πρώιμη άνοια σε μέλος της οικογένειας
Καλησπέρα σας
Παίρνω το θάρρος να γράψω εδώ μετά από πάρα πολλές αναβολές γιατί πραγματικά δεν πάει άλλο. Είμαι 32 χρονών και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το πρόβλημα που αντιμετωπίζω στο πατρικό μου σπίτι μου. Ο πατέρας μου, 63 χρόνων διεγνώσθη με σημάδια πρώιμης νόσου Alzheimer σε συνδυασμό με κατάθλιψη που είχε τον τελευταίο καιρό λόγω συνταξιοδότησης. Με την κατάλληλη θεραπεία τα συμπτώματα της κατάθλιψης αλλά και της απώλειας μνήμης έχουν συγκρατηθεί σε ένα καλό επίπεδο, πολλά βελτιώθηκαν κιόλας. Αυτό όμως που έχει διογκωθεί μέσα από όλη αυτή την κατάσταση είναι το κενό που υπάρχει στη σχέση των γονιών μου, γεγονός που επηρεάζει άμεσα την ψυχολογία μου. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας ο πατέρας μου τις περνάει σιωπηλός μπροστά στην τηλεόραση, σαν να μην υπάρχει άλλος άνθρωπος στο σπίτι. Θα έλεγα ίσως ότι θυμίζει ένα φυτό εκ πρώτης όψεως, όμως αντιλαμβάνεται πολύ καλά τι παρακολουθεί γιατί αν σχολιάσω π.χ ένα ρεπορτάζ μου απαντάει με διαύγεια. Θα έλεγα ότι βρίσκει μόνο στην τηλεόραση ευχαρίστηση και δεν τον ενδιαφέρει τίποτα πέρα από αυτό. Η μητέρα μου από την άλλη προσπαθεί να τον πλησιάσει (τουλάχιστον τον πρώτο καιρό), να κάνουν πράγματα (περίπατο, χαρτιά, τάβλι) οτιδήποτε του έχει συστήσει ο γιατρός για να απασχολεί το μυαλό του. Αυτό τις περισσότερες φορές δεν επιτυγχάνεται με αποτέλεσμα να υπάρχει ανάμεσά τους μία παγωμάρα, μια αδιαφορία μία έλλειψη στοργής και φροντίδας, σαν να είναι δύο ξένοι μέσα στο σπίτι. Εγώ δεν μένω στο πατρικό μου αλλά το επισκέπτομαι αρκετά συχνά, μέρα παρά μέρα για να περάσω μαζί τους κάποιες ώρες κτλ και έρχομαι αντιμέτωπη με αυτή την κατάσταση που με πονάει πάρα πολύ. Υπάρχουν στιγμές που κατηγορώ τη μητέρα μου ότι δεν είναι αρκετά στοργική μαζί του, θυμώνω μαζί της μετά αρχίζω και στον πατέρα μου τον εξάψαλμο, τους λέω να σηκωθούν να πάνε σε ψυχολόγο, η μάνα μου αρχίζει κλαίει , αυτός δεν μιλάει καθόλου. Γενικά υπάρχει μία απάθεια και μία αδιαφορία μεταξύ των μελών της οικογένειάς μου. Να αναφέρω κι εγώ ότι ζει μαζί τους ο αδερφός μου ο οποίος δεν πολυασχολείται με το θέμα, εργάζεται και όταν επιστρέψει σπίτι κλείνεται στο δωμάτιό του και τον υπολογιστή του. Εγώ συζώ με τον σύντροφό μου εδώ και 2,5 χρόνια. Δυστυχώς όμως το μυαλό μου είναι συνεχώς στο σπίτι μου. Δεν μπορώ να χαρώ τις στιγμές που περνάω μαζί του, γιατί συνεχώς νιώθω κάτι να με τραβάει από το μανίκι και να μου λέει ότι στο σπίτι τα πράγματα είναι χάλια. Δεν ξέρω τι να κάνω για να βρω μία λύση σε αυτό το θέμα.
