Η ζήλεια μου καταστρέφει τις σχέσεις

Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα αισθήματα ζήλειας ειδικά όταν ερωτεύομαι αντιμετωπίζω πολύ μεγάλο πρόβλημα σε βαθμό που ν' αλλάζει η συμπεριφορά μου, βλέπω παντού ανταγωνίστριες και αντίζηλους αν και προσπάθώ να μην το δείχνω αλλά δυστυχώς φαίνεται, το αντιλαμβάνεται δηλαδή ο άλλος. Δεν λέω κάτι, ούτε κάνω κάνω σκηνές απλώς παγώνω και μαζεύομαι, κλείνομαι στο καβούκι μου κι ο άλλος καταλαβαίνει ότι κάτι έχω . Αρκεί και μια έκφραση συμπάθειας σε κάποιαν άλλη και με πιάνει κατάθλιψη, κλαίω. Κάνω χίλιες δύο σκέψεις που με τρελαίνουν και δε μ' αφήνουν να χαλαρώσω στιγμή, θολώνει το μυαλό μου και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο.

Τελικα η ζηλεια θεωρω πως ειναι το αποτελεσμα της συναισθηματικης μας πεινας και ο τρομος της εγκαταλειψης.
Μηπως να το δουλεψεις μεσα απο ψυχοθεραπεια ?
Εγω εχω και απο τα δυο... απο λιγο, για καποιους ειμαι υπερβολικη για καποιους αλλους απλως συναισθηματικη.

Το κυριο ζητημα ειναι εσυ να νιωσεις ομορφα με εσενα !
Εχεις περασει και κρισεις πανικου, τις ξεπερασες ? Μεσα απο τις σχεσεις σου νιωθεις πιο δυνατη ? Ειναι ενα κινητρο να ξεχνας ποια θεματα σε βασανιζουν ?

Καλοπροαιρετα τα ερωτηματα μου.

C.C. παρεμβαλλω στο θεμα της κοπελας , αλλα εγω που δεν ζηλευω καθολου , ποτε , στερουμαι ισχυρων συναισθηματων ? ειμαι δλδ ψιλοαναισθητος ? γιατι δεν εχω τετοια εντυπωση για μενα .

Ειναι δυνατον να γνωριζω αν εισαι αναισθητος ή υπερ ευαισθητος με πανοπλια προασπισης των συναισθηματων σου ? Εκ των πραγματων οχι. Δεν εχω απαντηση να σου δωσω.

Εφοσον απαντησες ηδη μεσα στην ερωτηση σου ( δεν εχω τετοια εντυπωση για εμενα) οφειλω να σταθω στην αυταξια σου.

Αυτό συμβαίνει με κάθε συντροφό σου; Κι εκτός απο συντρόφους, συμβαίνει και με φίλες σου; δεν εννοώ να τις ζηλεύεις ερωτικά, άλλα να υπάρχει κάποιου είδους ζήλια.

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

C.C. παρεμβαλλω στο θεμα της κοπελας , αλλα εγω που δεν ζηλευω καθολου , ποτε , στερουμαι ισχυρων συναισθηματων ? ειμαι δλδ ψιλοαναισθητος ? γιατι δεν εχω τετοια εντυπωση για μενα .

---

Εαν βρεις απαντηση σε αυτο πες στην και.σε μενα γτ εχουμε το ιδιο εγω νομιζω πως το θεμα ειναι εγωισμος αλλα οχι με την ενοια που τον ξέρουμε

Δεν εχω απαντηση , αλλα ποτε δεν αισθανομουν ανασφαλης , απο νεος . Νομιζω οτι εκει οφειλεται η ελλειψη ζηλειας . Ιδιαιτερα εγωιστης δεν ειμαι , νορμαλ πραματα , αλλα δεν θελω ουτε να με ζηλευουν , ξενερωνω , αφου δεν δινω ποτε αφορμες .

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Τελικα η ζηλεια θεωρω πως ειναι το αποτελεσμα της συναισθηματικης μας πεινας και ο τρομος της εγκαταλειψης.
Μηπως να το δουλεψεις μεσα απο ψυχοθεραπεια ?
Εγω εχω και απο τα δυο... απο λιγο, για καποιους ειμαι υπερβολικη για καποιους αλλους απλως συναισθηματικη.

Το κυριο ζητημα ειναι εσυ να νιωσεις ομορφα με εσενα !
Εχεις περασει και κρισεις πανικου, τις ξεπερασες ? Μεσα απο τις σχεσεις σου νιωθεις πιο δυνατη ? Ειναι ενα κινητρο να ξεχνας ποια θεματα σε βασανιζουν ?

