Νιώθω ψυχολογικά καλά αλλά το σώμα μου δεν αποκρίνεται..

Γεια σας, γράφω πρώτη φορά στο forum και θα ήθελα την άποψή σας.
Είμαι 38 χρονών παντρεμένη με παιδάκι 4,5 ετών. Έχω προϊστορία με κατάθλιψη (από παιδί) και από άγχος (από τα 20 και μετά).
Μετά την τελευταία σοβαρή και μεγάλη κρίση στεναχώριας-άγχους-κατάθλιψης (που ήταν μακράν η πιο δύσκολη και χρονοβόρα που έχω αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα) νιώθω ότι ο οργανισμός μου έχει «κλειδώσει» σωματικά σε λάθος σημείο ισορροπίας και δεν γυρίζει πίσω, παρ’ όλο που η «μπόρα» έχει περάσει και αντιμετώπισα με επιτυχία τα περισσότερα από τα προβλήματα που προέκυψαν και με «γονάτισαν».
Ψυχολογικά νιώθω άψογα τώρα (ευλόγως άψογα στη συγκυρία που ζούμε). Το σώμα μου όμως δεν λέει να συνέλθει. Ήμουν και κάπως άτυχη, έσκαγε το ένα θέμα πίσω από το άλλο για διάστημα μεγαλύτερο των 2 ετών, και παρ’ όλο που κατάφερα να αντεπεξέλθω (και νιώθω πολύ περήφανη, ήταν δύσκολες οι καταστάσεις), φαίνεται ότι αυτή τη φορά με πίεσα πιο πολύ απ’ όσο άντεχα (αναγκάστηκα, πιστέψτε με) και νιώθω ότι έμεινα σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» (σαν πάλης-φυγής) πολύ περισσότερο από όσο έπρεπε με αποτέλεσμα να έχει κάπως «μονιμοποιηθεί» η κατάσταση και τώρα και δεν ξέρω που είναι ο διακόπτης να το κλείσω..
Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό, και δεν ξέρω τι να το κάνω…
Καταλαβαίνω ότι πρέπει να ξεκουραστώ και να ηρεμήσω αλλά πως γίνεται αυτό? Εγώ ήξερα από κατάθλιψη και πώς να αντιμετωπίζω αποτελεσματικά την «χαλασμένη» σκέψη και τα άμεσα συνοδά σωματικά συμπτώματα (κούραση, ταχυπαλμία, κακή όρεξη, ναυτία, κ.α. - τα "της στιγμής"), αλλά όταν έβγαινα από την κακή ψυχολογική κατάσταση σύντομα ο οργανισμός μου επανερχόταν.
Αυτή τη φορά κόλλησε εκεί. Πήγα σε γενικό γιατρό -παθολόγο. Μου είπε «ξεκουράσου». Ωραία τα λέμε, δίκιο όχι, αλλά δεν παίζει, είμαι εργαζόμενη μαμά στον Ι.Τ. με μικρό παιδί, ελαστικά ωράρια, άντρα που δουλεύει και δεν πληρώνεται κλπ κλπ. Έχω βοήθεια και ξέρω να βάζω προτεραιότητες αλλά είμαι μονίμως σε πίεση και η δουλειά τρελοκομείο. Το πρωί φεύγω 7:40 από το σπίτι μου και ξαναγυρνάω στις 8:30 το βράδυ κι ύστερα τρεχάλα να κάνω όχι όλες τις δουλειές, απλώς τα απολύτως απαραίτητα. Είμαι λίγο η Μαίρη Παναγιωταρά που έλεγε και το τραγούδι. Υπό κανονικές συνθήκες αυτή η πίεση δεν με πειράζει, και φυσικά δεν με αρρωσταίνει από μόνη της, αλλά τώρα είναι κι αυτό μέρος του προβλήματος γιατί φαίνεται πρέπει να με κλείσουν σε ένα δωμάτιο και να μην κάνω τίποτα. Μάλλον δεν ξεκουράζομαι αρκετά(?). Κοιμάμαι καλά τρώω καλά, γενικώς προσέχω τον εαυτό μου σε ικανοποιητικό βαθμό. Μάλλον χρειάζομαι αναρρωτική άδεια, 6 μήνες σπίτι μου να ξεκουραστεί το ταλαίπωρο νευρικό μου σύστημα που είναι τόσο τεντωμένο που με ακουμπάει κάποιος και τινάζομαι σαν να με χτυπάει ρεύμα. Φανταστείτε, η μύτη μου μυρίζει πιο καλά από τους άλλους μυρωδιές που στο υποσυνείδητο μου είναι σήμα κινδύνου, όπως το καμμένο, και τα αυτιά μου ακούν καλύτερα πιθανώς επικίνδυνους ήχους όπως το μηχανάκι που περνάει 3 τετράγωνα πιο κάτω και τις σειρήνες ενός ασθενοφόρου μακριά, πολύ μακριά. Είναι φανερό ότι είμαι τεντωμένη σαν κάβος πλοίου σε θύελλα και περνάει ο καιρός αλλά δε βλέπω σοβαρή βελτίωση. Προσπαθώ να μην εστιάζω σε αυτά που μου ερεθίζουν το σύστημα αλλά είναι τέτοια η γκάμα που με επηρεάζει που αυτό είναι πρακτικά αδύνατον. Δακρύζω με οτιδήποτε με ταράζει, κι από καλή συγκίνηση ακόμα, και με τα καλά νέα ακόμα, και παθαίνω κρίσεις βαρηκοίας με εμβοές ακόμα κι από τον απλό καλό χαρωπό ενθουσιασμό κι όχι από το άγχος, αρκεί να διεγερθεί το σύστημα με οποιονδήποτε τρόπο. Βασικά, οτιδήποτε με ταράζει ακόμα και για καλό, με κάνει να αρρωσταίνω. Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό. Ήξερα να αντιμετωπίσω στρες και στεναχώρια, είχα βρει τρόπους, αλλά δεν είχα ξαναφτάσει ποτέ το νευρικό μου σύστημα, ή το όποιο σύστημα (δεν ξέρω), να μην αντέχει ούτε την ευχάριστη ταραχή. Εκτός λοιπόν από το προφανές αλλά άμεσα αδύνατον (ξεκουράσου-πάρε άδεια-άλλαξε δουλειά-μετακόμισε σε άλλο σπίτι και κατά προτίμηση φύγε από την πόλη) έχετε κάποια συμβουλή να μου δώσετε? Δεν ξέρω ούτε σε τι ειδικότητα γιατρού να πάω για κάτι τέτοιο. Μακροπρόθεσμα έχω στόχο να τα κάνω όλα αυτά που χρειάζεται για να αλλάξω ποιότητα ζωής, να αλλάξω δουλειά να μετακομίσω να φύγω από την πόλη, όλα αυτά. Αλλά παίρνουν χρόνο και στο μεταξύ? Τι κάνω? Απλά υπομονή? Είναι κι αυτό μια λύση, αυτό κάνω μέχρι τώρα, όπως πάντα, είμαι σίγουρη ότι αν δοθεί ικανός χρόνος όλα διορθώνονται. Μήπως όμως αυτή τη φορά χρειάζομαι κάποια βοήθεια ειδικού?
Ευχαριστώ για το χρόνο σας και με συγχωρείτε για το μεγάλο post.

