Ψυχική ασθένεια και συγκατοίκηση...
Τι γνώμη έχετε για αυτό; Πώς είναι για τον ψυχικά ασθενή να συγκατοικεί; Τον βοηθάει ή επιδεινώνεται η κατάσταση;
Θα μιλήσω για μένα. Μου είναι λίγο δύσκολο να σκεφτώ τον εαυτό μου να συγκατοικεί και να νιώθει άνετα. Δεν ξέρω θα αισθανόμουν άβολα. Ακόμα και με συγγενικά πρόσωπα πάλι άβολα έχω αισθανθεί ,παλιότερα που έτυχε να μένω για καποιο διάστημα με συγγενείς. Ακόμα και στο σπίτι με γονείς αισθάνομαι άβολα και προτιμώ να κλείνομαι στο δωμάτιό μου.
Βέβαια, άλλους μπορεί και να τους βοηθάει η συγκατοίκηση ή απλά να συνηθίζουν στην ιδέα. Φίλους,προσωπικά, ε δεν είχα και ποτέ μου, αλλά και μαζί τους δεν πιστεύω ότι θα αισθανόμουν καλά. Τα λέω αυτά γιατί απορώ που πάνε πχ 5-6 άτομα στο εξωτερικό και να μένουν σε ένα δωμάτιο όλοι μαζί.
Εσείς, είστε άνετοι-ες με το θέμα συγκατοίκηση, κοινή καθημερινότητα, έλλειψη ιδιωτικότητας; Α, θα με ενδιέφερε να ακούσω πώς το χειριστήκατε ,αν έπρεπε, σε αναγκαστικές περιπτώσεις; Καλά ένα βράδυ δεν είναι τόσο δύσκολο αλλά περισσότερος καιρός.... (πχ στρατός...)