Μετ-αλλαγμένη ζωή

Καλησπέρα, είμαι νέος στο forum και παρατήρησα άτομα με παρόμοια προβλήματα με τα δικά μου , απλά εγώ όπου και να έχω απευθυνθεί δεν βρήκα κάποια λύση και η ζωή μου πάει συνεχόμενα προς το χειρότερο.
θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποια θέματα της ζωής μου που αφορά άμεσα την ψυχολογία μου και θα ήθελα να μάθω αν άτομα με παρόμοια προβλήματα ,μάλλον να πω καλύτερα άτομα που έχουν παρόμοια συναισθήματα και διαταραχές μπορέσανε με κάποιο τρόπο να ανταπεξέλθουν.
Η παιδική μου ηλικία πρέπει να πω ότι δεν διαφέρει από τους περισότερους , γονείς που προσπαθούν με λάθος τρόπους να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, οικογενειακά προβλήματα μεταξύ γονέων (ζήλεια , θυμό) ,έλλειψη εμπιστοσύνης και πολλά άλλα.
Πάντα με τους γονείς μου είχα μία τάση φυγής διότι αν και ήξερα ότι μου παρείχανε άφθονη αγάπη , κάποια στιγμή έπρεπε να αποχωρήσω διότι μου στερούσανε την "ζωή", παίρνοντας αποφάσεις που αφορούσαν την ζωή μου, πχ. τηλεφωνόντας στο αφεντικό μου διότι έξω είχε κακοκαιρία και δεν θέλανε να βγω εκτός σπιτιού , επικοινωνόντας με κοπέλες ανά καιρούς προσπαθώντας να τις απομακρύνουν από μένα διότι δεν ήταν "άξιες" και άλλα πολλά και όλα αυτά φυσικά εν αγνοία μου, οπότε με οποιαδήποτε δικαιολογία προσπαθούσα να απομακρυνθώ από το σπίτι, 3μηνα ταξίδια στον αδερφό μου που μένει στο εξωτερικό ή μετακομίζοντας όποτε μπορούσα οικονομικά.
Κάποια προβλήματα που είδα ότι είχαν δημιουργηθεί ήταν ότι , όποια σχέση έκανα προσπαθούσα να προσκοληθώ πάνω της ώστε να μπορέσω να αποκολληθώ από τους γονείς μου (πλέον το αναφέρω στον εαυτό μου ως έλλειψη αυτοεκτίμησης , διότι οι επιλογές μου ήταν μόνο γυναίκες που με κυνηγούσαν και αποφασίζοντας βάσει των θέλω τους διότι νόμιζα ότι κάτι τέτοιο θα μου έφερνε μια ήρεμη ζωή και ευτυχία).
Άγνωστο φόβο προς όλους και όλες τις καταστάσεις , υπερανάλυση κυρίως αρνητικών σχολίων , εκφράσεων ,ακόμα και βλεμμάτων . αυτό με οδήγησε να αποφεύγω σαν διαόλου κάλτσα την μετακίνηση με ΜΜΜ , ιδιαίτερα μόνος μου (εχω μπει στο μετρό και κατέβηκα στην επόμενη στάση ιδρωμένος και αγχωμένος) , αργότερα έμαθα πως αυτό είναι ένα είδος κοινωνικής φοβίας.
έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης και πολλαπλές περιπτώσης αδυναμίας επαναφοράς της μνήμης σε καταστάσεις.
Ένα άλλο πρόβλημα που μου δημιουργήθηκε ήταν η απίστευτη κατανάλωση γλυκών σε σημείο που αντικαθιστούσε γεύματα , ψυχολογική βουλιμία, κατανάλωση τροφών που μου δημιουργούσαν μια ψευδαίσθιση χαράς.
Νόμιζα η ζωή μου θα βελτιωνόταν την στιγμή που θα μπορούσα να χω μια σταθερή σχέση και καλή δουλειά, τον χειρότερο μου λάθος, στα 30 μου και εν μέσω οικονομικής κρίσης κατάφερα να βρω μία δουλειά με αρκετά καλές απολαβές και έχωντας μια σταθερή σχέση 1 χρόνου πίστευα πως όλα γίνονταν καλυτερα , έχασα 20 κιλά επαναφέρωντάς με σε νορμάλ ρυθμούς και αποφασισμένος να κοιτάω την ζωή μου , είχα αρκεστή στο γνωστό , δουλεια - σπίτι - δουλειά. Έχωντας γίνει όμως τρομερά ανασφαλείς με τις σχέσεις μου και εφαρμόζωντας συνεχόμενα ελέγχους της κοινωνικής ζωής της κοπέλας μου ανακάλυψα πράγματα που με συντάραξαν , όποτε μετά από έναν χωρισμό ,το μόνο που επικεντρώθηκα ήταν η δουλειά μου. Κάπου εκεί έρχετε και η ρουκέτα , ή κερασακι στην τουρτα , όπου με αποτελείωσε ψυχολογικά , θέλωντας να αντιμετωπίσω τα προβλήματα μου κλείστηκα στον εαυτό μου και αρνιόμουν συστηματικά να βγώ με φίλους ή άτομα της δουλειάς , εκεί ήρθε όμως ένα απότομο , άδικο και αγνωστο γιατί συμβάν, όταν στην δουλειά διαδόθηκε ότι ήμουν ομοφυλόφιλος, εκεί μου ήρθαν όλα , όλα όμως , πολύ μίσος (γιατί το είπαν αυτο), θλίψη (για ποιο λόγο αφού και δεν είμαι αλλα και δεν έδωσα κα΄ποιο δικαίωμα), άγχος ("μπιχτές" που λεγόντουσαν στο γραφείο μου αποσπούσαν την συγκέντρωση με αποτέλεσμα μειωμένη απόδοση) και όλα αυτα με οδήγησαν στο να παραιτηθώ να γυρίσω στους δικούς μου και να προσπαθήσω να βρω μια λύση.
ακόμα χειρότερη επιλογή , διότι ενώ πήρα απόφση να απευθηνθω σε κάποιο γιατρό για να δω γιατί κάνω λάθος επιλογές και ενέργειες στην ζωή μου , οι δικοί μου σαν παλιά ελληνική οικογένεια - τρελο ταμπου - μόνο προβ΄λήματα μου δημιουργούσαν με την συμπεριφορά τους.
τελικα εντελώς στα κρυφά σαν κυνηγημένος λεπρός θέλησα να ασχοληθώ με την ψυχική μου υγεία που μου κατέστρεφε τα πάντα γύρω μου. λόγω δουλειάς , μετά από πολύ μελέτη και αναζήτηση στο διαδίκτυο άρχισα να βρίσκω τα "ονοματα" των ψυχικών προβλημάτων μου,
- Ψυχολογική βουλιμία
- Κοινωνική φοβία
και φυσικά - Κατάθλιψη
όταν 'εκανα μια πρ'οχειρη και εντελώς μόνος μου διάγνωση έψαξα και για την κατάλληλη θεραπεία, οπότε στράβηκα στα Ladose, ήπια χάπια τα οποιά με βοήθησαν αρκετά ώστε να μπορέσω να λύσω κάποια από τα θέματα που αντιμετώπιζα.
φυσικά , επιρεασμένος και αδύναμος να απαντήσω στον εαυτό μου γιατί με θεωρούν ομοφυλόφιλο , άφησα ανοιχτό το ενδεχόμενο μήπως τελικά ο εαυτός μου κρύβεται πίσω από κάτι τέτοιο και δημιουργεί κάποιες αντιδράσεις με αντίκτυπο στην ψυχολογική μου διάθεση , όσο και να αναρωτήθηκα , το αποτέλεσμα ήταν ότι το γυναικείο φύλο ήταν μακράν το αγαπημένο μου.
Έχωντας όμως στο μυαλό μου ότι κάνω λήψη φαρμάκων χωρίς την συμβουλή κάποιου ειδικού , σταμάτησα τα Ladose και επισκέυτηκα 2-3 φορές ψυχολόγο στο ΚΨΥ της περιοχής μου , ο τύπος ποιο ανεδής δεν γινόταν , του έλεγα τα προβλήματα μου και αυτός μου έλεγε πως οι τσιχαντιστές σκοτώνουν πως πέφτουν βόμβες και εγώ ασχολούμε με τέτοια πράγματα και διάγνωσε ότι περνάω ένα είδος "εφηβείας". όταν το άκουσα αυτό αποχώρησα με την χειρότερη άποψη για τα ΚΨΥ.
Π'ερασε κάποιος καιρός όπου κλείστηκα στον εαυτό μου , εκλεισα το κινητό , έμενα σπίτι και δεν είχα καμία απολύτως επαφή με τον έξω κόσμο.
όταν αποφάσισα ότι δεν πρέπει να κάνω πίσω , επισκέφτηκα έναν ψυχίατρο και κατόπιν ερώτησης για το τι θέλα από την ζωή μου ,το μόνο που θα θελα ήταν ευτυχζία , μετά από τόσα χρόνια να μπορέσω ακομα μια φορά να αισθανθώ ευτυχισμένος . 3 επισκέψεις και η διάγνωση ήταν κατάθλιψη και μου χορηγήθηκαν τα Efexor, μετά από μήνες χορήγησης είχα φτάσει σε σημείο παντελείς έλλειψης υγιεινής αλλά και αυτοεκτίμησης , έλλειψης χαράς , απλά τα "πρόβληματα" δεν με πολυαπασχολούσαν εφόσον δεν με απασχολούσε τίποτα απολύτως στην ζωή μου, όταν άκουσα από τον γιατρό αλλαγή φαρμακευτικής αγωγής και ταυτόχρονη επισκεψη σε ψυχολόγο για την αντιμετώπιση της κοινωνικής φοβίας, εκεί σήκωσα τα χέρια ψηλά , πανακριβες επισκέψεις , αγορά φαρμάκων και ταυτόχρονα ανεργία και όπως προείπα επισκέπτωντας κρυφα τον γιατρό , με έφερε σε κατάσταση απελπισίας.
και δυστυχώς πλέον κατάλαβα γιατί άνθρωποι αυτοκτονούν , δεν είναι η ανεργία καθαυτή , δεν είναι η μιζέρια που δημιουργήθηκε λόγω κρίσης , δεν είναι ολα αυτά όσο το ότι άτομα με προβλήματα ψυχολογικά και κοινωνικά είναι νεκρά για την κοινωνία.
το ξεφτύλησα λίγο , συγνώμη αλλά όσο γράφω το μυαλό σκεφτεται τα δικάτου , απλα πραγματικα θα θελα να μάθω αν κάποιος γνωρίζει ΄η αν έχει αντιμετωπίσει τέτποα συναισθήματα και τι θα μπορούσα να κάνω.

