Χωρισμός από μακροχρόνια σχέση
Καλησπέρα,γράφω πρώτη φορά,αναζητώ βοήθεια στο πρόβλημά μου,καθαρά ψυχολογική και θεώρησα ότι αυτή η ιστοσελίδα είναι η κατάλληλη.
Θα γράψω μεγάλο κείμενο,με συγχωρείτε αλλά δεν αρκεί μια παράγραφος για να εκφραστώ όπως θέλω.
Λοιπόν,χώρισα από μια μακροχρόνια σχέση 7 χρόνων,από δική μου επιλογή,πριν περίπου 1μιση μήνα.
Ήταν η δεύτερη σχέση μου αλλά ουσιαστικά η πρώτη,η πρώτη ήταν καθαρά από απόσταση οπότε δεν είχα δεθεί,και αν κ με χώρισε με μήνυμα μετά από 2 χρόνια,το ξεπέρασα γρήγορα.
Αυτή η σχέση ξεκίνησε όμορφα στα 19 μας,σπούδαζε στην πόλη μου και έμενε μόνος τους,τα πρώτα χρόνια είμασταν συνέχεια μαζί,έμενα κ σπίτι του πολλές μέρες.
Επειδή γενικότερα δεν είχα εμπειρίες,δεν ήμουν ώριμη να ξεχωρίσω αν έκανε για σχέση,ήμουν ευτυχισμένη μόνο κ μόνο που πρώτη φορά δέθηκα με κάποιον.Δεν έχει κανένα φίλο κ έχει θέματα στις κοινωνικές συναναστροφές,είναι άγαρμπος,μερικές φορές προσβάλλει κ δεν μιλάει γενικά πολύ.Θεωρεί ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ανώριμοι.Εγώ αυτά τα διαπίστωνα στην πορεία,αλλά η αλήθεια είναι ότι για μήνες είμασταν μόνο οι δύο μας,δεν βγαίναμε με παρέες παρα μόνο καμιά φορά το δίμηνο και αν,με κάποια δική μου.Λιώναμε στο σπίτι,αγκαλιές κ ταινίες ή παιχνίδια στο pc,και για καμιά βόλτα για καφέ.
Κυλούσε ο καιρός έτσι,εγώ ήμουν καλυμμένη κ ικανοποιημένη,δεν είχα γνωρίσει κ κάτι διαφορετικό για να κάνω σύγκριση η αλήθεια είναι.
Σε κάποια φάση γύρω στα 3,5 χρόνια άρχισε να παχαίνει πάρα πολύ,πήγε σχεδόν 120 κιλά χωρίς κανένα λόγο,δεν υπήρχε δηλαδή θέμα απλά έτρωγε όλη μέρα κ έλιωνε στο pc.Τσακωνόμασταν πάρα πολύ γιατί ένιωθα ότι αδιαφορούσε για τον εαυτό του αλλά κ για την σχέση μας,κ έπαιρνα ως απάντηση ότι αν θέλω ας παχύνω κ εγώ αυτός θα με θέλει γιατί με αγαπάει.Άρχισα να κάνω συγκρίσεις μέσα μου με άλλους αντρες κ να μη θέλω να κάνουμε σεξ,αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να τον χωρίσω.Έφτασε να βαριέται να πλένει τα δόντια του ή να κάνει μπάνιο.Εγώ του τα υπενθύμιζα.
Κάπου εκει τελείωσε η σχολή,πήγε φαντάρος κ άρχισε η απόσταση.Βλεπόμασταν λίγο κ ένιωθα χάλια γιατί είχα συνηθίσει να είμαστε πολλές μέρες μαζί,οπότε το ξενέρωμα πήγε στην άκρη.Είχαμε πει μόλις τελειώσει να συγκατοικήσουμε,δεν υπήρχε δουλειά αλλά επειδή είχε εισοδήματα από κάποια νοίκια μου είχε πει να νοικιάζαμε κ θα ψάχναμε για δουλειά μαζί.Είχα ενημερώσει κ τους δικούς μου.
