καρκίνος και κατάθλιψη

Καλημέρα σε όλους.
Είναι η δεύτερη φορά που ποστάρω σ αυτό το φόρουμ και είναι, τουλάχιστον στο μυαλό μου, η τελευταία ελπίδα που έχω για να καταφέρω να βγω απ το αδιέξοδο που αισθάνομαι τους τελευταίους μήνες.
Πριν δυο μήνες ο πατέρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο στον υποφάρυγγα και την τελευταία εβδομάδα ξεκίνησε τις θεραπείες. Είναι μια δύσκολη περίπτωση την οποία θα παλέψει και ευχόμαστε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ο πατέρας μου, παλεύει με την κατάθλιψη τα τελευταία 8 χρόνια, παίρνοντας φαρμακευτική αγωγή και η κατάσταση του ήταν μέχρι σήμερα, ας πούμε σταθερή. Με τα τελευταία γεγονότα όμως, είχε, δικαιολογημένα ίσως, αυτοκτονικές εξάρσεις, οι οποίες προς το παρόν σταμάτησαν.
Αυτά όλα, κατάφεραν να διαλύσουν και εμένα. Με πολύ προσπάθεια τα τελευταία χρόνια παλεύω να απαλλαγώ κι εγώ απ την θλίψη, δεν τολμώ να πω κατάθλιψη γιατί δεν είναι κάτι διαγνωσμένο, δεν έχω καταφέρει να βρω χρήματα και χρόνο για να το ψάξω εξάλλου. Την βδομάδα που πέρασε, πίστεψα πως θα πεθάνω. Δεν μπορώ να σκεφτώ καθόλου το μέλλον, δεν μπορώ να κάνω τίποτα μέσα στη μέρα μου για να αισθανθώ καλύτερα, έχω έναν μόνιμο φόβο και πανικό, ταχυκαρδίες, απόγνωση.
Αντιλαμβάνομαι πως όλα αυτά είναι θεμιτά δεδομένου της κατάστασης του πατέρα μου, αλλά πολύ φοβάμαι οτι δεν θα καταφέρω να τα ξεπεράσω. Δεν μπορώ να σκεφτώ λογικά πια. Χρειάζομαι βοήθεια, το βλέπω και το καταλαβαίνω μόνη μου.
Δεν είμαι καλή στο να περιγράφω καταστάσεις και να ζητάω βοήθεια γι αυτό και με συγχωρείτε αν όλο το παραπάνω ενδεχομένως δεν βγάζει νόημα.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Α.

Καλημέρα Άννα!

Μήπως να μιλήσεις για όσα νιώθεις στη μητέρα σου; Πιστεύω πως θα σε καταλάβει και θα σε βοηθήσει...δεν εννοώ βέβαια να μην μιλάς κι εδώ, μην με παρεξηγήσεις, απλά σκέφτηκα πως ίσως να σου έκανε καλό...

καλημέρα Αννα, εχω περασει με τον παππου μου που με μεγαλωσε, την κατασταση αυτή, προσπαθησε να εισαι δυνατή και να μη καταρρεύσεις, ο πατερας σου χρειαζεται δύναμη αυτή τη στιγμή. οσο για σενα θα σου ελεγα να μπορεις να μιλήσεις με καποιον ειδικό τουλαχιστον να βγαζεις αυτά που ζεις απο μέσα σου γιατι αργότερα μας βγαινουν αυτα τα πραγματα και καλο ειναι να μην μαζευονται μεσα μας. ειναι πολυ στεναχωρη η κατασταση, το κατανοω.
ευχομαι να πανε ολα καλα με τον μπαμπα σου..

Δυστυχώς η σχέση μου με την μητέρα μου δεν είναι καλή. Στην παρούσα φάση, πρέπει να είμαι δυνατή για να μπορώ να της συμπαραστέκομαι, κάτι που με ζορίζει ακόμα περισσότερο.

Σ ευχαριστώ πολύ. Προσπαθώ, όλοι εξάλλου σ αυτές τις περιπτώσεις μόνο να προσπαθούμε να είμαστε δυνατοί μπορούμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Το να μιλήσω σε κάποιον ειδικό είναι κάτι που σκέφτομαι συνέχεια αλλά επειδή γνωρίζω πως οικονομικά δεν με παίρνει, το τρενάρω διαρκώς. Σκέφτομαι όμως πως όταν με το καλό ηρεμήσουν τα πράγματα θα το ψάξω.

καταλαβαινω απολυτα. απλα μην το αφησεις πολύ. εμενα μου συνεβησαν οι κρισεις πανικου και οι φοβιες με τις ασθενειες σε χρονο ανυποπτο, αφου πιστευα οτι ειμαι ΠΟΛΥ δυνατη ωστε να αντεχω τα παντα....το οικονομικο ειναι ενα θεμα.το κατανοω.

