Υπερευαισθησία

Συνκαταλεγομαι κι εγω σε αυτό το 20% των υπερ-
ευαίσθητων ατόμων.Για όσους δεν γνωρίζουν ή υπερευαισθησία είναι θέμα κληρονομικότητας.Το 20% του πληθυσμού είναι έτσι , εκ του οποίου το 70% είναι εσωστρεφείς ενώ το 30% μόνο εξωστρεφείς.
Αυτά τα άτομα έχουν ένα καλοκουρδισμενο νευρικό σύστημα.
1_Τους ενοχλούν οι έντονοι και συνεχόμενοι θορυβοι.
2_Δεν αντέχουν καθόλου τα θρίλερ λόγο τον απρόσμενων γεγονότων και ήχων.
3_Έχουν ευαίσθητα νεύρα.
4_Έχουν ενσυναίσθηση.
5_Πολλοί από αυτούς έχουν ευγένεια στους τρόπους τους.
6_Το χειρότερο όλων είναι πάρα μα πάρα πολύ ευαίσθητα άτομα, ακόμη και από την παιδική τους ηλικία.
Αυτό είναι και το θέμα που με προβληματίζει περισσότερο.
Είμαι εσωστρεφές και καταθλιπτικό άτομο. Από παιδί έτσι θυμάμαι τον εαυτό μου. Έκλαιγα και κλαίω με το παρά μικρό ,με πειράζουν οι πάντες και τα πάντα. Δεν υπάρχει ένα αρνητικό γεγονός στην ζωή μου έστω και μικρής σημασίας, τύπου μια αρνητική άποψη στο άτομο μου,να μου μιλήσει κάποιος απότομα, να με απορρίψει το άλλο φίλο κ.αλ,χωρίς να το πάρω βαριά.
Τον να έρθει μια μέρα στην ζωή μου που να είμαι καλά είναι θέμα τείχης και εξαιρετικά σπάνιο.
Έχω περάσει από πολύ βαριά καταθλιπτική περίοδο στην ζωή μου.Πιο συγκεκριμένα στα 15-17 μου.Είχα κάνει μέχρι και απόπειρα αυτοκτονίας. Ήθελα πραγματικά να πεθάνω. Ζούσα χωρίς να το θέλω. Τώρα στα 18 μου δεν είμαι τόσο βαριά αλλά παραμενω δυστυχισμένη.Ώρες - ώρες σκέφτομαι να δώσω τέλος στην ζωή μου.Είμαι μοναχικό άτομο κοινωνιοφοβικο.Όλοι πάντα με βλέπουν θλιμμένη και όντως έτσι είμαι. Κανένας δεν με πλησιάζει ούτε για φιλία ούτε για σχέση. Στο τελευταίο ίσως φταίει και ή εμφάνιση μου,αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Το θέμα είναι αν λόγο της κληρονομικότητας είμαι καταδικασμένη να ζω για όλη μου την ζωή μέσα στην κατάθλιψη.
Αυτό είναι που με αποτρέπει ακόμη και από το να προσπαθήσω για να αλλάξω
Αν λόγο αυτού είναι μάταιες οι προσπάθειες μου;
Θα μπορέσω ποτέ να νιώσω έστω και λίγη χαρά;
Δεν νομίζω πλέον.

Ανεβασε η Breath ομιλια ψυχιατρου Εφη Τζουρα. Ψαξτο και ακουσε την.

Καταθλιψη ειναι η αναγκη του "εαυτου" να αποκτησει μεριδιο στη ζωη.
Εισαι 18 ετων, με πονο στις βαλιτσες σου. Σε νιωθω και Ως διαγνωσμενη καταθλιπτικη και με χρονια αγχωδη διαταραχη Θα σου πω στο ερωτημα σου
-ΝΑΙ !!!!! Θα μπορεσεις να νιωσεις αυθεντικη χαρα αν στραφεις στα ενδοτερα σου και τα ανακαλυψεις μαζι με εναν καταλληλο ανθρωπο. Βλεπε-ψυχοθεραπευτη. Μην περιμενεις να ανακαλυψουν το μεγαλειο της ψυχης σου ανθρωποι που απλα ειναι εντελως διαφορετικοι απο εσενα. Δεν ειναι η δουλεια τους ουτε η αναγκη τους. Αν περιμενεις και κοιτας εκει απλα θα τρως τα μουτρα σου και σε θεωρεις λαθος.

