Ανησυχιες.

Καλησπερα σας!Ειχα καιρο να κανω θεμα εδω,και πραγματικα εξεπλαγην απο τον εαυτο μου...Τελος παντων,τους τελευταιους 2 μηνες-2,5 μηνες παω σε ψυχολογο οπου και μου διεγνωσε γενικευμενη αγχωδη διαταραχη...περιττο να πω οτι οταν το εμαθα μου κοπηκαν τα ποδια αλλα προσπαθησα να το αποδεχτω οσο δυσκολο και αν ειναι..θελω απο τωρα να επισημανω οτι εχω αλλαξει ψυχολογο εδω και 3 βδομαδες περιπου γιατι με την προηγουμενη ιδιαιτερη βελτιωση δεν ειδα...το μοναδικο που μου εμαθε και χαιρομαι καπως ειναι να διαχειριζομαι τις σκεψεις μου αλλα αυτην την ανησυχια που νιωθω δεν μου την μετριασε καθολου...καθ'ολη τη διαρκεια των συνεδριων μαζι της η ανησυχια παρεμενε με αποτελεσμα να μην μπορω να συγκεντρωθω σε τιποτα και να νιωθω τρομερα εκτεθειμενη...επισης ειχα και μια ταση για εμετο και επαθα και μια κριση πανικου η οποια ηταν το κερασακι στην τουρτα...πηγα αλλη μια φορα μιλησα μαζι της και για την κριση που επαθα καμια ιδιαιτερη βοηθεια δεν ειδα και παλι..ετσι λοιπον επικοινωνησα με μια φιλη μου η οποια ειχε καταθλιψη παλια να μου πει τα στοιχεια του δικου της γιατρου ωστε να βγαλω μια ακρη..πραγματι μου τα εδωσε και εκανα μια συνεδρια μαζι του η οποια διηρκησε αρκετη ωρα και μπορω να πω οτι με βοηθησε λιγακι...μου εδωσε λιγο κουραγιο..τις τελευταιες σχεδον 1,5-2 βδομαδες δεν κατορθωσα να ξαναπαω και λογω αποστασης(ειναι μακρια) αλλα και λογω σχολειου(διαγωνισματα κτλ) και παρ'ολα αυτα ενιωθα καλα,δηλαδη η ανησυχια ειχε μειωθει και αρχισα και χαιρομουν..κανονισα κιολας την παρασκευη και ραντεβου για την τεταρτη,ηθελα να του πω οτι ενιωθα καλυτερα απο πριν..ολα αυτα μεχρι και χτες,οπου το βραδυ με επιασε τρομερη ανησυχια στα προθυρα να βαλω τα κλαματα..προσπαθησα να κοιμηθω,κοιμηθηκα και το πρωι ημουν καλυτερα αλλα απο το απογευμα και μετα με ξαναεπιασε παλι και αυτη τη φορα με ταση για εμετο και μου κοπηκε και η ορεξη...ειλικρινα ειχα καιρο να το παθω ολο αυτο(την ανησυχια την ειχα αλλα μειωμενη) και με εχει κουρασει αυτες τις δυο μερες..ειχα ξεχασει αυτες τις 3 βδομαδες ολο αυτο το βαρος που νιωθεις μεσα σου και τωρα που το ξαναζω στην εντονη μορφη που το ειχα πριν,νιωθω απιστευτα κουρασμενη...την τεταρτη εχω συνεδρια και ειλικρινα μεχρι τοτε φοβαμαι για το πως θα εξελιχθει ολη αυτη η ανησυχια...δεν περιμενα ποτε πως απο μια απλη απογοητευση με κατι φιλες μου θα κατεληγα εδω,σε αυτην την κατασταση..πολλες φορες ολο αυτο το βλεπω ως μια προκληση,ως εναν αγωνα που θα με κανει πιο δυνατη στην ενηλικη ζωη μου αλλα απο την αλλη το βλεπω ως ενα εμποδιο που με κλεινει ουσιαστικα στον εαυτο μου και με κανει πιο ευαλωτη..το χειροτερο απο ολα ειναι οτι αυτο δεν μπορω να το μοιραστω με καμια φιλη μου,(εκτος απο μια η οποια οπως προανεφερα ειχε καταθλιψη,αλλα δυστυχως δεν βλεπομαστε συχνα και η επικοινωνια μαζι της ειναι μονο μεσω τηλεφωνου)γιατι ολες μου εχουν αποδειξει αμεσα ή εμμεσα το ποσο αναξιες εμπιστοσυνης ειναι...και οπως ειναι λογικο θα με ρωτησετε γιατι τις κανω παρεα..ελα ντε...ουτε εγω ξερω...συγγνωμη για την κειμεναρα,αλλα ηθελα καπου να ξεσπασω ρε παιδι μου,γιατι δεν μπορω να τα λεω μονο στους γονεις μου...:(

Φενια...
καλη δυναμη, υπομονη, καλη κουβεντα και κρατα επαφη με ενα καλο ψυχοθεραπευτη-ψυχολογο.
Θα χτισεις αμυνες απο τωρα για την αρενα της ενηλικης ζωης αυριο μεθαυριο.

constantly curious σας ευχαριστω πολυ..θα προσπαθησω να πηγαινω πιο συχνα,ευτυχως τα μεγαλα λουκια με το σχολειο περασαν...