ΜΟΝΑΞΙΑ, ΠΕΝΘΟΣ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΖΩΗΣ
Τυχαία βρέθηκα εδώ....
Δεν θέλω να κουράσω....απλά θα αφήσω τισ σκέψεις μου γιατί πραγματικά χρειάζομαι τώρα πια....ΒΟΗΘΕΙΑ.
Είμαι ένα ακόμη παιδί χωρισμένων γονιών, μεγαλωμένο απο τη γιαγιά.....
1η ΦΑΣΗ......ΜΟΝΑΞΙΑ. Με πολλές επαναστάσεις στην εφηβεία, πείσμα και άρνηση για τη μαμά που στα 16 της με έφερε στον κόσμο....πριν καλά καλά μεγαλώσει. Ανήκα στο στρατόπεδο του μπαμπά κια η μαμά αν και κοριτσάκι έκανε τα πάντα.........εγώ όμως την έδιωχνα.
Με την ενηλικίωσή μου ήρθε και η ωριμότητα. Σταμάτησα να αποδίδω ευθύνες και λάθη και προσπάθησα να την αγαπήσω......Ηταν τελικά εύκολο!
Είμασταν φίλες, λέγαμε τα πάντα, κάναμε παρέα....σιγά σιγά έγινε για πρώτη φορά απο μητέρα σε ...........ΜΑΝΟΥΛΑ.
Στα 38 της αρρώστησε..........πόνεσε πολύ, ταλαιπωτήθηκε, έλιωσε.......
Παλαίψαμε πολύ κι εμείς να τη σώσουμε....
Στα 39 της έφυγε.....2η ΦΑΣΗ........ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ ΠΕΝΘΟΣ.....Βυθίστηκα στο σκοτάδι, πέθανε ο μισός μου εαυτός, τη ζητούσα συνέχεια, ένοιωθα τύψεις για όσα χρόνια την αρνιόμουν....Λένε ότι ο καρκίνος είναι κακές εντολές του εγκέφαλου, μεγάλες στενοχώριες......ήμουν εγώ το σπίρτο που άναψε αυτή τη φωτιά, έφταιγα τελικά γιατί την πόνεσα τόσο;;;;;
Στα 25 μου έφυγα απο το σπίτι, χάσαμε τη γιαγιά, ο πατέρας μου ήταν πάντα παιδί, τίποτα δεν με κράταγε.....
Τον πρώτο καιρό έβγαινα συνέχεια, ξενυχτούσα, μετά απο 2 χρόνια άρχισα να ξενυχτάω δουλεύοντας....Η μαμά πάντα ονειρευόταν να μου πάρει ένα σπίτι.....θα το έκανα εγώ γι αυτή.
Υλικά έφτιαχνα τη ζωή μου όλο και καλύτερη, η ψυχή μου όμως κουράστηκε .
Την είχα πάντα δίπλα μου, έκλαιγα ασταμάτητα, όταν οτιδήποτε με στενοχωρούσε το μυαλό μου γύριζε σ εκείνη....γιατί να μην είναι ΜΑΖΙ ΜΑΣ.
Φτάνω στο σήμερα, πρίν ένα χρόνο παντρεύτηκα την 1η μου αγάπη, αυτόν που καρδιοχτυπούσα απο παιδί. Ενάμισι χρόνο προσπαθούμε να αποκτήσουμε ένα μωράκι....Δεν τα έχουμε καταφέρει λόγω μικροπροβλημάτων.
Αυτό το παιδί θα το στείλει ΕΚΕΙΝΗ....Αυτό το παιδί θα πάρει την αγάπη που δεν πρόλαβα να της δώσω....
Ομως περνά ο καιρός και αποτέλεσμα δεν υπάρχει.
Αυτό το καλοκαίρι είναι μαρτυρικό. Από την ώρα που θα ξυπνήσω η μέρα μου φαίνεται μαύρη, δεν έχω διάθεση, είμαι κουρασμένη απ όλους, ακόμη και απο τον άντρα μου.....Δεν νοιώθω αγάπη..........ίσως να μη δίνω κι εγώ.
Είμαι σίγουρη πως μόνο εκείνη μ αγαπούσε ....κι εγώ έκανα λάθη.
Και τώρα που θέλω να τα διορθώσω με το παιδί....δεν έρχεται.
Η σχέση μου με τον άντρα μου κινδυνεύει, δεν ξέρω τι να κάνω.
Πνίγομαι απο αυτόν, την οικογενειά του, τη δουλειά μου.....νοιώθω όλα να με πιέζουν, να με βουλιάζουν....
