ντρέπομαι γι αυτό που έχω γίνει
γεια σας παιδιά. Καποιοι ίσως με έχετε "διαβάσει" στο φόρουμ αγχος γιατί εχω θέματα με αρρωστοφοβίες. Η ζωή μου γενικώς ειναι πολύ ταραγμένη απο αρνητικά και αγχόγονα γεγονότα. Η μαμά μου είχε καρκίνο και έκανε κάποιες θεραπείες. Ειναι καλά προς το παρόν και ελπίζω να συνεχισει και στο μέλλον. Εγω έχω προβληματα με αρρωστοφοβία τα οποία επιδεινώθηκαν στις περιόδους που η μητέρα μου υποτροπίασε. Τωρα τον τελευταίο μήνα έχω ηρεμίσει λίγο. Οχι εντελώς αλλά δεν έχω τόσο έντονο φόβο που να μη μπορώ να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο περαν των αρρωστιών. Στα προσωπικά έχω προβλήματα και εκεί καθώς είμαι με ενα παιδί 2,5 χρόνια.Λόγω του επαγγέλματος λείπει. Αισθάνομαι οτι δεν είμαι ευτυχισμένη απο αυτή τη σχέση αλλά αφενός δεν ξέρω αν φταίει και η δική μου κακή ψυχολογία αφετέρου σκέφτομαι οτι αν ήταν η σχέση καλή ίσως να μην ήμουν τόσο "χάλια" ψυχολογικά. Οταν βέβαια είναι κοντά μου περνούσα πολύ όμορφα ώσπου αυτός αρχισε να αλλάζει να γίνεται πιο αδιάφορος απέναντί μου. Εγω τον πίεζα για γάμο γιατί ειμαι και αρκέτα μεγάλη και δεν υπάρχει οικονομικό πρόβλημα. Αυτός ομως συνεχεια μου το αναβάλλει απο χρόνο σε χρόνο. Μεσα σε διάστημα 3 μηνών έχουμε χωρίσει 3 φορές. Την τελευταία φορά φάνηκε οτι το εννοεί και εγω έπεσα στα πατώματα ειλικρινά έκλαιγα όλη μέρα και κοιμόμουν με ηρεμιστικά μόνο. Αρχισα πάλι να έχω φοβίες για την υγεία μου γιατί λεω τόση συνεχομενη στεναχώρια καπου θα βγει. Ετσι με κλάματα τον έφερα πάλι πίσω. Εχω μια προσωρινή ανακούφιση όπως ο ναρκομανής που ζητάει τη δόση του αλλά μεσα μου ξέρω οτι δεν θα έχει καλό τέλος αυτή η ιστορία. Τι να κάνω για να βγω απο αυτον τον κυκεώνα; αμα πάω σε ψυχολόγο θα βοηθήσει;