Καλως ορισες, εκθετεις την διαδρομη, τις επιλογες και τις συγκυριες. Εχω μια απορια ομως, με τριμηνη αγωγη εφεξορ κατοπιν σου προτεινε ψυχοθεραπεια ? Εν τελει σου μειωσε καποιες κρισεις αγχους ? Σε ρωταω γιατι δεν πιανει η ιδια ουσια ολους τους ανθρωπους. Περα απο το φαρμακο που σε 4 μηνες πια φερνει μια ηπια σχετικα αντιμετωπιση πραγματικοτητας μετα ολη η δουλεια πεφτει στην ψυχοθεραπεια, δλδ στο ατομο το ιδιο.

- Η καταθλιψη εχει αυτο το αισθημα ματαιοτητας, απαθειας και αναλογα την βαρυτητα αλλαζουν και τα συμπτωματα.
Τι βοηθαει ? Δημιουργια ενος προγραμματος για αρχη, ωρα αφυπνισης - ορισμενες δραστηριοτητες- και αν μη τι αλλο αν πραγματι στην ψυχοθεραπεια γινεται δουλεια αλλαγη τροπου θεασης των δεδομενων.
Κατα τα αλλα και ο ιδιος ο ψυχιατρος δεν δινει απαντηση για το ποτε τελειωνει το βασανο, "κανει το κυκλο του" λενε πολλες φορες - ο Κυκλος ομως ειναι διαφορετικος στον καθενα.

Εχω την αισθηση οτι πιο πολυ εχεις αναγκη να αλλαξεις ο ιδιος πρωτα καποιες πεποιθησεις για την δικη σου υπαρξη εν αρχη και κατ επεκταση για την κοινωνια
για να ξανα αρχισεις τον αγωνα -δουλεια,σχεσεις,ισορροπιες , μετακινησεις,διαχειριση αγχους- και δε συμαζευεται.

*Καλη δυναμη,υπαρχει φως αλλά εχει πολυ κουπι η νοσος.

Γεια σου "άγνωστε"!
Έχεις γράψει μπόλικα! Και καλά έκανες! Μη ζητάς συγνώμη!

Πρώτα απ'όλα... επειδή εσύ μπορεί να είσαι καλοπροαίρετος άνθρωπος, να κρατάς πάντα στο μυαλό σου οτι ο περίγυρός μας σε δουλειά/παρέες/οικογένεια/δραστηριότητες, δεν είναι σαν εσένα. Και το έχεις διαπιστώσει. Πολλοί θα ασχοληθούν με το τί μπορεί να κάνεις στο κρεβάτι σου ενώ οι ίδιοι ίσως έχουν από τα πιο αηδιαστικά φετίχ. Το καταλαβαίνεις αυτό που λέω; Οτι ο άλλος κάθεται να υποθέτει μαλακίες για σένα; Αν σε "κατηγορούσα" εγώ ρε φίλε οτι κάθεσαι και γλύφεις τον τοίχο στο σπίτι σου γιατί.... έτσι "τελειώνεις".... δεν θα γελούσες; Θα γελούσες. Ξέρεις γιατί όμως; Γιατί αναφέρομαι σε κάτι που το μυαλό σου δεν έχει κάτσει ποτέ να του δώσει σημασία και να το σκεφτεί έστω μία φορά (πόσο μάλλον επανειλημμένα...), όπως έχει κάνει με το θέμα της ομοφυλοφιλίας.
Τί θέλω να πω...
Πρώτον, αν είσαι straight/gay/bi είναι δικό σου θέμα τελείως. Δεύτερον, δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στο να είσαι κάτι από τα δύο τελευταία. (Και αυτό δεν το γράφω για να υπονοήσω οτι μπορεί και να είσαι, μην το παρεξηγήσεις) Αλλά δες το λίγο από την αντίθετη πλευρά, πώς θα φερόσουν, ΕΣΥ, σε έναν ομοφυλόφιλο; (Και προφανώς μιλάω για άτομα που είναι καλά στα μυαλά τους, ασχέτως σεξουαλικών προτιμήσεων. Όχι για κάτι αντιδραστικά 19χρονα που θέλουν να δείξουν πόσο ξεχωριστές χιονονιφάδες είναι και πάνε να χουφτωθούν επιδεικτικά δίπλα σε κανέναν 75 ετών γεράκο, μόνο και μόνο για να μπορέσουν να του την πουν) Θα του φερόσουν λοιπόν ενός ομοφυλόφιλου με απέχθεια; Όχι. Θα του φερόσουν υποτιμητικά; Όχι. Αν σου φερόταν δηλαδή σωστά, θα του φερόσουν ποτέ άσχημα, μόνο και μόνο επειδή οι σεξουαλικές του προτιμήσεις είναι προς το ίδιο φύλο; ΟΧΙ. Γιατί λοιπόν να μη δώσεις την ίδια (μηδαμινή) σημασία και στο κακοπροαίρετο (και συνήθως ομοφοβικό) σχόλιο που μπορεί να καταλάβεις, ενός ηλίθιου άνθρωπου που νομίζει οτι μπορεί να κρίνει τον διπλανό του, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝ ΝΑ ΣΕ ΕΧΕΙ ΡΩΤΗΣΕΙ ΠΡΩΤΑ ΣΤΑ ΙΣΙΑ; Γιατί να μην το θεωρήσεις λοιπόν, το ίδιο γελοίο, όπως σαν σου είπε οτι πας σπίτι σου και "γλύφεις τον τοίχο για να ικανοποιηθείς";

Και πέρα από τη "θεωρητικούρα"... αν είχες περισσότερο σθένος, όταν άκουγες τέτοια πράγματα κανονικά έπρεπε να τον γελοιοποιείς κιόλας τον άλλον. Σε λέει γκέι; Χαμογελάς, και του λες, πάμε στοίχημα οτι άμα στην πιάσω θα σου σηκωθεί; Απαντάει όχι; Πες του πχ φοβάσαι μη σου αρέσει; Απαντάει ναι; Τότε μήπως είσαι κι εσύ;/Α, οπότε παίζει να έχουμε και τις ίδιες προτιμήσεις; .... κατανοείς τί θέλω να σου περάσω; Οτι χωρίς λόγο παίρνεις κάτι που δεν είναι προσβολή, σαν προσβολή. Είναι σαν κάποιους που προσπαθούν να σε βρίσουν με τον χειρότερο (κατά την άποψή τους) τρόπο, οπότε καταλήγουν να σου πουν, "Θα σου γα**** τη μάνα". Η κλασσική απάντηση όμως είναι, όταν εσύ τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και δεν σκοπεύεις εκείνη τη στιγμή να σκοτωθείς στις μπουνιές, "Τί να σου πω ρε μάγκα, τρομερά γούστα έχεις!" (ειρωνικά). Με τις γυναίκες δε, είναι πάαααρα πολύ πιο εύκολο να τις φέρεις σε δύσκολη θέση, σε σύγκριση με τους άντρες.

Ουφ... πολύ μου πήρε η... ομο-σχετική ανάλυση!

Αναφορικά με τα υπόλοιπα, όμορφα σου τα γράφει η Constantly Curious... αλλά εγώ θα σου έλεγα κακώς όρισες... πάρε τα πόδια σου και ξαναφύγε, γιατί ακούγεσαι έξυπνος άνθρωπος και δεν αξίζει να ΑΦΗΣΕΙΣ τον εαυτό σου να πέσει τόσο πολύ, γενικώς και ειδικώς. Φέρεσαι άσχημα στον εαυτό σου φίλε μου... δεν το καταλαβαίνεις; Άμα το κάνεις εσύ ο ίδιος... τί περιμένεις να κάνουν τα "κοράκια" που θα συναντήσεις στην υπόλοιπη ζωή σου; Να σου φέρουν φάρμακα, ή να σου πουν αστεία για να γελάσεις;

Οι χωρισμοί που ζούμε, μας αφήνουν σημάδια και όταν ξεπερνάμε το στάδιο που είμαστε ακόμα συναισθηματικά ευάλωτοι, μας βοηθούν να εξελιχθούμε. Δεν είναι, "Α, δεν τον σκέφτομαι τον χωρισμό (πχ εργασιοθεραπεία), οπότε δεν έγινε, οπότε είμαι εντάξει!". Αλλά τον τρώμε κατάμουτρα. Ψάχνουμε πού κάναμε εμείς λάθη, για να μην τα ξανακάνουμε στην επόμενη σχέση μας. Και αν τελικά ταιριάζαμε με την γυναίκα που καταλήξαμε να χωρίσουμε. Είμαστε βλέπεις πάρα πολλά τα ζώα που λεγόμαστε άνθρωποι και οι πιθανότητες να βρεις το "ταίρι" σου με την πρώτη... δεύτερη... (κλπ) προσπάθεια... είναι λίγες. Αξίζει να ξανα-προσπαθείς όμως. Θα το δεις στην πράξη. Και θα διαπιστώσεις στην πορεία οτι κάποια πράγματα σου γίνονται πιο εύκολα, όταν δεν κολλάς σε άχρηστες στιγμές εγωκεντρικής αυτοτιμωρίας και αμπελοφιλοσοφικού στοχασμού, με σφηνάκια αυτολύπησης και ματαιότητας.