Αναζητώ τη μανούλα μου κάθε μέρα, σημάδι πως δεν είμαι καλά.............κλαίω κάθε μέρα....γιατί έφυγε;;;;;;;;;;;;;;;;
Είμαι 34 και νοιώθω παιδί....που δεν αντέχει στην απουσία της μάνας
Δεν θα μεγαλώσω ποτέ;
Ξεκίνησε η ζωή μου στη μοναξιά.....και χρόνια τώρα περπατάει στο πένθος.
Θέλω να είμαι καλά.......θα τα καταφέρω ποτέ;;;;....και πως άραγε;;;
Ο κόσμος με τις μανούλες..
Γλυκειά μου Βασούλα,
Ο πόνος σου μάτωσε την καρδιά μου! Να χάνεις τη μανούλα σου είναι μεγάλη απώλεια, είναι σαν να αδειάζει η ψυχή σου.
Καλή μου, έτσι συμβαίνει με όλους μας. Όταν χάνουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο αρχίζουμε και μετράμε όλα όσα δεν κάναμε για αυτό, τις μέρες που χάσαμε μακριά, τις στιγμές που δεν μοιραστήκαμε, την αμέλειά μας να πούμε «σ΄αγαπώ».. Τύψεις γιατί εμείς ζούμε , τύψεις γιατί δεν αρρωστήσαμε εμείς, τύψεις μήπως και φταίμε, μήπως δεν τα κάναμε όλα όσα έπρεπε
Σας έχω ξαναπεί ότι πριν δυο χρόνια έχασα την αγαπημένη μου εξαδέλφη, 30 χρονών. Η Ρηνούλα έφυγε αφήνοντάς μας ένα κοριτσάκι 6 χρονών. Μπορείτε να φανταστείτε τη ψυχούλα αυτού του παιδιού που ήδη δεν είχε και μπαμπά? Πώς να συμπεριφερθούμε σε αυτό το παιδί? Να μιλάμε για τη μαμά του ή να σταματήσουμε κάθε κουβέντα για τη Ρηνούλα για να μην πονάει το παιδί ?
Μετά τη πρώτη σαστισμάρα και το σοκ, αποφάσισα ότι ο καλύτερος τρόπος να μιλάω στη μικρή για τη μανούλα της ήταν να της θυμίζω τις ευχάριστες στιγμές, τις πλάκες που κάναμε, τα αστεία, τις γκάφες της μανούλας (η Ρηνούλα ήταν όλο γκάφες) και αντί να κλαίμε και να πλαντάζουμε , να σκάμε από τα γέλια! Από τις πρώτες μέρες εφάρμοσα αυτή την τακτική και ευτυχώς με ακολούθησε και όλη η οικογένεια .
Τις Κυριακές που μαζευόμαστε και τρώμε όλοι μαζί, η κουβέντα θα το φέρει και σε ένα ανέκδοτο της Ρηνούλας και μπαίνουν όλοι στο παιγνίδι και αρχίζουμε και λέμε διάφορα περιστατικά
Θυμόμαστε τη Ρηνούλα χαρούμενη, ευτυχισμένη, γκαφαντζού. Ναι, μιλάμε και για τον καρκίνο, μιλάμε και για την φρίκη της χημειοθεραπείας, αλλά γρήγορα το γυρίζουμε στα ευχάριστα
Η καρδιά μας αλαφρώνει, γαληνεύουμε και η Ρηνούλα γεμίζει το δωμάτιο και τη ψυχή μας με αγάπη!
Και κάτι άλλο πιο σπουδαίο Βασούλα μου..
Σκέψου ! σκέψου έστω και για μια στιγμή και τη πλευρά της μανούλας σου. Σκέψου τη πιθανότητα να είναι ευτυχισμένη εκεί που είναι. Φαντάσου την να ζει σε έναν πανέμορφο κόσμο, «στον κόσμο με τις μανούλες». Σε αυτόν τον πλανήτη όλα είναι ροζ και οι μανούλες ζουν μια παραμυθένια ζωή, μέσα σε κήπους, ποτάμια και τρεχούμενα νερά. Διαβάζουν, παίζουν, μορφώνονται και αναπτύσσονται πνευματικά.