΄καλημερα ανα21, δυστηχως δεν μπορω να σε παρηγορήσω, ειμαι 35 χρονων και στη σκεψη και μονο οτι μπορει να χασω τον πατερα μου τρελαίνομαι. Συνηθως λέμε τα αγορια μαμακιδες, αλλα τιποτα δεν μπορει να συγκριθει με τα κοριτσια του μπαμπα. 8 χρόνια κορίτσι μου σημαινει οτι ειστε και οι 2 πολυ δυνατοι ανθρωποι και παλευεται με το χειροτερο τερας ολων τον εποχων!..ειναι λογικο να κουραζεστε και να σας παιρνει απο κατω και να απελπίζεστε και ολα αυτα.
προσπάθησε όσο μπορεις, να ζησεις ομορφες στιγμες με τον πατερα σου, να πάτε βολτουλα στην θαλασσα, να πάτε για ουζακια...δεν ξερω τι σας ευχαριστει...αφιερωσε 1 φορα στο τοσο για μια ωραια οικογενειακη στιγμη, δεν μπορεις να φανταστεις ποσο με εχει βοηθησει τωρα που η οικογενεια μου με στηριζει στην καταθλιψη μου.
δεν ξερω πως να σου δωσω δυναμη και συγνωμη, ομως να ξερεις οτι ανθρωποι με τοση δυναμη ψυχης εμενα μου δινουν πίστη και ελπίδα, ότι δεν εχει χαθει το τσαγανο στην ρατσα μας. να μπαινεις να γραφεις πιο συχνα, να τα βγαζεις και απο μεσα σου !

κοριρσι μου σου ευχομαι συντομα όλα αυτα να ειναι ενας εφιάλτης και για τον μπαμπα σου και για σενα!!!

ana21 Γεια σου! εμενα η μαμα μου ειχε καρκινο του παχεως εντερου.Το παλεψε για χρονια και το ξεπερασε.Τον Μαιο του 2014 ο μπαμπας μου διεγνωσθει με καρκινο του πνευμονα σταδιο 3β τυπου πλακωδες εκανε 6 χημειοθεραπειες και 14 ακτινοβολιες.Οι γιατροι μας ειπαν οτι δεν ειναι επιθετικη μορφη.Ο μπαμπας μου τα παει αρκετα καλα προς το παρων και ανα τρεις μηνες κανουμε επαναληπτικες αξονικες.Εχω και εγω καταθλιψη και αγχωδη διαταραχη και περνω φαρμακα.Ana21 πρεπει να πας σε γιατρο να σε δει.Μην το αφησεις! οσο το αφηνεις τοσο χειροτερευει! εγω εζησα δυο χρονια με την καταθλιψη χωρις να παω σε γιατρο και ηταν κολαση (αφου σκεφτομουν να βλαψω τον εαυτο μου κιολας) το ειπα στην μητερα μου και πηγαμε στον ψυχιατρο του ΙΚΑ (τοτε που ακομα λεγοταν ΙΚΑ και οχι ΠΕΔΔΥ).Δεν χρειαζεσαι χρηματα μπορεις να πας στο δημοσιο νοσοκομειο της περιοχης σου ακομα και αν εισαι ανασφαλιστη.Το δικαιουσε κανονικα.Επισης αν σου χορηγησουν φαρμακα μπορουν να σου τα γραψουν με το 25% οπως ειναι στους ασφαλισμενους.Αν παλι δεν εχεις καθολου χρηματα μπορεις να βγαλεις βιβλιαριο προνοιας και να παιρνεις τα φαρμακα τσαμπα απο το φαρμακειο του νοσοκομειου.Πρεπει να προσεξεις τον εαυτο σου για να δωσεις δυναμη και κουραγιο στον μπαμπα σου σε αυτο που περναει.Επισης υπαρχει το site www.bestrong.org.gr που μπορει να σε βοηθησει παρα πολυ (ειμαι και εγω μελος εκει) καρκινοπαθεις και συμπαραστατες μοιραζονται της εμπειριες και της σκεψεις τους σε αυτο το site.

Σας ευχαριστώ όλους και καθέναν ξεχωριστά για τον χρόνο σας. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, τα μηνύματα σας μου έκαναν καλό. Θα προσπαθήσω να το ψάξω και θα ακολουθήσω τις συμβουλές σας.
Και πάλι σας ευχαριστώ.

ο μπαμπασ σου ειναι αντρασ και σαν αντρασ θελει να τον πεισ μια κουβεντα να τον ηρεμησεισ οταν δεν ειναι καλα
κατα τα αλλα δε θα ηταν σωστο κατ εμε να κανεισ κατι αλλο γιατι μπορει να σε παρασυρει στην καταθλιψη του και δεν κανει
παρτο ψυχραιμα κουβεντουλα χαλαρα και οχι υστεριεσ κατα τα αλλα δε βαριεσαι ζωη ειναι θα περασει τα πρωτα εκατο χρονια ειναι δυσκολα
μετα συνιθηζεισ

Αγαπητη Αννα καλο κουραγιο σου ευχομαι καταρχην για να μπορεσεις να σταθεις στα ποδια σου, κ αφου το κανεις να δωσεις δυναμη στον πατερα σου γτ το χρειαζεται οσο τιποτα αλλο στον αγωνα που κανει, εχω ζησει κ γω για μηνες αυτη την κατασταση με τον συγχωρεμενο τον πατερα μου κ σε καταλαβαινω απολυτα, ηταν η πιο στρεσαρισμενη περιοδος της ζωης μου, κ υπεφερα κ γω μαζι με τον πατερα μου, πιστευω πως θα βοηθηθεις ουσιαστικα μονο με πιστη στο θεο, τα χαπια κ ψυχοθεραπειες κανουν καλο μα τιποτε δεν συγκρινεται με τη πιστη κ τη θεληση, αν εισαι θετικη αυτο θα περασει κ στον πατερα σου και θα του δωσει κουραγιο να περασει αυτο τον υφαλο, περαστικα σας