Ζεις και σε ένα δύσκολο περιβάλλον που δεν είναι υποστηρικτικό, απ'όσα αφήνεις να φανούν...

Από την δική μου την πλευρά, θα σε διαβεβαιώσω οτι ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι περνάνε ιστορίες παρόμοιες με τις δικές σου, και τις ξεπερνούν. Ακόμα και στο φόρουμ αν διαβάσεις θέματα, θα το διαπιστώσεις. Αλλά δεν θα προοδεύσεις αν μένεις αδρανής... το μόνο σίγουρο. Ξεκίνα, σιγά σιγά, βγες από την "φωλιά" σου, κούρασε το σώμα σου, να ευχαριστηθείς τον ύπνο σου, τάισε τον οργανισμό σου, να έχει σωστά καύσιμα για να παράγει ενέργεια, ώστε να μην τσουλάς με τις αναθυμιάσεις, και να βάζεις μέρα παρά μέρα μικρούς και ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ στόχους.

Μην απογοητεύεσαι. Καλή επάνοδο και σιδεροκέφαλος.

Καλησπέρα (ή μάλλον καλημέρα)! Εγώ ίσως ακουστώ παράξενη μ' αυτά που θα σου γράψω αλλά είναι ο τρόπος που το βιώνω ΕΓΩ (νέμεν τα περισσότερα συμπτώματα της ασθένειας είναι κοινά αλλά ο τρόπος αντιμετώπισης διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο λόγω της μοναδικότητας του κάθε χαρακτήρα).

Ναι φαίνεσαι έξυπνος και είναι κρίμα να το περνάς, ναι ίσως η ασθένεια μπορεί να χρειάζεται να κάνει τον κύκλο της αλλά όλα αυτά όταν τα σκέφτεσαι δεν σε βοηθούν. Εμένα τουλάχιστον με κάνουν χειρότερα. Σκέψου τι σου έλεγε ο ψυχολόγος για τους τζιχαντιστές. Έξω συμβαίνουν τόσα και τόσα, άλλοι περνάνε φουλ χειρότερα, άλλοι ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ, τα ξεπερνάνε, κι' εμείς ακόμα εδώ. Σε βοηθάει τώρα που το έμαθες; Παραδειγματίζεσαι ή νιώθεις τύψεις κι' από πάνω για το τι συμβαίνει εκεί έξω και που εμείς είμαστε τόσο αδύναμοι ώστε να βγούμε από τον φαύλο κύκλο; Για μένα πάντως ισχύει το 2ο σκέλος -και κακώς γράφω στον α' πληθυντικό- και κάποιος ειδικός -αν δεν είναι μόνο ψυχίατρος- που υποβιβάζει την ίδια την ασθένεια και δίνει μόνο συμβουλές για το πώς μπορεί να βγει κανείς, λυπάμαι αλλά δεν είναι καλός στην δουλειά του... Σημασία έχει λοιπόν στο πώς νιώθεις ΕΣΥ και πώς θες να το βιώσεις. Σε ενοχλούν τα σχόλια, δεν σου κάνει ο ειδικός, νιώθεις πως μόνο όταν φτάσεις στον πάτο θα μπορείς να κάνεις το βήμα; Κάνε αυτό που πιστεύεις ΕΣΥ! Το τελευταίο ακούγεται παράλογο αλλά πραγματικά στο γράφω γιατί έχεις αλλάξει τόσους ειδικούς, έχεις δοκιμάσει αρκετά πράγματα και για μένα τουλάχιστον αυτό νιώθω πως με βοηθάει στο παρών στάδιο. Ένας ψυχίατρος έλεγε "τον καταθλιπτικό αφήστε τον κλεισμένο εφόσον το θέλει, είναι χειρότερο να τον τραβάς", κάτι τέτοιο. Πάρε τον χρόνο σου λοιπόν. Αν νιώθεις πως θες να κλειστείς κάντο! Δεν θα ακούς σχόλια από άκυρους που δεν θα σε καταλαβαίνουν, δεν θα αναγκάζεσαι να εξηγείς, να χαμογελάς, να προσποιείσαι. Ξέρεις πόσο καιρό το έκανα; Ξέρεις πόσο σε διαλύει αυτό; Αποφεύγεις να κοιτάξεις κατάματα ΜΕΣΑ ΣΟΥ και χάνεις πολύτιμο χρόνο. Αλλά κάπως έτσι δυστυχώς σε χτυπάει η κατάθλιψη. Δεν έχεις ιδέα με ποιό τρόπο και πότε σε πλησιάζει κι' εσύ συνεχίζεις να νομίζεις πως τα καταφέρνεις μια χαρά και πως είσαι δυνατός μιας και μπορείς ακόμη να προσποιηθείς... Πόσο λάθος "άμυνα" όμως... Αυτή η άμυνα και η επιβίωση είναι αυτή που σε βυθίζει τόσο τελικά. Και καταλήγεις στο σήμερα λοιπόν και δεν έχεις πια σκοπό λόγω ψυχολογικής κούρασης και ματαιότητας.

Κι' αυτό είναι το κρίσημο σημείο... Κάποιοι άνθρωποι θέλουν απλά να ακούσουν από κάποιον τρίτο τί μπορεί να δουλέψει και επειδή αυτός ο άνθρωπος (φίλος, ειδικός, δεν έχει σημασία) είναι εκτός ασθένειας και τα βλέπει πιο αντικειμενικά, δίνουν σημασία στα λόγια του, δυναμώνει η πίστη τους και βρίσκουν πάλι σιγά σιγά τον εαυτό τους. Δεν υποτιμώ τα λόγια γιατί πολλές φορές όντως μας ακουμπάνε και μας βοηθούν να ξιμαγκώσουμε, το θέμα είναι πόσο και ως πόσο θα σε βοηθούν... Η δουλειά γίνεται με τον εαυτό σου, όταν ψάξεις και όταν δουλέψεις μέσα σου, κι' αυτό μπορείς να το κάνεις και μόνος σου αν πιστέψεις πως μπορείς και αν ψάχνεσαι γενικά... Άσε τι λένε... Μόνο εσύ ξέρεις τις δυνάμεις σου, πόσο εμβαθύνεις και αν μπορείς να το κάνεις μόνος.

Εγώ έχω πάει μια φορά μέχρι τώρα σε ψυχοθεραπευτή (και το έκανα γιατί με "έσπρωξε" η μάνα μου γιατί κατάλαβε πια πως κάτι δεν πάει καλά μιας και ποτέ δεν το έδειχνα, αλλιώς δεν θα το έκανα, θα το τραβούσα μέχρι "τέλους" και θα σου πω σε ποιό τέλος αναφέρομαι) και ενώ τον συμπάθησα φουλ, όταν έκατσα πραγματικά μετά να περιεργαστώ αυτά που μου είπε, ένιωθα πως υποτιμούσε κάπως "τον πόνο μου" (αυτά τα λίγα που πρόλαβα να πω σε μια συνεδρία) και επικεντρώταν στις συμβουλές παρά να κοιτάξει πιο βαθιά. Ξεκίνησε κατευθείαν με τα "κάνε αυτό και το άλλο" ενώ εγώ ήμουν στα πατώματα και δεν μπορούσα καν να με σηκώσω... Επομένως θα δώσω ακόμη μια ευκαιρία μήπως ήμουν υπερβολική λόγω συναισθηματικής φόρτισης και αν νιώσω και την 2η φορά τα ίδια θα το τραβήξω μόνη μου μέχρι τέλους όπως ήταν και το αρχικό μου πλάνο.

Τι εννοώ λοιπόν με το "τέλος". Αυτό που σου πρότεινα και πιο πάνω. Για να κλείσει πιο εύκολα αυτός ο κύκλος, αν νιώθεις πως θες να αποκοπείς από όλους, να κλαις συνέχεια, να κοιτάς απλά το ταβάνι μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο για καιρό, κάντο χωρίς τύψεις. Εξαντλείς ακόμη μια επιλογή. Ξέρεις, εγώ νιώθω πως αυτό το πράγμα το χρειάζομαι και ας λένε οι υπόλοιποι ό,τι θέλουν. Για μια φορά θέλω να επικεντρωθώ σε μένα και όταν είσαι ήδη στον πάτο έρχεται μια στιγμή που λες "Τι κάνω με την ζωή μου; Μέχρι πότε θα νιώθω έτσι; Ε όχι ρε γαμώτο, είμαι πιο δυνατός από αυτό" ενώ ήδη σε αυτό το σημείο που ήσουν έχεις αναλύσει μόνος σου τα πάντα σε τόσο βάθος που όταν βγεις πάλι εκεί έξω δεν θα σε αγγίζουν ή μάλλον δεν θα αφήνεις να σε αγγίζουν λόγια και καταστάσεις στον βαθμό που σε επηρέαζαν πριν. Επομένως για να εκτιμήσεις τον εαυτό σου αρχίζεις σιγά σιγά να επιστρέφεις και πάλι στην ζωή και είναι εκεί που πλέον νιώθεις πως ΜΠΟΡΕΙΣ να το επιλέξεις (γιατί προηγουμένως η κατάθλιψη δεν σου άφηνε καν περιθώρια επιλογής, απλά σε έριχνε και λόγω αδράνειας εσύ ακολουθούσες). Ακούγομαι υπερβολική και σαν σκέψη ίσως ακούγεται αυτοκαταστροφική. Ναι, αλλά, δυστυχώς κάποιους δεν τους βοηθάνε οι θεωρίες -μιας και τις ξέρουνε και οι ίδιοι- και πολλές φορές ίσως έχουν φάει ήδη τα μούτρα τους από ψυχολόγους και ψυχίατρους -όπως εσύ- και ψάχνουν μια αλλιώτικη λύση. Επειδή εμένα με βοηθάει και είναι καρφωμένη αυτή η ιδέα στο μυαλό μου (μιας και χάπια δεν πρόκειται να πάρω ποτέ λόγω προκατάληψης και για την ψυχοθεραπεία σου είπα την "εμπειρία" μου) είπα να στο προτείνω και σένα για να κάτσεις πρώτα να το αναλύσεις και να δεις αν σου κάνει...