Όταν τελείωσε το στρατό και είμασταν σε φάση να ψάχνουμε ένα μικρό σπίτι,με πήρε τηλέφωνο κ μου είπε ότι δεν γίνεται τελικά γιατί οι γονείς του δεν δίνουν τα χρήματα αν δεν βρει πρώτα δουλειά.Θύμωσα,όχι επειδή είχαν άδικο αλλά γιατί ο πρώην μου επέμενε ότι γίνεται κ είχα ενημερώσει την οικογένεια μου,είχαν αγοράσει κ κάποια έπιπλα,ένιωσα δηλαδή ότι δεν είναι σοβαρός άνθρωπος να μπορώ να στηριχτώ πάνω του κ έκανε κουβέντες του αέρα.Τσακωθήκαμε αλλά πάλι δεν σκέφτηκα να χωρίσω,μου υποσχέθηκε να ψάξει για δουλειά Αθήνα ή επαρχία κ να μείνουμε μαζί.
Από τότε πέρασε 1,5 χρόνος.Σε αυτό το διάστημα βλεπόμασταν 1 φορά το μήνα για σκ σε ξενοδοχεία.Όλα τα έκανα εγώ.Να του πω πότε να έρθει,να βρω ξενοδοχείο κτλ.Το είχα αναλάβει γιατί δεν έπαιρνε από μόνος του πρωτοβουλίες.Πήγαινα και στο χωρίο του που κ που αλλά,επειδή έχει μεγάλα θέματα με τους γονείς του κ δεν μπορεί να τους επιβληθεί,καθε φορά τον έστελναν σε αγγαρείες για συγγενείς κ δεν περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί,οπότε ξενέρωνα κ είχα αραιώσει.Παράλληλα έψαχνε για δουλειά,έστελνα κ εγώ βιογραφικά και για αυτόν,αλλα πολλές φορές δεν μελετούσε για την συνέντευξη.Είχε τύχει να αργήσει κ σε συνέντευξη για σημαντικό ραντεβου.Και πάντα εγώ τον καθοδηγούσα,τι να πει καιπως να το πει.Μέσα μου ήξερα ότι κ ο τρόπος ομιλίας του δεν θα προδιάθετε εύκολα κάποιον εργοδότη να τον προσλάβει.
Ακόμα και για να κάνει φίλους ή να επιβληθεί στους γονείς του του έδινα άπειρες συμβουλες.
Σε κάποια φάση,οι γονείς του αποφάσισαν ότι αν δεν βρει δουλειά πρέπει να πάει στη θεία του στη Γερμανία να δουλέψει εκεί,θεωρώντας ότι θα τον ακολουθήσω.Αυτός μου το ανακοίνωσε κ όταν του είπα ότι δεν μπορεί να ξέρει αν εγώ θα έρθει,μου είπε ότι ήταν σίγουρος ότι θα πήγαινα.
Τα άγχη μου μεγάλωσαν,ααρχισε και γερμανικά,παράλληλα είχα φτάσει στο σημείο κ όταν βγαίναμε με μια παρέα ήμουν δίπλα του μην πει κάτι λάθος.
Τα κιλά τα είχα χάσει σε μεγάλο βαθμό σε διάστημα 3 χρόνων βέβαια κ με άπειρες δικές μου κυρίως προσπάθειες κ πιέσεις.
Εγώ,παρόλα αυτά,ποτέ δεν διανοήθηκα να χωρίσω.
Έφτασε λοιπόν το καλοκαίρι του 15 κ κάναμε αίτηση κ οι 2 σε μεταπτυχιακά.Μας δέχτηκαν κ τους 2,και επιτέλους ο πρωην μου θα ερχόταν αθήνα!!Ήμουν ενθουσιασμένη γιατί το είχα κάνει σκοπό μου.Ήρθε ένα δεκαήμερο νωρίτερα να μείνει σπίτι μου-έλειπαν οι δικοί μου-,κ δεν πέρασα όσο καλά ήθελα.