Θελουμε δε θελουμε οφειλουμε να προσαρμοζομαστε στις συνθηκες. Δε γινεται να αλλαξει ο κοσμος ολος για να επιβιωσουμε εμεις. Παρ ολα αυτα μεσα στο φορουμ αν περιηγηθεις θα δεις ποσοι ειμαστε που παλευουμε και ψαχνομαστε με το τι μας συμβαινει και γιατι εχουμε τετοια βασανα. Αλλαζουμε γιατρους, αλλαζουμε αγωγες, πεφτουμε ξανα σηκωνομαστε και αντε παλι απο την αρχη. Αυτο περιγραφει αλλωστε και Ο μυθος του Σισυφου.

Παρενθεση---παιζει να μαστε πιο υγιεις σε σχεση με καποιους αλλα αυτο ειναι αλλο ζητημα.

Σε παρακαλω να στραφεις σε εναν ειδικο ψυχικης υγειας, να μην παραμελησεις αλλο τον εαυτο σου και τις αναγκες του.
Μην σε αμελεις... επειδη ο ενας λεει πνιγομαι στα οικονομικα προβληματα(μπορει να υπερβαλει) αλλος λεει ειμαι χαλια( αλλα δεν ειναι σε 2 ωρες το ξεχναει) κτλ κτλ
Ως υπερ ευαισθητη ρουφας τη σαβουρα των γυρω...

Ξεκινα, στο τωρα !!!

Γεια σου, τι θεωρείς ότι πρέπει να συμβεί στη ζωή σου για να νιώσεις χαρά? Αν είχες φίλους ή σχέση θα σταματούσε η κατάθλιψη πιστεύεις? Αν είναι έτσι, απλά κάνε δραστηριότητες που θα σε βοηθήσουν να βρεις παρέες και φιλίες.

@constantly curious
Θα ήθελα πολύ να πάω σε ψυχολόγο αλλά οι γονείς μου δεν με καταλαβαίνουν .Όταν προσπάθησα να τους εξηγήσω βρήκα τον μπελά μου.
Θα πηγενα μόνη στο δημόσιο αλλά είναι αδύνατον

Quote:

---

Originally Posted by Eagle guy

Γεια σου, τι θεωρείς ότι πρέπει να συμβεί στη ζωή σου για να νιώσεις χαρά? Αν είχες φίλους ή σχέση θα σταματούσε η κατάθλιψη πιστεύεις? Αν είναι έτσι, απλά κάνε δραστηριότητες που θα σε βοηθήσουν να βρεις παρέες και φιλίες.

---

Δεν ξέρω πραγματικά είμαι πολύ μπερδεμένη.
Ώρες ώρες σκέφτομαι πως ότι και να κάνω δεν θα καταφέρει να με ευχαριστήσει.
Όταν καμία φορά βγαινω έξω με παρέα περναω χάλια. Όσο καλή κι αν είναι ή παρέα όσο όμορφο κι αν είναι το μέρος που πήγαμε.
Έχω το αίσθημα του ανικανοποίητου.
Τώρα σε ότι αφορά την σχέση.
Δεν θέλω κάποιον συγκεκριμένα.
Όμως εχω τόσο άσχημη εικόνα για τον εαυτό μου που αν κάποιος με προσεγγισει θα απιμακρυνθω νιώθοντας πως δεν του αξιζω εγώ.