Καλοπροαιρετα τα ερωτηματα μου.

---

Καλησπέρα. Ναι, τις κρίσεις πανικού τις έχω ξεπεράσει όπως και την αγοραφοβία χωρίς φαρμακευτική αγωγή μου πήρε πολλά χρόνια βέβαια και πολλές όμορφες στιγμές και μου άφησε πολλά κατάλοιπα, νομίζω οδηγούμαι στην ακατάθλιψη αν δεν έχω οδηγηθεί ήδη. Βέβαια κατά καιρούς μου συμβαίνει μια στο τόσο αλλά όχι εκείνο το κάθε μέρα και πολλές φορές και 2-3 φορές τη μέρα που έτρεχα στα νοσοκομεία και είχα διαλυθεί ψυχικά.

Εγώ έχω πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και καθόλου αυτοπεποίηθηση. Δεν μπορώ να διαχειριστώ το κομμάτι της απόρριψης, αυτό το αίσθημα ότι ο άλλος σε κάνει στην άκρη για μια καλύτερη επιλογή. Αν το καταλάβει ο άλλος και αρχίζει και παίζει μ' αυτό μπορεί πραγματικά να με τρελάνει και υπάρχουν άνθρωποι που το κάνουν απλώς και μόνο για την πλάκα τους, για να σου δώσουν ένα μάθημα, για να σε ταπεινώσουν. Αυτό μου έχει συμβεί τόσο με γυναίκα που υπήρξε αντίζηλος, όσο και με άντρα που ήθελε να μου σπάσει τον τσαμπουκά και άρχισε να με ταπεινώνει επειδή το έκανα λίγο τη δύσκολη στην αρχή κι όταν κατάλαβε πως τον είχα ερωτευτεί γιατί κάποια στιγμή έσπασα με συνέτριψε. Οι άντρες δυστυχώς δεν θέλουν οι γυναίκες να τους φλερτάρουν γιατί νιώθουν πως χάνουν το ρόλο του κυνηγού εγώ δυστυχώς χωρίς να το θέλω, μάλλον είναι ο τρόπος που έχω μεγαλώσει, τα γονεικά πρότυπα έχω έναν πιο «αντρικο» τρόπο προσέγγισεις, δεν θα με έλεγε κανένας το τρυφερό, χαριτωμένο, δροσερό πλασματάκι έχω μια πληθωρικότητα, αυτό φοβίζει τους περισσότερους και πολύ συχνά οι σχέσεις μου με τους άντρες γίνεται ανταγωνιστική. Κάποια περίοδο, όταν δεν μ' ενδιέφερε καθόλου το ερωτικό και είχα ασχοληθεί μόνο με τους στόχους μου είχα πολλές επιτυχίες και μου την έπεφταν πολλοί, όταν κάποια στιγμή όμως είδα ότι περνάνε τα χρόνια και είμαι μόνη μου άρχισα να μπαίνω σε μια άλλη διαδικασία, να θέλω να ερωτευτώ, να θέλω έναν άνθρωπο, την συντροφικότητα, την αγάπη μόλις λοιπόν έγινα συναισθηματική.... εξαφανίστηκαν όλοι.

Και γενικά όταν γνωρίζω κάποιον στην αρχή είμαι πολύ στα πάνω μου, όταν αρχίζω και τον ερωτεύομαι γίνομαι σαν την Εμανουέλ Σενιέ στ «Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα» του Πολάνσκι που μόλις εκείνη άρχισε να βγάζει συναισθηματισμούς εκείνος την ταπείνωνε κι εκείνη τον παρακαλούσε και δεν μπορούσε να βγεί απο αυτό το συναίσθημα.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Τελικα η ζηλεια θεωρω πως ειναι το αποτελεσμα της συναισθηματικης μας πεινας και ο τρομος της εγκαταλειψης.
Μηπως να το δουλεψεις μεσα απο ψυχοθεραπεια ?
Εγω εχω και απο τα δυο... απο λιγο, για καποιους ειμαι υπερβολικη για καποιους αλλους απλως συναισθηματικη.

Το κυριο ζητημα ειναι εσυ να νιωσεις ομορφα με εσενα !
Εχεις περασει και κρισεις πανικου, τις ξεπερασες ? Μεσα απο τις σχεσεις σου νιωθεις πιο δυνατη ? Ειναι ενα κινητρο να ξεχνας ποια θεματα σε βασανιζουν ?

