Αλλη μια περιπτωση....

Γεια σας ! Γράφω πρώτη φορά στο forum και θα ήθελα πολύ να ακούσω άλλες απόψεις. θα τα πω όσο πιο σύντομα μπορώ. Με λίγα λόγια.... είμαι και εγώ μόνη μου, κάτι που δεν το συναντάς στον έξω κόσμο αλλά όχι εδώ μέσα! δεν έχω φίλους , δεν έχω ούτε είχα ποτέ σχέση ούτε γενικά αυτό που λέμε κοινωνική ζωή .
Γενικά είμαι κλειστή και χρειάζομαι αρκετό χρόνο για να αποκτήσω οικειότητα με τους γύρω μου. Απλά και στη σχολή δεν με προσέγγισε και ποτέ κανείς ( ερωτικά / φιλικά) και να μου δείξει το ενδιαφέρον του παρόλο που είμαι πολύ νορμάλ άνθρωπος . Οπότε και εγώ έλεγα ότι δεν έχει έρθει η ώρα και άφηνα τα πράγματα στην τύχη και έφτασα τα 24. Έχω υγεία, μεγάλωσα σε μια κλασσική οικογένεια, έχω ένα νορμάλ χαρακτήρα, είμαι εμφανίσιμη, ζω σε μεγάλη πόλη με ευκαιρίες, σε λίγο θα έχω και πτυχίο πάνω σε κάτι που γουστάρω αλλά είμαι δυστυχισμένη και δεν μου αρέσει καθόλου η ζωή που κάνω.
Γνώρισα και κάποιον που πρώτη φορά μου έκανε το κλικ και ενώ τους προηγούμενους μήνες είχα πάρει τα πάνω μου τελικά έφαγα άκυρο και τον σκέφτομαι ακόμα. Βγαίναμε φιλικά και ένα βράδυ εκανε κίνηση , καταλήξαμε σπιτι του (χωρισ σεξ) και τελικά μου ειπε ότι ενώ με έβλεπε σοβαρά τελικά δεν του βγήκε(κοινώς δεν με γούσταρε και τόσο τελικά! ). Έτσι είπαμε για κάτι πιο ελεύθερο αλλά ηταν τελείως αδιάφορος και μετα από κανα μηνα μου ειπε οτι δεν πάει άλλο. Ρε παιδιά ένιωσα ότι πιέστηκε για να είναι μαζί μου αλλά δεν...
Τελικά όλο αυτό (που χαίρομαι που το έζησα) με έκανε να ενεργοποιηθώ περισσότερο , να ξεκινήσω δραστηριότητες μπας και σηκωθώ από το πισί και γνωρίσω και κανένα άνθρωπο. Το κακό είναι ότι δεν βλέπω φως στο τουνελ. Ε πως ρε παιδιά με δυο ωρες την εβδομάδα θα αποκτήσεις οικειοτητα? και αν είσαι και αντικοινωνικός ακόμα χειρότερα... και δεν πρέπει και άλλος να σου δείξει ότι είναι διαθέσιμος? και γενικά πιστεύω ότι το σχολείο, η κατασκήνωση , ο στρατός και η σχολή είναι τα κύρια μέσα κοινωνικοποίησης για ένα κλειστό άνθρωπο. Όλη μέρα είμαι πάνω από ένα πισι ( εκτός τις ώρες των δραστηριοτήτων) και με έχει κουράσει αυτό. Νιώθω ότι απλά περνάω την ώρα μου και ότι δεν ζω. Και στην τελική υπάρχει ελπίδα η όλοι εμείς οι αντικοινωνικοί ότι και να κάνουμε θα είμαστε μόνοι ?

Κοιτα εσυ θεωρείς οτι είσαι νορμάλ άτομο, δεν αντιλέγω, αλλα το πιο σημαντικό ειναι η ΕΙΚΟΝΑ που δείχνεις προς τα έξω....
Δηλαδή βγάζεις αυτή την ανασφάλεια σου προς τα έξω και οι άλλοι την αντιλαμβάνονται και υποχωρούν......εχει να κάνει με την ενέργεια αν με καταλαβαίνεις....
Αν πεις θα αλλάξω, θα σηκωθώ απο την καρέκλα, θα κάνω πράγματα, θα προσπαθήσω και ας απογοητευτώ, δεν θα δίνω εμφαση στην μιζέρια μου αλλα στην αλλαγή μου τοτε θα αλλάξει ΟΛΗ σου η ζωή!!!!
Αυτά που σου λέω ειναι πολύ σημαντικά!!! Και καλό θα ήταν να τα συζητήσεις με έναν ψυχολόγο!!!
Οι ανασφαλεις άνθρωποι δυστυχώς δεν ελκύουν εύκολα σχέσεις
Όταν αλλάξει η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου τότε εκει θα δεις να γίνονται θαύματα!!!
Σε κάθε κοινωνική επαφή δεν θα σκέφτεσαι εξαρχής " α αυτή θέλω να γίνει φιλη μου " ή " αυτός θέλω να γίνει το αγόρι μου " , αλλα αντίθετα θα λες περνάω όσο μπορώ καλυτερα, τα άτομα αυτά θα μου άρεσαν αλλα αν δεν κάτσει δεν έκατσε
Δλδ δεν θα δίνεις έμφαση στην αποτυχία αλλα στην προσπαθεια.....
Πήγαινε όμως να τα δουλεψεις αυτα και με έναν ψυχολόγο θα σου κάνει πολυ καλό!!!!
Και όχι PC πάνω απο 5 ώρες τη μέρα!!! Καίει εγκεφαλικά κύτταρα!!! :p