Διαπίστωσα ότι είχε κολλήσει πλήρως με το pc-ώρες ατελείωτες,και ξαφνικά άρχισε να μου φωνάζει κ να μου μιλάει άσχημα χωρίς λόγο,με την δικαιολογία ότι απλά ξεσπάει επείδη ήταν πιεσμένος από τους γονείς του κ θα του περάσει.Να βγούμε κλασσικά σπάνια,κ γενικά ένιωθα μια μιζέρια που παλιά μου άρεσε μάλλον.
Βρήκαμε λοιπόν σπίτι κ του είπα ότι τώρα ό,τι κ να γίνει δεν θα ξαναφύγει,θα βρούμε ό,τι δουλεια να ναι και θα μείνουμε μαζί.Συμφώνησε αλλά μου είπε ότι δεν μπορεί κ να τυλίγει σουβλάκια πχ,καθώς κ ότι δεν πρέπει να ενθουσιαζομαι γιατί το πιθανότερο είναι ότι δεν θα βρει δουλειά.Επίσης δεν ήθελε να έχει πλυντήριο ή να ψωνίζει τακτικά για να μη χαλάει λεφτά-θα έβαζε από κάποια στην άκρη.
Είχα ξενερώσει πολύ κ του είπα ότι δεν θα πάω να μείνω μόνιμα αλλά κάποιες μέρες αφού παίζει να μην είναι μόνιμο όλο αυτο.Συμφώνησε.
Άρχισα το μεταπτυχιακό λοιπόν,κ έτυχε ένα παιδί να είναι απο την ίδια πόλη με μένα με λίγα στενά απόσταση.Αρχίσαμε να μιλάμε κ να περνάω πρώτη φορά όμορφα,αφού πηγαινοερχόμασταν μαζί με τις συγκοινωνίες.Έίχα χρόνια να νιώσω τόσο ωραία και να περνάω τόσο καλά.Το παιδί αυτό ένιωθα ότι με θέλει αφού με προσέγγιζε συνέχεια κ νοιαζόταν υπερβολικά για μένα,αλλά τον απέφευγα με τον τρόπο μου.Μια μέρα λοιπόν 1 μήνα μετά,έκανε σαν να μην υπάρχω κ δεν μου μιλούσε καν.
Γύρισα σπίτι μου εκείνη τη μέρα κ δεν κοιμήθηκα,κατάλαβα ότι με ενδιαφέρει.Ότι θέλω να του μιλάω κ με κάνει χαρούμενη.Ότι μου αρέσει πολύ κ δεν είχα ξανανιώσει τέτοια χημεια με κάποιον.
Τότε έπαθα σοκ.Συνειδητοποίησα ότι η σχέση μου δεν ήταν αυτό που είχα μέσα στο μυαλό μου,ότι δεν με καλυπτει και είμαι σε αυτήν επειδή απλά έχω δεχτει ότι θα είμαι,χωρίς καμια παραπάνω ανάλυση.
Έπαθα κατάθλιψη.Επι 2 εβδομάδες δεν έτρωγα κ εκλαιγα συνέχεια από την συνειδητοποίηση αυτή.
Μίλησα στον δικό μου,χωρίς να αναφέρω βέβαια ότι έτρεφα αισθήματα για κάποιον άλλον,κ του είπα ότι θέλω να χωρίσουμε,ή έστω να μη μιλάμε καν για κάποιο διάστημα να δω αν μου λείπει.Του είπα ότι δεν νιώθω πια ερωτευμένη.
Δέχτηκε να κάτσουμε μόνοι μας να σκεφτούμε.
Εγώ εκείνο το διάστημα,ντρέπομαι που το λέω αλλά ήμουν μια χαρά.Δεν μου έλειψε καθόλου.Με το άλλο παιδί αρχίσαμε πάλι να μιλάμε αλλά δεν έγινε ποτέ τίποτα γιατί δεν ήθελα,μου είπε να βγούμε σε κάποια φάση αλλά του είπα ότι λόγω διαβάσματος δεν είχα χρόνο αυτή την περίοδο κ μου είπε θα περιμένει όποτε θέλω.
Έφτασε λοιπόν η μέρα που συναντήθηκα με τον πρώην μου κ του είπα το τέλος.Φαινόταν χάλια,αλλά του είπα με κάθε ειλικρίνεια ότι δεν θέλαμε τα ίδια πράγματα κ μου είχε τελειώσει κιόλας.
