Originally Posted by
Kat Bak
Καλησπέρα. Πριν από δύο χρόνια, πάλι έγραφα εδώ για το ίδιο ζήτημα. Η αδελφή μου έχει κατάθλιψη. Είναι 39 χρονών, 5 χρόνια στην ίδια ψυχολόγο, ξεκίνησε αντικαταθλιπτικά, αλλά η κατάσταση δεν έχει βελτιωθεί.
Νιώθω απίστευτα κουρασμένη και ανίσχυρη. Ποτέ δεν είναι αρκετά αυτά που κάνω. Πάντα κάνω κάτι λάθος, το οποίο αυτόματα διαγράφει ότι καλό έχω κάνει ως τώρα. Οι αναδρομές στο παρελθόν δε σταματάνε ποτέ.
Παράδειγμα. Σήμερα, βρέθηκα με μια παλιά κοινή μας φίλη, πολύ αγαπημένη, που έχουμε να τη δούμε χρόνια. Μας προσκάλεσε σε φαγητό. Ρώτησε τι να μαγειρέψει κι επειδή ξέρω ότι η αδελφή μου δεν τρώει πολλά φαγητά, είπα κοτόπουλο. Δεν τόνισα όμως ότι πρέπει να είναι φιλέτο, γιατί η αδελφή μου δεν τρώει φαγητά με κόκαλα. Γύρισα σπίτι όλο χαρά που είδα την παλιά φίλη, επανέλαβα την πρόσκληση και έγινε χαμός επειδή δεν είπα για τα κόκαλα. θα έρθει σε δύσκολη θέση γιατί δε μπορεί ούτε να τα βγάλει τα κόκαλα. Για εκατομμυριοστή φορά, η νοοτροπία μου δεν αλλάζει, δεν την υπολογίζω, δεν τη νοιάζομαι, δε μετακινούμαι από τη θέση μου και δεν τη σέβομαι. Ακούγεται υπερβολικό, αλλά σύμφωνα με την αδελφή μου, έχουν συμβεί πολλά τέτοια και τα βλέπει αθροιστικά.
Την τελευταία εβδομάδα, σημειωτέον, η αδελφή μου στο σπίτι, όπου με φιλοξενεί βέβαια, δεν έχει πλύνει πιάτα, δεν έχει μαγειρέψει και δεν έχει πληρώσει τίποτα. Κι επίσης, σήμερα αγόρασα τις μπογιές κι έβαψα κάτι έπιπλα.
Της απάντησα για τα κόκαλα ότι μπορεί να φάει το κομμάτι που δε έχει. Καμία χρησιμότητα. Θυμήθηκε όταν, πριν από 6 χρόνια είχε έρθει εκεί που έμενα τότε κι είχα μαγειρέψει ένα φαγητό που δεν της άρεσε.
Δεν ξέρω. Από τη μία σκέφτομαι πως έχει δίκιο, δεν τη σέβομαι και δεν τη καταλαβαίνω και δεν κάνω καμία προσπάθεια κι αναρωτιέμαι αν πρέπει να πάω κι εγώ σε ψυχολόγο, κι από την άλλη λέω, να πάρει, τόσα έχω κάνει, δε γίνεται να παραβλέψει μία φορά τα κόκαλα;
Αν άντεξε κανείς να το διαβάσει, ευχαρσιτώ. Μπορεί και να τα έγραψα μόνο για να ξεσπάσω.
