Originally Posted by
hello
καλησπερα και χρονια σας πολλα....ανεκαθεν ηταν ανακουφιστικο για μενα να γραφω...δεν υπαρχει καποιος συγκεκριμενος λογος για αυτες τις αραδες,αφορμες πολλες.Αυτες τις μερες χρειαστηκε να τρεξω μελη της παρουσας καθως και της πατρικης μου οικογενειας σε νοσοκομεια,μια συνομωσια μυστικη του συμπαντος ισως,αστειευομαι,δεν πιστεψα ποτε μου στη μοιρα η στην τυχη.Πιστευω πως ζουμε ο,τι επιλεγουμε να ζησουμε,ακουσια η εκουσια.Στα νοσοκομεια εχω παντα εντονο,πολυ εντονο το αισθημα της μοναξιας...διεκπεραιωνω ολες τις αναμονες σε γκισεδες,τους διαλογους με τους γιατρους,τελος παντων ο,τι απαιτει μια τετοια επισκεψη,αλλα αυτη τη θλιψη δεν καταφερα ποτε να τη διαχειριστω...πρωτα η αγωνια για τη διαγνωση κι οταν αυτη ειναι καθησυχαστικη,ερχεται η θλιψη...να εχεις ενα χερι να κρατησει το δικο σου κ να σ πει...εεεεεε,ειμαι κι εγω εδω....οχι συντροφικο χερι απαραιτητα....καποιος,καποι� � να μοιραστεις τη στιγμη,το βαρος της...κι υστερα να μοιραστεις τον αποηχο...το νοσοκομειο ειναι ενας τοπος για μενα που φερει σφραγιδα,κραζει....καθενας πορευεται μονος του...κι ειναι πολλες πολλες οι φορες που σ αυτην την πορεια εχεις ν αρπαχτεις μονο απο το μεσα σου...καλο,κακο,δυνατο,αδυνα μο,πληρες,ελλειπες,μονο απο το μεσα σου.Αναρωτιεμαι,συγνωμη για τον αδοκιμο ορο,δε μου ερχεται κατι αλλο,ποση "αυτοπλυση "εγκεφαλου χρειαζεται για να διαχειριστει κανεις ολο αυτο που υπαρχει γυρω....διαβαζω εδω κι εκει διαφορα ευφανταστα status,περι ζωης...η ζωη ειναι ωραια,η ζωη ειναι ετσι,η ζωη ειναι αλλιως κλπ,κλπ...η ζωη ειναι σκληρη,πολυ σκληρη,κι ωμη,και τσεκουρατη,κι επιβαλλει ρυθμους,κι επιλογες,κι ισορροπιες,εισαι δεν εισαι ετοιμος,αλλιως πληρωνεις το τιμημα της καθυστερησης,της χρονοκαθυστερησης εννοω,και το τιμημα της κακης επιλογης...σου δινεις αφεση?αυτομαστιγωνεσαι?ανα λογα με το ποιος εισαι,τι εχεις περασει,ποιος εχεις γινει μεσα απο τις διαδρομες σου.Προσωπικα,δεν εχω βρει αλλο τροπο απο "ξεφωτα",να γραψω,να κλαψω,να κλεισω τα ματια και να ονειρευτω ταξιδια σε τοπους και καιρους μακρινους,ν απομονωθω για λιγο,να κρατησω μικρες σιωπες και να περιμενω στωικα να ειμαι ετοιμη να "γυρισω"το κουμπι στην "κανονικη"λειτουργια.Δυσκο� �α,πολυ δυσκολα αυτες τις μερες.Συγνωμη αν σας κουρασα,τελειωνω μ ενα αγαπημενο διστιχο απο τις "Νεραιδες" του Δημητρη Ζερβουδακη....αναρωτιεται το μυαλο και την καρδια ρωταει,πως γινεται και η ζωη το ονειρο απαταει........πως??????????