Και για να μην φάω ιντερνετικές ντομάτες -ειδικά σε ένα τέτοιο φόρουμ- από ανθρώπους που με το "Καλημέρα" σε στέλνουν σε ειδικό, ΕΓΩ υποστηρίζω πως χάπια χρειάζονται αυτοί που είναι στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, αυτοί που κάνουν ΣΥΝΕΧΩΣ τέτοιες σκέψεις και αυτοί που έχουν ΕΞΑΝΤΛΗΣΕΙ όλες τις άλλες εναλλαχτικές χωρίς αποτέλεσμα (μιλάω για τους καταθλιπτικούς γιατί για άλλες διαταραχές δεμ έχω προσωπική εμπειρία). Είσαι μέσα σ' αυτές τις περιπτώσεις; Και με τα χάπια όμως, πάλι χρειάζεται δουλειά ώστε να μην υποτροπιάσεις και το κυριότερο, να μην εθιστείς προκαλώνοντας σου παράλληλα ένα σωρό παρενέργειες. Πολλές φορές δίνονται και λάθος φάρμακα... (Και πάλι από εμπειρία μιλάω αν και όχι δική μου αυτή την φορά). Με προσοχή ό,τι κι' αν αποφασίσεις να κάνεις. Μέσα μας όλοι κρύβουμε δυνάμεις που όταν μας καταβάλλουν οι ασθένειες ή οι συνεχείς μαύρες σκέψεις δεν ελπίζουμε και δεν μπορούμε να δούμε τίποτα θετικά...

Για τα υπόλοιπα που είπες δεν θα σου απαντήσω γιατί 1ον) σου έχουν ήδη απαντήσει και 2ον) πιστεύω πως θα έχεις τον χρόνο που χρειάζεσαι ώστε να τα αναλύσεις και να επικεντρωθείς στα πράγματα που έχουν αξία και που θα κάνουν ΕΣΕΝΑ ευτυχισμένο, ανεξάρτητα από το τι λένε οι άλλοι που δεν ζούνε την ζωή σου.

Τεράστιο βγήκε... Ελπίζω να μην σε κούρασα πραγματικά και να βοήθησα έστω και λίγο μιας και ουσιαστικά μια λύση πρότεινα με βάση τον δικό μου χαρακτήρα αλλά χρειαζόμουν κιόλας να το κάνω για να βάλω κι' εγώ σε μια σειρά τις σκέψεις μου... (Μάλλον το δικό σου θέμα είναι που βοήθησε εμένα). Εύχομαι να πάνε όλα κατ' ευχήν, να βγεις από αυτό και να μην βασίζεις πια την ευτυχία σου στα λόγια των άλλων και σε κάποιες άσχημες καταστάσεις που αντιμετωπίζεις και ΘΑ αντιμετωπίσεις. Σε κανέναν δεν αξίζει να νιώθει έτσι...

Γεια σου agnwstos85. Καλώς ήρθες στο club. :)
Πριν από όλα, θέλω να σου πω ψυχραιμία. Είναι γεγονός πως είναι ιδιαίτερα οδυνηρή η κατάσταση και να σκέφτεσαι τόσο άσχημα για σένα και αυτό να σε οδηγεί στο να μην είσαι ο εαυτός σου μέσα στο ίδιο σου το σπίτι αλλά πολύ περισσότερο να αμφιβάλλεις ακόμα και για τον εαυτό σου, επειδή κάποιοι αποφάσισαν έτσι στα ξεκάρφωτα πως είσαι γκέι, αλλά να ξέρεις δεν είσαι μόνος σου. Πολύ άνθρωποι έχουν βρεθεί σε παρόμοια θέση ή βρίσκονται ακόμα, όμως το καλό είναι πως μπορείς να το παλέψεις αν θέλεις.
Η αλήθεια είναι πως η αναζήτηση ψυχιάτρου ή θεραπευτή δεν είναι εύκολη υπόθεση. Θα πέσεις πάνω σε διάφορους ακατάλληλους για σένα, κι αυτό γιατί αν και όλοι οι γιατροί έχουν εκπαιδευτεί πανω κάτω με τον ίδιο τρόπο, ο ψυχίατρος και ο ψυχοθεραπευτής, δεν αρκει να είναι γνώστης, αλλά θέλουμε να είναι και φίλος για να μπορούμε να ανοιχτούμε. Θα σε συμβούλευα, αν μου επιτρέπεις, να αποτανθείς και σε άλλα νοσοκομεία ή ΚΨΥ με αλλους ψυχιατρους. Στατιστικά και μόνο, κάποιος θα βρεθεί που να σου "κάνει". Είναι δυσκολη η αναζήτηση, αλλά εκεί που θα τιμωρήσαι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο, βγες και αλληλεπίδρασε, εστω και "μάταια" στην αρχή.
Κάτι δεύτερο που είναι βασικό πιστεύω στην πορεία του αγώνα κατα της κατάθλιψης και των όποιων συμπτωμάτων, είναι το να έχεις συμμαχο το περιβάλλον σου. Εαν αγαπάς τον εαυτό σου, πρέπει να κάνεις σαφές στους δικούς σου ότι χρειάζεσαι βοήθεια. Ολα σου τα χρόνια σε υπερπροστάτευαν και σε υπεραγαπουσαν όπως λες. Ας σε προστατευσουν αλλη μια φορά η οποία θα είναι καθοριστική για τη ζωή σου, μέσω της στηριξης τους στον αγώνα αυτό. Το ότι για τους γονείς σου αποτελεί ταμπού η φροντίδα της ψυχικής υγείας, δεν χρειάζεται να τους εμποδίσει απο το να σε βοηθήσουν να την λάβεις. Δε χρειάζεται να δώσουν εξηγήσεις σε κανέναν, απλώς να σε καταλάβουν. Να σταθούν δίπλα σου στον δικό σου αγώνα.
Τέλος, αν και η κατάθλιψη δεν ξεπερνιέται χωρίς φάρμακα, αυτό που ξέρω είναι ότι και τα φάρμακα και η θεραπεία λειτουργούν καταπραϋντικά αλλά το να αλλάξεις στάση απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό, να τον αγαπάς να τον πιστεύεις, γίνεται μέσω της μίμησης. Είναι ανηφόρα, αλλά το καλό είναι ότι είναι στο χέρι σου να την ανέβεις. Καλή τύχη και αν θέλεις, κράτα μας ενήμερους :)

Σε ότι αφορά στη σχέση σου με τους γονείς θα σου έλεγα να αποστασοιοποιηθείς εν μέρει και μετά να επαναπροσδιορίσετε τα όρια που έχει η μεταξύ σας σχέση σε ενήλικη βάση .
Σε ότι αφορά τα σχόλια στο γραφείο το μόνο αντίδοτο είναι να γυρίσεις και να υποστηρίξεις με πυγμή την θέση σου και όρθα κοφτά ! με θάρρος !
Σε ότι αφορά το ότι έμεινες για κάποιο διάστημα κλεισμένος στον εαυτό σου κάποιες φορές αυτό βοηθάει δεν γίνεται επί 24 ώρου βάσεως να είμαστε εξωστρεφείς χρειαζόμαστε και λίγο περισσυλογή και ανατροφοδότηση οι υπερ social καταστάσεις είναι συνήθως "τεχνητές" κ σικέ !
Ως επιρρεπής στα γλυκά ! Θα σου πρότεινα να επισκεφτείς ένα διατροφολόγο και να ακολουθήσεις με πίστη το πρόγραμμα που θα σου θέσει για κάποιο διάστημα μέχρι ο οργανισμός σου να αποκτήσει νέες και υγιηνές συνήθειες παράλληλα με άσκηση που θα σε αποφορτίσει και ψυχολογικά .
Σε ότι αφορά την παρουσία κατάθλιψης είναι ένα θέμα που θα το διαχειριστείς καλύτερα με τις συμβουλές του γιατρού σου !
Και τέλος μπορείς απλά να βουλώσεις τα στόματα βρίσκοντας μια κοπέλα ! ....κάποια στιγμή όταν νοιώσεις έτοιμος ! Τα όρια που θέλεις να μπουν να τα θέσεις ΑΥΣΤΗΡΑ και ΑΠΑΡΑΒΑΤΑ .Τώρα ένας άλλος λόγος που κλείνεσαι στον εαυτό σου είναι και για αυτοάμυνα .

το ποσο με εντυπωσιαζει καθε φορα η ποικιλία της κανιβαλιστικης συμπεριφορας των γονιων μας με ξεπερναει!...και ποσο πολυποικιλες ειναι αυτες οι συμπεριφορες... με τετοια λαθη που εκαναν μαζι σου και πάλι καλα εισαι..θα μπορουσαν να ειναι και χειροτερα τα πραγματα... καλως ορισες στον κοσμο των καταθλιπτικων φιλε αγνωστε.
οταν εισαι σε φαση καταθλιψη η οποιαδηποτε κριτικη σε πληγωνει...οταν συνερχεσαι μετα μουτζωνεις τον εαυτο σου που μπήκες σε αυτην την διαδικασια. οκ σε ειπαν ομοφυλοφιλο ... και? ..ολα τα υπολοιπα ειναι δικα μας κατορθωματα και δικες μας μαχαιριες... ενας θεος ξερει τι σεναρια εκανες για να ριξεις ολο το φταιξιμο μιας κατινιας πάνω σου και τα καταφερες θαυμασια!
το πρωτο βημα εγινε... η αναγνωριση της αρρωστειας σου... το 2ο ειναι αν θες τελικα να γινεις καλα..ταχαπια ειναι για να αντεχουμε το πετσι μας στην μερα μας..για παρακατω ομως τι γινεται? εισαι ετοιμος να το παλεψει πραγματικα?

