Originally Posted by
kutchunie
Γεια σας! Είναι το πρώτο μου θέμα και ελπίζω να μην τα κάνω χάλια και να μην κουράσω.
Όπως καταλάβατε και από τον τίτλο, το θέμα μου αφορά την εγκυμοσύνη. Ας τα πάρω όμως με την σειρά, για να έχετε ένα στίγμα της κατάστασης.
Είμαι 29. Έχω υπάρξει θύμα κακοποίησης σωματικής, λεκτικής και σεξουαλικής από τον πατέρα μου και έχω εγκαταλειφθεί από την μητέρα μου στην κατάσταση αυτή. Στα 20 μου διαγνώστηκα με μελαγχολική κατάθλιψη μετά από 2 βασανιστικά χρόνια εκτεταμένου επεισοδίου που περιελάμβαναν απομόνωση, άσχημες σκέψεις, πολλές αποτυχημένες απόπειρες με χάπια κυρίως, και γενικότερα απίστευτο ψυχικό πόνο, όπως οι περισσότεροι γνωρίζεται. Είναι εντελώς χαζό, μα η αλήθεια είναι πως δεν είχα καταλάβει πως η κατάσταση που βίωνα τα 2 χρόνια, ήταν νοσηρή. Πίστευα πως μου άξιζε να είμαι έτσι και είχα επιλέξει υποσυνείδητα να τιμωρώ τον εαυτό μου, πράγμα που ανακάλυψα αργότερα μέσω της ψυχανάλυσης.
Αφού διαγνώστηκα και τα φάρμακα μείωσαν τα συμπτώματα μετά από καιρό, έκανα και ψυχανάλυση, η οποία ήταν αυτή που ουσιαστικά «ξερίζωνε» τα συμπτώματα της κατάθλιψης. Κατάφερα να τελειώσω τις σπουδές μου να νοιάζομαι για μένα και να αρχίσω να με αγαπώ αλλά κυρίως να αποδώσω συγκεκριμένες κατηγορίες στους βασανιστές γονείς μου και να πετάξω από πάνω μου τον μανδύα τις ενοχής, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό.
Αξίζει να σημειώσω, πως όσα μου χρωστούσε η ζωή από γονείς και οικογένεια, μου τα χάρισε απλόχερα μέσω των φίλων μου και τώρα του άντρα μου. Μπορεί η φαρμακευτική αγωγή να έκανε λίγο πιο υποφερτά τα συμπτώματα και η καλή δουλειά ανάμεσα σε εμένα και τον ψυχολόγο να απέδωσε, βοηθώντας με να προσδιορίσω συναισθήματα και καταστάσεις που με οδήγησαν στην κατάθλιψη, αλλά την πραγματική έκφραση της αγάπης και της ελευθερίας να αγαπάς, πρώτα τον εαυτό σου και μετά όσους το αξίζουν, μου την δίδαξαν 2 φίλοι μου και ο άντρας μου. Υπέμειναν διπλά μου την κατάθλιψη σα να την περνούσαν οι ίδιοι και με παρακινούσαν πάντα υπενθυμίζοντάς μου πόσο σημαντική είμαι, απλά γιατί ήμουν εκεί, γιατί ήμουν εγώ, χωρίς ανταλλάγματα κάθε είδους.
Η αλήθεια είναι πως είμαι αρκετά ευχαριστημένη με την πορεία της νόσου. Υπάρχουν βέβαια πρόδρομοι συχνά πυκνά ακόμη και τώρα, αλλά χαίρομαι που μπορώ να το αντιμετωπίσω για να μην εξελιχθεί σε επεισόδιο.
Στην παρούσα φάση, είμαι έγκυος 2 μηνών, εργάζομαι κανονικά, γιατί δεν είχα προβλήματα όπως ζαλάδες εμετούς κτλ αλλά έχω φοβερό άγχος σχετικά με το τι θα γίνει μετά. Φοβάμαι το ενδεχόμενο επιλοχείου κατάθλιψης, δε θα ήθελα να χάσω τις πρώτες μέρες της ζωής του παιδιού μου, θέλω να τις θυμόμαστε πάντα με τον άντρα μου και να μην αφήσω το μωρό μας ούτε στιγμή από τα χέρια μου, τουλάχιστον για όσο διαρκέσει η άδειά μου. Ήδη, όμως, μου βγαίνει δυσθυμία και αν και γυναικολόγος κ ψυχαναλυτής μου λένε πως ευθύνονται οι ορμόνες, εγώ δεν μπορώ να ησυχάσω.
Αλλά και το ενδεχόμενο να βγάλω στο μωρό απωθημένα δικά μου τα οποία να μην έχω δουλέψει ή εντοπίσει δε με αγχώνει λιγότερο. Δεν θα ήθελα με τίποτα να γίνω όπως οι δικοί μου γονείς, ούτε στο ελάχιστο.
Νομίζω πως διανύω μια περίοδο έντονου άγχους και πραγματικά με απσυντονίζει εντελώς. Το μυαλό μου είναι εκει και δε μπορώ να χαρώ την κατάσταση.
Υπάρχουν παρόμοιες εμπειρίες?
