.Πιστεύω θα μετανιώσει για πολλά που έκανε στην φάση της ψύχωσης και αν δεν έχει την κατανόηση που πρέπει ίσως οδηγηθεί στην κατάθλιψη.
Δεν φταίει ο πάσχων για το πρόβλημα υγείας.Δεν είπε μια μέρα τι να κάνω σήμερα,ας τρελαθώ να τους έχω όλους από γύρω.Ακόμα οι αιτίες δεν έχουν εντοπιστεί για το τι το προκαλεί.
Θέλει υπομονή και κατανόηση που είναι και το πιο δύσκολο.Στην ψύχωση υποφέρεις,δεν είναι απλά ένα καπρίτσιο.

Εχω και εγω ψυχωτικό στην οικογενεια. Την μανα μου. Hope89 σε καταλαβαινω απολυτα. Κι αυτο που λες με τον θυμο επισης. Κι εγω πολλες φορες θυμωνω. Γιατι σε αντιθεση με την αδερφη σου, εμενα η μανα μου απομακρυνθηκε επιλεκτικά, οχι απο ολους. Ενας απο τους οποιους ειμαι κι εγω. Και μενω παντα με το παραπονο και με το ερωτημα: γιατι εγω? Εχει ψυχωση αλλα αρνειτε να παρει φάρμακα οποτε καταλαβαινεις..ειναι δυσκολο. Μου εχει μιλησει πολυ ασχημα, με εχει απομακρυνει απο κοντα της, ορισμενες φορες λες και με μισεί. Αν καποιος μπορει να μου απαντησει Γιατι. Ειμασταν παντα πολυ δεμενες και εχω κανει πολλα για αυτην. Εχω θυσιάσει πολλα για να την κανω χαρουμενη. Κι ετσι με ανταμειβει? Ποσο δικαιολογείτε δηλαδη επειδη ειναι άρρωστη?

Quote:

---

Originally Posted by Hope89

Καλησπέρα,

Είχα γράψει και παλιότερα. Η αδερφή μου πάσχει από ψύχωση. Το καλοκαίρι πέρασε το πρώτο της ψυχωτικό επεισόδιο. Ξεκίνησε να παίρνει χάπια και τώρα είναι πολύ καλύτερα.
Η ζωή της έχει αλλάξει εντελώς. Δίπλα της πλέον έχουν μείνει μόνο οι γονείς μου κι εγώ. Απομάκρυνε τους πάντες από κοντά της. Χώρισε με τον σύντροφό της ο οποίος είχε φτάσει στο αμήν με όλο αυτά τα οποία γινόντουσαν. Ακόμα κι εγώ απομακρύνθηκα. Αισθάνομαι θυμό. Νομίζω ότι αισθάνομαι θυμό απέναντί της. Ξέρω ότι είναι αμαρτία που το λέω, αλλά πλέον δεν ξέρω τι να αισθανθώ. Έγιναν τόσα πολλά, ειπώθηκαν τόσο πικρές κουβέντες πριν και μετά την επίσημη διάγνωση που πλέον αισθάνομαι κενή. Ξέρω ότι θα με κρίνετε αυστηρά γι΄αυτά που λέω, αλλά ήθελα κάπου να τα πω...Κανείς δεν ξέρει γι' αυτά που αισθάνομαι. Απλώς έχω βαρεθεί μια δεκαετία τώρα να ασχολούμαστε όλοι μαζί της. Με τα δικά ΤΗΣ προβλήματα. Με αποκορύφωση την ψύχωση που ήρθε πριν λίγο καιρό. Έφτασαν οι γονείς μου να κλαίνε σαν μικρά παιδιά και να λένε ότι θέλουν να πεθάνουν. Δεν μπορώ άλλο...

---

Το πρώτο συνθετικό του ψευδωνύμου σου (Hope) είναι πολύ ωραίο για να το εγκαταλείψεις. Έχω πείρα από παρόμοιες καταστάσεις (δε θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες για ευνόητους λόγους) κι έχω να πω δυο πράγματα:

Πρώτο, θεωρώ απόλυτα φυσικό και δικαιολογημένο να νοιώθεις θυμό. Δεν είσαι μια ακούραστη μηχανή, είσαι άνθρωπος κι έχεις τα όρια σου κι ο θυμός είναι φυσιολογική αντίδραση που συμβαίνει όταν τα όρια μας ξεπερνιούνται, μια ενστικτώδης αντίδραση και προσπάθεια να ελέγξουμε (εφόσον εξωτερικεύσουμε αυτό το συναίσθημα) το περιβάλλον μας και συγκεκριμένα, την αιτία ή τον παράγοντα που υπερβαίνει τα όριά μας, να επαναφέρουμε την κατάσταση σε ανεκτά επίπεδα.

Δεύτερο, τώρα μπορεί να σου φαίνεται απίστευτο αλλά τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν. Το πιθανότερο, δε θα είναι απλό κι εύκολο, θα πάρει καιρό και θα έχει πισωγυρίσματα κι απογοητεύσεις, αλλά με το χρόνο, βήμα-βήμα, μπορεί να υπάρξει πολύ σημαντική βελτίωση.

Μείνε κοντά στην αδελφή σου αλλά χωρίς να γίνεις χαλί να σε πατήσει. Κράτα ένα κομμάτι του χρόνου σου και της ζωής σου για τον εαυτό σου και περιφρούρησέ το όσο πιο καλά μπορείς και αφιέρωσέ της ένα άλλο κομμάτι. Βάλε ένα πρόγραμμα, τόσο χρόνο για σένα, τόσο για εκείνη και για τους γονείς σας και τήρησέ το. Προσωπικά πιστεύω πως είναι η σταθερότητα της παρουσίας σου παρά η ποσότητα του χρόνου που θα έχει μια ευνοϊκή επίδραση πάνω της. Ακόμη και στις πιο βαρειές περιπτώσεις υπάρχει ένα υγιές κομμάτι και μέσα της θα μετράει το γεγονός ότι θα ασχολείσαι τακτικά μαζί της ενώ συγχρόνως θα αναγκαστεί να παραδεχτεί πως έχεις κι εσύ τις ανάγκες σου - αν κρατήσεις σταθερά ένα ισορροπημένο πρόγραμμα, όπως είπα.

Εύχομαι η νέα χρονιά να σου φέρει πολλά καλά!