Έχω χάσει κάθε είδους συναισθήματος
Καλησπέρα. Είμαι 21 ετών, με άσχημο παρελθόν και έφτασα σε ένα σημείο που φοβάμαι πως δεν υπάρχουν πλέον λύσεις.
Μερικά στιγμιότυπα από το παρελθόν μου:
-Εντάσεις στο σπίτι μέχρι τα 10 μου περίπου (ήμουν μοναχοπαίδι μέχρι τότε)
-Δεν έκανα παρέες μέχρι τα 14 γιατι φοβόμουν πως μπορεί να μην με θέλουν, δεν ήθελα να γίνω βάρος σε κανέναν. (Παρεμπιπτόντως σχεδόν σε καθημερινή βάση το βραδυ μαλωναμε στο σπίτι γιατί κάτι έκανα πάντα λάθος).
-Στα 14 έκανα μια παρέα που άρχισε να γίνεται αρκετά μεγάλη και όλα άρχισαν να φαίνονται ωραία.
-Στα 16 είχα ανασφάλειες και προβλήματα αυτοπεποίθησης και εξ αιτίας αυτού, απορρηφθικα από δυο-τρεις κοπέλες (με τις μόνες που είχε παιχτεί κάτι στη ζωή μου). Ήμουν τόσο συναισθηματικός που φοβόμουν τόσο πολύ την απόρριψη και τόσο ευγενικός που δεν "την επεφτα" καν σε καμία, γιατί το θεωρουσα ασχημο και αγενές.
-Από τα 16 μετά την τελευταία απόρριψη και βλέποντας τους φίλους μου να τα καταφέρνουν όλοι, μέχρι τα 19 μου απομονωθηκα και εκοψα ευγενικα επαφές με ολους. Γυμναζομουν, αθλουμουν και ψυχαγωγούσα τον εαυτό μου με ίντερνετ. Σπανίως πήγαινα και για μπάλα ή για καφέ όταν με θυμόντουσαν παλιοί φίλοι (καμία φορά το μήνα το πολύ)
-Στο σχολείο όσο πιο απομακρυσμένος απ όλους γινόταν, και για να βρω την ησυχία μου δεν μιλουσα και πολύ.
-Στα 19 δουλεψα για ένα χρόνο και ενώ είχα ευκαιρίες με τα άτομα της δουλειάς να έρθω πιο κοντά, τους απέρριπτα γιατί ήμουν μαύρο χαλί με περίεργη ψυχολογία και δεν θα τους έκανε καθόλου καλό να συναναστρέφονται μαζί μου (βέβαια δεν ταιραζα κιόλας με κανέναν...τι κοινό έχουν αυτοί με έναν άνθρωπο των σπηλαίων).
-Στα 20 μπήκα στρατό και αναγκάστηκα να συμβίωση με αλλους. Παρέμεινα πολύ κλειστός και απόμακρος, μέχρι που ξαφνικά ( μετά από χρόνια καθημερινής σκέψης) σταμάτησα να νοιάζομαι για το οτιδηποτε
-και τώρα που απολυθηκα, ενώ φάνηκα να έχω βελτιωσει πολύ την κοινωνικότητά μου, και ή ψυχολογία μου πλέον είναι πολύ δυνατή (μηδέν άγχος, μηδέν φόβος, μηδέν θλίψη/στενοχώρια), βλέπω ότι μαζί με όλα αυτά τα κατορθώματα, έφτασα στο σημείο να μην με νοιάζει και τίποτα. Αν κακολογησουν για μένα, αν δω την δεκάχρονη αδερφή μου να κλαίει, ακόμα και τροχαίο στο δρόμο να δω, νομίζω πως δεν θα με συγκινήσει καθόλου.
Όλα αυτά με αποτρέπουν απ το να κάνω φίλους, γενικά να βγω απ το σπίτι...δεν θέλω να συναναστρέφομαι με κανέναν....
Όσο περνάει ο χρόνος, χειροτερεύω πολύ, πλέον δεν ξέρω τι να κανω, απλά δεν θέλω να ξαναμιλήσω σε ανθρωπο, δεν ειμαι υγιείς ψυχολογικά, τι να κανω?
ΥΓ: Οικονομικά είμαι πολύ χαλιά, συνεπώς δεν υπάρχουν λεφτά για ψυχολόγο-ψυχιατρο κ.λπ.
ΥΓ2: Να τονίσω πως όσο έντονα συναισθήματα και αν είχα παλιά, πάντα τα εκρυβα και όσο κι αν εφταναν τα συναισθήματα μου στα όρια τους, πάντα κατάφεραν να είμαι ψύχραιμος με σκοπό την καθαρή σκέψη.
Συγνώμη αν είπα περιττά πράγματα, αλλά το μηνυμα το γράφω μετά από ατελείωτες ώρες αρνητικής πρόβλεψης για το μέλλον μου και αρχίζω να ανησυχώ.