Quote:

---

Originally Posted by Lonely Heart

@constantly curious
Θα ήθελα πολύ να πάω σε ψυχολόγο αλλά οι γονείς μου δεν με καταλαβαίνουν .Όταν προσπάθησα να τους εξηγήσω βρήκα τον μπελά μου.
Θα πηγενα μόνη στο δημόσιο αλλά είναι αδύνατον

---

Οι γονείς εκτός του οτι δεν σε καταλαβαίνουν, δεν σε βλέπουν κιόλας? Δεν βλέπουν οτι εισαι 'κάπως'? Διαθεση εννοώ.
Οταν λές πως έκανες μέχρι κ απόπειρα αυτοκτονίας, εκείνοι πως το καταλάβαιναν δηλαδή?
Δεν είδαν οτι ζητούσες απεγνωσμένα βοήθεια?

Ωπα...
Βρηκες το μπελα σου... ε ναι...
Οι γονεις μπαινουν στο τριπακι "Το παιδι μου θελει ψυχολογο ΟΠΟΤΕ ΑΠΕΤΥΧΑ"
Μη σταθεις εκει. Επεμεινε !!!

Quote:

---

Originally Posted by 1984muzzy

Οι γονείς εκτός του οτι δεν σε καταλαβαίνουν, δεν σε βλέπουν κιόλας? Δεν βλέπουν οτι εισαι 'κάπως'? Διαθεση εννοώ.
Οταν λές πως έκανες μέχρι κ απόπειρα αυτοκτονίας, εκείνοι πως το καταλάβαιναν δηλαδή?
Δεν είδαν οτι ζητούσες απεγνωσμένα βοήθεια?

---

Λοιπόν ευτυχώς την απόπειρα αυτοκτονίας δεν την κατάλαβαν.
Είχα πάρει ένα κουτί ασπιρίνες και με πονουσε ή κοιλιά οοολη μέρα μέχρι που ήρθε ή στιγμή απλώς να τα ξερασω.
Δεν κατάλαβαν τίποτα. Εγώ μέχρι και την τελευταία στιγμή περίμενα να πεθάνω , να παθω εσωτερική αιμοραγία και στην συνεχεία ανακοπή.
Έτσι περίμενα να γίνει και υπέμεινα σιωπηλά τον πόνο περιμένοντας τον θάνατο μου.

Οι γονείς μου φυσικά και με βλέπουν.
Αφού το καλοκαίρι έκλαιγα όλη μέρα με το παραμικρό. Βλέπουν ότι είμαι προβληματικός χαρακτήρας,ακόμη κι εχθες έκλαιγα τόσες ώρες που κατέληξα να κάνω εμετό από το κλάμα. Όμως το μόνο που κάνουν είναι να με κατηγορουν πως για ότι παθαινω φταιω εγώ.
Πέρα από αυτό όμως θεωρούν ότι ένας ψυχολόγος δεν μπορεί να χρησιμεύσει σε τίποτα.
Κι αυτήν την άποψη τους όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να τους την αλλάξω.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ωπα...
Βρηκες το μπελα σου... ε ναι...
Οι γονεις μπαινουν στο τριπακι "Το παιδι μου θελει ψυχολογο ΟΠΟΤΕ ΑΠΕΤΥΧΑ"
Μη σταθεις εκει. Επεμεινε !!!

---

Πολλές φορές έχω σκεφτεί για να τους δείξω ότι δεν είμαι καλά να σταματήσω να τρώω ή να ξανά κάνω απόπειρα αυτοκτονίας ή να κοιμάμαι όλη μέρα και να μην βγάζω μιλιά. Όπως πάθαινα από φυσικού μου όταν ήμουν πολύ δύσκολα.
Αλλά θα πρέπει να κάνω κακό στον εαυτό μου,εν ολίγοις, για να καταλάβουν οι γονείς μου ότι χρειάζομαι βοήθεια.

Λοιπόν εγώ θα σου πω τι σου προτείνω με βάση αυτά που λες.
Πριν το χαρακτηρισεις οτιδήποτε (σκληρό, ακραίο ύπουλο), να ξέρεις οτι ειναι πολύ πρακτικό.