Quote:

---

Originally Posted by agnwstos85

Κάποια προβλήματα που είδα ότι είχαν δημιουργηθεί ήταν ότι , όποια σχέση έκανα προσπαθούσα να προσκοληθώ πάνω της ώστε να μπορέσω να αποκολληθώ από τους γονείς μου (πλέον το αναφέρω στον εαυτό μου ως έλλειψη αυτοεκτίμησης , διότι οι επιλογές μου ήταν μόνο γυναίκες που με κυνηγούσαν και αποφασίζοντας βάσει των θέλω τους διότι νόμιζα ότι κάτι τέτοιο θα μου έφερνε μια ήρεμη ζωή και ευτυχία).
Άγνωστο φόβο προς όλους και όλες τις καταστάσεις , υπερανάλυση κυρίως αρνητικών σχολίων , εκφράσεων ,ακόμα και βλεμμάτων . αυτό με οδήγησε να αποφεύγω σαν διαόλου κάλτσα την μετακίνηση με ΜΜΜ , ιδιαίτερα μόνος μου (εχω μπει στο μετρό και κατέβηκα στην επόμενη στάση ιδρωμένος και αγχωμένος) , αργότερα έμαθα πως αυτό είναι ένα είδος κοινωνικής φοβίας.

---

Kαλησπέρα.ΑΝ εξαιρέσουμε την σχέση με τους γονείς και τα χάπια,θα μπορούσα να πω ότι έχουμε παρόμοια ιστορία.Με τον καιρό θα καταλάβεις ότι είναι σχεδόν ίδια σε όλους.Θεωρώ λάθος ότι πήγες στα χάπια και ειδικά μόνος σου.
Θεωρώ πως το θέμα που έγινε στη δουλειά,δεν είναι η αιτία αλλά η αφορμή.Στη δικιά μου περίπτωση δηλαδή με ενοχλούσαν τα βλέμματα.Πίστευα ότι όλοι με κοιτάνε και γελάνε οπότε σε συνδιασμό με τις αρνητικές σκέψεις έβαζα στο μυαλό μου τρελά σενάρια με αποτέλεσμα να μην μπορώ να κινηθώ,να μην μπορώ πλέον στη δουλειά (παρόλο που μου άρεζε η δουλειά μου) και διάφορα άλλα.Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σε ένα τέτοιο άτομο (πχ σαν τη δική μου περίπτωση) το πρόβλημα δεν είναι η δουλειά αλλά η όλη κατάσταση πριν την δουλειά,μετα τη δουλειά και ΣΤΗ δουλειά κι όχι το περιεχόμενο της δουλειάς.
Για να το εξηγήσω καλύτερα.Ένα τέτοιο άτομο σκέφτεται το πως θα πάει στη δουλειά.Δεν μπορεί τα ΜΜΜ οπότε πρέπει να βρει άλλο τρόπο.Αν δεν έχει άλλο τρόπο θα πρέπει να μπει στα ΜΜΜ (με μισή καρδιά κι αρκετό ζόρι) για να πάει στη δουλειά του.Οπότε η μέρα ξεκινάει με άγχος και με όχι τόσο καλή επικοινωνία με το περιβάλλον .Στη συνέχεια μόλις φτάσει στη δουλειά έχει στο μυαλό του οποιαδήποτε αρνητική σκέψη που συνήθως η σκέψη αυτή είναι η πιο καταστροφική.Στην συγκεκριμένη περίπτωση ότι ειπωθηκε στη δουλειά ότι είναι γκέι και μερικές σκέψεις που κάνει είναι ότι οι συνάδελφοι στη δουλειά σκέφτοντε αυτόν στον κρεββάτι με άλλον άντρα και γελάνε εις βαρος του.Μπορεί αν είναι οποιαδήποτε σκέψη/εις,ένα παράδειγμα έφερα.Οπότε το άτομο συνεχίζει και ζορίζεται αλλα ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ αλλά για την κατάσταση που επικρατεί στο μυαλό του.Αυτό έχει ώς αποτέλεσμα να έχει ήδη κουραστεί και στο μυαλό του να έχει ΜΟΝΟ την επιστροφή στο σπίτι γιατί εκεί νιώθει ασφάλεια.Μέχρι την επιστροφή στο σπίτι υπάρχει παλι η μετακίνηση που σε συνδιασμό με την όλη μέρα,συνεχίζει να είναι ένα δύσκολο κομμάτι.Μόλις φτάνει πλέον στο σπίτι νιώθει ασφαλής και συνήθως γίνεται κατάχρηση σε κάποια πράγματα για να νιώσει λίγο ευφορία.Αυτά μπορεί να είναι λιπαρά,γλυκά (ψυχολογική βουλιμία),αλκοόλ, ναρκωτικές ουσίες κι ίσως κι άλλα.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι όλο αυτό είναι εξαντλητικό και το άτομο μετά από καιρό (δεν ξέρω πόσο,ανάλογα την ψυχική δύναμη του ατόμου) τα παρατάει όλα κι απομονώνεται.Αυτό γιατί πλεόν δεν έχει άλλες δυνάμεις ώστε να βγάλει την ημέρα.

moonlight ο ειδικός που αναφέρουμε συχνά/πυκνά ...κι εγώ πολλές φορές μιλώντας για ψυχολόγο ...είναι για διάφορους λόγους.Αν θέλεις μπορώ να αναφέρω μερικούς αλλά δεν θέλω να βγω εκτός θέματος.Όμως μπορώ να το κάνω.Επίσης έχω να σου πω ότι ο τρόπος που σκέφτεσαι είναι καλός.Εγωιστικός και με θράσος απέναντι σε ένα πρόβλημα (τα αναφέρω με την καλή έννοια).Δυστυχώς όμως η όλη κατάσταση είναι εξαντλητική κι αυτές οι ''ψυχολογικές ενέσεις'' (όπως μου αρέσει να τις αποκαλώ) έχουν χάσει την δράση τους γιατί πλέον οι δυνάμεις έχουν στερέψει.Γράφω συνεχώς την λέξη δυστυχώς αλλά δε νομίζω ότι μπορώ να βρω κάποια άλλη,γιατί ΔΥΣΤΥΧΩΣ χωρίς αντιμετώπιση και χωρίς βοήθεια η κατάληξη είναι (σχεδόν) πάντα η ίδια.

{p.s}Δεν είμαι ψυχολόγος απλά έχω περάσει σχεδόν τα ίδια με συνεχόμενα βουλιμικά επεισόδια.

καλησπέρα και από μένα.διάβασα χθες το ποστ και αμέσως σκέφτηκα να σχολιάσω, γιατί παρατηρώ πολλά κοινά σημεία. βλέπω επίσης ότι οι απαντήσεις είναι εξαιρετικά διαφωτιστικές.και εγώ κάπως έτσι ήμουν και είμαι,απλά δεν εκτίθεμαι τόσο τώρα πια,οπότε φαινομενικά το πρόβλημα έχει υποχωρήσει. χρειαζόμαστε ειδικό ακόμα και αν νομίζουμε ότι πάμε καλύτερα, γιατί να ποιος είναι ο πραγματικός λόγος της...."βελτίωσης". βέβαια, και η απομόνωση βοηθάει, βάζεις πράγματα σε μια σειρά, ανασύνταξη, με την προϋπόθεση όμως ότι μετά βγαίνουμε ανανεωμένοι, εγώ απομονώθηκα και τώρα κουράζομαι να ...ντυθώ. έμαθα πράγματα όμως λόγω της απομόνωσης, συνειδητοποίησα όσα ήδη ήξερα αλλά δεν έβλεπα. μην μένεις στην πρόσκαιρη, ψεύτικη ικανοποίηση των γλυκών, μετά θα αφεθείς και θα είσαι χειρότερα,γιατί θα πεις "πώς πάχυνα έτσι εξαιτίας της απόσυρσής μου που οφείλεται στα σχόλια κομπλεξικών".

Σε γενικές γραμμές, κάπως έτσι τελικά ξεκινά η κατάθλιψη; με φόβο για τους άλλους; με φόβο σχεδόν ότι διωκόμαστε; έχω δει πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά, επειδή και εγώ εισέπραττα σχόλια κλπ ,θέλω να πω ότι οι φόβοι ίσως να μην είναι πάντα αβάσιμοι, και το θέμα είναι πώς εντοπίζεις τον πραγματικό από τον φανταστικό; Η απόσυρση φαντάζει καλή επιλογή, γιατί δεν έρχεσαι σε επαφή με κανέναν,αλλά...

Quote:

---

Originally Posted by Ntoubroutza

moonlight ο ειδικός που αναφέρουμε συχνά/πυκνά ...κι εγώ πολλές φορές μιλώντας για ψυχολόγο ...είναι για διάφορους λόγους.Αν θέλεις μπορώ να αναφέρω μερικούς αλλά δεν θέλω να βγω εκτός θέματος.Όμως μπορώ να το κάνω.Επίσης έχω να σου πω ότι ο τρόπος που σκέφτεσαι είναι καλός.Εγωιστικός και με θράσος απέναντι σε ένα πρόβλημα (τα αναφέρω με την καλή έννοια).Δυστυχώς όμως η όλη κατάσταση είναι εξαντλητική κι αυτές οι ''ψυχολογικές ενέσεις'' (όπως μου αρέσει να τις αποκαλώ) έχουν χάσει την δράση τους γιατί πλέον οι δυνάμεις έχουν στερέψει.Γράφω συνεχώς την λέξη δυστυχώς αλλά δε νομίζω ότι μπορώ να βρω κάποια άλλη,γιατί ΔΥΣΤΥΧΩΣ χωρίς αντιμετώπιση και χωρίς βοήθεια η κατάληξη είναι (σχεδόν) πάντα η ίδια.