Στον κόσμο της Μανούλας μόνο αγάπη υπάρχει. Είναι ο ονειρικός πλανήτης της αγάπης
Το ηλιοβασίλεμα είναι πορτοκαλί και η αυγή γαλάζια
Στο κέντρο αυτού του κόσμου υπάρχει μια μεγάλη λίμνη με νερά πεντακάθαρα , κρύσταλλο! Όταν οι μανούλες θέλουν να μάθουν νέα για τα παιδάκια τους στη γη δεν έχουν παρά να κοιτάξουν στη λίμνη και τσουπ! Έρχονται οι εικόνες από τον πλανήτη μας. Οι μανούλες βλέπουν τα πάντα για τα παιδιά τους, δεν μπορούν όμως αυτές να επιστρέψουν. Η ψυχή είναι μια και μοναδική, η προσωπικότητα του καθένα μας δώρο Θεού- μοναδικό. Οι Μανούλες όμως δεν μένουν μακριά από τα παιδάκια τους. Δυο φύλακες άγγελοι, τα προσέχουν , τα φροντίζουν, τα προστατεύουν από κάθε κίνδυνο, τα καθοδηγούν στις δυσκολίες, τα εμψυχώνουν στην απελπισία τους.
Οι μανούλες είναι ευτυχισμένες γιατί τα παιδάκια τους είναι σε καλά χέρια . Είναι ευτυχισμένες γιατί ξέρουν ότι «μετά» υπάρχει η αιώνια ευτυχία, η αιώνια εξέλιξη. Ξέρουν πια ότι το αιώνιο μέλλον θα τις φέρει κοντά στα παιδάκια για να συνεχίσουν μαζί το ταξίδι σε άλλους κόσμους , σε άλλους γαλαξίες
Θλίβονται με τον πόνο των παιδιών τους αλλά ξέρουν ότι μετά τα δάκρυα πάντα έρχεται η ευτυχία. Αυτές το ξέρουν γιατί ήδη βρίσκονται στον πλανήτη της ευτυχίας
Υπομονετικά περιμένουν τα παιδάκια τους να ωριμάσουν, να ηρεμήσουν, να αποδεχτούν την κατάσταση. Θλίβονται περισσότερο επειδή τα παιδιά τους δεν μπορούν καν να διανοηθούν αυτή τη πιθανότητα της ευτυχίας, γιατί πονάνε τόσο άδικα
Η μανούλα Βασούλα μου, υποφέρει με τον πόνο σου , προσπαθεί να σου στείλει μηνύματα, να σου πει την αλήθεια αλλά έχεις κλείσει τη καρδιά σου και δεν αφήνεις την αγάπη της να εισχωρήσει και τους φύλακες αγγέλους σου να σε πλησιάσουν.
Αχ, αχ! Γιατί ένα ταξίδι στους γαλαξίες να φέρνει τόσο πόνο σε εμάς τα πλάσματα της γης?
Βασούλα μου,
η μανούλα είναι ευτυχισμένη εκεί που είναι, δεν πονάει, δεν υποφέρει, σε αγαπάει, σε λαχταράει αλλά τώρα είναι και σοφή. Δεν βιάζεται! Ζει στην αιωνιότητα. Στον πλανήτη μανούλα δεν υπάρχει χρόνος, βία, ανυπομονησία
. Η μανούλα ξέρει ότι σύντομα θα δυναμώσεις, θα ηρεμήσεις, θα μεγαλώσεις τα παιδιά σου με τις ευχάριστες αναμνήσεις σας από τη ζωή σας.
Καλή μου,
τα παιδιά είναι μοναδικές ξεχωριστές προσωπικότητες, με τη δική τους ψυχή και πεπρωμένο άσχετα αν ομοιάζουν στους γεννήτορες στα εξωτερικά χαρακτηριστικά και στη συμπεριφορά. Τα παιδιά σου θα είναι τα εγγόνια της στη γη και όχι η επιστροφή της στον πλανήτη με άλλο σώμα.. Μην τα φορτώνεις με τέτοια αποστολή, μη φορτίζεις τη ζωή σου και τη ζωή τους με ταυτοποίηση με άλλες προσωπικότητες.
Η μανούλα είναι μια και μοναδική! Και είναι ευτυχισμένη. Σε αγαπάει, σε φροντίζει με τον τρόπο της. ʼσε τη ψυχή σου ελεύθερη να την συναντήσει , να επικοινωνήσει μαζί σου και θα βεβαιωθείς και εσύ.
Σκέψου λοιπόν ότι μπορεί να υπάρχει και αυτή η πιθανότητα, ότι ο θάνατος μπορεί να μην είναι το τέλος αλλά η αρχή για ένα ταξίδι στο γαλαξία
Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να ζήσει μέσα σε αυτή την πιθανότητα, σε αυτή την ελπίδα!
ʼλλωστε ποιος μπορεί να μας βεβαιώσει ότι ΔΕΝ είναι έτσι?
Μια εικόνα από τον Κόσμο της Μανούλας..
