Από ενθουσιασμό πώς πάμε;

Που λέτε δεν ήξερα αν έπρεπε να γράψω το θέμα αυτό εδώ και όχι στην κατάθλιψη-δυσθυμία,όπως είχα σκεφτεί αρχικά.Νομίζω όμως ότι είναι καλύτερα εδώ.

Αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος.Θυμάμαι παλιά υπήρχε σπάνια ένα συναίσθημα που σε έκανε να βιώνεις ένα θετικό στρες,να περιμένεις κάτι με ευχάριστη αγωνία,να χαμογελάς στη σκέψη ότι αυτό που σου προξενεί ενθουσιασμό θα συμβεί.

Η δική μου καθημερινότητα εδώ και πολλά χρόνια είναι τελείως ανιαρή και πεζή.Δεν υπάρχει τίποτα να μου προξενεί εσωτερική θετική ταραχή και θετικά συναισθήματα παρά μόνο ή αρνητικά ή απλά τίποτα.

Η δική σας η καθημερινότητα πώς είναι από άποψη βίωσης θετικών συναισθημάτων;Τι σας προξενεί ενθουσιασμό; (οτιδήποτε) Αν ,επίσης,έχετε περάσει τέτοιες φάσεις ,όπως αυτή που περιγράφω,πώς τις ξεπεράσετε,αν τις ξεπεράσατε (γιατί μετά από ένα σημείο συνηθίζουμε κιόλας).

Αν και έχω την εντύπωση ότι έπρεπε να το γράψω στο άλλο υποφόρουμ,θα το αφήσω εδώ.

Η καταθλιψη δεν παει παρεα με τον ενθουσιασμο , τουναντιον , τωρα που ξεπερνω την καταθλιψη , επανερχεται και ο ενθουσιασμος . Καταθλιψη =ανηδονια .

αυτό ακριβως που λεει ο Μακ. το αγχος και η καταθλιψη σε κανουν να περιμενεις και να σκεφτεσαι τα χειροτερα....καταλαβα οτι κατι δεν πηγαινε καλα με μενα οταν πια εχασα αυτη τη χαρα της προσμονης και της εκπληξης..

δεν θυμαμαι να εχω ενθουσιαστεί ποτε με κατι.. αλλα δεν εχω καταθλιψη! να εντυπωσιαστω από κατι ναι αλλα ενθουσιασμο δεν θυμαμαι

ισως να μην φταιει η καταθλιψη η ότι εχει ο καθενας αλλ οσο περναν τα χρονια να μην σε συγκινουν/ενθουσιαζουν τα γεγονοτα

Αγαπητε noumac , δεν φταινε τα χρονια , με τον καιρο δεν φευγει ο ενθουσιασμος , αλλα αλλαζουν οι προτιμησεις/προτεραιοτητες .
Ισως νασαι πολυ μετριοπαθης σαν ιδιοσυγκρασια , απλως , μια και το ειχες ανεκαθεν .

εγω παλι οταν μαθαινω κατι καινουριο μονοσ μου χαζοχαιρομαι σαν τον ηλιθιο

Quote:

---

Originally Posted by Fleur

αυτό ακριβως που λεει ο Μακ. το αγχος και η καταθλιψη σε κανουν να περιμενεις και να σκεφτεσαι τα χειροτερα....καταλαβα οτι κατι δεν πηγαινε καλα με μενα οταν πια εχασα αυτη τη χαρα της προσμονης και της εκπληξης..

---

Συμφωνώ κι' εγώ. Αν και ο κάθε άνθρωπος το βιώνει διαφορετικά. Π.χ μπορεί κάποιος λόγω χαρακτήρα να μην θέλει να το αφήσει να τον ρίξει τόσο πολύ και για άμυνα κυρίως προσπαθεί να μην βλέπει "μέσα του" και να βρίσκει χαρά σε μικρά πράγματα (από μια απλή βόλτα με φίλους, από το να παίζει με τα σκυλάκια, οτιδήποτε) έστω και για λίγο... Σ' αυτή την κατάσταση όμως, ακριβώς επειδή πάντα σκέφτεσαι αρνητικά και περιμένεις τα χειρότερα, δεν πιστεύω να γίνεται να νιώσεις ενθουσιασμό με κάτι. Μπορεί να "προσποιηθείς" ότι το νιώθεις, για να ξεχαστείς κυρίως, αλλά πραγματικά πιστεύω πως πρέπει να το ξεπεράσει κάποιος τελείως για να νιώσει στιγμές ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ευτυχίας. Τώρα το ΠΩΣ θα το ξεπεράσει, είναι άλλο τεράστιο κεφάλαιο... Με πολλύ θέληση, επιμονή και υπομονή. Και ίσως και με κάποια εξωτερική βοήθεια.