{p.s}Δεν είμαι ψυχολόγος απλά έχω περάσει σχεδόν τα ίδια με συνεχόμενα βουλιμικά επεισόδια.

---

Τα λες πολύ σωστά στον άγνωστο... Δεν χρειάζεται να "δικαιολογείσαι", το καταλαβαίνω και έχεις δίκαιο ως προς το πόσο εξαντλητικό είναι όλο αυτό... Και ΚΑΝΕΝΑΣ γύρω δεν το καταλαβαίνει. Αντίθετα μπορεί να σε κρίνει -άθελά του πολλές φορές- γιατί ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΙΔΕΑ τι περνάς και όπως είπε και η Ρέα, η οποιαδήποτε κριτική σε ρίχνει. Εσύ και ακόμα 2 άτομα εδώ μέσα (μαζί με την μάνα μου) με κάνατε να ξεπεράσω την προκατάληψη που είχα και τον εγωισμό που λες (πολλές φορές όμως όντως αυτός με σώζει!) και να πάω αλλά τι κατάλαβα; Την 2η φορά ένιωθα πως πέταξα τα λεφτά της μάνας μου και ένιωθα τόσο άσχημα. Κριτική, συμβουλές, συγκρίσεις με άλλους, δεν καταλάβαινε καν τι ένιωθα ενώ του εξηγούσα πόσο με επηρεάζει στην καθημερινότητα, λες και ήταν επιλογή μου, με σύγκρινε με άλλα άτομα ενώ του είχα ήδη πει από την 1η συνεδρία το πόσο με ρίχνει όλο αυτό και πόσο δεν δουλεύει αυτός ο τρόπος με μένα. Ο παραδειγματισμός που έγραψα πιο πάνω στον άγνωστο δηλαδή. Δεν ξέρω τι άλλο να πω, απογοήτευση. Δεν είμαι υπερβολική γιατί ο σωστός ειδικός βρίσκει το κουμπί σου, σε κάνει να ανοίγεσαι, δεν φεύγεις από εκεί νιώθωντας ακόμη πιο άσχημα και υποτιμημένη... Απλά δεν είχε ιδέα πώς ένιωθα και ότι μόνο επιλογή σου δεν είναι να νιώθεις έτσι και πόσο δύσκολο είναι να κάνεις τα πιο απλά που πρότεινε... Την ίδια μέρα είχα πάει στον ομοιοπαθητικό μου και μου έδωσε περισσότερο θάρρος (και ας με είπε δειλή λόγω μιας ήπιας μορφής κοινωνικής φοβίας που έχω!). Ο ομοιοπαθητικός σκέψου πως είναι απλός γιατρός. Τελοσπάντων. Μπορώ να σκεφτώ αρκετούς λόγους που το προτείνετε αλλά δυστυχώς είναι τόσο δύσκολο να βρεις κάποιον που θα σε βοηθήσει και επειδή εγώ απογοητεύομαι εύκολα -πόσο μάλλον ο άγνωστος που καταλαβαίνω πως έχει φτάσει στα όρια της απελπισίας μιας και έχει αλλάξει πολλούς- καταλήγω στο ρίσκο να το παλέψω μόνη μου με όσες δυνάμεις μου έχουν απομείνει γιατί πια έχω καταλάβει πως οι άλλοι που δεν το περνάνε δεν έχουν ιδέα και απλά κατανοώ την προσπάθεια που κάνουν για να σε ανεβάσουν κι' ας σε ρίχνουν όλο και πιο κάτω. Πλέον το αναγνωρίζω και γελάω και ταυτόχρονα προσπαθώ να με μαζέψω. Όταν δεν έχεις άλλες εναλλαχτικές αυτό κάνεις...

Συγγνώμη για το σπαμ, ήδη νιώθω άσχημα που άρχισα να λέω τα δικά μου στο θέμα του παιδιού :(
Τουλάχιστον όμως όσοι απάντησαν καταλαβαίνουν τον αγώνα και βοηθάνε...
*Άλλαξα μια πρόταση στο εντιτ γιατί είχα καταλάβει άλλα αντί άλλων, τώρα το διαπίστωσα όταν ξαναδιάβασα προσεχτικά το θέμα. Ευχαριστώ πάντως.

Quote:

---

Originally Posted by rea

το ποσο με εντυπωσιαζει καθε φορα η ποικιλία της κανιβαλιστικης συμπεριφορας των γονιων μας με ξεπερναει!...και ποσο πολυποικιλες ειναι αυτες οι συμπεριφορες... με τετοια λαθη που εκαναν μαζι σου και πάλι καλα εισαι..θα μπορουσαν να ειναι και χειροτερα τα πραγματα... καλως ορισες στον κοσμο των καταθλιπτικων φιλε αγνωστε.
οταν εισαι σε φαση καταθλιψη η οποιαδηποτε κριτικη σε πληγωνει...οταν συνερχεσαι μετα μουτζωνεις τον εαυτο σου που μπήκες σε αυτην την διαδικασια. οκ σε ειπαν ομοφυλοφιλο ... και? ..ολα τα υπολοιπα ειναι δικα μας κατορθωματα και δικες μας μαχαιριες... ενας θεος ξερει τι σεναρια εκανες για να ριξεις ολο το φταιξιμο μιας κατινιας πάνω σου και τα καταφερες θαυμασια!
το πρωτο βημα εγινε... η αναγνωριση της αρρωστειας σου... το 2ο ειναι αν θες τελικα να γινεις καλα..ταχαπια ειναι για να αντεχουμε το πετσι μας στην μερα μας..για παρακατω ομως τι γινεται? εισαι ετοιμος να το παλεψει πραγματικα?

---

λαικ αγαπαμε ρεα αλλα εχω γινει κι εγω πλεον κανιβαλλακι δυστηχωσ

Quote:

---

Originally Posted by elis

λαικ αγαπαμε ρεα αλλα εχω γινει κι εγω πλεον κανιβαλλακι δυστηχωσ

---

χαχαχα..και η ρεα σας αγαπάει και ας ειστε κανιβαλακια ...ουγκ!!! ...χρονια πολλαααα!!!

Quote:

---

Originally Posted by -moonlight-

Τα λες πολύ σωστά στον άγνωστο... Δεν χρειάζεται να "δικαιολογείσαι", το καταλαβαίνω και έχεις δίκαιο ως προς το πόσο εξαντλητικό είναι όλο αυτό... Και ΚΑΝΕΝΑΣ γύρω δεν το καταλαβαίνει. Αντίθετα μπορεί να σε κρίνει -άθελά του πολλές φορές- γιατί ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΙΔΕΑ τι περνάς και όπως είπε και η Ρέα, η οποιαδήποτε κριτική σε ρίχνει. Εσύ και ακόμα 2 άτομα εδώ μέσα (μαζί με την μάνα μου) με κάνατε να ξεπεράσω την προκατάληψη που είχα και τον εγωισμό που λες (πολλές φορές όμως όντως αυτός με σώζει!) και να πάω αλλά τι κατάλαβα; Την 2η φορά ένιωθα πως πέταξα τα λεφτά της μάνας μου και ένιωθα τόσο άσχημα. Κριτική, συμβουλές, συγκρίσεις με άλλους, δεν καταλάβαινε καν τι ένιωθα ενώ του εξηγούσα πόσο με επηρεάζει στην καθημερινότητα, λες και ήταν επιλογή μου, με σύγκρινε με άλλα άτομα ενώ του είχα ήδη πει από την 1η συνεδρία το πόσο με ρίχνει όλο αυτό και πόσο δεν δουλεύει αυτός ο τρόπος με μένα. Ο παραδειγματισμός που έγραψα πιο πάνω στον άγνωστο δηλαδή. Δεν ξέρω τι άλλο να πω, απογοήτευση. Δεν είμαι υπερβολική γιατί ο σωστός ειδικός βρίσκει το κουμπί σου, σε κάνει να ανοίγεσαι, δεν φεύγεις από εκεί νιώθωντας ακόμη πιο άσχημα και υποτιμημένη... Απλά δεν είχε ιδέα πώς ένιωθα και ότι μόνο επιλογή σου δεν είναι να νιώθεις έτσι και πόσο δύσκολο είναι να κάνεις τα πιο απλά που πρότεινε... Την ίδια μέρα είχα πάει στον ομοιοπαθητικό μου και μου έδωσε περισσότερο θάρρος (και ας με είπε δειλή λόγω μιας ήπιας μορφής κοινωνικής φοβίας που έχω!). Ο ομοιοπαθητικός σκέψου πως είναι απλός γιατρός. Τελοσπάντων. Μπορώ να σκεφτώ αρκετούς λόγους που το προτείνετε αλλά δυστυχώς είναι τόσο δύσκολο να βρεις κάποιον που θα σε βοηθήσει και επειδή εγώ απογοητεύομαι εύκολα -πόσο μάλλον ο άγνωστος που καταλαβαίνω πως έχει φτάσει στα όρια της απελπισίας μιας και έχει αλλάξει πολλούς- καταλήγω στο ρίσκο να το παλέψω μόνη μου με όσες δυνάμεις μου έχουν απομείνει γιατί πια έχω καταλάβει πως οι άλλοι που δεν το περνάνε δεν έχουν ιδέα και απλά κατανοώ την προσπάθεια που κάνουν για να σε ανεβάσουν κι' ας σε ρίχνουν όλο και πιο κάτω. Πλέον το αναγνωρίζω και γελάω και ταυτόχρονα προσπαθώ να με μαζέψω. Όταν δεν έχεις άλλες εναλλαχτικές αυτό κάνεις...