Οταν λες ειχες περασει αγχος και καταθλιψη, δεν ειχες παει σε ψυχιατρο ?

Πολλές φορές, ψυχολόγο, ψυχίατρο απ' όλα. Έχω πάρει seropram δύο φορές, τη μία βοήθησε πολύ, αλλά σε αυτή την κρίση που δημιούργησε όλο αυτό δε με βοήθησε καθόλου και το σταμάτησα πρόωρα (ένα μήνα) με την καθοδήγηση του γιατρού για να μην το κόψω απότομα. Ήταν τότε και η τελευταία φορά που είδα ψυχίατρο και ήταν ενόσω η κρίση ήταν σε εξέλιξη, μου είπε έχω πολύ ένταση και μου συνέστησε να πάρω lexotanil αλλά αρνήθηκα. Υπέθετα τότε ότι θα περάσει με τον καιρό, όπως πάντα. Όμως τώρα έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια κι ακόμα παλεύω. Όχι ψυχολογικά, αλλά σωματικά. Σκέφτομαι να ξαναπάω, θα έπρεπε ε?

Α, συγνώμη, ξέχασα, ξαναείδα ψυχίατρο την πρώτη χρονιά που έπαθα επεισόδιο βαρηκοϊας με εμβοές και οι ΩΡΛ δε βρίσκανε γιατί. Ο ένας μου συνέστησε να περάσω κι από τον ψυχίατρο μια βόλτα και το έκανα. Ο ψυχίατρος μου είπε ότι δεν μπορεί να είναι από το στρες και δεν τον ξαναείδα.

Ευδοκία, με τοσες αρμοδιοτητες που εχεις ειναι φυσιολογικο να εισαι στη τσιτα.
Υποτιθετε ενας καλος ψυχιατρος γνωριζει ποια ουσια να σου συστησει και ειναι στη δικη σου βουληση τι θα κανεις με αυτην/ το μονο που γνωριζω ειναι οτι ο ανθρωπος εξαντλωντας τα ορια και τις προσωπικες του αντοχες νιωθει ολο τον οργανισμο να παλλεται - καψιματα ή ριγη, εμβοες ή μη,τιναγματα παμπολλα, τικ, εν γενει εσω και εξω συμπτωματα.
Εφοσον εχεις επαφη με τον εαυτο σου και καταλαβαινεις τι σου συμβαινει και στη παρουσα φαση εχεις αναλαβει τις ευθυνες σου -πολυ ομορφα και καλα-
περα απο την υπομονη δεν ξερω κατι αλλο. Τα αγχολυτικα αν στα δωσουν θα καταλαγιασουν στο 45% το τσιτωμα για να κοιμασαι καλα.

Αυτό το 45% μου φαίνεται δελεαστικό.. Με τον ύπνο δεν έχω θέμα, πέφτω σαν τούβλο τα βράδια από την κούραση, αλλά αν μου πάρει λίγη από την τσίτα μέσα στην μέρα θα με βοηθήσει πολύ.
Δεν είναι της παρούσης βέβαια να δοκιμάσω νέα φάρμακα καθώς μόλις χθες προέκυψε πάλι νέο θέμα και το προσωπικό μου ζήτημα πάει ψυγείο μέχρι νεοτέρας... (καταραμένε Μέρφυ!)
Ευχαριστώ πολύ constantly curious.

Το οτι κοιμασαι χωρις αγχολυτικα ειναι καλος δεικτης. Εκει ερχεται η αλλη θεωρια λοιπον που λεει οτι πολλες φορες αυτη η "τσιτα" του νευρικου συστηματος ειναι οταν κανουμε πολλα που δεν μας γεμιζουν-τροφοδοτουν και αδειαζουμε ψυχικα. Μπορει να μη χρειαζεσαι χαπια αλλα μια ωρα για τη παρτη σου να αναπληρωνεις χρονο ηρεμιας μεσα σε ολο το τρεξιμο.
οκ?