Εμπιστεύονται την ειλικρινειά σου?
Ψειρισε τους για να πας σε ψυχίατρο ΟΧΙ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ. Έχεις πρόσβαση σε χρήματα στο σπίτι? Το πορτοφόλι του μπαμπά, το ντουλάπι της μαμάς?
Αν έχουν 300 ευρώ μαζεμενα, πιο δύσκολο να το καταλάβουν αν λείπει που και που κανα 50ρικο.
Αργά γρήγορα θα το μυριστούν, οπότε σε εκείνη τη χρονική στιγμή κάνεις τον κινέζο.
Οταν πας στον ειδικό, του εξηγείς τη κατάσταση ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΣ να του πείς το που βρήκες τα λεφτα για να τον επισκευτείς.
Λογικά, ο άνθρωπος που θα έχεις απέναντι σου, θα καταλάβει οτι πρέπει να σου κατευνάσει τις ενοχές για την τελευταία πράξη σου.
Απο κει πρέπει να ξεκινήσει. Να σου πει οτι έπραξες σοφά και οτι δε γινόταν διαφορετικά.

Χεστήκαμε για τους αμαθείς και κανίβαλλους γονείς σου και τις ηλίθιες απόψεις τους. Αυτοι οι άνθρωποι αλλάζουν εξαιρετικά δύσκολα
και μόνο οταν το μπαλκόνι πέσει στο δικό ΤΟΥΣ κεφάλι, καλούν την πολεοδομία.
Ασε που τέτοιοι άνθρωποι, κράζουν τους ειδικούς ΚΥΡΙΩΣ επειδη στο υποσυνείδητό τους υπάρχει η υποψία οτι
αν ποτε εκείνοι τους επισκέπτονταν, θα τα "ακούγανε" απο τον ειδικό. Το ξέρουν οτι ειναι "λάθος" και δεν τους αρεσει το ξεβόλεμα.

Εσυ έχεις σημασία που εισαι ενας νέος άνθρωπος και πρεπει σε κάποια φάση και συ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ.

Ηδη κανεις τρομερο κακο στον εαυτο σου.
Εισαι 18 ετων υπαρχει συγκεκριμενος λογος που ζεις μαζι τους και δεν βρηκες ενα δικο σου χωρο ???
Δεν γινεται να περιμενεις αλλο τη συγκαταθεση τους για να παρεις βοηθεια.
Καποια θεια ξαδελφη καποιος δεν υπαρχει ????

Δεν γινεται να βρεθεις στο νοσοκομειο και να αποκτησεις εφ ορου ζωης παθολογικους πονους επειδη αυτοι δεν καταλαβαινουν.

Σου λέω να πας σε γιατρό και οχι σε ψυχολόγο γιατι οι λεπτομέρειες περι απόπειρας σου εχουν κάτι πολύ χαρακτηριστικό.
Όπως γράφεις στο μηνυμα απο πάνω, απόπειρα κάνει ενας ανθρωπος για να τραβήξει την προσοχή.
Εσυ λες, εκανες απόπειρα και δεν το ξέρουν ακόμα. Αυτο δεν ειναι απόπειρα, ειναι "ενταξει εδώ ειμαστε"
ζωη και θανατος μεσα σ ενα γεματο περίστροφο με το οποίο δοκιμάζεις.
Συνηθέστερα δηλαδή, ο κυριως σκοπός, ειναι η πράξη να γίνει γνωστή εκεί που πρέπει. Οχι να μη μαθευτει

Quote:

---

Originally Posted by 1984muzzy

Λοιπόν εγώ θα σου πω τι σου προτείνω με βάση αυτά που λες.
Πριν το χαρακτηρισεις οτιδήποτε (σκληρό, ακραίο ύπουλο), να ξέρεις οτι ειναι πολύ πρακτικό.

Εμπιστεύονται την ειλικρινειά σου?
Ψειρισε τους για να πας σε ψυχίατρο ΟΧΙ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ. Έχεις πρόσβαση σε χρήματα στο σπίτι? Το πορτοφόλι του μπαμπά, το ντουλάπι της μαμάς?
Αν έχουν 300 ευρώ μαζεμενα, πιο δύσκολο να το καταλάβουν αν λείπει που και που κανα 50ρικο.
Αργά γρήγορα θα το μυριστούν, οπότε σε εκείνη τη χρονική στιγμή κάνεις τον κινέζο.
Οταν πας στον ειδικό, του εξηγείς τη κατάσταση ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΣ να του πείς το που βρήκες τα λεφτα για να τον επισκευτείς.
Λογικά, ο άνθρωπος που θα έχεις απέναντι σου, θα καταλάβει οτι πρέπει να σου κατευνάσει τις ενοχές για την τελευταία πράξη σου.
Απο κει πρέπει να ξεκινήσει. Να σου πει οτι έπραξες σοφά και οτι δε γινόταν διαφορετικά.