Συγγνώμη για το σπαμ, ήδη νιώθω άσχημα που άρχισα να λέω τα δικά μου στο θέμα του παιδιού :(
Τουλάχιστον όμως όσοι απάντησαν καταλαβαίνουν τον αγώνα και βοηθάνε...
*Άλλαξα μια πρόταση στο εντιτ γιατί είχα καταλάβει άλλα αντί άλλων, τώρα το διαπίστωσα όταν ξαναδιάβασα προσεχτικά το θέμα. Ευχαριστώ πάντως.

---

Καλημέρα.
Είμαι της άποψης ότι η διαφορά,η αλλαγή, (διάβασε αυτά που θα γράψω και βάλε όποια λέξη θέλεις εσύ) γίνεται από συνδιασμό πραγμάτων κι όχι μόνο από ένα πράγμα.Ένα άσχετο παράδειγμα.Δεν μπορείς να κοιμηθείς και κάποιος σου είπε να πίνεις χαμομήλι,τσάι γενικά,βαλεριάνα και τα σχετικά (πχ ο διατροφολόγος).Τι μπορεί να σου κάνει το τσάι αν μέσα στη μέρα εσύ δεν έκοψες την συνήθεια του υπερβολικού καφέ ή των αναψυκτικών?Η απάντηση είναι τίποτα.Για να σε βοηθήσει λίγο το τσάι,θα πρέπει να το βοηθήσεις κι εσύ με κάποια άλλα πράγματα.Οπότε λίγο από εδώ,λίγο από εκεί,λίγο παραδίπλα....κάποια στιγμή θα δεις κάποιο φως.Ήταν ένα άσχετο παράδειγμα για να προσπαθήσω να σε βάλω στο σκεπτικό μου.

Πριν μερικές μέρες που λες,πήγα στο ΚΨΥ.Πριν ένα μηνα και περίπου έδωσα ιστορικό και πριν μερικές μέρες έκανα το πρώτο μου ραντεβού.Ψυχοθεραπευτής μου ήταν ένας νέος.Παίζει και νεότερος από εμένα (εγώ είμαι 29).Εγώ μιλούσα.Δεν είπα κάτι διαφορετικό από αυτά που είπα στους άλλους 4 ψυχολόγους και σε ένα ψυχίατρο.Δεν είπαμε κάτι ενδιαφέρον,ούτε είμαι στη φάση που θέλω να τα βγάλω όλα από μέσα μου για να νιώσω άνετα.Εν ολίγης δεν είμαι ευχαριστημένος αλλά δεν είμαι κι απογοητευμένος.Θα συνεχίσω και βλέπουμε.Αν δω ότι δεν μου κάνει θα ζητήσω να αλλάξω.Κανένα πρόβλημα.Όλο αυτό το έγραψα για να σου απαντήσω στα πεταμένα λεφτα που λες και γενικά στον τρόπο που σκέφτεσαι.Οπότε θα προσπαθήσω να σου πω όσο πιο γρήγορα μπορώ τα θετικά της ημέρας εκείνης.

Εϊμαι άνθρωπος με ψυχαναγκασμούς,κρίσεις πανικού,κοινωνική φοβία κλπ.
Όταν έφευγα από το σπίτι (πιο παλιά) έπρεπε να τσεκάρω τα πάντα συνεχώς με αποκορύφωμα το ότι έφυγα για ταξίδι και στη μέση του ταξιδιού μετά από 50 χιλιόμετρα περίπου γύρισα ξανά σπίτι για να κάνω το τελευταίο ''τσεκ''.Αυτά τώρα έχουν ελλατωθεί αλλά παραμένουν σε κάποιο βαθμό.Την ημέρα που είχα το ραντεβού λοιπόν,ήμουν μόνος στο σπίτι γιατι έλειπε η κοπέλα μου κι έπρεπε να πάω κέντρο για το ραντεβού.Στο σπίτι έπρεπε να αφήσω τα σκυλιά μου και να μαζέψω ότι θα μπορούσαν να πειράξουν και γενικά να ''κλείσω'' τα πάντα για τις δικές μου φοβίες.Χωρίς πολλά πολλά τα έκανα κι έφυγα.Στην αρχή ένιωσα λίγο άβολα γιατί είχε και πολύ κίνηση,άβολα για το αν γίνει κάτι κακό στο σπίτι δηλαδή και η αλήθεια είναι ότι περίμενα την κρίση.Κάθισα σε ένα παγκάκι έκανα ένα τσιγάρο και λέω ''ας αργήσω στο ραντεβού,δεν έγινε και τίποτα,όταν νιώσω εντάξει θα πάω αλλιώς γυρνάω σπίτι''.Σε άλλη περίπτωση θα είχα άγχος και για το λεπτό αργοπορίας,ένα έξτρα άγχος δηλαδή που μετά το ένα θα έφερνε το άλλο.
Επειδή έγραψα πολλά θα σου πω ότι πήγα στο ραντεβού,τελείωσα με το ραντεβού,μετά πήγα από παραλία βόλτα,μπήκα και σε κάτι μαγαζιά για ένα δωράκι που ήθελα κι ....όλα καλά.

Ένας που δεν έχει νιώσει κάτι τέτοιο και δεν ξέρει πως είναι,τα θεωρεί όλα αυτά φυσιολογικά.Το να πας κάπου δηλαδή και να κάνεις κάτι.Για μένα όμως μια ολόκληρη μέρα χωρίς κανένα ''βάρος'' είναι υπόθεση.Οπότε σου έγραψα και το θετικό της ημέρας.Έκανα 7 μήνες να βγω από το σπίτι.Τώρα βγαίνω και είμαι πολύ καλύτερα.Δεν μου ακούμπησε κάποιος το μαγικό ραβδάκι στο κεφάλι,απλά με την δική μου προσπάθεια περισσότερο αλλά και με την βοήθεια κάποιων είμαι σε πολύ καλό δρόμο.

Μην απογοητεύεσαι επειδή νιώθεις ότι κάποιος δεν μπορεί να σε βοηθήσει.Πάντα θα υπάρχει κάποιος που μπορεί να βοηθήσει.

Quote:

---

Originally Posted by Ntoubroutza

Καλημέρα.
Είμαι της άποψης ότι η διαφορά,η αλλαγή, (διάβασε αυτά που θα γράψω και βάλε όποια λέξη θέλεις εσύ) γίνεται από συνδιασμό πραγμάτων κι όχι μόνο από ένα πράγμα.Ένα άσχετο παράδειγμα.Δεν μπορείς να κοιμηθείς και κάποιος σου είπε να πίνεις χαμομήλι,τσάι γενικά,βαλεριάνα και τα σχετικά (πχ ο διατροφολόγος).Τι μπορεί να σου κάνει το τσάι αν μέσα στη μέρα εσύ δεν έκοψες την συνήθεια του υπερβολικού καφέ ή των αναψυκτικών?Η απάντηση είναι τίποτα.Για να σε βοηθήσει λίγο το τσάι,θα πρέπει να το βοηθήσεις κι εσύ με κάποια άλλα πράγματα.Οπότε λίγο από εδώ,λίγο από εκεί,λίγο παραδίπλα....κάποια στιγμή θα δεις κάποιο φως.Ήταν ένα άσχετο παράδειγμα για να προσπαθήσω να σε βάλω στο σκεπτικό μου.

Πριν μερικές μέρες που λες,πήγα στο ΚΨΥ.Πριν ένα μηνα και περίπου έδωσα ιστορικό και πριν μερικές μέρες έκανα το πρώτο μου ραντεβού.Ψυχοθεραπευτής μου ήταν ένας νέος.Παίζει και νεότερος από εμένα (εγώ είμαι 29).Εγώ μιλούσα.Δεν είπα κάτι διαφορετικό από αυτά που είπα στους άλλους 4 ψυχολόγους και σε ένα ψυχίατρο.Δεν είπαμε κάτι ενδιαφέρον,ούτε είμαι στη φάση που θέλω να τα βγάλω όλα από μέσα μου για να νιώσω άνετα.Εν ολίγης δεν είμαι ευχαριστημένος αλλά δεν είμαι κι απογοητευμένος.Θα συνεχίσω και βλέπουμε.Αν δω ότι δεν μου κάνει θα ζητήσω να αλλάξω.Κανένα πρόβλημα.Όλο αυτό το έγραψα για να σου απαντήσω στα πεταμένα λεφτα που λες και γενικά στον τρόπο που σκέφτεσαι.Οπότε θα προσπαθήσω να σου πω όσο πιο γρήγορα μπορώ τα θετικά της ημέρας εκείνης.

Εϊμαι άνθρωπος με ψυχαναγκασμούς,κρίσεις πανικού,κοινωνική φοβία κλπ.
Όταν έφευγα από το σπίτι (πιο παλιά) έπρεπε να τσεκάρω τα πάντα συνεχώς με αποκορύφωμα το ότι έφυγα για ταξίδι και στη μέση του ταξιδιού μετά από 50 χιλιόμετρα περίπου γύρισα ξανά σπίτι για να κάνω το τελευταίο ''τσεκ''.Αυτά τώρα έχουν ελλατωθεί αλλά παραμένουν σε κάποιο βαθμό.Την ημέρα που είχα το ραντεβού λοιπόν,ήμουν μόνος στο σπίτι γιατι έλειπε η κοπέλα μου κι έπρεπε να πάω κέντρο για το ραντεβού.Στο σπίτι έπρεπε να αφήσω τα σκυλιά μου και να μαζέψω ότι θα μπορούσαν να πειράξουν και γενικά να ''κλείσω'' τα πάντα για τις δικές μου φοβίες.Χωρίς πολλά πολλά τα έκανα κι έφυγα.Στην αρχή ένιωσα λίγο άβολα γιατί είχε και πολύ κίνηση,άβολα για το αν γίνει κάτι κακό στο σπίτι δηλαδή και η αλήθεια είναι ότι περίμενα την κρίση.Κάθισα σε ένα παγκάκι έκανα ένα τσιγάρο και λέω ''ας αργήσω στο ραντεβού,δεν έγινε και τίποτα,όταν νιώσω εντάξει θα πάω αλλιώς γυρνάω σπίτι''.Σε άλλη περίπτωση θα είχα άγχος και για το λεπτό αργοπορίας,ένα έξτρα άγχος δηλαδή που μετά το ένα θα έφερνε το άλλο.
Επειδή έγραψα πολλά θα σου πω ότι πήγα στο ραντεβού,τελείωσα με το ραντεβού,μετά πήγα από παραλία βόλτα,μπήκα και σε κάτι μαγαζιά για ένα δωράκι που ήθελα κι ....όλα καλά.

