Ψυχοσυναισθηματικες διαταραχες.
Καλησπέρα σας,
Είναι η πρώτη φορά που γράφω στο φόρουμ σας.. Για αυτό ζητώ προκαταβολικα συγνώμη εάν παραβώ κάποιον κανόνα σας.
Είμαι 26 ετών και για τους καιρούς τους σημερινούς έχω μια αρκετά καλή δουλειά που μου αποφέρει πολλά περισσότερα από όσα χρειάζομαι για να ζήσω. Εχω μια ευτυχισμένη οικογένεια χωρίς να με ενοχλούν ιδιαίτερα. Με αγαπάνε και μου το δείχνουν πολύ, με νοιάζονται όμως εγώ μέσα μου νιώθω μια ατελείωτη μαυρίλα.
Όλο αυτο ξεκινησε πριν περιπου 1 χρονο. Ειμαι σε σχεση με μια κοπελα που ηθελα πραγματικα να ξεκινησω κατι σοβαρο στην ζωη μου εφοσον ολα τα αλλα μου πανε καλα. Ξερετε ειναι η στιγμη που νιωθω πως εκπληρωσα τους βασικους στοχους της ζωης μου και ηταν καιρος να ηρεμισω λιγο. Ετσι λοιπον εκανα σχεση με μια πολυ ομορφη κοπελα που πραγματικα μου αρεσε.
Απο τις πρωτες στιγμες τα πραγματα δεν δειχνανε και τα καλυτερα... πολλα ψεματα μπηκαν στην μεση και ολο αυτο εμφαθυνοταν με το περασμα του χρονου. Ελεγε οτι ειναι εδω και ολα αυτα δεν επειρεαζουν την σχεση μας αλλα εγω μεσα μου δεν ενιωθα ετσι. Ειμαι ομως απο εκεινους που εαν δεν κανω τον κυκλο μου σε μια σχεση δεν φευγω. Μην τα πολυλογο μετα απο 1 χρονο και ενω πλεον συζουμε νιωθω πως μονο ανεχομαι πραγματα. Ειναι αποτομη, κακομιλητη, νευρικη και γενικα οχι αυτο που μπορει να πει καποιος οτι αγαπαει τον αλλον.
Το θεμα ειναι οτι ολο αυτο το διαστημα νιωθω τοσο πολυ μονος μου... και ο μονος λογος που δεν το σταματαω ειναι γιατι τρεφω αισθηματα για το ατομο αυτο. Το θεμα εδω ομως ειναι οτι νιωθω πολυ μονος... και παντου βλεπω μονο μαυριλα. Προσπαθω και πιεζω πολλες φορες τον εαυτο μου να μην ειμαι αρνητικος αλλα ειτε με καυγαδες η με την σταση της και τον μυστικοκισμο της με κανουν να μην θελω καν να κανω πραγματα. Ετσι λοιπον ενα διαστημα πηρα καποια ηρεμιστικα μπας και φταιω εγω και επρεπε να ηρεμισω λιγο αλλα δεν βοηθανε καθολου. Το αισθηματα μου και η ψυχολογια μου ειναι λες και παει απο το 0 στο 100 και το αναποδο σε μικρα χρονικα διαστηματα.
Σιγουρα το βλεπω πως δεν είναι ευτυχισμένη και μάλλον βλεπει πως δνε ειμαι ουτε εγω... δεν βλεπει ομως ποσο ασχημα νιωθω....
Έτσι είπα να πάμε ένα ταξίδι μπας και άλλαζε λίγο η κατάσταση και ηρεμούσαμε. Είμαστε ηδη 10 μερες στο βερολινο και η κατασταση ειναι πιο ασχημη απο ποτε Δεν περναει καν μέρα που να μην τσακωνόμαστε και να πληγωνόμαστε.
Πραγματικά δεν θέλω να τελειώσει αλλά και η ψυχολογική μου κατάσταση με καταστρέφει και μένα και την δουλειά μου (που τελευταία ακούω μόνο παράπονα).
Σας ευχαριστώ...