Ένιωθα ανακούφιση,τέλος το άγχος για το εξωτερικό,και το να αγχώνομαι πως να τον βοηθάω στο κάθετι.Ακόμα κ με τους γονείς μου ήταν ψυχρός κ αγενής,με έκανε να νιώθω άβολα....
Το δέχτηκε αλλά είπαμε να μιλάμε αν γίνει κάτι σημαντικό.
Έκτοτε έχει περάσε 1 μήνας,πρόσφατα βγήκα κ με το άλλο παιδί κ είχα να νιώσω τόσο ερωτικά πολλά χρόνια,είμαι καλά.
Αλλά...με τον πρώην δεν μιλάμε πια γιατί με ασήμαντη αφορμή πριν 2 βδομάδες με έκοψε από παντου.
Και τώρα,πιάνω τον εαυτό μου να νιώθει τύψεις.
Τύψεις για μένα που δεν τελείωσα αυτή τη σχέση νωρίτερα.Τύψεις για εκείνον που τον εγκατέλειψα.Πότε δεν με διεκδίκησε,αλλά δεν ήταν κ του χαρακτήρα του.
Τον φαντάζομαι να κλαίει κ να είναι μόνος του.Δεν έχει κανέναν,από επιλογή του βέβαια αλλά το γεγονός παραμένει.
Νιώθω κακός άνθρωπος.Ξέρω ότι πήρα τη σωστή απόφαση-αν όχι τώρα,σε κάποια χρόνια θα με έπιανε το ίδιο με παρόμοια ή άλλη αφορμή.
Αλλά,σκέφτομαι που μου είπε ότι δεν θέλω καν να το προσπαθήσω.Και είναι η αλήθεια.Δεν προσπάθησα καν να είμαι μαζί του.Όταν του τα είπα,πήγε κουρεύτηκε,γράφτηκε γυμναστήριο-τον παρακαλούσα χρόνια-κ βγήκε για καφέ με κάτι παιδιά.
Ναι δεν το προσπάθησα καν.Με αγαπάει κ το ξέρω.Και εγώ τον αγαπάω σαν δικό μου άνθρωπο,και μου λείπει με τον τρόπο του.Αλλα δεν μπορώ να τον κοροιδεύω.
Ενω λοιπόν πέρασα μια φάση που ένιωσα ότι τον ξεφορτώθηκα μαζί με όλα τα πρόβλήματα,τώρα με έχει πιάσει πάλι φάση κατάθλιψης.
Σκέφτομαι τι ωραία θα ήταν να τον ήθελα ακόμα.Τώρα θα είμασταν μαζί.
Ειναι κ όλοι εναντιον μου εκτός απο την οικογένειά μου, γιατί ποτέ δεν έλεγα τα παράπονά μου-εδώ στον εαυτό μου δεν τα έλεγα.Και φυσικά η γνωριμία με το άλλο παιδί-αν και ήταν αφορμή κ όχι αιτία-με πονάει επίσης.Δεν μπορώ να το πω σε πολλά άτομα για ευνόητους λόγους.
Επίσης σκέφτομαι ότι αν δεν είχε προκύψει δεν θα είχα σκεφτεί τίποτα για όλα αυτά,μέχρι βέβαια να προέκυπτε κάτι αργότερα.
Ίσως κατέληγα στην γερμανία σε ένα χρόνο.
Νιώθω πολύ περίεργα.Και κυρίως νιώθω πολύ κακός και ανώριμος άνθρωπος.Ειμαι μάλλον...Αυτός έτσι ήταν,εγώ τον δέχτηκα τόσα χρόνια,εγώ φταίω και όχι αυτός.Δεν θέλω να κλαίει εξαιτίας μου.Αν γινόταν να να μην πονάει θα έδινα και 10 χρόνια από τη ζωη μου κ το εννοώ.
Ευχαριστώ όποιον διάβασε το κείμενο.
Δεν ξέρω τι θέλω να διαβάσω.Γράψτε ό,τι θέλετε.
Καλές γιορτές να έχετε!!