Ένας που δεν έχει νιώσει κάτι τέτοιο και δεν ξέρει πως είναι,τα θεωρεί όλα αυτά φυσιολογικά.Το να πας κάπου δηλαδή και να κάνεις κάτι.Για μένα όμως μια ολόκληρη μέρα χωρίς κανένα ''βάρος'' είναι υπόθεση.Οπότε σου έγραψα και το θετικό της ημέρας.Έκανα 7 μήνες να βγω από το σπίτι.Τώρα βγαίνω και είμαι πολύ καλύτερα.Δεν μου ακούμπησε κάποιος το μαγικό ραβδάκι στο κεφάλι,απλά με την δική μου προσπάθεια περισσότερο αλλά και με την βοήθεια κάποιων είμαι σε πολύ καλό δρόμο.

Μην απογοητεύεσαι επειδή νιώθεις ότι κάποιος δεν μπορεί να σε βοηθήσει.Πάντα θα υπάρχει κάποιος που μπορεί να βοηθήσει.

---

Καλησπέρα. Καταρχάς σ' ευχαριστώ πολύ που έκανες τον κόπο να μου απαντήσεις και να αναφέρεις μάλιστα και δικά σου παραδείγματα. Αλήθεια το εκτιμώ :)

Στην πρώτη παράγραφο συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ κι' αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που είχα πει στον ψυχοθεραπευτή. Του μίλησα για μικρά μικρά βήματα γιατί αυτός ξεκίνησε να μου μιλάει για πτυχίο γιατί του είπα πως εννοείται πως θέλω να τελειώσω την σχολή μου (που απέχω ακόμα γιατί τα σκατώνω χρόνια τώρα με αποκορύφωμα τον φετινό χρόνο που απλά αυτοκαταστρέφομαι) και ήθελα να τον κάνω να καταλάβει πως μου φαίνεται βουνό και αν το σκέφτομαι μ' αυτό τον τρόπο περισσότερο θα αποσυντονίζομαι. Παραδόξως, συμφώνησε και πήγε με τα νερά μου στην συνέχεια! Η συγκέντρωση, η μνήμη και σιγά σιγά η όρεξη για ζωή δεν θα επανέλθουν ξαφνικά... Αυτός στην αρχή μου έλεγε "διάβαζε, βάλε ένα πρόγραμμα κλπ" κι' εγώ του μιλούσα για το πόσο αδύνατο μου φαίνεται αυτό που περιγράφει. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω και η αλήθεια είναι πως θυμώνω όταν τα επεξεργάζομαι γιατί ήταν σαν να πήγα να μιλήσω σε έναν άκυρο που μου έδινε απλά συμβουλές που σε αυτή την φάση μου ακούγονται εξωφρενικές... Λες και δεν τα ξέρω όλα αυτά από μόνη μου και πρέπει μα σκάω κάθε φορά 50ευρα. Αχ πάλι εκνευρίστηκα, σκάω και συνεχίζω...

Αυτό που εννοώ εγώ όταν λέω απογοήτευση είναι πως περιμένεις από κάποιον που πληρώνεις να κάνει και λίγη δουλειά... Και όταν λέω δουλειά δεν εννοώ κάτι εξωπραγματικό. Το πιο απλό περίμενα. Να ΝΙΩΣΩ ότι με καταλαβαίνει, όχι να φεύγω νιώθοντας παράλογη και ταπεινωμένη, ναι γιατί όταν μου αναφέρει άλλα παραδείγματα και πόσα πιο άσχημα συμβαίνουν στον κόσμο αλλά οι άλλοι τα καταφέρνουν (κι' εγώ όχι!!!) ταπεινωμένη και υποτιμημένη νιώθω... Και υπερβολική και ηλίθια! Και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το "δέχεσαι" γιατί για να βρει κάποιος τον σωστό ειδικό είναι πάρα πολύ δύσκολο... Δεν πα να έχει 10 πτυχία και μεταπτυχιακά, είναι στον άνθρωπο κατά πόσο μπορεί να μπει στην θέση σου, να σε καταλάβει και να βρει τα σωστά λόγια χωρίς να σε κάνει να νιώθεις χειρότερα. Και αυτοί οι άνθρωποι ευτυχώς υπάρχουν και δεν είναι μόνο ψυχολόγοι και ψυχίατροι! Άρα δεν χρειάζεται να πετάς άσκοπα και τα λεφτά σου! Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι φίλοι, γνωστοί, συγγενείς, ένας σύντροφος! Μπορεί να σε βοηθήσουν ακόμη και τα ζωάκια, μια απλή βόλτα στην φύση, μπορεί να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός όταν ένα απόγευμα αποφασίζεις ξαφνικά να κάτσεις να γράψεις, να σου έρθει η έμπνευση και έτσι να βγεις έξω και να κάνεις ένα βήμα! Και ΝΑΙ όλα αυτά ακούγονται πανεύκολα και φυσιολογικόκατα αλλά για εμάς είναι άθλος ακόμα και το πιο μικρό! Τί θέλω να πω; Όταν νιώθεις πως ένας άνθρωπος δεν σε βοηθάει ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ να τον αγνοήσεις έτσι; Γιατί τότε να συνεχίζεις να επισκέπτεσαι τους ψυχολόγους και να δίνεις ευκαιρίες; Εκεί το πράγμα αλλάζει γιατί δεν είμαστε και Ωνάσηδες. Όλα αυτά εννοούσα όταν είχα πει πως απογοητεύτηκα... Επειδή είπα επιτέλους να ξεπεράσω την προκατάληψη και πως αν έβρισκα τον σωστό ειδικό θα με βοηθούσε έστω και με τα λόγια (όπως βοηθώ τον εαυτό μου με τα δικά μου λόγια ή όταν επιλέγω πια να πιάνομαι από λόγια άλλων που έχουν σκοπό να βοηθήσουν, οπότε σκέψου πόσο περισσότερο θα μπορούσαν να με βοηθήσουν τα λόγια ενός ΕΙΔΙΚΟΥ) αλλά προφανώς έγινε το ακριβώς αντίθετο. Δεν πτοούμαι όμως, περισσότερο πείσμωσα με τον εαυτό μου για να το παλέψω μόνη, θα νιώθω και καλύτερα που στηρίχτηκα αποκλειστικά σε μένα όπως ήθελα από την αρχή!

Όλα αυτά τα γράφω για να ξεκαθαρίσω τί εννοούσα... Ειλικρινά χαίρομαι που το βλέπεις αλλιώς γιατί και σένα ο τρόπος σκέψης σου σε βοηθάει. Όλα αυτά που είπες όμως μπορώ κι' εγώ να τα καταφέρω χωρίς ειδικό γιατί πλέον προσπαθώ όσο μπορώ να μην βυθίζομαι σε αυτοκαταστροφικές σκέψεις. Είναι αυτό που λέμε "ποτέ δεν ξέρεις πόσο δυνατός είσαι μέχρι την στιγμή που το να είσαι δυνατός είναι η μόνη επιλογή που έχεις". Αυτό εννοούσα όταν έγραψα πως όταν δεν έχεις άλλες εναλλαχτικές αυτό κάνεις...

Απλά να έχουμε στο μυαλό μας πως τον καθένα μπορούν να τον βοηθήσουν πολλά και διαφορετικά πράγματα, άλλα σε μικρότερο και άλλα σε μεγαλύτερο βαθμό. Και συμφωνώ πως πάντα υπάρχει κάποιος που μπορεί να μας βοηθήσει, αυτός ο κάποιος πρώτα είναι ο εαυτός μας και η θέλησή μας γιατί εσένα όσο κι' αν σου φαίνεται πως ο ειδικός ήταν αυτός που σε βοήθησε κάνεις λάθος. Απλά αυτός σου έδωσε κάτι να πιαστείς για να κάνεις πιο εύκολα το βήμα που χρειαζόταν. Θυμάσαι τι σου είχε πει ο φίλος σου όταν πήγες μαζί του για ποδηλασία στο βουνό; (Ναι το θυμάμαι ακόμα κι' εγώ γιατί με συγκίνησε η απάντησή του)! Εσύ βοήθησες τον εαυτό σου επειδή το ήθελες. Απλά αυτός ήταν μαζί σου και σου έδωσε ένα κίνητρο... Κάπως έτσι...

Όπως και να' χει, επειδή μάλλον σε κούρασα και θα με βρίσει και το παιδί που άνοιξε το θέμα, σε ευχαριστώ ειλικρινά και πάλι για την απάντηση. Είσαι από τα άτομα που εκτιμώ και χαίρομαι όταν διαβάζω απαντήσεις τους.

Φίλε Ntoubroutza είσαι η προσωποποίηση του αποφθέγματος, "κάθε εμπόδιο για καλό".
Εύχομαι να αργήσουν πολλάααα χρόνια μέχρι να σας εμφανιστούν ξανά στο μέλλον παρόμοιες... απώλειες.