Καλοπροαιρετα τα ερωτηματα μου.

---

Ευτυχώς δεν έχω γίνει Γκλεν Κλοουζ στην Ολεθρια Σχεση.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Αυτό συμβαίνει με κάθε συντροφό σου; Κι εκτός απο συντρόφους, συμβαίνει και με φίλες σου; δεν εννοώ να τις ζηλεύεις ερωτικά, άλλα να υπάρχει κάποιου είδους ζήλια.

---

Μου έχει συμβεί και με φίλες μου σε περιπτώση που έχω ερωτευτεί κάποιον κι έχει τύχει να τους μιλήσω γι' αυτόν κι έβλεπα κάποιες αντιδράσεις που δεν μου άρεσαν. Γενικώς αν καταλάβει κάποιος ότι ζηλέυω μπορεί να με κάνει να ουρλιάξω απο τα νεύρα μου. Δυστυχώς δεν μπορώ να το κρύψω και πολλοί άνθρωποι έχουν παίξει με την χαμηλή αυτοεκτίμηση μου.

Εχω καταντησει γραφική στο φορουμ λόγω της θετικής μου γνωμης για την ψυχοθεραπεια.
Το διπτυχο, ειμαι ανεξαρτητη και αμα γουσταρω καποιον γινομαι "συγχωνευτικη" ειναι βαρβαρο ως βιωμα.
Πιστευω πως ξεπερνιεται το συνδρομο της εγκαταλειψης / απορριψης.
Θελει δουλεια ατομικη ομως.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Ευτυχώς δεν έχω γίνει Γκλεν Κλοουζ στην Ολεθρια Σχεση.

---

τι ωραια ταινια!!!

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

Δεν εχω απαντηση , αλλα ποτε δεν αισθανομουν ανασφαλης , απο νεος . Νομιζω οτι εκει οφειλεται η ελλειψη ζηλειας . Ιδιαιτερα εγωιστης δεν ειμαι , νορμαλ πραματα , αλλα δεν θελω ουτε να με ζηλευουν , ξενερωνω , αφου δεν δινω ποτε αφορμες .

---

Νομίζω πως όλα αυτά ξεκινούν απο τη σχέση με τους γονείς, αν είχες απορριπτικούς γονείς, ένα περιβάλλον μη ενθαρρυντικό, μη υποστηρικτικό γίνεσαι ανασφαλής, δεν αναπτύσσεις σωστούς αμυντικούς μηχανισμούς. Με την ψυχοθεραπεία θέλω να το ψάξω γιατί πραγματικά όλο αυτό μου έχει καταστρέψει σχέσεις. Με έχει κάνει καχύποπτη με τους άλλους. Πέραν του ότι μου βγάζει τον χειρότερο χαρακτήρα μου και ακυρώνει ό,τι άλλο καλό έχω ως άνθρωπος. Κι έχω πολλά καλά. Βέβαια δεν αποκλείω και την περίπτωση να πέφτω σε μαλάκες. Κι απλώς να είμαι ενοχική.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Εχω καταντησει γραφική στο φορουμ λόγω της θετικής μου γνωμης για την ψυχοθεραπεια.
Το διπτυχο, ειμαι ανεξαρτητη και αμα γουσταρω καποιον γινομαι "συγχωνευτικη" ειναι βαρβαρο ως βιωμα.
Πιστευω πως ξεπερνιεται το συνδρομο της εγκαταλειψης / απορριψης.
Θελει δουλεια ατομικη ομως.

---

Βάρβαρο δεν λές τίποτα, άσε που γίνεσαι ξεφτίλα, στον ένα και στον άλλον που κλαίγεσαι γιατι σε φτύνει ο τύπος και δώστου τα τραγουδάκια συναισθηματικού περιεχομένου, γίνεσαι τελείως ρόμπα κι όταν σου περάσει δεν έχεις μούτρα να δεις τον περίγυρο σου, άσε που δεν σε παίρνει κανείς στα σοβαρά μετά, άσε που τα παίρνεις με τον εαυτό σου μετά κι αυτό σε ταπεινώνει ακόμη περισσότερο, σου ρίχνει τον αυτοσεβασμό.

Για να μην πω ότι πάνω στον παροξυσμό μου αυτόν εμπιστεύομαι τα πιο λάθος άτομα με αποατέλεσμα να τα κάνω ακόμη πιο χειρότερα τα πράγματα.