Χεστήκαμε για τους αμαθείς και κανίβαλλους γονείς σου και τις ηλίθιες απόψεις τους. Αυτοι οι άνθρωποι αλλάζουν εξαιρετικά δύσκολα
και μόνο οταν το μπαλκόνι πέσει στο δικό ΤΟΥΣ κεφάλι, καλούν την πολεοδομία.
Ασε που τέτοιοι άνθρωποι, κράζουν τους ειδικούς ΚΥΡΙΩΣ επειδη στο υποσυνείδητό τους υπάρχει η υποψία οτι
αν ποτε εκείνοι τους επισκέπτονταν, θα τα "ακούγανε" απο τον ειδικό. Το ξέρουν οτι ειναι "λάθος" και δεν τους αρεσει το ξεβόλεμα.

Εσυ έχεις σημασία που εισαι ενας νέος άνθρωπος και πρεπει σε κάποια φάση και συ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ.

---

Καταρχήν ευχαριστώ για την συμβουλή σου.
Όμως είμαι πολύ ενοχικος άνθρωπος και ξέρω θα το μετανιωσω.
Έχω σκεφτεί μια λύση.
Φέτος δίνω εξετάσεις για δεύτερη φορά
Εάν περάσω του χρόνου και φύγω σε άλλη πόλη
ή θα βρω δουλειά ή θα κραταω από το χαρτζιλίκι των γονιών μου για να πάω επιτέλους στον ψυχολόγο. Εάν πάλι δεν υπάρχει ή οικονομική άνεση θα πάω στο δημόσιο.
Αλλά θα πρέπει να περάσω στις εξετάσεις και να κάνω υπομονή πάνω από έναν χρόνο.

Συμφωνω με muzzy. Ενοχες που δεν σε προσεχουν βρε κοριτσι? Ενοχες που θα παρεις την κατασταση του εαυτου στα χερια σου?
Μιλησε σε καποιον που να εμπιστευεσαι εστω και λιγο να πατε μαζι.
Οσο αφηνεις την καταθλιψη τοσο περισσοτερο αργει η θεραπεια της. Και να πας σε αλλη πολη θα κουβαλας τον ενοχικο εαυτο... δεν ειναι λυση.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ηδη κανεις τρομερο κακο στον εαυτο σου.
Εισαι 18 ετων υπαρχει συγκεκριμενος λογος που ζεις μαζι τους και δεν βρηκες ενα δικο σου χωρο ???
Δεν γινεται να περιμενεις αλλο τη συγκαταθεση τους για να παρεις βοηθεια.
Καποια θεια ξαδελφη καποιος δεν υπαρχει ????

Δεν γινεται να βρεθεις στο νοσοκομειο και να αποκτησεις εφ ορου ζωης παθολογικους πονο
υς επειδη αυτοι δεν καταλαβαινουν.

---

Δυστυχώς είμαι μοναχοπαίδι και ούτε καν αδέρφια δεν έχω να πω τον πόνο μου.
Μένω ακόμη με τους γονείς μου γιατί στην Ελλάδα της κρίσης που να βρει ένας νέος δουλειά και μάλιστα ανειδικευτος χωρίς σπουδές.
Αν μπορούσα να βγάλω χρήματα μόνη μου θα το έκανα αλλά δύσκολο, έως ανέφικτο.
Για αυτό όπως προαναφερα ευελπιστώ να περάσω στις εξετάσεις του χρόνου

Εκτώς όλων αυτών δεν υπάρχει ούτε ένας μεγάλος που να μπορώ να απευθυνθω .
Καθώς όλοι θα τα έλεγαν στους γονείς μου μετά