ευχαριστώ που απάντησες... μα δεν θεωρώ ότι είμαι μίζερη....δεν πάω κατσούφα να ψάχνω για παρέα! μια χαρα χαμογελαστη ειμαι.... απλώς ειμαι λιγο πιο μαζεμενη και όταν λέω νορμαλ αυτό εννοώ πως δεν βγάζω προς τα έξω αυτα που αποφασισα να γράψω εδώ... απλά είμαι αρκετά σοβαρή παραπάνω από όσο θα ήθελα. Και θεωρώ πως ξέρω τι να κάνω... απλά εκείνη τη στιγμή με τον κόσμο δεν μπορώ να είμαι η ψυχή της παρέας ούτε να χασκογελάω όλη την ώρα..... . Απλα βλεπω ότι και ο κοσμος δεν κανει γνωριμίες εύκολα εκτός τους πρωτοετείς. Πόσο μάλλον στα 30 σου. Όλοι λίγο πολύ εχουν τον κύκλο τους... Απλά τελικα υπάρχει κανείς που αποφάσισε να αλλάξει και να τα καταφερε? γιατί οι πιο πολλοί λένε εκανα αυτό , εκανα εκείνο αλλα τίποτα, ειμαι μόνος. Η μόνη μου ανασφάλεια ως προς τον εαυτό μου είναι η παρέα που δεν έχω.. γιατί πιστευω οτι αν καταλάβει ενας άνθρωπος ότι ο διπλανός του είναι μόνος και δεν εχει να κερδίσει κάτι μπορεί να τον αποφύγει άθελά του γιατί θα θεωρήσει ότι έχει κουσούρια.

Γεια σου κυβε. Η σχολη σου εχει πιο πολυ αγορια ή κοπελες;

ας πουμε ότι έχει και από τα δυο... αλλα πόση σημασια έχει αυτό? δεν παω αλλο στη σχολή απλά χρωστάω κατι μαθήματα ακόμα.

Eκει πως τα ειχες δει τα πραγματα σε φαση για φιλιες;

κοιτα για να πω και την αλήθεια δεν προσπάθησα και ιδιαίτερα... πιστευα ότι θα συμβεί από μόνο του αλλα δεν.... οκ πηγαινα στη σχολή και στο κυλικείο κτλ αλλα δεν πηγα εγω ποτέ να προσεγγίσω κάποιον. Περιμενα τους άλλους. Βεβαια εγώ όταν πήγα στο πρωτο έτος όλοι είχαν κάνει τις παρέες τους και μου φαινόταν ακατόρθωτο να μπω σε κάποια. Αλλά και κατα καιρούς που έλεγα αυτή την περίοδο θα προσπαθήσω όλοι τρέχανε θυμαμαι δεν υπήρχε και χρόνος να προτείνεις και ένα καφέ.. Και γενικά το χειρότερο που θεωρώ εγώ είναι να γίνεις κολιτσίδα σε κάποιον... Αυτό με έφαγε τόσα χρόνια.

Ναι δικιο εχεις και μετα ειναι πιο δυσκολο αμα γινουν οι παρεες στην αρχη. Στο σχολειο περιπου ιδια κατασταση ηταν;

ε οχι ακριβώς... είχα μια μόνο φίλη αλλά ήμουν καλά και γενικά μεσα σε όλα μην σου πω και πιο προχωρημένη από τους υπόλοιπους . εντάξει πάντα ήμουν έτσι ντροπαλή αλλά εκεί προς το λύκειο άρχισα και κλεινόμουν πιο πολύ...

Mε το παιδι αυτο που κατι πηγε να γινει πως γνωριστηκατε;

μεσω συγγενή

Με τη φιλη απ το σχολειο τι απεγινε;

ειμαστε σαν αδερφές αλλα δεν κανουμε παρεα. δεν εποικοινωνούμε καθόλου και δεν ταιριάζουμε πλέον . Μπορει να μιλαμε ωρες στο τηλεφωνο αν κάποια δεν είναι καλά αλλα όταν βρεθούμε στην ιδια πόλη ζήτημα να βρεθούμε από κοντά. Αλλα αυτές οι ερωτήσεις δεν ξέρω αν βοηθάνε εμένα ή και κάποια άλλα άτομα με παρόμοια προβλήματα... Τι σημασία εχουν όλα αυτά?

Σε ρωταω για να καταλαβω καλυτερα τις συμπεριφορες κ το χαρακτηρα σου.

α οκ τοτε.... ρώτα ρώτα χαχα . Πως τα βλέπεις εσυ τα πράγματα λοιπον?